Gezien en gehoord: Bluesnight Breda in de Mezz op 30 maart 2013. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Na een flitsbezoek in Breda rijden we, gehinderd door veel rode stoplichten, gehaast door naar de Mezz waar vanavond de Bluesnight nieuw leven wordt ingeblazen. Als we op de Keizerstraat arriveren kunnen we onze auto zélfs nog vóór het gebouw parkeren. Als dat maar niet op tegenvallende bezoekersaantallen zal duiden!
Als de fotograaf en reporter van ‘The Blues Alone?’ zich vervoegen aan de kassa vragen we meteen even naar aantal verkochte kaartjes. Driehonderd betalende gasten; iets meer dan de helft gevuld dus (zaalcapaciteit 500). Jammer! Wij hadden de Mezz meer bezoekers gegund, tóch zien wij weer een hoop bekende gezichten als we de zaal binnenkomen. Geen tijd om te praten want de eerste band staat al op het podium…..
‘Doghouse Sam & his Magnatones’ (BE) bijten vanavond het spits af, en hoe! Van meet af aan swingt het de pan uit, wat een entertainer is frontman Wouter Celis (Doghouse Sam ex Rhythm Bombs) hij bespeelt een pràchtige 1947 Old Kraftsman waar een écht, hoe kan het ook anders, fifties geluid uit komt. Hij wordt bijgestaan door Nederlands Beste Bluesdrummer 2010, Franky Gomez, die u ook al eerder gezien zou kunnen hebben bij de bands TEE en Elmore D én upright bassist Jack ‘Fire’ O’Roonie die weer bij de Seatsniffers gespeeld heeft. Er staat hier voor ons op het podium dus een behoorlijke dosis ervaring in het rockabilly en blues segment. Als Wouter Celis de Kraftsman verruilt voor de bluesharp brengt hij hiermee een ode aan een van zijn idolen, Sonny Terry. Dat hij niet alleen een begenadigd (slide) gitarist is maar ook een niet onverdienstelijk mondharmonica speler blijkt met de vertolking van dit nummer, kippenvel! Hierna pakt de frontman een andere bekende vintage gitaar ter hand n.l. een 1956 Harmony! Wéér zijn we onder de indruk van het Engels, zelfs in de aankondigingen van de stukken spreekt hij foutloos en accentloos Amerikaans-Engels. Als vervolgens de aandacht op Franky Gomez wordt gevestigd worden we gefêteerd op een drumsolo van een minuut of vijf (!) waar de salsa ritmes en ritme-veranderingen vanaf druipen! Heerlijk om te zien dat deze drie mannen elkaar niet de vliegen willen afvangen.
Natuurlijk willen ‘Doghouse Sam & his Magnatones’ hier op Bluesnight Breda zoveel mogelijk nummers van hun, in 2012 uitgekomen, album ‘Buddha Blue’ ten gehore brengen. Dit album bevat trouwens alleen eigen, door Wouter Celis, geschreven nummers. Zo komen het heerlijke Rock & Roll nummer ‘Roll Up My Sleeves’ en het Jump blues nummer ‘Why’ waarin een upright bass solo van Jack ‘Fire’ O’Roonie zit, die ongeëvenaard is. Als hij dan ook nog de upright bass tijdens de intro van ‘Crossroad’ met de strijkstok bespeelt wil het publiek niet meer dat deze set ten einde komt. Tóch moeten ‘Doghouse Sam & his Magnatones’ er een eind aanmaken. Zij doen dit in stijl met het nummer ‘Ain’t Got No Time’ de openingstrack van hun album ‘Buddha Blue’. Een nummer à la Seasick Steve maar dan niet op een ‘Cigarbox 3 string’ maar op een ‘Coffee-Can 3 string’ wat weer aan Luther Dickinson van de NMA’s refereert. Dit keer is het een Kelloggs Cornflakes blik, maar wat een goed geluid kan Wouter hieruit produceren. Een mooie apotheose van een zéér goede en entertainende set. Wij komen zéker nog eens naar een van hun optredens. U als lezer van ‘The Blues Alone?’ kunt hen binnenkort ook zien op het Moulin Blues Festival in Ospel 4 Mei a.s.
In de pauze, de tijd die nodig is om het podium voor de volgende act om te bouwen, worden we in de zaal geëntertaind door het Franse duo ‘Roll Pignault & Mathieu Pesqué’ een duo dat de afgelopen twee weken Nederland heeft verrast met hun kwaliteiten op zowel de gitaar (Mathieu) als op de bluesharp (Roll). In ons verslag van de Southern Bluesnight Heerlen heeft u al kunnen lezen dat wij de set van deze twee heren hebben moeten missen en wij slechts bij de jamsession kennis mochten maken met hun muzikaliteit. Vanavond krijgen wij dus hier in de Mezz Breda een herkansing, en wat voor één! We mogen er met onze neus boven op staan. Een klein huiskamer concert, waarvan later zal blijken menige bezoeker (óók de professional) zal zeggen “deze mannen zijn écht héél goed”. Mathieu opent de eerste pauze set met Bob Dylan’s ‘Times They Are A-Changin’ ‘ en al meteen neuriet het publiek mee, ze kennen hun klassiekers! Hierin horen we meteen ook Roll’s stem die hier als een mooie 2e stem fungeert.
Robert Johnson’s ‘Last Fair Deal’ wordt zowel als ‘Black Road Blues’ , waarin de loop-station een prominente rol speelt, wondermooi neergezet door Mathieu die zijn gitaarspel hierin mooi kan etaleren. Roll Pignault en Mathieu Pesqué sluiten hun eerste pauze-set van een half uur af met ‘ All I Really Want To Do’ wederom een nummer van Bob Dylan. Jammer dat de sets zo kort duren, wij willen meer van het akoestische werk horen. Gelukkig krijgen we na de volgende set nog een herkansing.
De volgende set zal door, na het in 2002 uiteen vallen van de band en nu nieuw leven in geblazen, ‘Drippin’ Honey’ verzorgd worden. Ooit kreeg ik hun eerste album ‘Drip Drip’ (1998) cadeau en sindsdien een fan van de band maar vooral van gitarist Sander Kooiman die wij al in vele samenstellingen mochten bewonderen. Sander was o.a. ook gitarist bij Big Pete ( M.O.C.T.) en bij de vele ‘one off’ samenstellingen van Big Pete’s optredens zoals met o.a. Alex Schultz. Één van de vele gitaristen die volgens eigen zeggen zéér onder de indruk is van Sander‘s gitaarspel. Ook Joost Tazelaar (drums) kent u hiervan, ware het niet dat hij samen met bluesharp speler Kim Snelten en Lut Luttik aan de wieg van ‘Drippin Honey’ stonden n.l. de voorloper van de huidige band ‘Chicago Shakedown’.
Het publiek, waaronder Neerlands Bluesburgemeester en kompanen, vertoont een gezellige spanning voor wat komen gaat, zal het nostalgie zijn of misschien nieuw werk wat er geboden wordt? Het wordt een mix van hun oudere werk en covers. ‘Drippin Honey’ beginnen met de cover van Buddy Guy’s ‘Leave my Girl Alone’ waarin Kim Snelten gelijk maar een vette solo neerlegt! Gelukkig maakt Sander meteen de opmerking dat het bluesfeestje weer begonnen is zodat de ruggen die nog naar het podium gekeerd staan zich om draaien. Lijkt me i.d.d frustrerend om als frontman voor een pratend, omgedraaid publiek te moeten spelen. We horen ‘Sit Down Baby’ van het album ‘Drip Drip’ waarin helaas lijkt dat Kim nog niet die souplesse te pakken heeft van weleer. Hij vloekt zelfs door zijn bluesharp mic! Van ‘Señorita Sprechen Sie Love?’ (2003) horen we ‘Rubber Band’ , zo’n waanzinnige nummer dit. Ongetwijfeld geïnspireerd op het werk van Lester Butler. De ritme sectie van deze band staat als een huis, niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat Joost Tazelaar op drums en Lut Luttink op upright bass samen zo’n halve eeuw ervaring hebben. Vooral Joost speelt vanavond een barre set. Nog een covertje, deze keer eentje van de hand van B.B. King, ‘Payin’ the Cost to Be the Boss’ omdat het één van de eerste blues nummers was die Sander in het ouderlijk huis hoorde. Ook ‘Few & Far Between’ van het voorlaatste genoemde album wordt gespeeld vanavond; we worden verwend! Als Sander het ‘6:45’ van Ray Charles speelt laadt hij zich op door wat krachttermen te bezigen én om Lester Butler’s nummers ‘So Low Down’ en ‘The Hook’ er uit te persen. Hiermee sluit ‘Drippin’ Honey’ hun set af en moeten wij concluderen dat wij hen graag vaker willen zien optreden in de Nederlandse zalen, maar laat dan wel die ‘Hound Dog’ back-stage mannen!
Zoals eerder vermeld in de pauzes worden we in de zaal geëntertaind door het Franse duo ‘Roll Pignault & Mathieu Pesqué’. De één uitbundig, Roll, en de ander ingetogen bijna verlegen, Mathieu. Zij vullen elkaar wonderwel mooi aan. Deze keer openen zij met Neil Young’s ‘Heart of Gold’ en wéér heeft dit duo het publiek op hun hand!
Het publiek laat het neuriën voor wat het is en zingt nu uit volle borst mee, heerlijk om de glunderende gezichten van de twee Fransen te zien. De vertolking van Tommy Tuckers’ ‘High Heels Sneakers’ mag ook op veel bijval van het publiek rekenen. Maar de vertolking van Bill Withers’ ‘Lean On Me’ met de beat-boxende Roll is toch duidelijk mij favoriet vanavond. Dit duo begrijpt héél goed hoe je klassiekers met moderne muziekmethoden kan blenden. Gelukkig kunnen we ‘Roll Pignault & Mathieu Pesqué’ in Augustus weer in ons land begroeten om te kunnen genieten van hun sublieme samenwerking.
Dan is de tijd nu écht aan de hekkensluiter van deze Breda Bluesnight; de uit Portland – US afkomstige ‘Big’ Monti Amundson. Hij heeft een pick-up band bij zich waar u zich de vingers bij aflikt n.l. Bart Kamp op bass en ex-King Mo bandlid Henk Punter op drums. Maar we krijgen nóg een partizaan uit de muziek scene te zien, Richard van Bergen is ook van de partij maar niet gelijk van meet af aan, blijkt. ‘Big’ Monti Amundson zagen we al drie keer eerder optreden toen met de ‘Sultans of Slide’. Deze keer dus zonder de andere Sultans. Dat ‘Big’ Monti niet meer zo ‘Big’ is, hij moet zéker zo’n twintig kilo afgevallen zijn, blijkt meteen uit zijn fysiek. Hopelijk heeft zijn stem hier niet onder geleden. Als ‘Big’ Monti Amundson na wat gehannes met de versterker het eerste nummer begint grijp ik, discreet, naar de oordoppen. Het is té hard, het geluid raakt vervormd en bovendien komt zijn stemgeluid helemaal niet boven zijn gitaargeweld uit. Tóch ingeboet zijn stem of wat? We worden getrakteerd op o.a. ‘Corn Bread Blues’ van zijn in 1996 uitgekomen album ‘I See Trouble’, het up-tempo ’39 Below’ en de cover van The Browns’ country classic met de langste songtitel uit de geschiedenis van de muziek ‘I Was Looking Back At Her To See If She Was Looking Back At Me’ beter bekend als ‘Looking Back’ wat ook eerder op Monti‘s album ‘I See Trouble’ is verschenen. Ja, de act is als zoveel Amerikaanse acts, zij doen hun ding en moeten de krenten in de muziekpap heel vaak gezócht worden. Het geheel is mij té routinematig alllemaal. Inmiddels is het volume zonder oordoppen aan te horen en als we na het laatst genoemde nummer de werkelijk fantastische slide partijen (dáár ligt het niet aan) te boven zijn gekomen is het tijd om Richard van Bergen het podium op te roepen.
De band zet ‘4 in the Morning’ in en Bart Kamp legt hier een barre bass solo neer, gelukkig maar want bij Richard verloopt het e.e.a. niet naar wens. Tja, als je ineens moet toppen zonder opgewarmd te zijn……Maar als de gevleugelde tekst “Let’s Shuffle Like Hell” door Monti wordt uitgesproken is het spreekwoordelijk hek dan ook ein-de-lijk van de dam en krijgen we de klassiekers als ‘King Bee’ en ‘(Get Your Kicks On) Route 66’ te horen. De hele tent staat inmiddels te dansen opgezweept door het gitaar/gitaar -, gitaar/bass/gitaar- of gitaar/bass-duel op het podium, zelfs Henk Punter kan niet blijven zitten en stáát af en toe te drummen. Maar helaas is dit al het laatste nummer van een succesvolle Breda Bluesnight. Wij krijgen onze ‘Kicks On Route Sixteen’ als we door de koude nacht richting huis rijden! 
Bekijk hier de volledige fotoset van Bluesnight Breda 2013:
(klik voor de Ipad op deze link )
