Zomaar op een doordeweekse dinsdag besluiten we tóch naar James Hunter te gaan, we moesten al in 2011, geleid door de weersomstandigheden, zijn optreden tijdens het Antwerps Rhythm & Blues Fest missen.James Hunter speelt vanavond in de North Sea Jazz club te Amsterdam. Tja, het blijft vreemd dat Rotterdam het North Sea Jazz Festival host en de club in Amsterdam staat. De rit naar het Westergasfabriek terrein is relaxed en er is een parkeergarage, die voor Amsterdamse begrippen redelijk betaalbaar is, op praktische loopafstand. Als we na een stop voor een innerlijke opwarmer bij een restaurant in de buurt van de North Sea Jazz club aankomen blijkt er toch, gezien de rij voor de ingang van de club, veel volk de kou getrotseerd te hebben. We komen via een portaal de club binnen en zijn blij verrast door de grootte ervan. Niks bedompte ruimte, iets waar men toch al heel snel bij de naam club aan denkt; de club is ruim en practisch ingedeeld met achterin de bar over de hele breedte van de zaal. Natuurlijk proberen we een goed plekje vooraan te bemachtigen maar door een aantal bezoekers wordt de plek waar een bezoeker in rolstoel zit al met de 2 enige stoelen (!!) uit de zaal afgezet. Het publiek is gemengd, jonge dames, oudere dames, stelletjes en echtparen. James Hunter heeft duidelijk een brede aanhang.
De set begint met een kleine vertraging en tijdens het oponthoud wacht ons een verrassing; we worden begroet door een oude bekende. Evan Jenkins, komt verbaasd met groot opgezette de ogen ons welkom heten in de North Sea Jazz club. Evan Jenkins, award winnende (jazz) drummer bij het wereld veroverende Neil Cowley trio, maar bij de lezer van de ‘The Blues Alone?’ beter bekend als inval drummer van o.a. Matt Schofield en Ian Siegal. Vanavond valt hij ook weer in voor de vaste drummer van de James Hunter Six, Jonathan Lee, die nà de tour van de band door de States in de UK is gebleven.
De James Hunter Six zijn aan de vooravond van hun optredens in de Oosterpoort in Groningen (27 April a.s.) en op 12 Juli tijdens het North Sea Jazz Festival in de club om het laatste nieuwe, bij Daptone opgenomen, album ‘Minute by Minute’ te promoten. De James Hunter Six bestaat vanavond uit Jason Wilson op de upright/double bass, Damian Hand op de tenor saxofoon, Lee Badau neemt de bariton saxofoon voor zijn rekening, zoals eerder gezegd Evan Jenkins op drums en Kyle Koehler op de B3 en natuurlijk James Hunter ‘himself’ op de gitaar (vintage Gibson) en vocals. Zeer nerveus ogend begint James aan zijn set in de inmiddels behoorlijk volle North Sea Jazz club, hij opent met ‘She’s Got a Way’ van zijn 2008 album ‘The Hard Way’ en we horen gelijk dat er iets mis is met de stem. Vermoeidheid, nervositeit of simpel een keelontsteking? We nemen meteen deze mogelijkheden mee in onze beoordeling van wat er vanavond gaat komen.
Al bij het tweede nummer, ‘Chicken Switch’ van het nieuwste album ‘Minute by Minute’ vraagt James Hunter de zaalleiding of de verwarming iets naar beneden gedraaid kan, er vormen zich nú al pareltjes zweet onder zijn door de jaren heen steeds kleiner geworden kuif. Hij heeft gelijk; met deze opkomst kan het best een graadje lager.
Als we track 6 ‘Gold Mine’ van dit zelfde album horen zijn we het eens, James Hunter mag inderdaad tot de ‘blue-eyed soul’ gerekend worden. Als je de ogen sluit waan je je in het Apollo Theatre van Harlem-New York; zijn stem is nog het best te omschrijven als een kruising tussen Sam Cooke en James Brown. Zijn gitaarspel echter doet soms even denken aan T-Bone Walker. Juist zijn ‘vintage’ Gibson gitaar is bepalend voor het geluid van de James Hunter Six. De mix van jump-blues, rhythm & blues en doo-wop laat het publiek op de voorste rijen nu al bewegen. Tijdens de vertolking van ´Drop On Me´ krijgen de andere leden van de band ook de mogelijkheid te excelleren en vervolgens horen we een solo van Damian Hand op de tenor saxofoon en om dit nummer nog vetter de laten klinken legt de nerd van de band ,Kyle Koehler, een B3 solo neer waardoor de meeste bezoekers hun appreciatie tijdens de solo niet voor zich kunnen houden. Wat een sfeer hangt hier, écht een club-avond! Na de introductie van zijn band vervolgt James Hunter met een cover van de The 5 Royales’ ´Baby Don´t Do It´, wat een lekkere sound wat deze James Hunter Six produceren. Over de sound moet ik het nog even hebben, in het verleden heeft de North Sea Jazz club geen goede recensies gekregen betreffende het geluid maar dat is vanavond helemaal dik in orde, na afloop komen er zelfs mensen uit het publiek de geluidsman complimenteren! Tijdens deze cover vraagt James Hunter in plat Engels nogmaals of the verwarming uit kan “Man, it’s really ff-in’ hot up here, turn the heating off” . Naar later zal blijken heeft men deze keer écht de verwarming uitgedraaid.
Dat zijn uitspraak van het Engels meer problemen oplevert blijkt wanneerJames Hunter het publiek om feed-back vraagt en de respons uitblijft. Een enkele ‘native speaker’ en de geoefende luisteraar daar gelaten, zij zijn het ook die herhaaldelijk na iedere song “We Love You” plachten te roepen. Hilarisch temeer omdat na 3 nummers James Hunter zélf de dames “We Love You” toe roept. Hij heeft een goed gevoel voor humor deze 50 jarige Engelsman; dat blijkt ook uit het feit dat hij tijdens een van zijn laatste, wederom zelf geschreven, nummers ‘Believe Me Baby’ (2008 the Hard Way) van deze fantastisch set mijn aanwezigheid opmerkt met “Oh my God, the ”Soul-Police is here”. Vervolgens mijn, sinds de gezondheidsproblemen van vorig jaar, onafscheidelijk note-blokje overneemt om aantekeningen te maken. Ik bloos en besluit om nooit meer vooraan te willen staan!
Na afloop van de Soul Train van de James Hunter Six zien we vele dames de kant van de CD stand op lopen waar James Hunter later de aangeschafte CD’s signeert en met de kopers ervan op de foto gaat. Daar vertelt hij ons ook de échte reden van zijn stemproblemen, té vroeg uit de veren in combinatie met een fikse keelonsteking heeft vanavond James Hunter parten gespeeld. Ik verzeker hem dat ondanks deze problemen zijn show er niet minder aangenaam om was. We blijven nog even na praten met de 2 James-en van de band en zeggen tot ziens tegen hen en tegen Evan want wíj zijn er zéker wéér bij tijdens het optreden op het North Sea Jazz Festival op 12 Juli a.s. Véél te laat voor een doordeweekse avond lopen de ‘Soul-Police’ weer door de snijdende kou terug naar parkeergarage waar we meteen ‘Minute by Minute’ in de CD speler schuiven, het blijkt lastig de snelheidslimiet van 80km aan te houden bij de klanken van Blue-Eyed Soul Man James Hunter!
Jenkins, award winnende (jazz) drummer bij het wereld veroverende Neil Cowley trio, maar bij de lezer van de ‘The Blues Alone?’ beter bekend als inval drummer van o.a. Matt Schofield en Ian Siegal. Vanavond valt hij ook weer in voor de vaste drummer van de James Hunter Six, Jonathan Lee, die nà de tour van de band door de States in de UK is gebleven.
Als we track 6 ‘Gold Mine’ van dit zelfde album horen zijn we het eens, James Hunter mag inderdaad tot de ‘blue-eyed soul’ gerekend worden. Als je de ogen sluit waan je je in het Apollo Theatre van Harlem-New York; zijn stem is nog het best te omschrijven als een kruising tussen Sam Cooke en James Brown. Zijn gitaarspel echter doet soms even denken aan T-Bone Walker. Juist zijn ‘vintage’ Gibson gitaar is bepalend voor het geluid van de James Hunter Six. De mix van jump-blues, rhythm & blues en doo-wop laat het publiek op de voorste rijen nu al bewegen. Tijdens de vertolking van ´Drop On Me´ krijgen de andere leden van de band ook de mogelijkheid te excelleren en vervolgens horen we een solo van Damian Hand op de tenor saxofoon en om dit nummer nog vetter de laten klinken legt de nerd van de band ,Kyle Koehler, een B3 solo neer waardoor de meeste bezoekers hun appreciatie tijdens de solo niet voor zich kunnen houden. Wat een sfeer hangt hier, écht een club-avond! Na de introductie van zijn band vervolgt James Hunter met een cover van de The 5 Royales’ ´Baby Don´t Do It´, wat een lekkere sound wat deze James Hunter Six produceren. Over de sound moet ik het nog even hebben, in het verleden heeft de North Sea Jazz club geen goede recensies gekregen betreffende het geluid maar dat is vanavond helemaal dik in orde, na afloop komen er zelfs mensen uit het publiek de geluidsman complimenteren! Tijdens deze cover vraagt James Hunter in plat Engels nogmaals of the verwarming uit kan “Man, it’s really ff-in’ hot up here, turn the heating off” . Naar later zal blijken heeft men deze keer écht de verwarming uitgedraaid.
Prachtig!