Southern Hospitality & Échte Blues op Southern Bluesnight 2013 – deel 2

Gezien en gehoord bij de Southern Bluesnight in Heerlen op 15 maart 2013. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.

Na wederom een kleine wandeling waar we vele bekenden, muzikanten, pers en liefhebbers tegen het lijf lopen nemen we snel nog een drankje om vervolgens weer naar de grootste zaal, de Rabozaal, van het theater te gaan om de, wat later zal blijken, de klapper van de avond te zien optreden. In de pers zijn er wereldwijd, veelvuldig zeer lovende kritieken geschreven over hun album ‘And Still I Rise’ zodat we de volgende act voor geen goud willen missen (we misten North Sea Jazz 2012). Het ‘Heritage Blues Orchestra’ zal hun vooruit gesnelde reputatie hier in Heerlen gestalte gaan geven. Het orkest, de naam band zou de lading niet dragen, bestaat uit 9 man t.w. initiator Junior Mack op gitaar/dobro/slide en vocals, Bill Sims Jr. op gitaar/piano en vocals, dochter Chaney Sims vocals en Kenny ‘Beedy Eyes’ Smith (i.d.d. zoon van wijlen Willie ‘Big Eyes’ Smith) op drums samen met internationale band waaronder een 4 koppige blazerssectie bestaande uit 2 trompettisten (Kenny Rampton en Steve Wiseman), saxofonist (Bruno Wilhelm), trombonist/tuba speler (Clark Gayton) en de Franse bluesharp speler Vincent Bucher.

De MC van de Rabozaal maakt al melding in zijn aankondiging van het ‘Heritage Blues Orchestra’ over het repertoire van het orkest, zij brengen cottenpick-songs, traditionals, gospels maar ook covers van bekende bluesklassiekers die in een geheel eigen ‘Heritage Blues Orchestra’ jasje zijn gestoken.

Chaney Sims opent de set met een cottenfield song, haar stem dwingt gelijk het publiek tot uiterste bewondering wàt een dragende stem heeft deze prachtige dame! Ik zit er al meteen in, in wat zult u zich als lezer van ‘The Blues Alone?’ afvragen. Tja, in een soort trance, ik wil meer, meer, ik kan me ineens het gevoel van devotie heel goed voorstellen. Zij brengt tranen in mijn ogen. Wat wij hier vanavond mee maken is éigenlijk héél moeilijk onder worden te brengen; Junior Mack die op zijn bloedrode Gibson afwisselend slide tegelijk fingerpickend  solo’s neerlegt is van een ‘sweetness’ die mij maar weinig te beurt is gevallen. Vader Bill Sims Jr. heeft weer een hele andere benadering van de songs die hier vanavond gespeeld worden. Van het album ‘And Still I Rise’ horen we o.a. ‘Don’t Ever Let Nobody Drag Your Spirit Down’, slechts met de begeleiding van de drums en tuba wordt er met een handgeklap (à la een kinderspelletje) het nummer ‘C-line’ gebracht en ook ‘Hard Times’ is van een hartverscheurende klasse. Inmiddels zie ik uit mijn ooghoeken dat partner en fotograaf voor ‘The Blues Alone?’  ook het geheel gade slaat vanuit de stoelen. Duidelijk genietend met een muziekmaat zit hij te fotograferen om maar zo min mogelijk de bezoekers op de voorste rijen van dit optreden te hinderen zodat zij ten volle kunnen genieten. De nummers ‘Go Down Hannah’ en ‘If I Could Hear Your Tender Voice Pray Again’ (helaas niet op het album, over haar overleden moeder) maakt dat ik als in een gospel kerk wil staan en klappen zodat ik de beleving teweeg gebracht door deze 3 personen zittend op het podium kan tonen. Helaas wordt mij dat niet door in mantelpakjes gehulde dames achter mij in dank afgenomen zodat ik snel weer moet gaan zitten. Als dan bij de werkelijk pràchtige vertolking van ‘St. James Infirmary’ John Hendrix naast mij plaatsneemt heb ik eindelijk het gevoel dat mijn enthousiasme begrepen wordt, in zijn gezelschap voel ik dat wij hier vanavond op de 17e Southern Bluesnight muziekgeschiedenis meemaken. Geschiedenis die bestaat uit het feit dat hier een orkest staat die de muziek op zo’n integere wijze tot ons brengt en geschiedenis dat de hele Rabozaal, beneden, 1e en 2e ring, muisstil is. Sterker nog er zijn ook nog geen bezoekers opgestaan uit hun stoelen om naar de volgende act te verhuizen. Zó hoort het te zijn, respect voor muzikanten toon je door te luisteren, niet door er doorheen te praten. Natuurlijk helpt het dat dit zittend publiek is zodat men sneller gecorrigeerd wordt indien je er doorheen praat maar toch! We horen ook nog de vertolking van Charlie Patton’s ‘Big Legged Woman’ een favoriet van pa Sims en dan is helaas het concert van het ‘Heritage Blues Orchestra’ ten einde. Dit was een legendarisch optreden van een legendarisch orkest, ook al brengen zij nooit meer een album uit of zien we hen nooit meer in Nederland ik heb in ieder geval het gevoel dat ik van dit optreden spiritueel en muzikaal rijker ben geworden.

We moeten weer tot de orde van de dag en gaan op zoek via de bekende, inmiddels steeds zwaarder wordende, trapjes op en af  naar de Limburgzaal waar James Harman, Enrico Crivellaro en Gene Taylor inmiddels al een half uur aan het spelen zijn. James Harman was al veelvuldig in Europa te aanschouwen en Gene Taylor duikt doordat hij in België resideert ook te pas en te onpas op op menig podium. Maar vanavond staat James Harman hier met Italiaan, nu in de VS residerende, Enrico Crivellaro en daar willen we toch even een graantje van mee pikken. James Harman brengt West-Coast Blues op de bluesharp, de eigenzinnige 66 jarige is een echt podium beest en heeft in de korte tijd dat hij in Limburgzaal optreed de zaal al helemaal in zijn ban. Het publiek doet precies waar hij om vraagt, prachtig te zien hoe muziek verbroedert zowel op als naast het podium. Tóch blijven we niet de hele set, waarover we later te horen krijgen dat deze set behóórlijk uit is gelopen, want we willen ook nog de belofte van het festival aan het werk zien.

De belofte van dit festival gaat schuil onder de naam ‘Mathieu Pisqué & Roll Pignault’ twee Fransen die échte akoestische blues brengen met begeleiding van de bluesharp. Zij hadden hun eigen set ten tijde vanEvans/Theessink en Mud Morganfield dus deze moesten we, geleid door de kwaliteit van de andere 2 sets, missen. Ingefluisterd door de organisator weten we dat beiden hun opwachting maken tijdens de beroemde jamsessie in het DSM Theatercafé.Hier in de foyer zijn we dit jaar getuige van een memorabele jamsessie, ‘Mathieu Pisqué & Roll Pignault’ staan samen met David Philips een potje te spelen waarover men nog lang zal napraten. De beleving van Roll Pignault die hier de aanwezige bezoekers opzweept werkt zo aanstekelijk dat je bijna het spel van zijn kompaan Mathieu Piqué zou vergeten. De twee brengen normaliter Mississippi Delta repertoire maar in de jamsessie spelen zij wat voor het oor komt.Mathieu speelt heel ingetogen maar tegelijkertijd heel ‘genuine’ op zijn tot lapsteel omgetoverde gitaar jammer dat hij zijn ‘boekhouder-look’ niet van zich af kan schudden. Hij blijft een beetje braaf ogen, dit i.t.t. zijn partner Roll Pignault die mét pet en ‘checkered’ shirt precies weet dat je ook wat uit moet stralen – je zit tenslotte niet in de huiskamer.De regie van de jamsessie ligt inmiddels niet meer in handen van de MC van het DSM Theatercafé maar van organisator John Hendrix die met zijn opgerolde draaiboek iedere muzikant die – bezoekend of optredend – aanwezig is op de Southern Bluesnight mobiliseert om mee te spelen.Dus lossen Khalif Whalin’ Walter en zijn mannen David Philips af, we zijn getuige van een naar mijn mening matige vertolking van Rockin’ & Rollin’, maar waar de begeleiding door een wel hele goede tiener op de toetsen verzorgd wordt. De tiener (15 jaar) in kwestie heet Simon Oslender komt uit Aken, net over de grens, dus die gaan we vanaf vanavond in de gaten houden. Wat een beleving heeft dit ventje zeg, zo goed dat Khalif Whalin’ Walter hem er vanavond er graag bij had gehad toen zijn eigen toetsenist verstek liet gaan. Maar we zien nog een tiener in de coulissen staan, Neerlands belofte Guy Smeets! We blijven dus zitten waar we zitten want we hadden al de pech dat hij niet meespeelde bij Ben Poole tijdens zijn optreden in Zoetermeer dus nu willen we hem écht horen en zien spelen. Dat de jonge Guy Smeets (15 jaar) precies weet wat hij wilt blijkt uit het feit dat ik John Hendrix hoor zeggen dat de knul pas meespeelt als de Vox versterker vrij is. Dat noem ik nou een muzikant, geen gerommel met andere versterkers, gewoon weten wat je wil bereiken met je gitaar en dus selectief te werk gaan. Als Guy de eerste tonen uit zijn Fender laat komen zie ik de mond van bassist Daniel Hopf openvallen meteen kijkt hij zijn collega bandlid Alex Lex op de drums vol betekenis aan. Dit hebben de twee blijkbaar niet verwacht. De kwaliteit van gitaarspel dat hier tentoongespreid wordt is dan ook van zéér hoge klasse, als dan óók nog Simon Oslender wordt afgelost door de oude vertrouwde, inmiddels toetsenist bij de Guy Smeets Band, Colly Franssen dan is dit geworden tot de eerder genoemde memorabele jamsessie van de Southern Bluesnight 2013. Generatieverschillen verdwijnen door muziek te spelen, te beluisteren en door muziek te beleven zoals hier in Heerlen. Inmiddels is het 01:45 uur geworden wij worden geweigerd nog een drankje te bestellen; de bar is dicht maar wij bewaren de niet besteedde munten voor de 18e editie van de Southern Bluesnight die op 29 maart 2014 a.s. gehouden zal worden.

Tijdens onze wandeling door de nacht terug naar het hotel praten wij over de Southern Hospitality en de ECHTE blues die ons de afgelopen avond ten deel is gevallen. Bedankt voor deze memorabele avond.