Southern Hospitality & Échte Blues op Southern Bluesnight 2013 – deel 1

Na een klein oponthoud bij de deur, lopen we net op tijd om nog een goed plaatje te bemachtigen het DSM Theatercafé (in de foyer) binnen. Wij zijn blij dat we er weer bij kunnen zijn; vorig jaar heeft het door omstandigheden niet tot een bezoek aan Heerlen kunnen komen maar gelukkig staan we nu weer in het prachtige Parkstad Limburg theater. De eerste act die hier op de 17e  editie van de Southern Bluesnight zal plaatsvinden wordt door een, van origine uit Nottingham afkomstige maar inmiddels in Barcelona woonachtige, muzikant verzorgt. Deze man, David Philips, zal met Blues ‘n Roots en Americana de inmiddels volle zaal gaan verwennen.David Philips was tot nu toe mij nog geheel onbekend en ik vermoed dat vele lezers van ‘The Blues Alone?’ dezelfde beleving hebben. De man bezit over een goede stem, vingervlugheid waar menig gitarist jaloers op zou mogen zijn. Maar deze man is inderdaad nóg openingsmateriaal. We horen een mooi biografisch nummer getiteld ‘Lonely’, waarbij David Philips ook de mondharmonica beugel omhangt, over een man die alleen overblijft nadat hij overspel heeft gepleegd. Een nummer wat wonderwel gezien het thema van de song toch behoorlijk vrolijk in de oren klinkt. We zijn verrast door zijn interpretatie van George Michael’s  ‘Freedom’  dat David Philips op een fingerpickin’ style compleet met fingerpicks brengt. Als we dan ook nog het ‘Old School Blues’ nummer ‘Fishing’ mogen beluisteren moeten we tóch concluderen dat hier in de Juke Joint van het Parkstad Limburg Theater Heerlen geen geschiedenis geschreven gaat worden door David Philips besluiten wij de munten aan te schaffen die wij vanavond zullen inwisselen bij de catering van het Theater.

We gaan naar de volgende act die in de Limburgzaal plaatsvindt, de in Essen (DE) woonachtige Amerikaan (Chicago) Khalif Whalin’ Walter en zijn band. Als we binnenkomen zijn zij al begonnen maar er is na enig zigzaggen (altijd handig als je klein bent) toch nog een aardig plaatsje voor het podium te bemachtigen. Met slechts een drummer, Alex Lex, en een bassist, Daniel Hopf, laat hij al van aanvang aan de, klaarblijkelijk zwevende, vloer bewegen! Helaas heeft zijn microfoon belachelijk veel tremble nodig om zijn stem toch nog enigszins boven het geluid van de band uit te laten komen. Met zijn vertolking van ‘Big Bootyed Woman’  laat hij niet alleen de vloer maar ook de hele zaal bewegen, dat moet gezegd. Daarna volgt een wat ‘funky’ nummer maar helaas moet ik bekennen dat de neef van Carl Weathersby en begeleider en muzikant van o.a. Buddy Guy en Lonnie Brooks nog geen échte lijn in zijn performance kan aanbrengen. Is hij een man die verteld moet worden wat er gespeeld dient te worden, of is het de nervositeit die hem parten speelt? We zullen het nooit weten maar wij denken dat de mainstage nóg iets te hoog gegrepen is.

Al lopend naar de Rabozaal nemen we onze eerste versnapering van de avond zodat we onze volle aandacht op de volgende act kunnen richten. De volgende act is er zo een om door een gouden ringetje te halen. Het is ook het éérste optreden van de twee mannen in Nederland. Organisator van de Southern Bluesnight, John Hendrix, heeft dus met deze act de primeur voor Nederland.De twee mannen die op het immense podium van de Rabozaal zullen optreden zijn niemand minder dan de Amerikaan Terry Evans en Neerlands’ trots Hans Theessink. Deze heren ontmoetten elkaar in 1992 op een festival in Winnipeg en het klikte meteen zodat er door de jaren heen altijd contact bleef.Jaren geleden zagen we beide mannen al los van elkaar optreden, Terry op het toenmalige ‘Night of the Blues’ in het Chassé theater en Hans op het Delirium festival in Handzame. Destijds was ik al onder de indruk van de stem van de rijzige gestalte van Terry Evans, toen nog zanger bij Ry Cooder, maar was nooit meer in de gelegenheid hem nog een keer te zien optreden.

Hans Theessink daarentegen vond ik misplaatst op het nogal ruige festival in Handzame. Zijn stemgeluid en zijn virtuositeit op onder meer de 12-snarige gitaar was niet aan het beschonken publiek besteed. Vanavond zal dit op de Southern Bluesnight geheel anders zijn, ik zit in de bomvolle Rabozaal (inclusief 1e en 2e ring) naast een jongedame (± 30 jaar) die zó enthousiast is dat het aanstekelijk werkt. Dit enthousiasme wordt bewerkstelligd door de chemie tussen de mannen op het podium; het is van een klasse die in een concert zaal thuishoort. De stemmen vullen elkaar wonderwel mooi aan en met hun vertolking van de songs die overwegend rustige Delta blues en ‘traditionals’  zijn betoveren zij het publiek. We horen ‘It Hurts Me Too’  waarbij Terry Evans’ gitaarspel en stem in samenspel met de 12-snarige gitaar van Hans bijna hypnotiserend is. ‘Mama Talk To Your Daughter’ is er nog zo een! Als we dan ook nog het met kwartsmaten gelardeerde ‘Keep Movin’ horen weten wij al dat deze act voor ons één van de winnaars van de 17e editie van de Southern Bluesnight zal zijn. De bijna 65 jarige, in Oostenrijk woonachtige, Hans Theessink en de 75 jarige (!!) Terry Evans zijn hot, fysiek maar vooral als muzikant. De échte apotheose volgt als Terry Evans een nummer brengt over de discriminatie ten tijde van zijn jeugd in Vicksburg Mississippi, genaamd ‘Down in Mississippi’ waarin hij praktisch a capella en met een volume die kippenvel teweeg brengt de song bijna in een gospel verandert. Tijdens de vertolking van ‘Maybelline’ steelt Hans Theessink ook nog eventjes de show door de gitaar omlaag en omhoog te stemmen!  Omdat dit nummer het eind van het concert heeft ingeleid besluiten wij ons te verplaatsen naar een andere zaal voor een volgende act.

De act waarvoor we graag op tijd willen zijn hebben wij al eens in 2008 kunnen zien optreden, dat het tot 2013 duren moest om deze man op een groot podium in Nederland te kunnen aanschouwen (hij was ook al eens in Drenthe) zal ongetwijfeld met zijn drukke tour schema te maken hebben gehad. In 2008 hebben wij een week-end trip gemaakt omdat deze man optrad in het Spaanse Mijas waar jaarlijks een festival wordt georganiseerd door de eigenaar van de beroemde Londense bluesclub ‘Ain’t Nothing But’. Wat wij daar hebben beleefd zal nu door het in zeer grote getale aanwezige publiek ook beleefd gaan worden. De man die in hier in de Limburgzaal zijn opwachting zal gaan maken is niemand minder dan de 1e zoon van McKinley Morganfield a.k.a Muddy Waters, Larry Williams a.k.a. Mud Morganfield. Dat de gelijkenis met zijn vader in de afgelopen jaren nóg sterker geworden is blijkt als hij na de opwarmer en introductie van zijn band het podium oploopt. Mud is gekleed in een toepasselijk ‘Blue Velvet’  jasje inclusief een blauwe en witte pochet, witte pantalon en bijpassende Blue ‘Leather’ (geen Suede) Shoes! Een ‘old school’ artiest dus die weet dat het oog ook wat wil.

Zijn gitarist de Deen, Ronni Boysen, op de Epiphone, de Zweedse bluesharp speler Samuel ‘Harmonica Sam’ Andersson samen met up-right bassist Ian Jennings (UK) en invaldrummer waarvan ik de naam niet heb kunnen verstaan zullen vanavond samen met Mud Morganfield de menigte versteld doen staan. We horen natuurlijk veel werk van ‘Son of the Seventh Son’ (o.a. ‘Short Dress Woman’ en ‘Blues on My Shoes’) maar ook de oude klassiekers van zijn vader zoals o.a. ‘Long Distance Call’ en ’40 Days & 40 Nights’ worden vanavond niet geschuwd! Als hij dan bij het dubbelzinnige ‘Goin’ Out Fishing’ ook nog 2 dames op het podium uitnodigt om te komen dansen is het hek van de dam! Deze man die de mimiek van zijn vader maar óók ‘gestures’ van zijn vader bezit heeft de héle zaal ingepakt met zijn stem, charme maar vooral met zijn échte blues!