Memorabele Retro middag in Weert met volledig losgeslagen Electrophonics

Gezien en gehoord in de Bosuil te Weert op 17 maart 2013: The Electrophonics met als support Missy Moon & The Magnificent 7. Tekst van Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers.

Kompaan Hen Metsemakers en ik vertrekken naar de Bosuil met de verwachting van een lekker middagje swing en jump muziek te kunnen genieten. Vandaag staat op het podium de Electrophonics met in het voorprogramma Missy Moon & The Magnificent 7. Eind vorig jaar hebben we de nieuwste CD van de Electrophonics uitgebreid beluisterd en gerecenseerd. Een CD die eerlijk gezegd indruk op ons heeft gemaakt en met muziek die naar onze mening het beste tot haar recht komt in een live setting. Wij hopen behoorlijk wat publiek aan te treffen en een paar bands die vlammen over de in de regel prachtig ingestelde geluidsinstallatie die de Bosuil eigen is.
We arriveren bij de Bosuil op het moment dat de band in de gastkeuken van de Bosuil zit na te genieten van de traditionele warme hap met een bakje dampende koffie. Je voelt je direct vijftig jaar terug in de tijd zoals de sterren van de middag daar aan tafel zitten. De heren, allemaal in strak pak plus stropdas en de haren netjes zoals dat in de jaren vijftig hoorde. Tenminste als ik me de foto- en filmbeelden uit die tijd correct herinner. De mannen hebben er zin in roepen ze richting ons nadat we de uitgebreide setlist hebben gekregen. ‘Het is hier prima voor elkaar’ geven ze ons nog even mee voor we naar de concertruimte lopen waar Missy Moon aan het warmdraaien is.

Missy Moon & The Magnificent 7
Na wat aanloopproblemen met de soundcheck trapt Missy Moon met haar gevolg de middag af. Missy Moon is de bijnaam van zangeres, Simoon Saes, die haar sporen in de regio verdiend heeft in met name top 40 bands. De Magnificent 7 bestaan naast traditioneel bas, drums, gitaar en bas uit een keyboardspeler (piano en Hammond B3 + Lesley box) en drie blazers. Het zijn allen muzikanten die in diverse andere bands spelen en elke weekend wel ergens aan de bak zijn. Het eerste nummer is een instrumental en daarna voegt Missy Moon zich bij haar mannen. Dit voorprogramma speelt een behoorlijk lange set. Gevarieerde eigen nummers gecombineerd met enkele covers. Een groot deel van de muziek staat in dienst van de prima zingende Missy Moon. Een aantal nummers zijn daardoor voor mij wat vlak qua uitvoering en muzikaliteit. Het merendeel van het repertoire swingt; alleen is mijn indruk dat de individuele muzikanten veel meer in hun mars hebben dan ze hebben laten horen. Met name de nummers waarop keyboard speler Winand Bijlmakers de ruimte pakt op de Hammond trekken mijn aandacht. Muzikaal had het voor mij wat vlammender mogen zijn; zeker met een originele Hammond en drie goede blazers in de band. Als opener voor een band als de Electrophonics een prima keus.

De Electrophonics
Hoewel zanger Stephan Hermsen op de laatste cd de mondharmonica ingeruild heeft voor de gitaar zien we hem bij de soundcheck voor het optreden een set harpen inspelen en meteen vet aanzetten. Dat belooft wat voor de liefhebbers … de aanwezigen kijken richting podium van: Yes, dat gaat wat worden. De band heeft voor mij een typische niet alledaagse podium opstelling: links in de hoek staat het Ludwig drumstel, achter in het midden de upright bass en rechts achteraan de twee blazers. Linksvoor de extra gitarist, rechtsvoor de keyboards en zanger in het midden. Later in het optreden blijkt dat een opstelling die bij deze muziek past en de muzikanten ook de ruimte geeft mee te swingen. Het concert begint met een geëngageerde drumsolo van een breed grijnzende Peter Stienen, terwijl de rest van band nog in de catacomben van de Bosuil vertoeft. De waarschuwingsroffels kondigen het eigenlijk al aan: ‘Wij hebben er echt zin in vandaag en eisen de aandacht de komende paar uur’. Geen ontkomen aan dus. The Train starts Rollin’…
De dik 150 aanwezigen worden vervolgens bijna twee uur getrakteerd op een dwarsdoorsnede van het oeuvre van de band. Het zwaartepunt ligt echter op de meest recente CD, ‘Talkin’About’. ‘Cannonball Juice’, openingsnummer van de laatste CD wordt ingezet door de volledige band en als een kurk die uit een goede fles champagne ontsnapt wordt het feest sprankelend geopend. Tijdens ‘Hard Working Boogie’ maken we kennis met de snerpende harmonica van Hermsen met lekkere support van het blazersduo. Inderdaad, die harp maakt de muziek extra spannend. De nummers met een mix van swing, boogie, honky tonk, blues alsmede het eigen Phonics sausje volgen elkaar in hoog tempo op. ‘Knock Out Girl’ doet me denken aan The Red Devils in hun goede dagen. Wat erg opvalt is het expliciete plezier en puurheid die de band op het podium laat zien. Ik heb zelden een zanger gezien in dit genre die zijn ziel en zaligheid zo in zijn eigen spel als dat van de band legt. Wat hier volgens mij ook helpt is de levenservaring die mee en uitgedragen wordt. De sound van deze band is op momenten on-Nederlands en zou zo uit het zuiden van de USA kunnen komen. Ook complimenten aan de geluidsman van de Bosuil die ook dit optreden lekker gebalanceerd uit de geluidsinstallatie laat komen.

Ik merk bij mezelf en het merendeel van het publiek dat de sfeer en muziek uitnodigt het goede getapte Jupiler bier eens royaal uit te proberen. ‘You only live once and at this moment’ is hier het credo … En dat Belgische goud komt de beleving en betrokkenheid bij deze muzikale happening ten goede.
‘I’m In The Mood’ komt dan ook als geroepen. Persoonlijk spreken mij de nummers waar de Hammond op de achtergrond en soms op de voorgrond staat het meeste aan. Dit komt nadrukkelijk naar voren bij nummers als ‘You Make Me Nervous’ en het instrumentale ‘13’. Net als op de CD vind ik dit nummer muzikaal een hoogtepunt in het optreden qua sfeer en warmte.
Tijdens ‘Love Upon A Shelf’ laat Hermsen een doorleefde performance zien gesecondeerd door een knepperende bariton sax solo.
Met de Blasters cover ‘One Bad Stud’ (de jasjes zijn dan al lang uit) gaan de remmen helemaal los en klopt het muzikaal en qua entertainment allemaal. Wat leggen deze mannen een drive en energie in hun spel. Ook wordt duidelijk dat naast het behoorlijke feestgehalte deze retro band een breed historisch idioom beheerst. En daar toch telkens haar eigen sausje overheen weet te leggen.

Terugkijkend op deze hete en natte middag in de Bosuil is mijn conclusie dat de Electrophonics op elk intiem blues of rock festival niet misstaan. De band speelt heerlijke swing muziek en bouwt gaandeweg een concert sfeer, spanning en plezier op. Met zanger Stephan Hermsen hebben ze ook een personality op het podium staan die zich kan meten met internationale performers. Dat helpt natuurlijk ook. Voor de rest van de band ook eigenlijk niets dan complimenten: een drummer die zijn partijen tot in de finesse beheerst, een stevige warme bas, saxofoons die los van elkaar verhaaltjes vertellen en lekkere begeleiding op keyboards en gitaren. Het vermoeden dat we al hadden na het bestuderen van de CD ‘Talkin’About’ is uitgekomen: dit is muziek die live het beste tot haar recht komt. Zeker als het met de passie, plezier en energie gebracht wordt zoals we vanmiddag hebben mogen ervaren.

Band samenstelling
Stephan Hermsen – Vocals, Gitaar and Harps
Ronald Roodbol – Upright Bass
Peter Stienen – Ludwig drums
Maurice Coumans (Mo Gomez) – Gitaar
Ivo Sieben – Hammond and piano
Andre de Laat – Tenor sax
Evert Hoedt – Tenor, Baritone and alt sax

Set List
Cannonball Juice
Hard Working Boogie
Knock Out Girl
Take A Ride
Cryin’ Time
You Make Me Nervous
Joyce’s Boogie
Laughin Clown
Honey Bee
I’m In The Mood
13
You Make Me Feel
Mr. Francesco
Love Upon A Shelf
One Bad Stud
Money Talks
24 Hours
This Time
Miss Babelone
Steppin’ Out
Talkin’ About
Boogie Party
Bumpin’@ Summertime
Safronia B

De volledige fotoset van het optreden van The Electrophonics: