Gezien en gehoord: Ben Poole in J.J.Music House, Zoetermeer op 1 maart 2013. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Als de boekingen van goede acts zo door gaan in J.J. Music House te Zoetermeer worden de reporters van ‘The Blues Alone?‘ vaste gasten van dit etablissement! Na vorige week hier nog ‘the BluesBones’ te hebben zien optreden is het vanavond de eer aan Ben Poole en zijn band de toeschouwers te verwennen met zijn acte-de-présance.
Ben Poole (Bedford 1987), hét gitaar-talent uit de UK heden ten dage, samen met Alan Taylor op drums en Barry Pethers op de bass veroveren sinds 2011 de Nederlandsepodia. Ben Poole behaalde in 2011 twee derde plaatsen in de British Blues Awards respectievelijk voor ‘Best Young Artist’ en de ‘Kevin Thorpe’ award voor ‘Songwriter of the Year’. Ook zijn drummer, Alan Taylor, behaalde in hetzelfde jaar de tweede plaats voor ‘Best Drummer’. Dat zijn bassist Barry Pethers niet genomineerd was is mij na het zien van deze man een raadsel; met alle respect naar drievoudig winnaar Andy Graham. Tenzij deze Barry Pethers toen nog niet de vaste bassist van de ‘Ben Poole band’ was. Het feit dat de band in 2012 de derde plaats in de European Blues Challenge maakt dat wij zeer benieuwd zijn of Ben Poole de lovende kritieken vanavond ook weer waar maakt.
Ben Poole bijt het spits af met zijn Fender met de titeltrack van zijn CD ‘Let’s Go Upstairs’ een nummer met een funky bass-line ter ondersteuning. Het nummer doet mij wat aan het repertoire van ‘The Tramps’ denken. We gaan naadloos over naar ‘I’m Loosing You’ van ‘ The Tempations’ op de Gibson waar de ‘Ben Poole Band’ een rock-sausje overheen heeft gegoten. Klinkt lekker, écht! Dat de jonge man zijn gitaar beheerst wordt meteen duidelijk, wat een solo’s legt deze knaap neer! Zijn stem is er zo een met een randje, waarvan de regelmatige lezer van ‘The Blues Alone?’ al meteen weet dat wij hier een fan van zijn. We staan al meteen helemaal te genieten, al denken wij ook al meteen een duik in de tas te moeten doen voor de oordopjes die ik slechts drie keer heb moeten gebruiken o.a. Triggerfinger en the Black Crowes. Het volume is hoog, té hoog voor zo’n kleine gelegenheid waar het volume vanavond helaas niet geabsorbeerd kan worden door een volle zaal. Eerlijk gezegd hadden wij gedacht dat deze jonge goed uitziende knaap meer publiek zou trekken.
We herkennen vanavond wel Guy Smeets en z’n vader in het publiek, de reporters van ‘The Blues Alone?‘ hebben nog niet de eer gehad hem te zien spelen dus wij hopen op een nummertje samen of een jam met deze band. Als Ben een slow-blues moet neerzetten lijkt het net of hij de lage tonen niet kan halen, is hij verkouden of is dit regel? De drummer kan ook de reden zijn, hij speelt zó hard dat Ben er moeilijk overheen kan zingen ook al heeft hij de tremble op zijn microfoon op praktisch voluit staan. Wij denken dat, indien Ben zijn stem wil verzorgen en daardoor behouden, hij er beter voor zou kiezen om het volume (zeker van de drummer) iets te doseren.
Helaas is deze mening niet alleen de mijne maar meerderen in het publiek klagen over het volume vanavond. Met zijn vertolking van Freddy King’s ‘Have You Ever Love a Woman’ wat heel gevoelig wordt gebracht past het geluid ineens wél weer in de zaal en Ben Poole oogst dan ook zeer veel lof van de aanwezigen in de zaal. Ook horen we ‘Love Nobody No More’ ook een track van zijn album, prachtige gitaarpartijen weer. Maar als we dan tijdens het volgende nummer een solo van bassist Barry Pethers te horen krijgen dan worden we helemaal blij, wat een top bassist zeg! Als hij niet genomineerd wordt draag ik hem zelf voor bij de Nothingham Bluessociety! Ook horen we nog ‘Hey Joe’ van Hendrix waarna de ‘Ben Poole Band’ een pauze inlast. Jammer want we zijn net lekker op dreef lijkt me, maar de pauze wordt gecompenseerd met de vertolking van Bill Withers’ ‘Ain’t No Sunshine’ een vertolking waar Bill trots op zou zijn. Als opeens de bassist en drummer het podium aflopen blijkt dat wij getuige mogen zijn van een akoestisch intermezzo met als aanloop naar ‘Hanging in the Balance’ een stukje van het Concierto D’Aranjuez alsof hij vandaag ook de clip van David Philips op Facebook heeft zien rondgaan die dit stuk op een cigar-box gitaar speelt. Heel stiekem ben ik toch benieuwd naar zijn vertolking van Otis Redding’s ‘Mr. Pityful’ waarvan ik er een ken die bijna beter was dan het origineel. Vingervlug is Ben Poole op de akoestische Gibson en op de Fender, wij geven hem in ieder geval nog een kans maar dan op een festival podium waar het geluid iets meer de ruimte in kan.
