Gezien en gehoord: 25e Leerdam Blues Festival. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
Al 25 jaar lang bijt Stichting Blues ’89 het spits af van het festival seizoen met het Leerdam’s Blues Festival in ‘t Dak, hét party centrum van Leerdam, maar de 25ste jubileum editie schijnt de laatste van de succesvolle reeks jaren te zijn, althans in deze vorm. We kunnen het wel begrijpen, alweer kunnen wij als we pas om 20:15 uur aankomen rijden onze auto met gemak op een van de eerste rijen van het parkeerterrein kwijt, alle festivals kampen met tegenvallende aantallen bezoekers de laatste jaren dus er moet vaak geld bij. Zoals een insider mij meldde, de vrouwen van organisatoren willen ook wel eens op vakantie. Hein Derksen, vader van Daniel Derksen frontman van the Motel Kingz, en Ben van Slooten worden bij de opening door de MC en een ander lid van de stichting bedankt voor hun inspanning gedurende de laatste 25 jaar waarna de aankondiging volgt van de jongste band van dit festival ‘Sugar Boy & the Sinners’.
Uw reporter had al eerder de gelegenheid gehad deze jongens op het de Koninck Festival in Delft aan het werk te zien maar daar was uw fotograaf niet bij dus wij zijn benieuwd hoe zijn reactie zal zijn. ‘Sugar Boy & the Sinners’ die uit Leiden komen zijn al vroeg begonnen met de band een bepaalde uitstraling mee te geven, al in 2012 zag
ik dat ze op het Culemborg Blues Festival zich allemaal in een ‘checkered western shirt’ hadden gehesen. Dáár houd ik van; een band die wéét dat het oog ook wat wil, met goede muziek alléén red je het tegenwoordig niet meer. Het móet een totaal pakket zijn, hoe meer vrouwen je kan verleiden om te komen kijken hoe meer mannen er naar de optredens komen. Dat hebben zij heel goed door, zó goed zelfs dat hun inspanningen geleid hebben naar een halve finale plaats in de International Blues Challenge in Memphis. ‘Sugar Boy & the Sinners’ spelen een mix van Jump Blues, Rhythm ‘n Blues en Rock & Roll. ‘Sugar Boy’ Vielvoye zingt niet alleen de sterren van de hemel, zijn stem (zijn looks ook een beetje) doet ons denken aan Eddy Cochran, maar neemt ook nog de bluesharp ter hand. Dit laatste doet hij niet onverdienstelijk mag ik zeggen, al moet gezegd worden dat het wel veel “recht toe recht uit” nog is. De upright bassist Vinnie Guerin, één van de twee broers uit de band, zet een behoorlijke baslijn neer, maar zijn broer Ronnie op de gitaar is voor mij de held van de band. Wat kan die gast lekker spelen zeg! Ron Doove die ooit samen met de anderen het eerste licht van ‘Sugar Boy & the Sinners’ zag vervangt vanavond vaste drummer Frankie Duindam maar ik moet zeggen het was een plezier hem aan het werk te zien. Deze vent legt een aanstekelijk plezier in zijn spel aan de dag. Helaas moet ik tegelijk melden dat het geheel, in ieder geval op Leerdam Blues, wat teveel van hetzelfde is waardoor wij besluiten de Chicago Zaal te verlaten. We gaan snel via de gangen naar het eetcafé om een koffie te drinken om daarna in de St. Louis Zaal, voor het eerst, Richard van Bergen’s band ‘Rootbag’ te zien optreden.
Zoals gezegd vormt Richard van Bergen (gitaar/vocals) samen met Andert Tijsma (bass) en Jody van Ooijen (drums) die J.J. Goossens vervangt én een thuiswedstrijd speelt ‘Rootbag‘. Leuk is dat Richard, Jody en Andert ook àlle drie bij de, inmiddels zéér succesvolle, band Qeaux Qeaux Joans spelen. Dat deze QQJ niet zuivere blues brengt is voor rasmuzikanten en vaklui als Jody en Richard dus helemaal geen belemmering, vooral Richard wil ik loven voor zijn capaciteit zich ook in een ondergeschikte rol als ondersteunend gitarist te kunnen vinden. Geen sterallures dus deze man, ook QQJ zal nog menige blues liefhebber verrassen want ook zij staat haar mannetje in dít segment van de muziek.
Al gelijk bij de eerste tonen horen we de erfenis en invloeden van R.L. Burnside, niet zo verwonderlijk als je weet dat Richard van Bergen op een vintage Harmony Meteor 
speelt vanavond. Dat Harmony op dit festival goed vertegenwoordigt is leest u verder in dit verslag o.a. ook Andert Tijsma speelt op een Harmony. We horen ‘Someday’ een nummer wat op de, en hier worden we heel blij van, eerste te verschijnen CD van ‘Rootbag’ zal verschijnen. Als ‘My Little Babe’ ten gehore wordt gebracht zien we Richard van Bergen sliden op de Supro Dual Tone, supro inderdaad. Toegegeven ik ben een fan van Richard van Bergen, maar zijn vakmanschap op de gitaar en zijn stem maakt dat hij een zeer gevraagde muzikant is in ons muzieklandje. Dan krijgen we ook nog een lesje drumhandling van Jody van Ooijen die eigenlijk bij ‘Rootbag’ een beetje in zit te spelen voor zijn set later op de avond bij de afsluiters van het 25ste Leerdam Blues ‘The Strikes’. Zijn Nawlins’ rhythm leidt tot het door the Neville Brothers beroemd geworden ‘Iko Iko’ , laatste keer dat ik dit nummer hoorde was bij een zeer verouderde Dr. John. Deze vertolking oogt lekkerder omdat ook de mannen op het podium er plezier in hebben dit nummer te brengen, dat heeft invloed op de inmiddels bomvolle zaal! We horen nog ‘Oh Yeah’ van Guitar Slim waarmee wederom bewezen wordt dat deze band door veel meer promotors geboekt zou moeten worden. Wij hebben genoten van dit optreden maar moeten, de programmering op Leerdam Blues is altijd overlappend, weer snel door naar de volgende act.
Tijdens het lopen van de St.Louis zaal naar opnieuw de Chicago Zaal waar de ‘Belgian Blues Experience’ het publiek zal doen versteld staan, horen we de klanken van een door ons onbekend trio uit de kleinere Memphis zaal komen. De klanken klinken ons zó aangenaam in de oren dat we besluiten ons door de menigte te wurmen om tóch een paar 
nummertjes mee te pikken. In de Memphis zaal staat ‘Homesick & the Louisiana Men’ een trio van Hans de Vries (gitaar/vocals), Toon Ekkers (gitaar) en Alex Siegers (vocals/percussion) die Mississippi Delta style muziek brengen en als wij nog maar het voor ons tweede nummer beluisteren weten ik al meteen dat ik de giglijst van de heren ga bestuderen om hen nog een keer een hele set te zien spelen. Wat is dit ongelofelijk goed zeg, de stemmen die fantastisch bij elkaar passen maar ook het gitaarspel van Hans de Vries en Toon Ekkers, doet je denken dat je in een Juke-Joint in Mississippi zit. De stem van Alex Siegers is, en ik kan zijn stem het best omschrijven met een politiek in-correcte beschrijving, een zwarte stem. Doe je ogen dicht en je begrijpt wat ik bedoel, niets aan zijn stem doet je denken aan de in traditionale kledij gehulde Javaan die voor je op het podium staat. Het is bijna een huiskamer concert dat hier gegeven wordt al moet ik toch vermelden dat het ergerlijke gepraat in de kleine zaal een grote ergernis is voor de velen die wél komen luisteren en niet komen om een goed gesprek te voeren. Ik laat me niet afleiden door deze ergernis en ik zeg volmondig tot ziens ‘Homesick & the Louisiana Men’ !
Tóch snel door naar de grootste samenstelling van vanavond de ‘Belgian Blues Experience’ , deze band heeft diverse gelouterde Belgische muzikanten in hun gelederen. Marc ‘Tee’ Thijs (gitaar/vocals), Willie ‘Wuff’ Maes (drums) – beide the Electric Kings – de broers Big Dave en J.J. Louis Reniers respectievelijk op bluesharp/vocals en hammond aangevuld met Bart de Mulder (gitaar/vocals) en Renaud Lesire (bass). Al bij de eerste klanken van Big
Dave is het al vol in de Chicagozaal van ‘t Dak. Zij brengen vooral ‘West Coast Blues’ vanavond. Al eerder zagen wij Big Dave in een gelegenheidsband performen samen met Big Pete in de Luchtballon in Antwerpen waar wij toen al niet écht onder indruk waren van zijn stem, op de een of andere manier is hij slecht te verstaan, daarentegen zijn harmonica werk is van grote klasse. Dat deze gelegenheidsformatie vanavond heeft gekozen voor het afwisselen van frontmen is te begrijpen, er zitten zóveel goede muzikanten in dat men elkaar tekort zou doen niet iedereen zijn moment te gunnen. We gaan dus over naar, voor ons de held van dit festival, Marc ‘Tee’ Thijs. Ons is na het zien van zijn performance onduidelijk waarom deze man nog nooit door het grote publiek (lees de commercie) is opgepikt. Zijn stem, maar vooral zijn beleving op de gitaar en gitaarspel is van on-ge-ken-de klasse. Dat hij met een gehaakte muts hier op het podium staat in de snikhete Chicago zaal belemmert hem geenszins zich vól-le-dig over te geven aan de muziek die door zijn aderen stroomt en door zijn geest waant. Tee’s Gibson wordt met duck tape aan elkaar gehouden maar dat is absoluut niet te horen, so sweet so sweet! De zaal staat in vuur en vlam voor deze über Belg! Als dan ook nog Jo Reniers, a.k.a. J.J. Louis, de eer krijgt ons te vermaken en te doen bewegen op niets minder dan ‘Green Onions’ van Booker T & the MG’s dan heeft het partycentrum ‘t Dak helemààl geen dak meer. Maar we moeten het hierbij houden want we moeten door naar de volgende act van dit Leerdam Blues die geprogrammeerd staat in de St.Louis zaal daar zullen n.l. de Belgische BluesBones hun opwachting gaan maken voor hun, naar eigen zeggen, eerste Nederlandse festival ervaring.
Over de ‘The BuesBones’ hebben wij kort geleden nog een verslag geplaatst van hun optreden in J.J. Music House in Zoetermeer dus zij behoeven geen inleiding meer betreffende hun muziek. Ondanks dat zanger Nico de Cock, de week vóór het festival geveld door zware griep met koorts, zich meerdere malen bij het publiek 
verontschuldigt voor zijn stemproblemen, kan ik met mijn hand op mijn hart melden dat hij alles gegeven heeft wat erin zat. Het publiek heeft waar voor zijn geld gekregenn, hij heeft zich niet ontzien. Wat ik ook graag wil vermelden dat wat men altijd al beweerde; het is waar dat een goede line-up van een festival een positieve, liftende, ‘force’ aan het optreden van een band kan geven. We zien en horen Stef Paglia op gitaar, die wederom een fenomenale set neerzet. Hij is zelfs meer extrovert hier in Leerdam, geeft zélfs drummer Dominique Christens en bassist Ronald Burssens soms aanwijzingen. Leuk om getuige te mogen zijn van deze ontwikkelingen bij deze jongeman. Als de band ‘Cruisin’ ten gehore brengt staat de inmiddels bomvolle St. Louis zaal gevuld met de vaste schare fans én nieuwsgierige bluesliefhebbers te swingen dat het een lieve lust is. Andy Aerts, de altijd bescheiden, tweede gitarist van ‘The BuesBones’ geniet duidelijk van de ambiance en zet onderwijl wel weer een héle toffe set neer. Het publiek smult van het ‘duel der gitaren’ van Stef Paglia en Andy Aerts, men joelt en zweept de band op tot nóg meer gitaargeweld. Wanneer ‘Little Wing’ wordt opgevolgd door ‘Mr. Highwayman’ gaat Stef Paglia het publiek in en dan is het publiek helemààl buiten zinnen, deze zaal zal de volgende keer écht te klein zijn voor het aantal bezoekers wat deze band trekken zal.
Tijdens onze wandeling door de gangen nemen uw reporter en fotograaf van ‘The Blues Alone?’ weer even een kijkje in de Memphis zaal waar onze aandacht getrokken wordt door wederom de sound van een, op dit festival een goed vertegenwoordigd instrument, de bluesharp. De look-a-like van Hank Williams Jr. oude rot in het vak Willem van 
Dullemen op een, jaja daar is hij weer een Harmony. Hij vindt blijkbaar net zoals vele vrouwen dat de looks van een band ook heel belangrijk is. Hij heeft zich volledig aangepast aan het repertoire dat de ‘Stackhouse Bluesband’ speelt n.l. een mix van country en blues. De zanger en bluesharpist van de Zuid-Hollandse ‘Stackhouse Bluesband’ is Machiel Meijers een voor mij onbekende jongeman die samen met de andere oude rot in het vak Bert Post op drums een mooie mix in leeftijden vertegenwoordigen. Fred van Unen op de bass en de andere gitarist (ook op een Harmony) van de band Emiel van Pelt mij wel bekend van de ‘the Blue Stones’ completeren het geheel. Hoewel ik niet écht onder de indruk ben (een kwestie van smaak) van het stemgeluid van Machiel Meijers vind ik tóch dat ik deze band bij u onder de aandacht moet brengen, zij zetten een zeer uitgebalanceerde set neer. Niet verrassend dat niet, maar wel goed.
Het is helaas alweer tijd voor de laatste act van deze 25ste Leerdam Blues, ‘The Strikes’. Deze Leerdamse formatie besloten gelukkig toch nog één keer samen te spelen om 
dit podium, wat voor hen ooit heel belangrijk is geweest, te eren. Behoeven zij nog introductie bij u als lezer van ‘The Blues Alone?’, het lijkt ons niet maar voor de nieuwkomers onder de lezers. ‘The Strikes’ bestaan uit Roelof Klijn, bekend van Dede Priest, Walking the Trigger en the Shiner Twins op bass, Jody ‘the Hitter’ van Ooijen op de drums, frontman en zanger Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm op de bluesharp en de linkshandige Sjors ‘Jimmy Stringbreaker’ Nederlof ook bekend van King Mo op de gitaar. Sjors Nederlof legt al gelijk bij de een van de eerste nummers ‘The Strikes’ even neer; voor het geval dat het publiek vergeten was hoe het ook alweer klonk! Wat een talent heeft deze man toch; jammer dat hij zich niet bij een internationale band aan kan sluiten, ik kan er wel een paar opnoemen die hem graag zouden inlijven. We horen ‘Automobile’, ‘TV Mama’ en ook de titeltrack van het debuut album ‘Bathroom Acoustic’ (tweede stem Roelof Klijn) van ‘The Strikes’ uit 2004 voorbij komen.
De band kan de goedkeuring van zowel het publiek als ook kenner en muzikant Joost Tazelaar drummer in Big Pete’s vorige band M.O.C.T. weg dragen. Gelukkig is ook eindelijk het gepraat van het publiek in de grote Chicago zaal overstemd door het blues-rock geluid van ‘The Strikes’. Natùùrlijk wordt Big Pete’s grote voorbeeld Lester Butler geëerd door o.a. ‘Crack Smokin’ Woman’ en ‘So Low Down’ te vertolken waarin Big Pete zelfs tijdens het chorus van de song de bluesharp microfoon op de keel zet, superrrrr vet! Heel stiekem hopen uw reporter en fotograaf op een hereniging van deze geweldige formatie die ‘The Strikes’ heten. Een mooie en waardige afsluiter van een, ondanks tegenvallende bezoekersaantallen, succesvol Leerdam Blues!
Namens de hele crew van ‘The Blues Alone?’ wil ik de organisatie, m.n. Hein, hartelijk bedanken voor al die mooie jaren die we op jullie festival hebben mogen beleven. Wij hopen van harte dat de stichting zich nog eens kan buigen over de genomen beslissing betreffende de voortzetting van Leerdam Blues.
