Geen kwaad woord over de Robert Cray band

Gezien en gehoord op 21 februari 2013 in De Metropool, Hengelo: The Robert Cray Band met als support Qeaux Qeaux Jones. Tekst door Ria Pronk met foto’s van Marjoly Makkinga

Een koude februariavond. Het concert van Robert Cray in Metropool in Hengelo is uitverkocht. In de bomvolle zaal stijgt de temperatuur snel, het doet je de winter even vergeten. Qeaux Qeaux Joans wordt gevraagd het publiek alvast wat te ontdooien. Het is muisstil als zij hartverscheurend zingt over verloren liefdes. Qeaux Qeaux is verbaasd over het gedrag van het publiek dat met zoveel respect reageert op haar muziek. Respect? Pure bewondering, dunkt mij.  Wat een lekkere band. Je onderkaak zakt vanzelf iets naar beneden als je naar de zangeres kijkt en luistert. Het boeit, dat rafelrandje aan haar stem, de manier waarop ze beweegt, het plezier en de passie. Nee, Qeaux Qeaux verdient een volledig concertbezoek. Ze gaat bij mij op het lijstje “Nog te doen”.

Na deze opwarming, komt Robert Cray met zijn mannen het podium op. Vier man, eigenlijk vijf, want degene die de gitaar na ieder nummer omwisselt en zorgt voor de podiumtechniek is een essentieel onderdeel van de band. Robert schijnt zo hard aan de snaren te trekken, dat de gitaar na iedere song gestemd moet worden.

Phonebooth is mooi om mee te openen. Een solide begin. Ken je hem nog de telefooncel met, op alles wat maar te bekrassen viel, vuige teksten, waaronder het nummer van Big Rita? Het geluid is prima. Metropool heeft een fijne akoestiek, die altijd recht doet aan de optredende band. Als de draadloze techniek het in het tweede nummer laat afweten, is daar Jim Pugh op toetsen. Jim soleert briljant, maar beheerst ook de kunst van het begeleiden. Het Hammondorgel kent zijn plek. Dan weer pontificaal en brutaal aanwezig om vervolgens weer tranentrekkende akkoorden onder gitaarsolo’s te plakken. Ook met de piano weet Jim wel raad. Hij had wat mij betreft later ook nog wel een solootje mogen krijgen.

Wat opvalt vanavond is de nieuwe drummer, Les Falconer. Zijn komst werd vorige week op Facebook aangekondigd. Veel tijd om te repeteren zal hij niet gehad hebben. Richard Cousins, de bassist, loodst hem feilloos door het repertoire. Op de achtergrond geeft hij tempi en breaks aan, als een ervaren dirigent. Je ziet chemie in de ritmesectie ontstaan. Dat zie je niet alleen, dat hoor je ook. En ja Richard Cousins, ik kan mijn ogen niet van hem afhouden. Met zijn dreads en lange vingers, staat hij al kauwend onbedoeld, op zijn blote voeten een showtje weg te geven.

Robert Cray is kwaliteit. Zijn stem is even herkenbaar als zijn gitaarwerk. Harmonieus, mooie ballads soms lekker funky. Oud werk en nieuw werk van de c.d. Nothin’but love (2012), wisselen elkaar af. Het uit 1986 afkomstige Smokin’Gun krijgt een spannend eind aangemeten. Een spanning die ik soms een beetje mis vanavond. Misschien is dat de keerzijde van jarenlange routine.

De zaal stroomt leeg. Voor het podium wachten nog wat fans tot het opruimen begint en gebruikte plectra worden vergeven. Er begeeft zich iemand naar het drumstel. Het is Les Falconer, die nog snel even zijn spiekbriefje oppikt. Ik schat in, dat het het nog voor het eind van de tour de versnipperaar in kan.

.