Tim Christensen verbouwt Bosuil van intieme zaal tot rock paleis: “Handcrafted in Denmark”.

Gezien en gehoord in De Bosuil, Weert: Tim Christensen & The Damn Chrystals met als support Free Stroke op 15 februari 2013. Tekst door Frank Hurkmans met foto’s van Hen Metsemakers.

Tim Christensen doet vanavond voor de vierde keer in vier jaar tijd Weert aan. Hij heeft het naar eigen zeggen altijd erg naar zijn zin in Weert. De gezellige, gemoedelijke en onbevangen sfeer spreken hem erg aan. Hij is recentelijk gestart met een Europese toernee en heeft zelf De Bosuil benaderd voor een optreden. Tim Christensen is een 38-jarige Deense singer-songwriter en multi-instrumentalist. Hij bespeelt een grote scale aan instrumenten: gitaar, basgitaar, drums, mellotron, harmonium, keyboard, piano en orgel. Ik heb me de afgelopen weken verdiept in de muziek en carriere van deze Deense veelkunner. Mijn indruk is dat Tim een toch wel al een a-typische carriere achter de rug heeft. Hij werd op 19-jarige leeftijd bekend als de zanger, gitarist en songwriter van de in Denemarken en Japan immens populaire band Dizzy Mizz Lizzy. Hij heeft hier in de jaren tachtig volle stadions en grote zalen weten te trekken met deze band. Nadat deze band in 1998 uit elkaar ging heeft Christensen een succesvolle solocarrière opgebouwd. Het succes van Dizzy Mizz Lizzy is mooi vastgelegd op de DVD Dizzy Mizz Lizzy, The Reunion Tour. Deze in 2012 uitgebrachte DVD bevat een treffend portret van het ontstaan van deze band en de ontwikkeling van Tim Christensen tot op het moment van vandaag.
Hij maakt rockmuziek, aangevuld met harmonieën uit folkmuziek en popmuziek. Live zijn Christensens optredens stevig, af en toe tegen hardrock aan. Op 25 november 2011 bracht hij zijn vierde soloalbum uit genaamd ‘Tim Christensen and The Damn Crystals’, die hij samen met de leden van zijn band heeft opgenomen. Tussen 28 januari en 11 februari 2011 heeft Christensen de eerste zeven nummers van zijn nieuwe album ‘Tim Christensen and The Damn Crystals’ opgenomen in de STC Studios in Kopenhagen. Het album wordt volgens Christensen als “merkbaar minder rustig dan Superior” (2008) bestempeld. In tegenstelling tot zijn vorige soloalbums zijn alle nummers met de leden van zijn liveband opgenomen.

Christensen is een groot fan van The Beatles en omschrijft de Beatles-collectie voor hem als een soort bijbel dat een fundament legde voor zijn eigen muziek. Het tweede Dizzy Mizz Lizzy album ‘Rotator’ uit 1996 werd vanwege Christensens voorliefde voor The Beatles opgenomen in de Abbey Road Studios. Dit album bevat ook het nummer “11:07 PM”, dat over de moord op en nalatenschap van John Lennon gaat. Op 3 september 2004 hield hij ook de laatste show van de Honeyburst tour in deze studio’s, dat werd opgenomen en uitgebracht op dvd en dubbel-cd onder de naam ‘Live at Abbey Road Studios’. Het lied “Wonder of Wonders” op het album Superior gaat over hoe Christensen met zijn mond vol tanden stond toen hij Paul McCartney ontmoette. Zijn voorliefde voor de jaren ’60 en ’70 is terug te vinden in vele aspecten van zijn leven; hij speelt op antieke gitaren, rijdt in een Ford Mustang uit de jaren ’60 en is een fervent verzamelaar van langspeelplaten, waarvan er vele zijn ingelijst en de muren van zijn appartement decoreren. Om dezelfde reden worden al zijn albums ook op vinyl uitgebracht. Op 12 februari van dit jaar is een live opgenomen concert uitgebracht, waarin het album RAM van Paul McCartney wordt gespeeld. Ik had een beetje gehoopt dat dit ook de set van avond zou zijn, maar dat was helaas niet zo. De nieuwe DVD vond na afloop van concert overigens wel gretig aftrek onder de fans.

Voorprogramma: Free Stroke
In het voorprogramma stond de Weerter band Free Stroke. Free Stroke is een bekende: zij hebben de 2010 versie van Bospop geopend. Het optreden was een fijne opwarmer voor de muziek van Tim Christensen. Stevige bluesrock nummers werden gevarieerd met folk rock. Het aanwezige publiek toonde middels regelmatig applaus de terechte waardering voor dit hardwerkend kwartet. De semi akoestische nummers vormden een mooie brug naar het hoofdprogramma van de avond.

Het optreden
Christensen heeft in 2009 zowel op Bospop als in de Bosuil gespeeld. Op 18 mei 2012 is hij ook nog in De Bosuil geweest voor volgens de toen aanwezigen, een indrukwekkend optreden. Voor het optreden van vanavond is het initiatief door Tim Christensen zelf genomen. Hij heeft erg goede ervaringen met deze zaal en ook vanavond weer vriendelijk en ontvankelijk publiek. De band is de dag van het concert al om 6 uur in de ochtend vanuit Oslo naar Amsterdam gevlogen en maakt een vermoeide indruk bij aankomst in de Bosuil. In Oslo hebben ze de voorgaande nacht nog tot 1:30 gespeeld. Van die vermoeidheid is echter gedurende het optreden niks te merken. Het concert van vanavond is verdeeld in drie delen. Tim speelt de eerste vier nummers in zijn eentje, zichzelf begeleidend op akoestisch gitaar. Dit geeft de hele entourage een intieme sfeer en het publiek is de eerste nummers muisstil. Hierna haken de Damn Crystals aan. De Crystals bestaan nog altijd uit lange termijn maatje Lars Skjaerbaek gitaar, Jesper Lind – Gretsch drums, Soren Koch – Rickenbacher bas en Christoffer Moeller – Nordwave toetsen. Lind zit hoog boven zijn drumset en zorgt met Koch voor een strakke begeleiding. Koch is net als Christensen helemaal weg van de jaren zestig en zeventig muziek en beheerst ook het Beatles idioom voortreffelijk. In zijn gedrag heeft hij soms iets weg van Paul Mc Cartney. Moeller voorziet het merendeel van de songs met muren van keyboard sound. Dit tweede deel bestaat hoofdzakelijk uit rustige pop rockachtige nummers begeleid door keyboard geluidswallen en mooie samenzang. Tim Christensen bedient zich van handgemaakte gitaren van het Deense merk Hansen. Het derde deel was opgebouwd uit echte rockmuziek met als muzikaal hoogtepunt en afsluiter ‘The Damn Crystals’.

Akoestische openheid en kwetsbaarheid
Met ´Hello, I am back. For the fourth time …’ trapt hij het optreden af. Christensen met zijn herkenbare stemgeluid, lijkt qua uiterlijk in de verte een beetje op de Schotse troubadour John Martyn in zijn beginjaren. Met een eigen stem die me soms doet denken aan Neil Finn en Paul McCartney. Als het openingsnummer ‘Barbedwired Baby’s Dream’ wordt ingezet zwijgt elke aanwezige. Zelfs de muizen zijn stil. De song wordt op een heldere en kwetsbare manier gezongen. Indrukwekkende start met deze volgens Christensen 20 jaar oude song. Luid applaus volgt op het laatste akkoord.

‘Never Be One Till We Are Two’ volgt op dezelfde melancholische wijze. Dit nummer heeft een psychologisch volwassen tekst, waarin benadruk dat in een relatie elke partner zichzelf behoort te zijn wil het langdurig klikken. Ik krijg sterk de indruk dat Christensen in veel van zijn nummers autobiografische elementen verwerkt en ervaringen uit het verleden uit via zijn heldere zang. Een bescheiden en kwetsbare artiest die respect gewoon verdient. Voordat ´A Shot In The Dark` wordt ingezet wordt de gitaar opnieuw gestemd. ´Ozzy Osbourne owes a bit of respect.´ licht Christensen toe. Tijdens de uitvoering zie je Christensen´s ogen ver weg dwalen over het publiek heen. Waar zou ie met zijn gedachten zijn vraag ik me af. Ik kan me voorstellen dat het merendeel van de dik 250 aanwezigen rillingen over de rug krijgen bij deze uitvoering. Het laatst nummer van de zeer sterke akoestische set is ´Right Next To The Right One´. Dit nummer was origineel geschreven voor de Deense drama serie ´Nikolaj og Julie´ en is later nog door Celine Dion vertolkt. Christensen vindt dit nummer zelf een hoogtepunt uit zijn oeuvre. Deze song wordt door de fans herkend en massaal mee gezongen. Mensen, wat kan die bescheiden Tim Christensen zingen.

Christensen speelt met de Liverpool sound
Na de introductie van de band wordt ´Surfing The Surface´ ingezet. Een rustige song met invallende begeleiding van de band. Beatles-achtige sfeer. ´Prime Time´ kenmerkt zich door mooie harmonie in de stemmen. Een erg evenwichtige en uitgebalanceerde song. Punt van kritiek mijnerzijds is dat het geluid van de keyboards weggedrukt wordt door de gitaren en de zang. Daarnaast wordt met het keyboard arsenaal dat Moeller ter beschikking heeft mellotron en harmonium nagebootst. Als de man de originele instrumenten had kunnen gebruiken zou dat de diepgang van verschillende nummers hebben vergroot. Hierna volgen een aantal pop songs met duidelijke referentie aan het erf- en gedachtegoed van de Beatles. Af en toe valt het op dat er stevig gemusiceerd wordt. ‘Let’s Face It’ en ‘Jump The Gun’ zouden zo uit de Beatles catalogus kunnen komen inclusief de hoge vocalen en verrassende breaks gedurende de nummers. In ‘Close The Door’ mis ik de mellotron die dit nummer op cd zo karakteriseert. Drummer Lind roffelt en trommelt er lustig op los. Skjaerbaek laat voor het eerst die avond horen ook prima te kunnen soleren met een vlammende solo op het eind. In dit nummer laten de voltallige Crystals horen ook stevig te kunnen rocken. ‘Superior’ kan ook zo uit het Beatles idioom komen en het publiek zingt het refrein luidruchtig mee. Bovengenoemde nummers zijn allen briljantjes op zichzelf; alleen in een live setting mag naar mijn mening het soms iets meer vlammen. Het is tijd wordt voor wat meer vuurwerk. De Bosuil rocks. We worden op onze wenken bediend. ‘Happy Ever After’ is een nummer dat past in een rock concert. Het nummer wordt sterk gesteund door de keyboard, drums en bass. Er zitten spannende akkoorden combinaties en goed samenspel tussen Sjkaerbaek en Christensen in. Dit nummer wordt erg strak gespeeld en knalt uit de speakers. Het moment voor mij om de oordopjes in te doen. Lind en Koch krijgen de ruimte voor een drum- en bassolo. Het publiek vindt het allemaal te gek. Dit nummer is instrumentaal een van de hoogtepunten van de avond. Tijdens ‘Surprise Me’ gaat volgens mij de volumeknop nog een standje hoger. De vonk slaat ook over op het publiek dat meedanst en swingt op deze rocker. Het nummer ‘Watery Eyes’ doet me, hoe raar ook, denken aan Powerplay met keyboard geluiden die Joy Division ook wel eens heeft gebruikt. De syncopen die in het nummer verwerkt zitten geven een mooi contrast. Met ‘Whispering At The Top Of My Lungs’ keert de rust een beetje terug. Christen begeleidt zichzelf op een nauwelijks versterkte Hansen gitaar tijdens de intro. Het nummer gaat daarna opnieuw over in rock: Beatles on the Rock deelde een aanwezige met mij.

Toegift
‘Next To Me’ is een prachtige ballade en borduurt voort op de eerste vier songs. Christensen zing hier met een hoge stem en geweldige performance. Het laatste nummer van de avond ‘The Damn Crystals’ was tevens voor mij het muzikale hoogtepunt van de avond. Het up tempo nummer met tussendoor rustige passages wordt voorzien van een prachtige zang. Met de ogen dicht denk je dat Neil Finn voor je staat te zingen. Klokkenspel en strijkers uit de Nordwave keyboards geven dit meer dan tien minuten durende nummer een heerlijke warmte en melancholie met een uit de tenen komende zang van Christensen. Het concert wordt afgesloten met een krachtige muzikale en vocale uitvoering van Paul McCartney’s ‘Live And Let Die’.
Resumerend:
We hebben een goed in vorm zijnde Tim Christensen met zijn Damn Crystals mogen ervaren. Sommige nummers klonken een beetje vlak. Echter songs met volwassen autobiografisch getinte teksten ondersteund met vlagen prachtige muziek en een kwetsbaarheid die ik nog niet vaak hebben mogen ervaren tijdens een concert. Hopelijk zien we ze over een poos weer terug in Weert.
Bezetting
Tim Christensen – vocals, handcrafted Hansen gitaren
Lars Skjaerbaek, – Hansen, Gibson, Fender Mustang, backing vocals
Jesper Lind – Gretsh drums
Soren Koch – Rickenbacher bas, backing vocals
Christoffer Moeller, Nordwave toetsen

Setlist
1. Barbedwired Baby’s Dream
2. Never Be One Till We Are Two
3. Shot In The Dark
4. Right Next To The Right One
5. Surfing The Surface
6. Prime Time
7. Let’s Face It
8. Jump The Gun
9. Close The Door
10. Don’t Leave Me But Leave Me alone
11. Superior
12. Happy Ever After
13. Surprise Me
14. Watery Eyes
15. Whispering At The Top Of My Lungs
16. Next To Me
17.The Damn Crystals
18. Live And Let Die