Gezien en gehoord: James Yancy Jones a.k.a. Tail Dragger met de Robert Fossen en Peter Struijk Band in V.V.Haagse Hout op 25 januari 2013. Tekst van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.
De eerste Nederlandse finalist aller tijden van de ‘International Blues Challenge‘ in Memphis Robbert Fossen heeft zoals hij eerder deed met o.a. Chick Rodgers in 2009 weer eens een ‘blues-legend’ kunnen verleiden om samen met hem, Peter Struijk en band door de ‘Lage Landen’ op tour te gaan.
De ‘blues-legend’ deze keer betreft James Yancy Jones maar deze naam zal niet direct bij iedere lezer van ‘The Blues Alone?‘ een licht op doen gaan. Echter als ik zeg dat hij als ‘Tail Dragger‘ in het artiesten circuit bekend is dan zegt U natuurlijk ‘Oh ja!”
Vrijdagavond 25 januari is het de beurt aan de ‘Nationale Blues Burgemeester’ Huub Hoeberigs om deze combinatie van ervaring en continuïteit in de blues te verwelkomen. Dat Huub al jaren programmeur van ‘Haagse Hout Heeft de Blues’ is en vooral een frequent toeschouwer van alles wat maar een beetje naar blues neigt zal voor menigeen geen verrassing zijn.
Ondanks de weersvoorspellingen (sneeuw & gladheid) hebben vele bezoekers het er tóch op gewaagd; sommigen rijden bijna 2 uur om dit, naar wat later zal blijken, memorabele optreden te mogen bijwonen.
De ‘Robbert Fossen & Peter Struijk band‘ beginnen met, zoals gebruikelijk in een club in Chicago, een warming-up van het publiek met Robbert Fossen op gitaar, blues harp en natuurlijk vocals, goedlachse Eduard Nijenhuis op drums, Jan Markus op de bas en ‘last but certainly not least’ Peter Struijk op gitaar. Hierover kan ik heel kort zijn; deze band staat als een huis! De stem van Robbert Fossen is soulvolle ‘zwarte’ stem; ik besef dat door deze uitdrukking ik me niet helemààl politiek correct uitdruk maar de vergelijking is als compliment bedoeld! Het gitaar werk van Peter Struijk maakt dat wij ontzéttend nieuwsgierig naar het kersverse schijfje ‘Clubbing‘ zijn geworden maar als je al in de wereld beroemde club van Buddy Guy ‘Legends‘ mocht optreden (2008) dan is zijn virtuositeit op de gitaar te verwachten.
De man die voor velen de reden is dat zij hier in grote getale in de kantine van deze voetbalclub staan komt na een ‘Chicago Style‘ introductie van Robbert Fossen het podium op via een opstapje gefabriceerd van, hoe kan het ook anders, lege bierkratten. Dat er een stoel klaar staat op het podium doet vermoeden dat de inmiddels 72-jarige uit Arkansas afkomstige rijzige figuur breekbaar is, later zal hij ons het tegendeel bewijzen.
‘Tail Dragger‘ is zoals we hem ook in 2008 op de ‘Southern Blues Night‘ in Heerlen zagen weer gekleed in pak mét bow-tie en Stetson. Dat hij een club-artiest in hart en nieren is blijk voornamelijk uit dat hij meerdere malen het podium afgaat om contact met het publiek in de zaal te zoeken, ook brengt hij een nummer vanachter de bar ten gehore.
Natuurlijk horen we geen nieuw materiaal maar vele classics zoals ‘My Woman is Gone‘, ‘Baby Please Don’t Go‘, ‘Hoochie Coochie Man‘ maar óók zijn stokpaardje ‘My Head Is Bold‘ waarbij hij zijn Stetson afzet en een eveneens kalende bezoeker het podium optrekt. Hiermee geeft hij deze ‘blues-brother’ uit Brabant de avond van zijn leven! Dat de interesse van de ‘Tail Dragger ‘ zich niet beperkt tot blues-brothers maar zéker ook blues-sisters steekt hij met zijn act niet onder stoelen of banken. “He loves women” maar heeft inmiddels in het spel der liefde wel een beetje meer tijd nodig zoals hij zelf onthult…….
Dat we ook nog onze eigen W.O.S.-radio en blues-man Frits Krieg een nummer mee mogen zien spelen streelt ons Westlandse hart.
Dat de ‘Tail Dragger’ onvermoeibaar is blijkt het late uur van ons afscheid van V.V. Haagse Hout en zijn conservator ‘Nationale Blues Burgemeester’ Huub Hoeberigs. Al glijdend en slippend vinden wij onze weg weer terug naar huis om nog maar eens een CD-tje van de ‘Tail Dragger‘ op te zetten voor dat we tevreden een gat in de zaterdag slapen.
Bekijk ook het volledige fotoalbum van José Gallois:
Mooi verslag en foto’s Nicolette en José.. Thumbs up!