Rolling Stones: “It’s only rock and roll”, maar niet “The Last Time”!?

Gezien en gehoord op 15 december 2012, The Rolling Stones in Prudential Center, Newark, New Jersey. Foto’s en tekst door Peter den Hartog

Weken heb ik uitgekeken om de Rolling Stones in Newark te gaan bekijken. Om dit verslag nog enigszins binnen leesbare proporties te houden zal ik alleen verslag doen van de laatste show van hun 50 jarige jubileum tour(tje). Er is al genoeg gezegd over de torenhoge ticketprijzen, maar in de VS lagen ze iets lager dan in Engeland. Maar $813 voor de duurste plaatsen was het nog altijd niet haalbaar voor vele fans om voor de beste plaatsen te gaan. Met de 12.12.12. show meegeteld zou dit de 46ste keer zijn dat ik de Stones zou zien spelen, dus ik kon me niet inhouden en heb een plaats in de pit van het podium aangeschaft. De pit is letterlijk in het podium wat de vorm van de welbekende Stones tong had. In de tong was er plaats voor enkele honderden fans en VIPs. Ik was op tijd en vond een plaatsje op rij 3 of 4 recht voor Ronnie Wood. De spanning was hoog gespannen, want dit was de laatste tot nog toe aangekondigde show en hij zou live uitgezonden worden op Pay Per View. Dat zijn historisch gezien altijd de shows waar er wel eens een verrassing uit de hoed zou kunnen komen. Voor de show sprak ik kort met Chuck Leavell (toetsen), maar die wilde er niets over kwijt.

De show begon zoals alle shows dusver met een drumintro met drummers met Grrregory de gorilla maskers. Het eerste nummer was Get Off My Cloud. Een oudje die erin ging als koek. “Hey you get off of my cloud….“, werd hard meegezongen. De sfeer in de zaal zat er gelijk goed in. The Last Time was het volgende nummer. Het blijft de traditionele vraag die voor en na de show veelvuldig besproken werd. Als je het mij vraagt komt het wel goed. De Stones zijn geweldig in vorm en spelen scherper dan ooit. Vooral Keith en Ronnie zijn stukken gezonder gaan leven en dat valt te horen. It’s Only Rock and Roll is de eerste megahit van de avond. De zaal staat op zijn kop. De heren zijn nu echt warm aan t lopen. Gelijk door met de volgende klassieker Paint It Black. De gitaren vliegen om je oren. Het zou een gitaar-heavy show worden, dat stond nu al vast.

De volgende song was Gimme Shelter. Op dit nummer zijn tijdens elke show zangeressen uitgenodigd, behalve de eerste show in Newark waar Lisa Fisher (achtergond) de vrouwelijke stem op zich nam. In Londen waren het Mary J Blige en Florence Welch en deze keer was het niemand minder dan Lady Gaga. Kwa stem past Lisa Fisher verreweg het beste bij de song, maar kwa show was Gaga wellicht de beste. Gekleed in een gestreept catsuit waar je van enkele hoeken goede inkijk had kronkelde ze met haar vrouwelijke vormen over het hele podium en wist ze Jagger mee te slepen. Vanuit de pit had ik het gevoel terug te gaan naar de vrije sexuele en psychedelic eind jaren 60. Dat was knap. Tijd om wat gas terug te nemen. Mick die een akoestische gitaar te hand neemt en Wild Horses inzet. Dat de band in vorm is is zeker tijdens deze gevoelige nummers goed te horen. Kleine pingeltjes die spatzuiver gespeeld worden. Erg strak en geconcentreerd.

Voor het volgende nummer was het weer tijd om gasten op te roepen:  John Mayer en Gary Clark Jr. Vooraf wist ik t nog niet zo zeker of Mayer bij de Stones zou passen, maar tijdens de eerste show speelde hij geweldig gitaar op Respectable. Nu was hij weer van de partij om flink te raggen, dit keer op de bluessong Going Down (Don Nix). Gary Clark Jr. is natuurlijk van nature een bluesgitarist en samen met Keith en Ronnie kregen we solo na solo om onze oren. Gitaarheavy show zei ik toch al, nou dit was er zo een. Ook al duurde het nummer ruim 6 minuten, dit had nog wel even langer mogen duren.

Een paar dagen voor de show hadden de Stones een lijst met nummers online gezet waarop gestemd kon worden. Het nummer waar het meest op gestemd was zou dan gespeeld worden. De eerste avond kregen we Around and Around, wat niet meer gespeeld was voor een live publiek sinds 1977 (Ik ben van eind 77, dus niet gespeeld tijdens mijn hele leven). Ik ging uit mijn dak, maar ook de keuze van vanavond was een juweeltje. De keuze was gevallen op Dead Flowers. Geweldig samenspel tussen Keith en Ronnie.

De Black Keys waren de volgende gasten. Twee drums dus op het podium. The Black Keys behoren tot mijn favoriete bands, dus ik heb ervan genoten. Ze speelden Who Do You Love (Bo Diddley). Mick maakte wel een foutje door aan te kondigen dat ze dit nog nooit live voor een publiek gespeeld hebben, maar dat hebben ze wel degelijk, namelijk ook tijdens een Pay Per View in 1994 met de legende Bo Diddley zelf. Au, foutje Mick. Dat nam niets af dat deze versie erg goed was. Het gitaarwerk van Dan Auerbach is ruig en speelde goed samen met Keith en Ronnie. Patrick Carney moest zich in de maat weten te houden met Charlie die duidelijk de maat aangaf, maar dat deed hij ook voortreffelijk. Mick maakte na afloop de grap dat hij zich net als David Letterman voelde en dat ze alleen nog een bank nodig hebben voor de gasten.

Doom en Gloom en One More Shot waren de nieuwtjes. Beide nummers die er mogen zijn, zeker live. Daarna Miss You, weer een publieksfavoriet, gevolgd door Honky Tonk Women die het altijd goed doet in New York vanwege de lyrics ‘I laid a divorcee in New York City‘.

Na de bandintroductie was het de tijd voor Keith om twee nummers te spelen. Ook hier kun je weer zien hoe goed in vorm hij is. Na het palmboomincident op Tahiti kon Keith eigenlijk amper nog spelen, laat staan spelen en zingen tegelijk. Stabiel was het al helemaal niet. Dat is nu allemaal achter hem en hij speelt de ene riff na de andere en voor Keith’s doen met weinig fouten. Belangrijker nog, de timing is terug, wat een van de signaturen van Keith is. Enfin Keith is terug! Keith speelde wat hij tijdens dusver elke show gespeeld had, Before you make me run en Happy.

Het is altijd een genot om Mick Jagger op mondharmonica te horen spelen. En al helemaal op Midnight Rambler, wat wellicht het beste nummer is wat de Stones ooit gemaakt hebben. En dan nodig je er ook nog Mick Taylor op uit, dan heb je het ultieme Stonesgevoel te pakken. Taylor, die Brian Jones verving, is van onschatbare waarde geweest voor de Stones in muzikaal opzicht. Terecht dat hij tijdens deze jubleumshows in de spotlights gezet wordt. Geweldige klanken komen uit zijn vingers. Hij heeft er duidelijk zin in en lachende gezichten ook bij Keith en Ronnie. Het enige jammere is dat hij maar 1 nummer speelt. Wat zou ik graag ook Can’t You Hear Me Knocking gehoord hebben. Ik hoop oprecht dat de Stones bij een eventueel vervolg van deze tour Mick Taylor blijven uitnodigen en hopelijk zijn bijdrage iets vergroten. Van mijn part spelen de Stones voortaan met drie gitaristen.

Wat moet je na Midnight Rambler spelen? Een verplicht nummer wat goed mee te zingen valt natuurlijk: Start Me Up. Mick die het publiek als geen ander mee weet te krijgen. Tumbling Dice is een van de favoriete nummers van de Stones zelf. Ze spelen het graag en eigenlijk altijd. Deze keer weer met een gast. Mick grapte dat ze gasten lang laten reizen, maar dat deze gast had kunnen lopen:  Bruce Springsteen! Laat er geen misverstand zijn, ik ben een Bruce fan, maar Tumbling Dice past niet bij Bruce. Zowel kwa giraarwerk als zang niet. Toch vond ik het zo slecht nog niet eens, en dat is knap, maar een ander nummer had zoveel beter kunnen zijn. Ik was al lang blij om Bruce met de Stones te zien spelen. Beggars can’t be choosers.

Tijd voor de finale. Brown Sugar en Sympathy For The Devil. Strak, goed, geen aanmerkingen. Bij mij brengt het altijd het gevoel naar boven dat het bijna over is. Enige manier om daar overheen te komen is om je helemaal over te geven aan de nummers en uit je dak te gaan. Ik heb ook enorm naar de eerste toegift toe geleefd. Sinds de eerste vertoning ervan in London heb ik altijd gehoopt dat ze het ook zo zouden uitvoeren in de VS. En dat deden ze. You Can’t Always Get What You Want in samenwerking met een heus koor, zoals op de originele uitvoering te horen is. Kippenvel! Vooral het moment dat de muziek inzet na het intro van het koor. Wat een geweldig moment. Keith opent en Mick neemt over op akoestisch.

Jumping Jack Flash en Satisfaction gaan er natuurlijk in als koek en het Prudential Center ontploft. Gierende gitaren, knallende drums, Mick scherp op zang en bezig met het publiek nog meer op te zwepen. Zelden heb ik zo’n geweldig goed concert meegemaakt, zeker niet kwa beleving.

Was alles dan zo goed? Ja, maar de set zou wel wat spannender mogen. Als je zoveel hits hebt als de Stones moet je niet willen om deze allemaal in een show te willen proppen. We zijn deze shows verwend met diverse gasten. Leuk zeker, alleen is het de vraag wat ze eigenlijk toevoegen. Voor een vervolg van de tour laat die gasten maar gewoon thuis en neem Mick Taylor mee en laat hem meer spelen. Al met al een geweldige tijd in New York gehad. Drie geweldige shows waarin ik veel bijzondere momenten heb mogen aanschouwen. Een line up zoals 15.12.12. zal niet meer zo snel gebeuren, maar ik hoop de Stones volgend jaar weer te mogen zien. Nee, ik denk niet dat dit ‘The Last Time‘ was.

Peter den Hartog

Setlist Rolling Stones 15-12-2012
1 Get Off Of My Cloud
2 The Last Time
3 It’s Only Rock’n Roll
4 Paint It Black
5 Gimme Shelter (with Lady Gaga)
6 Wild Horses
7 Going Down (with John Mayer and Gary Clark, Jr)
8 Dead Flowers (by request)
9 Who Do You Love (with Black Keys)
10 Doom And Gloom
11 One More Shot
12 Miss You
13 Honky Tonk Women
— Band presentations
14 Before They Make Me Run (Keith)
15 Happy (Keith)
16 Midnight Rambler (with Mick Taylor)
17 Start Me Up
18 Tumbling Dice (with Bruce Springsteen)
19 Brown Sugar
20 Sympathy For The Devil
— Band off stage
21 You Can’t Always Get What You Want (with Choir)
22 Jumping Jack Flash
23 Satisfaction