CD review van ‘Talkin About van The Electrophonics. Release oktober 2012. Tekst door Frank Hurkmans met foto’s van Herbert Olthoff
Het Midden-Limburgse Nederweert is al verscheidene decennia de kraamkamer van verschillende kwalitatief hoogstaande muzikale bands en staat aan de basis van een brede regionale muziek scene. Denk hierbij naast bands ook aan evenementen als het Moulin Blues festival, Bospop en Nederweert Live Open Air. Zo komt het vermaarde Double Axe er vandaan. Deze band speelt al sinds jaar en dag het repertoire van o.a. Van Morisson en Southside Johnny en trekt nog steeds veel liefhebbers naar het clubcircuit. Het landelijk bekende Starfish Bowl (funk, psychedelische rock) en de internationaal vermaarde Thin Lizzy tribute band Parris zijn andere loten aan deze creatieve boom. Deze bands uit Midden Limburg hebben vele muziekliefhebbers genoeglijke avonden laten beleven. Dat laatste geldt ook voor The Electrophonics wier bakermat ook in deze regio ligt.
The Electrophonics hebben net hun vierde cd uitgebracht. Deze CD is mijn eerste kennismaking met de muziek van de Electrophonics. En ik moet zeggen dat deze CD het verdient regelmatig beluisterd te worden. De CD genaamd ‘Talkin’ About’ is een avondvullend feestje waarop een groep muzikanten te horen is die naast behoorlijke muzikaliteit plezier hebben in wat ze te vertellen hebben.
De hoes valt op door, inderdaad zoals je zou verwachten, een retro achtig gefilterd beeld. Voorop staat de band in herkenbare pose. Op de binnenhoes zitten en staan de heren muzikanten in pak. Kleren maken soms de man, maar het gaat er natuurlijk om wat deze mannen muzikaal te bieden hebben. Het beeld wat de afbeelding direct bij mij oproept is combinatie van kwaliteit, eruditie en toewijding. Misschien ook een beetje van gespeelde en uitdagende arrogantie. En dat hoor ik ook terug in de muziek.
Mijn overall indruk van de hele cd is dat we hier te maken met een feestje. Een mix van Jump and Jive, Swingblues, Rock-a-Billy en Rock and Roll jaren 50/60-stijl. Een perfecte keuze als voorprogramma van bijvoorbeeld Bryan Setzers Big Band.
Het album opent met ‘Cannonball Juice’: the party start met een prominente rol voor de saxofoons met snerende begeleiding op de gitaar. De swing wordt ingezet. Beetje kat uit de boom voor de luisteraar die uitgenodigd wordt voor een avondje met fun. Stephan Hermsen heeft een intrigerende stijl van zingen en wordt regelmatig bij gevallen door de rest van de band. ‘Lets get it on Baby tonight’ … Heerlijk samenspel van de saxofoons met de gitaar. Drums en bas duwen het nummer lekker voort.
‘Take a Ride’: ook hier weer de opening door de saxofoons. Hier gebeurt iets bijzonders met mij. De gitaar doet me in de verte denken aan Marc Ribot zoals ik die wel eens heb gehoord in de samenwerking met Tom Waits. De piano begeleidt de song op een honky tonk way. De roffelende drums geven een lekker tempo aan. Heerlijk volwassen nummer.
Dan wordt ‘Mr. Francesco’ ingezet. Wat me hier opvalt is de humor die direct en indirect afstraalt van dit nummer. Stephan Hermsen vertelt / zingt in de derde persoon het verhaal van een speciale man genaamd Mr. Francesco. Dit wordt op een zeer beheerste, erudiete en afstandelijke manier gezongen. Zeer humoristische uitdrukking door alweer de saxofoons en ook de piano en gitaar soleren aan het eind duchtig mee. Die Mr. Francesco is niet voor een gat te vangen. Geldt ook voor de muziek die ik tot nu hoor: this band never plays the same. Als ik dan de foto op de binnenhoes terughaal zie ik de bandleden denken: ‘dat klopt’!
Met ‘Talkin’ About’ vindt iets bijzonders plaats bij mij als luisteraar. Een sterke introductie van een slepend gitaargeluid samen met de saxofoon sectie. Klinkt gewoon vet. Wat mij in dit nummer erg aanspreekt is de diepgang en warmte die de Hammond brengt. Een enorme verrijking om eerlijk te zijn. Dit nummer klink als een organisch geheel. Er worden daarnaast ettelijke levenswijsheden gedeeld rondom het thema liefde. What you give is what you get. It Ain’t easy. Love for what? Muziek? Vrouwen? Het leven? Dit nummer geeft een goed beeld van het doorleefde van dit muzikale gezelschap.
‘Money Talks’ is een ander voorbeeld van de typische en herkenbare vocale kwaliteiten van Stephan Hermsen. De wijze waarop de tekst gezongen wordt geeft wederom een zekere beschouwende afstand wat de maturiteit van de songteksten ten goede komt. Sax begeleiding in dit nummer is een beetje vlak. Wat opvalt is het prettige samenspel tussen de piano en de saxen. Met weer een lekkere begeleiding van drums en bas. Soms toont zich door de eenvoud de meester. Dat geldt hier zeker voor de ritme sectie.
Tijd voor up tempo en jazzy akkoorden: ‘You make me nervous’. Een heerlijk swingend nummer met fraaie Hammond begeleiding en lekker toucherende drum begeleiding op de bekkens en hi-hat. ‘Si! Si! Si!’: Hier doet me de zang denken aan enkele blues grootheden.
‘13’: dit nummer is voor mij het hoogtepunt van CD. Mijn gedachten gaan terug naar de wereld die door Quintin Tarentino in diverse road movies zo typerend is vastgelegd. Deze instrumental zou prima passen in zijn films. De gitaar samen met de Hammond combinatie dragen het nummer heerlijk weg. Zou wel eens willen weten welk verhaal de gitaar hier vertelt. De sax sectie steunt dit alles op ingetogen en gevarieerde wijze. Dit nummer heeft de kwaliteit, sfeer en uitstraling van Tom Waits in zijn goede jaren. Chapeau! Dat doet trouwens niets af aan de rest; maar dit nummer grijpt me op een speciale manier.
‘I’m In The Mood’. Yes, lets swing our butts off. Hump and jump till you drop. Dat is wat het nummer beoogt. ‘This Time’: Assertieve inzet van de hele band inclusief Hammond. Bluffen kunnen ze ook. This Time we are doing it my way. En dat klopt ook nog.
‘You Make Me Feel’. Dit nummer is een lekkere afsluiter. Begeleiding van zowel de drums, piano en de walking bass geeft een stomende begeleiding waar de sax en gitaar samen spelen. Daar bovenop de stem van Hermsen. Dat is wat ze bedoelen:’ let’s make it real’. Met dit nummer komt de cd swingend aan het einde.
Mijn conclusie is dat de Electrophonics een eigen sound hebben die feilloos diverse muzikale stijlen weet te combineren op deze toch wel intrigerende cd. Deze cd verdient het vaker beluisterd te worden. De muziek lijkt dan te rijpen. Het gebruik van de Hammond geeft de sound een enorme verrijking. Ik ben ervan overtuigd dat deze muziek het beste in een live setting ervaren kan worden.
Als je in bent voor een feestje met bruisende swingende muziek met een retrospectief karakter: zorg dat je de The Electrophonics een keer live te zien krijgt. Dat laatste staat ook op mijn verlanglijstje. Mannen van de The Electrophionics, mijn complimenten voor deze gevarieerde, erudiete en vermakelijke muzikale versnapering. Catch the Downtown Night train to see and hear these band!
http://open.spotify.com/album/4e1js3Rm5KBnH2UOMYIQU2 voor het beluisteren van de CD
