Alan Nimmo’s King King krijgt de Bosuil stil !

Gezien en gehoord: King King in De Bosuil, Weert op 2 december 2012. Tekst door Frank Hurkmans met foto’s van Margriet Cloudt. Samenstelling Hen Metsemakers

Vandaag de winnaars van The British Blues Awards 2012 in de categorieën ‘Best Band’ en ‘Best Album’ (‘Take my Hand’) op de planken in De Bosuil te Weert: King King! Met de charismatische Alan Nimmo (voorheen Nimmo Brothers) uit Glasgow op gitaar/zang bracht deze Schotse Blues-Rock band in 2011 het debuutalbum ‘Take my Hand’ uit. De Britse pers was zeer positief hierover. Ze zijn al vanaf 2010 aan het touren met een opgaande lijn wat succes betreft. Om te beginnen in Schotland en Engeland, maar vorig jaar hebben ze ook al Europa aangedaan en stonden zo onder andere op Blues Festival Peer waar de reacties alom lovend waren. King King is genoemd naar het gelijknamige nummer van de Red Devils. Toch onderscheiden ze zich met een eigen geluid.

Alan omringt zich als drijvende kracht achter King King met enkele topmuzikanten uit de Britse bluesscene. Matt Foundling op piano & orgel, Lindsay Coulson op de bas en Craig Blundell op drums.Wat ik er van gezien en gehoord heb beloofd dit weer een fantastisch concert te worden.

Samen met de krachtige stem en zeer sterk gitaarspel van Alan Nimmo brengt de band een mix van ruig blueswerk met her en der ook wat funky/ soul- invloeden. Ook het gevoeligere werk wordt niet geschuwd. Een onweerstaanbare mix voor de liefhebbers. Er wordt al gewerkt aan de opvolger van het album ‘Take my Hand’ wat in 2013 zal verschijnen. Daarna zal Duitsland en Oostenrijk aan de beurt zijn om kennis te maken met King King gedurende hun volgende Europese tournee.

Rond de klok van 18.00u betreedt de band het podium. Alan in traditionele Schotse kilt. In de Bosuil zijn op dat moment dik 150 man publiek aanwezig; leeftijd variërend van 18 jaar tot zelfs midden 60. Dat vind ik erg opvallend. En deze mensen zijn speciaal voor deze band naar Weert gekomen. Alan komt op en maant direct het publiek dichterbij te komen staan. Het publiek schuift met statafels en al dichterbij. Alan waarschuwt het publiek dat het concert wordt opgenomen en dat de aanwezigen ‘a lot of noise’ moeten maken. Direct valt op dat de man zonder een noot gespeeld te hebben het publiek al op zijn hand heeft. Het eerste nummer wordt ingezet; een stevig blues rock nummer.

Leuk om te zien dat hardwerkende drummer Craig op de achtergrond het allemaal te gek vindt. Bassist Lindsay staat er ook bij in een groen kilt en houdt zich wat afzijdig in het begin. De combinatie legt echter een heerlijk basis waarop het gitaarspel van Alan Nimmo vrij spel heeft. De man speelt zowel de ritme partijen als de solo’s op een erg volwassen en ontwikkelde manier. Nimmo ontpopt zich als een ras artiest met naast zijn gitaarspel een dijk van een stem. Matt Foundling Holland legt bij elk nummer een mooi tapijt van piano en keyboard geluiden neer. Hij begint een beetje schuchter en sluit snel aan bij het sfeermaker Nimmo. In combinatie met de ritme sectie wordt de frontman vooruit gedreven. Verderop in het optreden wordt er ook regelmatig geduelleerd tussen de muzikanten. Alan Nimmo ontpopt zich als een ware artiest met liefde voor de muziek en het leven in algemene zin. Een Hammond orgel had deze sfeer nog beter kunnen weergeven dan de Roland keyboards.

Er staat een dijk van een blues rock band te spelen met een toch wel herkenbaar geluid. Het publiek vindt het allemaal geweldig en laat zich door Nimmo goed inpakken. Er wordt zichtbaar genoten en persoonlijk vond ik het aandoenlijk dat deze muziek jong en oud aanspreekt. Mooiste voorbeeld vond ik een stel op leeftijd dat elkaar de hele tijd verliefd zat aan te kijken, genietend van weer een herkenbare song. Daar doe je het toch voor als muzikant zou je denken. Heart en Soul. Vlagen muziek die me o.a. doen denken aan Rory Gallagher komen langs.

Wat mij erg aansprak is dat Alan Nimmo naast een rauwe autentieke rock stem ook ballades op een erg gevoelige manier kan zingen. De man heeft een prachtige herkenbare stem. Naast de rauwe stukken waren er momenten bij dat er toch een rilling over mijn rug liep door de finesse van de zang. En ik was niet de enige die dit zo ervoer. Deed me sterk denken aan legende John Martyn, eveneens uit het Schotse Glasgow, toeval?

Hoogtepunt van het optreden was het laatste nummer voor de toegift genaamd Old Love. Wat daar gebeurde heb ik nog nooit mee gemaakt in de doorgaans luidruchtige Bosuil. Deze ballade ontspint zich tot een nummer met een erg gevoelige gitaarsolo waarin Alan al zijn gevoel in legt tot in de laatste vezels. Een intensiteit van spelen en gevoel als in ‘Nightline’ van John Martyn. Dit nummer voelde tijdloos aan door de begeleiding. Op een gegeven moment gaat de hele band in decrescendo steeds zachter spelen tot het moment dat Alan alleen op zijn gitaar onversterkt speelt. Dit had een dermate hypnotiserend effect dat je op dat moment een speld kon horen vallen. De hele Bosuil was muisstil. Een erg indrukwekkende ervaring en nadat het weer crescendo was een collectief applaus en gejuich voor deze sterke band. Hij is een van de weinige muzikanten die de Bosuil plat en stil kreeg. Enige kanttekening mijnerzijds is dat het optreden van mij nog minstens een half uur langer had mogen duren.