Rolling Stones @ O2 Arena II: strak in het pak!

Gezien & gehoord in: O2 Arena, London, UK: The Rolling Stones 50 & counting…  op donderdag 29 november 2012. Review door: Paul Meerman – exclusief voor The Blues Alone? met foto’s van Jan van O.

Plaats van handelen: de O2 Arena, Londen. Een fantastische venue met goed zicht rondom en dito geluid, dus dat hadden we alvast mee. The Stones gaven dus twee concerten in London, eentje op zondag 25 november en eentje op donderdag 29 november. Het eerste concert was enigszins verrassend qua eerste gedeelte van de setlist. Tevens waren er die dag gastoptredens van Mary J Blige, Jeff Beck, de oud-bandleden Bill Wyman en Mick Taylor, alsmede van een Londens jeugdkoor. Bij het tweede  concert – waar deze impressie over gaat – waren de gasten: Florence Welch (Florence and the Machine), Eric Clapton en wederom de oud-bandleden Bill Wyman en Mick Taylor plus weer het koor the London Youth Choir.

Rond 20.28 uur kwamen zo’n 40 personen binnen met trommels. Onder het ritmische geluid zweepte zij de zaal op. Ze droegen allemaal een masker van de aap Grrregory. Leuk verzonnen deze act. Jammer dat het iets te lang duurde, want een kortere weergave met een vlammend begin zou nog leuker geweest zijn! Maar zo ging het niet. Na een flink aantal minuten ritmisch getrommel kwam de stem: “Ladies and Gentlemen, The Rolling Stones!” En bham! daar gingen we deze avond van start met ‘Get Off Of My Cloud’. Een lekker begin dat goed uitpakte zonder noemenswaardige hoogte- en/of dieptepunten. Vervolgens krijgen we in rap tempo ‘I Wanna Be Your Man’. Gewoon een goede strakke uitvoering. We blijven in de oldies hangen met ‘The Last Time’. Een lekker nummer dat goed werd vertolkt. So far, so good, het publiek zat er helemaal in. ‘Paint It Black’ was de volgende golden oldy. In het begin (zo t/m het 3e of 4e nummer) stond het stemgeluid van Mick wel heel erg schel afgesteld en ook viel het mij op dat Mick zijn zinnen ‘schreeuwend’ afmaakte, de rest van het geluid klonk echter wel formidabel. Charlie zat met een grote grijns op z’n gezicht te spelen, Ronnie hield Keith nauwlettend in de gaten en Mick dartelde en huppelde als een jonge God over het podium.

Op de gezichten zijn dan wel wat wallen en rimpels te ontdekken, de band op zich zat strak in het pak. Toen begonnen ze met ‘Gimme Shelter’ en Lisa Fisher zette de achtergrondzang in. Ahh wat mooi! Nog voordat de eerste regels konden worden gezongen verscheen daar ineens onze eerste gaste: Florence Welch, de roodharige zangeres van Florence and the Machine. Helaas viel zij vocaal verkeerd in, miste gruwelijk een paar noten en verloor blijkbaar haar stem aan het einde van haar eerste zinnen. Ze probeerde dat te maskeren door zwoel tegen Sir Mick aan te gaan rijden. Zij, een kop groter dan Jagger, keek letterlijk op hem neer en zijn neus verdween in haar boezem. Na de schelle (schreeuwende) stem van Mick was dit voor mij het tweede teleurstellende puntje. Nu moet je niet gelijk in teleurstellingen en missers gaan denken op zo’n avond natuurlijk, want er ging gelukkig ook genoeg goed! Met Ronnie Wood bijvoorbeeld, hij speelde een puike partij gitaar en de warme zoete stem van Lisa Fisher als backing vocalist deed mij verlangen naar een echte goede solo. Maar die solo kwam van Florence helaas, en dat was weer niet dermate goed jammer genoeg. Florence deed wel haar best hoor, en naar het einde toe ging het ook steeds beter, maar wat mij betreft was het niet de beste live performance van dit nummer.

Als je een zangeres op het podium hebt staan die dit nummer gedragen heeft de laatste jaren (Lisa Fisher!) snap ik niet waarom je het met gasten moet doen die (voorzover mij bekend) weinig binding hebben met de Stones. Zowel Mary J Blige (zondag 29/11) als Florence Welch deden het aardig maar voegde nul-komma-nul toe aan deze shows, jammer. Ronnie en Keith nestelden zich rond Charlie en akoestisch ging het verder met ‘Lady Jane’. Een prachtige uitvoering, puik gespeeld. Vervolgens werd de volgende gast aangekondigd, onder een enorme ovatie betrad Eric Clapton het podium! ‘Champage & Reefer’ werd ingezet en het scherpe gitaarspel nam ons mee in de vlucht van ‘Slow Hand’ en de Stones. Een super uitvoering met drie korte solo’s van achtereenvolgens Eric, Ronnie en Keith. Wow,  laat maar duren, laat maar duren! Lekkere blues, snerpende snaren, geweldig dus. Je zag dat Mick zich even weinig houding wist te geven, en hij zocht zelfs aan de rand van het podium naar aandacht van het publiek (You’re so vain). Even de neus poederen achter de schermen was misschien op dit moment beter geweest? En dan besef ik een volgend minpuntje te ontwaren. ‘The greatest band on earth’ heeft niet de guts, niet de ballen en niet de wil om eens een keer af te wijken van de standaard setlist en het programma. Dit was zo’n uitgelezen moment! Na de drie korte, maar oh zo heerlijke solo’s, werd het tijd om het nummer af te bouwen. Juist daar waar je nog een drie-eenheid verwacht en waarbij het gitaarspel als het ware je de broek van het lijf doet zakken, gaf baas Mick het teken van einde oefening. Jammer, jammer. Het zal ook te maken hebben gehad met de computeranimaties welke veelvuldig aanwezig waren en waarmee de nummers in de pas moesten lopen. Kortom met de geplande speeltijd dus, maar damned, hier hadden we een nóg fantastischer niet te evenaren performance kunnen krijgen. Wat nu op een zeer prachtig cijfer van 9 bleef hangen had een 10+ kunnen zijn! (ja, wij Stonesfans zijn veeleisend :-p )

Het publiek genoot zichtbaar. Ik keek eens rond me heen en zag enorm veel goed aangeklede mensen; stelletjes, kwartetjes, society. Eigenlijk a-typisch Stones publiek, maar ze genoten wel allemaal. Zij waren er bij, en zij maakten mee dat de Stones aantoonde nog steeds een show neer te kunnen zetten. Dat kunnen ze dan aan het nageslacht vertellen: “mama heeft de Rolling Stones nog gezien”… zucht, wij weten wel beter (cynisch). De volgende wijziging in de setlist ten opzichte van zondagavond kwam er aan: ‘Live With Me’. Lekker up-tempo gespeeld en waarbij Keith ook wat meer naar voren kwam. En toen, zo bleek achteraf, was het klaar. Geen afwisseling meer ten opzichte van de eerste show. Acht nummers waarvan vier verschillend ten opzichte van de zondag. Geen verrassingen meer dus, de heren gingen over naar de greatest hits show. En waarom ook niet, maar in mijn ogen toch een gemiste kans. Als je de mannen al zó vaak live hebt zine spelen over de hele wereld, verwacht je stiekem toch meer van zo’n jubileum editie. Maar er zaten wel goede uitvoeringen bij de volgende 15 nummers, zodat het toch genieten was. In ‘Miss You’ kregen we een heerlijke bassolo, Darryl Jones pakte dat feilloos aan. Een paar nummers later stond ook oud bassist Bill Wyman op het podium. Alsof het niemendalletje waren, mee te spelen op ‘It’s Only Rock ’n Roll (but I like it)’ en ‘Honky Tonk Women’. Waarom deed hij die solo eigenlijk niet? Wat mij nu is bij gebleven is het aardige filmpje bij HTW, en dat is op zich best triest natuurlijk. Liever had ik willen zeggen dat de bassolo van Bill of de lof die zijn oude makkers hem toediende, of gewoon onvergetelijke uitvoeringen van de songs mij waren bijgebleven… helaas, een f*cking animatie filmpje blijft hangen. Wel benieuwd hoe Grrregory dat in het puriteinse en hypocriete Amerika gaat doen met de bh van het meisje in het filmpje. Voor de volledigheid: een bevallig meisje beklimt Empire State Building, Grrrregory en zijn maten komen in vliegtuigjes het meisje aanvallen. Uiteindelijk lukt het Grrregory om het bh-bandje aan gort te vliegen, waardoor het wicht topless komt te staan, dit tot genoegen van Grrregory… tja, dat dit soort details dus zijn blijven hangen zegt al genoeg (over mij 😉 denk ik.

Na het swingende (en erg goed door de zaal ontvangen) ‘Miss You’ kregen we de twee nieuwe nummers van het album ‘Grrr’: ‘One More Shot’ en ‘Doom and Gloom’. Het eerste nummer werd mijns inziens matig, zonder enige spanning of flair, en zonder enige saamhorigheid uitgevoerd. Althans, zo voelde ik dat aan. Een nummer dat je snel vergeet en waar weinig in zit lijkt me. ‘Doom and Gloom’ pakte wel beter uit, maar kreeg niet de beste vertolking door Mick. Beiden leken wel een soort pauze nummers en je merkte ook dat het publiek aandacht verloor, het zal de nieuwigheid van de songs wel zijn geweest. ‘On with the show!’ Nogmaals, ik heb een aantal bedenkingen en teleurstellingen, maar deze betreffen vooral de wijze van performance, de invulling, de opbouw van deze (voor velen duurbetaalde) rockshow. En dat het publiek dit wil en dáár voor gaat lijkt mij echt ‘geloel’. Er zijn nu heel veel die-hard Stones fans wegens financiële redenen thuis moeten blijven, en dat is jammer voor hen, maar ook voor de Stones (sfeer). Show en repertoire zijn allemaal teveel op zekerheidjes gebaseerd, weinig spanning en improvisatie. En dat terwijl ze in diverse nummers bewezen zeker wel top te kunnen performen op muzikaal gebied. ‘Again, on with the show’, de bandintroducties, én Keith die zijn momenten krijgt! Ook dat kennen we al zo lang, weinig variatie dus. Want helaas kregen we hetzelfde voorgeschoteld als tijdens het zondag concert: ‘Before They Make Me Run’ en ‘Happy’. Geen verrassing met een Keith nummer ‘somewhere in between’ of andere nummers dus (je hoopt op van alles vantevoren). BTMMR werd wel retestrak gespeeld met Ronnie op slidegitaar en een goedogende en knap  spelende Keith. ‘Happy’ bracht verder geen blijde verrassingen. Het viel op dat Keith bij beide nummers super geconcentreerd was. Sowieso was de band in z’n geheel de hele avond geconcentreerd maar ook ontspannen. Jagger maakte regelmatig een grappige opmerking of pakte even terug naar de ’60-er jaren…

De volgende gast, oud gitarist Mick Taylor kwam on stage en ‘Midnight Rambler’ werd ingezet. Ik vond het een erg goede uitvoering. Taylor speelde met alle gemak van de wereld. Hij probeerde Ronnie en Keith mee te krijgen naar de kop van het podium. Hier lag een kans op wederom mooi gezamenlijk gitaarspel. Maar ook die mogelijkheid bleef uit, zowel Keith als Ronnie kozen ervoor om bij het warme nest van ‘boom boom’ Charlie te blijven. Als Taylor een solo inzette, zag je al snel dat Jagger de touwtjes weer in handen nam (She’s the Boss ;). Tot twee keer toe gaf hij een gebaar van: “stop!” en: “ik ben!” dus Mick Taylor deed maar een stapje terug. Desondanks wel een top uitvoering van deze blues klassieker. ‘Start Me Up’ deed met name de nieuwe ‘Windows’ jeugd opstaan en bij ‘Tumbling Dice’ overtrof Lisa zichzelf (en Mick) met haar stemgeluid. Deze twee nummers trokken swingend voorbij. Ik was al in mijn hoofd al bezig met het hopen op toch nog minimaal één verrassing. Die kreeg ik niet, maar wel twee heerlijke uitvoeringen van ‘Brown Sugar’ (“hee hee hee”) en ‘Sympathy For The Devil’, met Charlie aan de koptelefoon (“oeh oeh”).  De band ging weg,  lights out, en de band kwam weer op. Dit keer met het jeugdkoor the London Youth Choir. Kippenvel, prachtig hoor! ‘You Can’t Always Get What You Want’, dat verveelt mij nooit. Goede keuze om dat op deze manier in te vullen. We gingen alweer richting het einde van het concert met de krakers ‘Jumpin’ Jack Flash’ en ‘(I can’t get no) Satisfaction’. Ze brachten het totaal op 23 nummers in een strakke 2 uur en 14 minuten durende show!

Het was goed om te zien dat Keith ineens flair uitstraalde op de catwalk. Het is dat hij geen shirtje aan had met de tekst: ‘Who the fuck is Mick Jagger?’, want die boodschap straalde hij tijdens de laatste nummers wél uit. Mooi ook om te zien dat bij JJF een filmpje gedraaid werd met beelden van de vroegere concerten. Vooral de passie bij die fans al destijds, en de dansende meutes. Hoe anders was het toch nu ik rond keek; mensen stonden wel, deinden en klapten ook mee, maar de zaal ontplofte niet echt. Het contrast tussen de beelden van de 60-70-80’er jaren was best groot met het beeld in de zaal nu. Iedereen genoot, maar het was zoals gezegd een ander publiek. En daar was de setlist ook op afgestemd want het was immers een grrreatest hits jubileum show. We gaan dus echt alleen nog voor de mythe, voor de emotie van herbeleven naar een Stones concert! Om dan te kunnen zeggen: “Opa is er bij geweest hoor, en we zaten strak in het pak”. Het einde is daar, geklap en gejoel. Even slikken en de ogen sluiten. Een afscheid met de bekende final bow. Waarbij Mick Taylor (ongepast?) lang bleef hangen met de vier Groten zelf. Ondanks wat kortzichtigheid in het Stoneskamp en het gebrek aan lef heb ik wel zwaar genoten. The Rolling Stones zetten op hun zeer respectabele leeftijd nog steeds iets grandioos neer! Mijn petje ging af en gaat pas weer op bij een volgend concert.

Zie ook een sfeerimpressie van het Stones concert op 25 nov.

Setlist:
Get Off Of My Cloud
I Wanna Be Your Man
The Last Time
Paint It Black
Gimme Shelter (with Florence Welch)
Lady Jane
Champagne And Reefer (with Eric Clapton)
Live With Me
Miss You
One More Shot
Doom And Gloom
It’s Only Rock ‘N’ Roll (But I Like It) (with Bill Wyman)
HonkyTonkWomen (with Bill Wyman)
Band intros
Before They Make Me Run (Keith vocals)
Happy (Keith vocals)
Midnight Rambler (with Mick Taylor)
Start Me Up
Tumbling Dice
Brown Sugar
Sympathy For The Devil
Encore:
You Can’t Always Get What You Want (with the London Youth Choir)
Jumpin’ Jack Flash
(I Can’t Get No) Satisfaction

Rating PM:
3,8 out of 5