Steve Vai bedrijft gitaarkunst van het onmogelijke in Tilburg

Gezien & gehoord in: 013 Tilburg (Dommelsch Zaal): Steve Vai op vrijdag 16 november 2012. Review & filmpje door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer.

Als twintiger stond Steve Siro Vai (thans 52 jaar) al met Frank Zappa op de planken. En hij speelde toen ook al de meeste gitaarpartijen op diens dubbelalbum ‘You Are What You Is’ (1981). Van Zappa en van zijn eerste leermeester Joe Satriani leerde Vai niet alleen de kneepjes van het gitaarvak kennen, ook het theatrale aspect en het gevoel voor humor werden hem door deze goeroe bijgebracht. En daar maakt ‘Crazy Guy’ Vai – inmiddels zelf alweer drie decennia een gitaargrootheid – tijdens zijn solocarrière dan ook ruimschoots gebruik van. Tussen de hemels mooie ballades en de helse heavy metal music door haalt de altijd extravagant geklede New Yorker ook regelmatig capriolen uit. Zo ook in Tilburg, kort geknipt en met zwarte hoed, trendy bril, lange jas, flowerpower broek en puntlaarzen aan, zegt hij tijdens een intermezzo: “when I wear these trousers, my legs always think I’m Prince!” Om vervolgens een dansje van de kleine man uit Minneapolis te imiteren, inclusief een kopstem gilletje. Een Vai verliest wel zijn haren maar niet zijn streken, gelukkig maar.

Voor de tweede keer in vier maanden deed Steve Vai Nederland aan. Afgelopen juli was hij al voor een fantastische G3 gitaarshow (met Joe Satriani en dit keer Steve Morse) in de Heineken Music Hall. Een reden voor hem om afgelopen vrijdag in 013 plagend te beweren dat hij nu met de gedachten had gespeeld om Nederland maar eens een keertje over te slaan voor deze Story of Light Tour. Maar de kenners wisten wel beter, Vai komt maar wát graag hierheen. Of hij nu als solist met het North Netherlands Symphony Orchestra staat spelen of als begeleider van de flamboyante leadzanger David Lee Roth, zijn fans zien hem nu eenmaal graag live aan het werk. Dat bleek ook wel uit de poseer- en signeersessie die Vai ‘s middags al in de Tilburgse vinyl speciaalzaak Sounds-Records gaf. Veel fans waren daar op afgekomen om een gratis krabbel van de meester te krijgen op CD, foto, gitaar of zelfs op een kledingstuk. Een sympathiek initiatief dat positiever werd ontvangen dan de eerder aangekondigde EVO VIP package actie à raison van € 250,-

Maar Steve had blijkbaar iets goed te maken, multi-instrumentalist Beverly ‘The Voice’ McClellan stond wel als support op het affiche, maar ze moest wegens privé omstandigheden afzeggen. Eerlijk gezegd heb ik in de volgepakte Dommelsch Zaal ook niemand gehoord of gezien die daar een traan om liet. Zeker niet toen bekend werd dat de gitaarvirtuoos met zijn band een avondvullend programma, onderbroken door korte pauze, zou gaan geven! Dat was op voorhand al garantie voor een unieke meeslepende show vol virtuositeit en opgetogenheid. En dat werd het drie uur lang dus ook! Het ging vol gas vanaf de aftrap met het speedy ‘Racing the World’ en een hakkende en loeiende uitvoering van ‘Velorum’, beide van het album ‘The Story Of Light'(2012). Hyperactief bewoog Vai zich over het podium met veel interactie (kids vooraan plukte dankbaar zijn welgemikte plectrums uit de lucht). Beetje jammer was wel dat de elektrische harp van Deborah Hensen (die ook keyboards speelde) door al het gitaargeweld van Vai en bassist Philip Bynoe inclusief het gebeuk door drummer Jeremy Colson (“he likes to hit on things!”) in de zaal bijna niet te horen was.

Erg amusant was echter Vai’s bandintroductie alvorens ‘Building the Church’ te spelen. Zoals gezegd werden de fans wat gedold, en is Steve himself niet wars van een beetje zelfspot aangaande zijn excentrieke kleding. Maar, ook ijdel genoeg om even de fotocamera van een jonge fotograaf  te lenen en overdreven poserend wat momentopnamen van zichzelf te schieten. Met bijpassende poses en koddig commentaar, hilariteit alom dus. Zeker bij de jongeman zijn vriendin die toevallig naast me stond. Maar zijn vingervlugge techniek heeft absoluut niets te lijden onder de fratsen die ‘the Italian poser’ Vai toch voortdurend uithaalt. Steve gebruikte drie verschillende gitaren in de eerste drie nummers en hij bewoog soms als een kraanvogel, majestueus van aanblik. Met ‘Tender Surrender’ keerde de spreekwoordelijke rust even weer, maar de ‘Gravity Storm’ stak ook alweer gauw op. Zelfs tijdens zijn (verkleed)afwezigheid waakte het oog van de Gitaargod over ons, terwijl zijn trouwe volger Dave Weiner een akoestisch gitaarstuk van zijn eigen solo-CD ‘A Collection of Short Stories: Vol. 1’ (2012) mocht spelen.

“Hé Dave, was dat niet een track van je nieuwste akoestische CD? Ja toch Dave? De CD die straks verkrijgbaar is aan de merchandise tafel… tijdens Jeremy’s drumsolo?!” Met die woorden keerde de baas, goed gesoigneerd in een fraai maatkostuum, weer terug. Een dreigende drumroffel en een quasi boze blik door Jeremy Colson waren zijn deel. Met z’n charismatisch gezag is Vai soms grensoverschrijdend (hij zingt zelfs in ‘The Moon and I’) maar met zijn compositorische kwaliteiten is hij ook grensverleggend. Zoals dat andermaal bleek in het wonderschone ‘Whispering a Prayer’ waarin ook harpiste Deborah Hensen met een solo op de voorgrond zou treden, dit keer wél goed hoorbaar. En waarbij Dave Weiner tijdelijk de toetsen van haar overnam om het Jeff Beck-achtige gitaarspel door Steve Vai symfonisch te begeleiden. Onder een ovationeel applaus werd het gezelschap uitgeluid naar de up-tempo instrumentale boogie ‘The Audience Is Listening’. Het slotnummer, zo dacht een aantal bezoekers (er gingen er zelfs een paar weg), maar het bleek slecht de opmaat te zijn naar een korte pauze tussen twee adembenemende delen van passie en muzikale ‘oorlogvoering’.

In het vervolg van deze XXL-gig was er veel akoestisch werk te horen zoals ‘Rescue Me Or Bury Me’ met wederom vocalen door Steve Vai. En ‘Sisters’ waarin hij gelukkig zijn gitaar weer gewoon liet zingen, ook ‘Treasure Island’, ‘Salamanders in the Sun’ en ‘Pusa Road’ werden op het klassieke snaarinstrument gespeeld. En inderdaad dus die al aangekondigde drumsolo door Jeremy Colson (nee, niemand ging naar de merchandise table). ‘The Ultra Zone’ met Steve hoogstpersoonlijk in de oplichtende gedaante van ‘The Story Of Light’ bevatte speciale lichteffecten in een verzameling van gitaartechnieken. En natuurlijk hét eerbetoon aan Frank Zappa in de vorm van ‘Frank’. Enerverend en absurd tegelijk was het stage-composing gedeelte met een meisje en een jongen (Cora & Max) uit de zaal, creativiteit kent geen tijd en soms leidt het ergens toe. In deze ene compositie tot een niemendalletje, maar wél weer met de muzikale alchemist Steve Vai als arrangeur. Want Steve Vai bedrijft met zijn gitaren nog steeds de Kunst van het Onmogelijke, met respect geschreven in de hoofdletters: K.O. Steve still Knocks you Out!

SETLIST:
Racing the World
Velorum
Building the Church
Tender Surrender
Gravity Storm
Daves Weiner (acoustic)
Answers
Weeping China Doll
The Moon and I
The Animal
Whispering a Prayer
The Audience Is Listening
Deborah Solo
Rescue Me or Bury Me (acoustic)
Sisters (acoustic)
Treasure Island (with The Beast)
Salamanders in the Sun (acoustic)
Pusa Road (acoustic)
Drum Solo
The Ultra Zone
Frank
Build Me a Song
For the Love of God
Taurus Bulba

Hieronder het volledige fotoalbum van Steve Vai in 013, Tilburg: