Ian Siegal & The Mississippi Mudbloods: relaxte sfeer en zuiver bronwater

gezien & gehoord in Cultuurpodium Boerderij Zoetermeer : Ian Siegal & The Mississsippi Mudbloods feat. Coby & Luther Dickinson and Carwyn Ellis, met support Hills of Harlem  op dinsdag 13 november 2012. Review & filmpje door: Giel van der Hoeven met foto’s van: Arjan Vermeer .

In de concert aankondiging haalde we het nog maar weer even aan; Ian Siegal heeft een broertje dood aan muzikale genres zoals blues, country, rock, funk en soul. Het gaat hém gewoon om liedjes, liedjes met gevoel. Je moet dan ook helemaal niet gek opkijken als je Siegal in Budapest  tegenkomt met een band van Hongaarse en Oostenrijkse muzikanten die Tom Waits nummers brengen. Of dat je hem solo met slechts een akoestische gitaar en een mondharmonica op een festivalpodium aantreft. Nee, wij waren dan ook zeker niet verbaasd toen Ian Siegal in 2011 met het album ‘The Skinny‘ op de proppen kwam, waarop hij samen speelde met de nazaten van R.L. Burnside, David Junior Kimbrough, Bobby Bland en Jim Dickinson: The Youngest Sons genaamd. En nu, tijdens de november nadagen van 2012, toert de eigenzinnige Brit door Europa met het Amerikaanse collectief The Mississippi Mudbloods. Een transatlantische samenwerking waarmee hij een krachtig brouwsel van hillcountry blues- en Southern rock produceert. Oeps… waarmee hij mooie liedjes met gevoel ten gehore brengt!

Afgelopen juni speelde Ian Siegal voor het eerst live in ons land met deze The Mississsippi Mudbloods (in Amstelveen en Enschede). Een trio begeleiders dus, met wie hij ook het album ‘Candy Store Kid’ opnam en onlangs in oktober uitbracht. Dit zogenoemde dreamteam bestond afgelopen zomer uit gitarist Luther Dickinson (North Mississippi Allstars, Black Crowes), drummer Cody Dickinson (ook N.M.A. en producer) en Alvin Youngblood Hart, ook wel bekend uit de Wim Wenders film ‘The Soul of a Man’ (2003). Hart wordt tijdens deze korte najaarstour vervangen door multi-instrumentalist Carwyn Ellis. De Welshman Ellis beperkt zich nu dus ook tot de basgitaar en de backing vocals. In een recent verleden genoot singer-songwriter Ellis nog bekendheid als voorman van de Britse psychedelische popband Colorama en als gitarist/bassist bij de Edwyn Collins Allstar Band.

Nadat de supportband Hills of Harlem het podium had vrij gemaakt – en Ian Siegal eigenhandig de setlists had vastgetaped – opende het gelegenheidskwartet met de song ‘Kingfish’. Eén van de betere tracks van de CD ‘Candy Store Kid’. Met daarin gelijk al een elektrisch slidegitaar onderonsje tussen Ian’s Fender en Luther’s Gibson. Want deze avond zou vooral gekenmerkt worden door gitaarsolo’s, mooie gitaarsolo’s… met gevoel! En dat kan je wel aan Ian Siegal overlaten, blues with a feeling. Maar vreemd genoeg leek de affectie en de intuïtie toch ondergeschikt aan de routine dit keer. En dat zijn we van Siegal niet gewend! Het gaat me ook te ver – en dat klinkt ook tegenstrijdig – om de Mudbloods als bloedeloos te bestempelen. Maar soms was het wel net alsof we naar een ‘vriendschappelijke wedstrijd’ zaten te kijken. Want Ian Siegal lijkt een beetje toermoe, en dat ís hij waarschijnlijk ook. In een week tijd van de UK naar Polen (Warschau), Nederland (Zoetermeer), Duitsland (Isernhagen), België en Frankrijk reizen, dat gaat natuurlijk niet in de kouwe kleren zitten. Ian kijkt duidelijk al uit naar volgende week, wanneer hij het even een paar maanden rustig aan mag doen zonder on-the-road beslommeringen.

Misschien vandaar dit keer geen gemene puntige gitaar licks? Wel veel nerveus gitaar gestem en lang uitgesponnen nummers. Er was de hele avond ook geen akoestische gitaar te bespeuren, wel een splinternieuw elektrisch exemplaar dat ongebruikt in de houder bleef staan. Ook de scherpzinnige Siegal sneren onder water en het gebruikelijke nippen van alcoholische drankjes, had dit maal plaats moeten maken voor een sfeer van berusting en voor zuiver bronwater. Eerlijkheidshalve moet wel onderkent worden dat het huidige Mudbloods repertoire zich natuurlijk wel leent voor zo’n mellow mainstream mood. Bijna alle nummers van ‘Candy Store Kid’ werden dan ook gespeeld. Van de losse flodder ‘Loose Cannon’, via kedeng-kedeng ‘I Am the Train’ tot aan ‘Hard Pressed’ (inclusief de bekende Prince teasers) dat ook opnieuw in een U.S.A. What Da Fuzz?-versie op de plaat is gezet. En ook Siegal zijn persoonlijke Johnny Cash interpretatie ‘The Fear’ verscheen dan toch eindelijk op die plaat, en werd nu ook in een full-band live setting gespeeld. Maar het twangy alternatieve countryliedje miste mijns inziens nu wel de dwingende intensiteit wat juist de eerste uitgeklede versie zo kenmerkte vorig jaar.

Het was echter wel weer verheugend om ‘She’s Got The Devil In Her’ nog eens live te horen. Evenals de tribute aan een Youngest Son (voor)vader R.L. Burnside. In ‘So Much Trouble’ was weer heerlijk gecombineerd gitaarwerk van de heren Siegal/Dickinson te horen. Waarbij Luther en Carwyn Ellis – later ook in ‘Bayou Country’- ook de noodzakelijke backingvocalen voor hun rekening namen. En Luther Dickinson deed zelfs nog een solo zangpartijtje (“ik dacht dat Ian en ik vrienden waren, maar nu laat ‘ie mij nog zingen ook!”). En in ‘Moonshine Minnie’ van de The Skinny  ging Ian zelf weer lekker luidruchtig los. ‘Slechts’ één toegift volgde, maar wel eentje van drie nummers, allen covers: ‘Take A Walk In The Wilderness’ (van Big George), Tony Joe White’s ‘Polk Salad Annie’ en als passende afsluiter ‘Born On The Bayou’ van de grootste swamp bluesrock hitmakers aller tijden, Creedence Clearwater Revival. Dat klinkt altijd fijn en herkenbaar natuurlijk. Van dit twee uur durende live optreden hebben we al met al toch weer volop genoten. Hillcountry bluesrock met een relaxte Mississippi delta vibe. Of, gewoon mooie liedjes, zoals de Engelse meester het zelf liever wil horen. Maar ondertussen hebben wij toch ook wel stiekem verlangd naar die dampende gestampte pot (Meat & Potatoes) uit een stoffig verleden (‘The Dust’).