Gezien en gehoord: Royal Southern Brotherhood in Paradiso op 4 november 2012. Tekst door Nicolette Jojns met foto’s van José Gallois.
Vanavond, zondag 04 November 2012, zijn we vooral uit nieuwsgierigheid afgereisd naar onze hoofdstad. Nieuwsgierig naar deze ‘Super Band’ bestaande uit New Orleans’ 63 jarige Cyrill Neville, van de onlangs opgeheven ‘The Neville Brothers’ en de vroegere band ‘The Meters’. Nieuwsgierig naar St. Louis’ Mike Zito, die alweer jaren met zijn eigen band de landen van Europa bespeelt. Onze grootste nieuwsgierigheid gaat vooral naar de zoon van Gregg Allman, Devon Allman. Zij vormen samen met bassist (5-snarig) Charlie Wooton en Derek Trucks Band drummer Jonrico Scott (gewéldige voornaam) de ‘Royal Southern Brotherhood’ . Omdat de ‘Royal Southern Brotherhood’ slechts één concert in Nederland geeft heeft het management gekozen voor Neerlands trots, Paradiso, weliswaar in de bovenzaal maar dat is slechts een detail. Dat op deze zondag de zaal slechts voor drie kwart volstaat komt wel vreemd op ons over, wij hadden toch gedacht dat dit optreden veel meer publiek had moeten mobiliseren.
Dat de samenwerking van deze, uit verschillende stromingen voortkomende, muzikanten een goede show op gaat leveren daar ben ik niet bang voor, ik had al de samples op het internet geluisterd en was toen zeer blij verrast met de soul en funky invloeden in de blues-rock. Cyrill Neville tekent voor de vocals en de percussion, Mike Zito speelt menige solo op een Gibson Flying V en neemt ook vele vocals voor zijn rekening, ik houd van zijn stemgeluid – hees met een randje. Devon Allman zal ons verblijden met zijn vocalen en bespeelt natuurlijk ook de gitaar,ook een Gibson.
Gelukkig kan ik Devon Allman, in tegenstelling tot de hier vanavond aanwezige veelal oudere mannelijke fans van de voormalige ‘Allman Brothers’, een eerlijke kans geven. Ik was in de seventies niet écht ‘into blues-rock’, dus staan uw ‘The Blues Alone?‘ reporter én foto-reporter hier met een volledig open vizier op wat komen gaat.
Al vóór het optreden begint worden wij van alle kanten uit het publiek gevraagd wat er nu werkelijk op de Gibson links op het podium staat geschreven, helaas moeten we het antwoord de verstokte ‘Allman Brothers’ fans schuldig blijven.Tot nu! Gelukkig is het in deze tijd van digitalisering een fluitje van een cent om een foto op te blazen. Voor de liefhebbers die dachten dat het een tekst was die door vader Gregg of oom Duane Allman voor zijn zoon/neef Devon op de gitaar geschreven; wij moeten u teleurstellen! De tekst en handtekening is van Les Paul voor de ‘jonge’ Allman en luidt “To Devon Keep Rockin’ Les Paul“.
De eerste klanken zijn van ‘New Horizons’ ook de begin track van hun album met dezelfde naam als de band. Al vanaf het eerste nummer is het publiek mee, ze geven zich over als waren zij op Woodstock.Als we Cyril Neville, gekleed in een zwart shirt versierd met de bekende ‘Southern’ Puka -shells en Nawlins’ beads en zijn wel bekende David-ster rond de nek, track nummer 4 ‘Moonlight over the Mississippi’ van het album zien en horen vertolken worden we héél blij, lekkere blues met een funky twist!
‘Left My Heart in Memphis’ wordt door Devon Allman doorspekt met zoals het in Southern Blues Rock gewoon is met veel pedalenwerk.
Als dan ‘Ways About You’ door Mike Zito wordt gebracht kan voor mij dit optreden al niet meer stuk, ik hou van zijn stem, zijn slide-werk en zijn stage-presence.
Tijdens ‘Fire On the Mountain’ krijgen de oude aanwezige rockers waar zij al zolang op hoopte! De gitaar solo/duel van Devon Allman als Mike Zito, die dit rug aan rug brengen, is niet alleen vingerlikkend goed maar het levert tevens voor de aanwezige fotografen hele mooie plaatjes op.
Als het publiek verrast wordt door de aftocht van Mike Zito, Cyrill Neville en Devon Allman volgt er, voor een bass liefhebber als ik, één van de beste bass intermezzo’s in lange tijd gezien! Charlie Wooton brengt hier met back-up drummer Jonrico Scott een stuk muziek ten gehore waar ik van durf te zeggen dat er een waardige opvolger van Jaco Pastorius is opgestaan. Alle technieken wat er op bass gebied te genieten valt, plucking – slamming – mét of zonder plectrum het maakt allemaal niet uit deze man beheerst ze! Charlie Wooton krijgt dan ook een oorverdovend applaus en men vindt het begrijpelijk dat de grotere namen uit de ‘Royal Southern Brotherhood’ hier even voor opzij zijn gestapt! Programmeurs van de 2013 festivals, hier is uw main-act zij heten de ‘Royal Southern Brotherhood’ ! Ook Jonrico Scott krijgt zijn moment, hij brengt een jazzy aandoend drum-solo waar ook nog even een stukje ‘Gonna Miss You’ van de Stones in verweven wordt. Geweldige drum-solo maar ook een geweldige man, de energie die deze man ten toon spreidt is aanstekelijk.
Als de mannen weer terug op het podium komen zet Cyrill Neville ‘Sweet Jelly Donut’ track nummer 10 van het album in, lekkere meezinger en de heupen kunnen ook niet meer stil gehouden worden.We horen nog een een paar nummers waarna de volledige band de coulissen opzoekt, iedereen in de zaal is nu écht in de mood en roept dus om een toegift. Heel snel komen de mannen weer terug waarna we maar liefst drie toegiften te horen krijgen. Een paar oudjes uit de Allman Brothers doos maar ook het nummer ‘Time Machine’ van het door Devon Allman in Februari te releasen solo-album ‘Turquois’. Dit zal onder het label Ruf Records uitkomen, vandaar de aanwezigheid van platenbaas Thomas Ruf eerder gespot die avond. Klaarblijkelijk komt Mike Zito ook met een solo-album waarvan hij nog het nummer ‘Children of the Sounds Wave’ wil laten horen vanavond. Een mooie zondagavond in het gezelschap van muziekliefhebbers en muzikanten, we hebben genoten. Dé main-man van deze avond? Devon Allman, gewéldig gitaarspel op de oude Gibson van oom Duane (inclusief gitaar-strap) maar ook zijn (Afro-American klinkende) vocals zijn van koninklijke klasse!
