….zegt Keith Richards over zijn soms moeizame relatie met Stoneskompaan Mick Jagger, als hem de vraag wordt gesteld hoe ze het zo lang met elkaar hebben uitgehouden. Dat dit muzikale huwelijk in de afgelopen jaren de nodige turbulentie heeft moeten doorstaan is inmiddels publiek gemeengoed. Maar gelukkig voor de die-hard fans heeft het gezonde verstand van de heren steeds geprevaleerd. En dat dit gezonde verstand voornamelijk bestaat uit economische overwegingen word duidelijk uit het commentaar van Ron Wood op de vraag of de ticket-prijzen voor de komende vier jubileum-concerten niet wat aan de hoge kant zijn: ‘Sounds about right,'” zegt Wood over de ticketprijzen. “I’d pay it! We already spent, like, a million on rehearsing, and we’re not even halfway through. And the stage is going to cost millions and millions.” Zou hij ook weten dat veel van de concertkaartjes die -bij Ticketmaster- normaal varieren van £100 tot ca £900 terecht zijn gekomen bij de zogenaamde ‘secondary markets’ en nu worden doorverkocht aan de fans voor prijzen tussen £400 en £4000 !?
Nadat Keith zijn verontschuldigingen heeft aangeboden aan Mick over zijn genitale uitspraken in zijn biografie “Life” was de weg vrij om weer een nieuw project aan te gaan. Want ‘projectmatig werken’ is wel de kreet waaronder je de huidige activiteiten van de Stones zou kunnen clasisificeren. Als ‘band’ -in die zin zoals dat in hun beginjaren gold- bestaan ze allang niet meer. Het is nu een corporation die om de paar jaar een project aanpakt zoals nu het ’50-jarig bestaan’. En binnen dit project valt de nieuwe compilatie Grrr!, maar ook de vier jubileumconcerten in Londen en Newark. Dus wordt de vraag of dit hun laatste optredens zijn, dan ook angstvallig ontweken. Ze zullen gewoon ook in de komende jaren de nodige muzikale activiteiten ontwikkelen om hun fans de nodige fondsen te ontfutselen.
De vraag blijft wel bestaan waarom al die fans steeds de nieuwe Stones-projecten blijven bezoeken of kopen? De mannen staan al lang niet meer in de muzikale schaduw van The Greatest Rock ‘n Roll Band of The World die ze in de jaren zestig en zeventig waren. Alhoewel Jagger in puike lichamelijke conditie verkeert haalt zijn stem niet meer de hoge noten die vereist zijn in songs als Jumpin Jack Flash e.d.. Charlie Watts heeft een masseuse nodig om zijn rug weer enisgzins recht te krijgen na anderhalf uur drummen tijdens een live-concert: “It takes a heavy toll playing them drums,” vertelt Ron Wood, “to make it look like he’s doing nothing, and to make it sound like those firecrackers going off. It all goes to his back, you know? He suffers terribly.”. En dan nog maar niet te spreken van de drankproblemen waar zowel Ron Wood als Keith Richards mee te kampen hebben gehad (ze zijn nu al weer drie jaar ‘nuchter’). Publiek geheim is ook de artrose in de handen van Keith waardoor hij niet meer de slaggitarist van weleer is. Desondanks daagt Mick het publiek uit in de surprise-gig in La Trabendo van afgelopen donderdag: “You’d think some of us would be sitting by now but we’re not !”. En -inderdaad- de heren rockers spelen de zaal gewoon weer plat.
Wat is het dan toch wat er voor zorgt dat de concerten van de Stones uitverkocht raken en er zo’n commotie is rondom de zogenaamde ‘suprise-gigs’. Op het nederlandse stonesforum klagen de fans steen en been over de (te) hoge ticketprijzen, maar lees je tegelijkertijd verhalen over wie er allemaal wel niet naar Londen dan wel Newark gaan komende maanden. En dat zelfde patroon is zichtbaar op de engelstalige stonesforums zoals bij www.iorr.org.
De ervaringen van Bjornulf Vik, eigenaar van www.iorr.org, zijn exemplarisch voor de bezoekers van de surprise gig in la Trabendo afgelopen donderdag 25 oktober:
Voorafgaand aan de gig reist hij de hele dag met taxis en de metro kris-kras door Parijs om de plaats te ontdekken waar de kaartjes voor de surprise gig zouden worden verkocht. Zo ging hij -onder andere- langs Le’Olympia, George V, Virgin Megastore en de Mogador (waar morgen de 29e de tweede surprise gig wordt gehouden). Na ontdekt te hebben waar de voorverkoop zou plaatsvinden (Virgin Megastore; de vier concerten zijn ook opgekocht door Richard Branson van Virgin), slaapt hij 4 uurtjes om smorgens om 8 uur in de rij te gaan staan. Als 15e in de rij is hij verzekert van het kaartje van 15 euro: “I said I would pay a million for it, which is not so far from the truth” is zijn antwoord op de vraag van een nieuws-verslaggever of dit een goeie prijs voor hem was.
‘s-Avonds wordt Vik en zijn mede-concertgenoten door 6 securitymensen ondervraagd en gevisiteerd (mobiele telefoons worden afgenomen): “It was so great to be at a show where nobody was snapping pictures or calling a friend to share the show.” zegt Bjornulf. Het concert zelf duurde ‘slechts’ eén uur en 10 minuten. Ze starten met het -bijna klassieke- “Route 66”. Keith levert tijdens de eerste nummers een paar goeie solo’s af. Mick is “moving around like a madman on Manhattan“, met name bij ‘Start Me Up’ en ‘Midnight Rambler’ excelleert hij. De band bestaat uit ‘slechts’6 muzikanten w.o. Chuck Leavell en Darryll Jones naast de echte Stonesmembers Ron Wood en Charlie Watts. Het ontbreken van de blazers, specifiek de saxofoon van Bobby Keys, wordt geheel goedgemaakt door scherpe solo’s van Keith (Tumblin Dice) en Ronnie (Brown Sugar).
Het is al weer vijf jaar geleden dat ik zelf in Londen het -toen- laatste concert van de Bigger Bang Tour in 2007 meemaakte. Alle ‘greatest hits’ kwamen voorbij aangevuld met heerlijke versies van “Can’t You Hear Me Knocking” en het solo nummer van Keith “You Got The Silver” nadat hij uit protest tegen het rookverbod zijn cigaret opat. En de kinderen van de Stones-leden die het achtergrond koortje vormden tijdens ‘Sympathy for the Devil’. Of was het toch het feit dat we met zo’n dertig stones-vrienden een fantastisch weekendje uit in Londen doorbrachten met het concert als hoogtepunt?
Het kan toch niet alleen liggen aan de uitgekiende marketing-strategie waar het opvoeren van de spanning vooraf, de ‘secrecy’ (dit keer werd zelfs Keith in het ongewisse gelaten over het uitvoeren van de suprise-gigs) deel van uitmaakt. Of dat de ‘band loyalty’ is verworden tot een ‘brand loyalty’, merkentrouw. Geeft het de Stones-fans een gevoel van eigen identiteit? Feit is dat de komende vier jubileum concerten in Londen en Newark druk bezocht zullen worden tegen gigantische prijzen en dat de komende weken er alleen nog maar meer gekte zal ontstaan rondom de te verwachten ‘suprise-gigs’: “There’s going to be little club gigs that we’re gonna surprise ourselves to do as well, we’ll bung a few in next week or the week after, so look out for any Cockroaches gigs or whatever! I don’t know who we’ll be billed as but we’ll turn up somewhere and put a few to the test. Tiny, 200, 300 people kind of places.” Dus Stones-fans maak je stones-borst maar nat: de komende maanden staan in het teken van “It’s Only Rock ‘n Roll, But I Like It…”. En voor diegenen waarvan de agenda’s danwel het budget het niet toelaat: Volgend jaar komen ze echt nog wel op een festival (Glastonbury …?) of nog geven ze nog meer concerten!!!
Tenslotte zullen we van TheBluesAlone.nl verslag doen van een van de Londens concerten. Dus ‘stay tuned’.
bronnen:
http://www.iorr.org/tour12/paris1.htm
http://www.nme.com/news/the-rolling-stones/66703
http://www.rollingstone.com/music/news/inside-the-rolling-stones-reunion-20121024
http://www.stonesforum.nl/index.php?topic=114076.60
http://www.loyaltyfacts.com/algemeen-onderzoek/161-van-band-loyalty-naar-brand-loyalty
