Gezien en gehoord in Paradiso, Amsterdam op 26 september 2012: Eva de Roovere (support) en Peter Case. Met tekst van Jicolette Johns en foto’s van José Gallois.
Stelt u zich eens voor; een gesprek gevoerd in het Engels door een Schotse muzikant, Dave Arcari, en een Franse fotoreporter tijdens een festival in ons kikkerlandje waarbij over en weer hun muziekhelden werden uitgewisseld en aangeprezen.Dit was aanleiding voor het aanschaffen van diverse albums van en het bij te wonen optreden van ‘Peter Case’ in Paradio van woensdag 26 september j.l.
Voor het eerst in onze historie met Paradiso dalen wij af naar de kelder van de poptempel van Amsterdam.Als we binnenkomen zien we een vijftigtal stoelen opgesteld staan voor een piepklein podium, dit belooft dus een intiem concert te worden.Vast licht (beter dan in de kleine zaal) en mobiele luidsprekers moeten het geheel overbrengen op het aanwezige publiek w.o. een aantal voor de lezer van de ‘The Blues Alone?’ bekende muzikanten t.w. Ben Prestage samen met z’n broer, “Little Louis” van Empel en de man die we al veelvuldig gespot hebben tijdens singer/songwriter optredens Tim Knol. Ook zijn er weer de bekende gezichten te spotten die we vaker tijdens akoestische optredens mochten tegenkomen, voor hen is geen reis te ver om één van hun helden te zien optreden.
Geheel onwetend hoe de set zal gaan verlopen, voorprogramma van ‘Eva de Roovere’ of duet met ‘Peter Case’ of 2 sets van iedere muzikant, gaan wij er écht voor zitten, nou ja de fotograaf gaat op de knieen. Hij wil zich zo klein mogelijk maken om niet het publiek teveel te belemmeren in hun zicht op het podium. De knieen zullen het vanavond zwaar te verduren krijgen!‘Eva de Roovere’ (1978) is een zoetgevooisde Belgisch prachtige dame die al vele projecten tot een goed einde bracht; zij zong 8 jaar bij de folkgroep Kadril, uitstapje naar Oblomow en Roland van Campenhout en zelfs won zijn ons eigen Leids Cabaret Festival in 1999. Zij schreef ooit ‘Peter Case’ (1954) aan om tijdens haar reis naar de VS een paar songs samen te mogen schrijven en opnemen. Het resultaat van hun samenwerking voelde blijkbaar zó goed dat de twee besloten om de songs te delen met publiek. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik niet bekend ben met ‘Eva de Roovere’ maar de kans ‘Peter Case’ eindelijk live aan het werk te zien was belangrijker dan me af te vragen of dit concert wel mijn ‘ding’ zou zijn.‘Eva de Roovere’ speelt om een ‘Danelectro’ die een mooi geluid passend bij haar 
stemgeluid produceert, maar ik moet toegeven dat we haar toch niet altijd even goed kunnen verstaan. Dit komt mede doordat haar stemgeluid soms zo hoog, ijl is dat de woorden niet goed gearticuleerd worden. ‘Eva de Roovere’ brengt liedjes in het Engels zoals, ‘I Close My Eyes’ wat halverwege verandert naar het Nederlandse ‘Mijn Ogen Toe’ prachtig ingetogen gezongen maar helaas laat zij het publiek merken wanneer er een verkeerde noot of akkoord gespeeld wordt, begint soms zelfs opnieuw. Niet doen is mijn advies, niet àlle toehoorders hebben dit in de gaten, het werkt verstorend! Het liedje ‘Sailor’ had zó uit het oeuvre van Warren Zevon of Guy Clark kunnen komen, mijn complimenten. Het liedje ‘Love Was Here’ is het resultaat van het advies van ‘Peter Case’ om te schrijven over wat je zoal in het dagelijkse leven om je heen ziet. En zo zag ‘Eva de Roovere’ tijdens haar reis door de VS ‘Love Was Here’ op de straat geschreven en ging er mee aan de slag, het resultaat is mooi en fragiel. Als ‘Eva de Roovere’ tijdens het brengen van ‘Hold On’ om bijval van het publiek vraagt kan dit natuurlijk zo’n lieftallige dame niet worden geweigerd en men zingt ingetogen het refrein mee in de kelder van Paradiso. ‘Handsome Boys and Pretty Girls’ is een liedje dat ondanks het wals tempo tergend langzaam aandoet, jammer! Als we een vertaling van ‘Be Good Tanyas’ horen zijn we het eens; het heeft een hoog Clouseau-gehalte ondanks dat ‘Eva de Roovere’ hier haar loop-box inzet tijdens dit nummer, blijkbaar populair in België omdat we dit ook al gezien hebben tijdens de optredens van Steven de Bruijn en Roland van Campenhout. Als ‘Eva de Roovere’ vervolgens een blues-harp beugel omhangt om een bluesy nummer ten gehore te brengen zijn wij weer geheel aandacht. Maar als ‘Eva de Roovere’ achter de piano plaatsneemt om ‘Chocolat’ te spelen en te zingen vallen de herinneringen aan France Gall ons ten deel, nou ja je kan met slechtere zangeressen vergeleken worden. Toch willen wij graag wat meer actie op het podium zien, inmiddels zijn we al een uur verder. Wanneer voegt ‘Peter Case’ zich nu eingelijk bij ‘Eva de Roovere’ ?
stemgeluid produceert, maar ik moet toegeven dat we haar toch niet altijd even goed kunnen verstaan. Dit komt mede doordat haar stemgeluid soms zo hoog, ijl is dat de woorden niet goed gearticuleerd worden. ‘Eva de Roovere’ brengt liedjes in het Engels zoals, ‘I Close My Eyes’ wat halverwege verandert naar het Nederlandse ‘Mijn Ogen Toe’ prachtig ingetogen gezongen maar helaas laat zij het publiek merken wanneer er een verkeerde noot of akkoord gespeeld wordt, begint soms zelfs opnieuw. Niet doen is mijn advies, niet àlle toehoorders hebben dit in de gaten, het werkt verstorend! Het liedje ‘Sailor’ had zó uit het oeuvre van Warren Zevon of Guy Clark kunnen komen, mijn complimenten. Het liedje ‘Love Was Here’ is het resultaat van het advies van ‘Peter Case’ om te schrijven over wat je zoal in het dagelijkse leven om je heen ziet. En zo zag ‘Eva de Roovere’ tijdens haar reis door de VS ‘Love Was Here’ op de straat geschreven en ging er mee aan de slag, het resultaat is mooi en fragiel. Als ‘Eva de Roovere’ tijdens het brengen van ‘Hold On’ om bijval van het publiek vraagt kan dit natuurlijk zo’n lieftallige dame niet worden geweigerd en men zingt ingetogen het refrein mee in de kelder van Paradiso. ‘Handsome Boys and Pretty Girls’ is een liedje dat ondanks het wals tempo tergend langzaam aandoet, jammer! Als we een vertaling van ‘Be Good Tanyas’ horen zijn we het eens; het heeft een hoog Clouseau-gehalte ondanks dat ‘Eva de Roovere’ hier haar loop-box inzet tijdens dit nummer, blijkbaar populair in België omdat we dit ook al gezien hebben tijdens de optredens van Steven de Bruijn en Roland van Campenhout. Als ‘Eva de Roovere’ vervolgens een blues-harp beugel omhangt om een bluesy nummer ten gehore te brengen zijn wij weer geheel aandacht. Maar als ‘Eva de Roovere’ achter de piano plaatsneemt om ‘Chocolat’ te spelen en te zingen vallen de herinneringen aan France Gall ons ten deel, nou ja je kan met slechtere zangeressen vergeleken worden. Toch willen wij graag wat meer actie op het podium zien, inmiddels zijn we al een uur verder. Wanneer voegt ‘Peter Case’ zich nu eingelijk bij ‘Eva de Roovere’ ?
Dan is daar na een kleine pauze toch de man waar wij in ieder geval wel voor komen; ‘Peter Case’ komt met een ‘Martin’ het podium op. Al bij het stemmen van zijn vriend klinkt het volle geluid de zaal in, prachtig! Tijdens ‘Hidden Love’ weten we het zeker; we zijn dankbaar dat we hier getuige mogen zijn van een zanger die gelukkig niet zijn hele microfoon in schijnt te slikken tijdens het zingen. Op de melodie van ‘I Dust My Broom’ krijgen we het ‘I Believe I Changed My Mind’ te horen. ‘Peter Case’ zit zo mee te deinen op zijn eigen muziek dat het gekraak van het neergelegde podium bijna onderdeel lijkt uit te maken van zijn onzichtbare band, al zijn we wel bevreesd dat de stoel niet 
de hele set zal doorstaan. ‘Peter Case’ past met gemak thuis in het rijtje, Townes van Zandt, Steve Earle en Guy Clark. Sommige nummers worden door ‘Peter Case’ geintroduceerd als Keltabilly wat volgens hem een crossover tussen Iers/Keltisch muziek en blues is; wat het ook genoemd wordt volgens ons is het met gevoel gebracht. Het feit dat ‘Peter Case’ ooit een blog schreef tijdens zijn reis van zijn geboorte staat New York naar de staat waar hij tegenwoordig resideert California heeft geleid tot de uitgave van zijn boek ‘As Far As You Can Get Without a Passport’ , ook uit die periode komt het volgende liedje ‘Entala Hotel’ waar hij helaas volgens eigen zeggen de originele toonhoogte niet meer van kan herrinneren maar dit brengt hij in een toonhoogte geschikt voor zijn tegenwoordig stemgeluid. Dat men, het publiek, zittend getuige is van dit fraaie optreden bewerkstelligt dat het publiek écht luistert naar deze set! ‘Sleepy John’ is een song geschreven tijdens zijn toer met Richard Thompson, gekscherend wordt vermeld dat de laatst genoemde vanavond er niet bij kon zijn.
de hele set zal doorstaan. ‘Peter Case’ past met gemak thuis in het rijtje, Townes van Zandt, Steve Earle en Guy Clark. Sommige nummers worden door ‘Peter Case’ geintroduceerd als Keltabilly wat volgens hem een crossover tussen Iers/Keltisch muziek en blues is; wat het ook genoemd wordt volgens ons is het met gevoel gebracht. Het feit dat ‘Peter Case’ ooit een blog schreef tijdens zijn reis van zijn geboorte staat New York naar de staat waar hij tegenwoordig resideert California heeft geleid tot de uitgave van zijn boek ‘As Far As You Can Get Without a Passport’ , ook uit die periode komt het volgende liedje ‘Entala Hotel’ waar hij helaas volgens eigen zeggen de originele toonhoogte niet meer van kan herrinneren maar dit brengt hij in een toonhoogte geschikt voor zijn tegenwoordig stemgeluid. Dat men, het publiek, zittend getuige is van dit fraaie optreden bewerkstelligt dat het publiek écht luistert naar deze set! ‘Sleepy John’ is een song geschreven tijdens zijn toer met Richard Thompson, gekscherend wordt vermeld dat de laatst genoemde vanavond er niet bij kon zijn.
Ook zingt ‘Peter Case’ ‘Ev’ry 24 Hours’ van het album ‘Let Us Now Praise Sleepy John’ ooit geschreven tijdens het toeren met Townes van Zandt over het leven tijdens de toer van een band. Het gaat voornamelijk over de verplaatsing van de ene stad/staat naar de andere en de wachttijden, een zéér Ierse aandoende song. Oók van voorgenoemd album brengt ‘Peter Case’ vanavond de song ‘Million Dollar Bill’, ‘Peter Case’ heeft de song geschreven over de zijn onvrede dat met geld blijkbaar alles te koop is óók je onschuld, dit prachtige lied gaat dus over de misstanden in de justitie van de VS. Als ‘Peter Case’ een blues-harp beugel omhangt en achter de piano plaats neemt zijn we ‘over the moon’ als hij een Dr. John aandoend nummer speelt. Als ‘Peter Case’ dan ook nog een akoestische versie van het werelberoemde ‘A Whiter Shade of Pale´ brengt valt hem een ovatineel applaus ten deel maar waarom kreeg ik het gevoel dat hij dit ter plekke bedacht?
Snel wordt er nog een folkgitaar van achter bijgepakt als ´Eva de Roovere´ zich op uitnodiging van ‘Peter Case’ zich bij hem voegt om nog een aantal liedjes samen te spelen. Tijdens het nummer´City on the End of the Line´ meent ´Eva de Roovere´ weer opnieuw te moeten beginnen als zij niet beiden in dezelfde toonhoogte blijken in te zetten, zij had hier toch op de skills van ‘Peter Case’ moeten vertrouwen dat hij dit snel tijdens het zingen had gecorrigeerd. Een prachtige concert waar wij graag een paar uurtjes nachtrust voor hebben ingeleverd!
