Gezien & gehoord in De Noviteit in Monster Westland bij Blues aan Zee: Drippin’ Honey 0p zaterdag 1 september 2012. Tekst door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer.
De Amsterdamse bluesband Drippin’ Honey is weer terug op de podia! De band werd aanvankelijk opgericht in 1995 en bestaat uit gitarist/zanger Sander Kooiman, mondharmonicaspeler/zanger Kim Snelten, basgitarist Lut Luttik en drummer Joost Tazelaar. Maar in 2003 vond Drippin’ Honey na drie CD’s en diverse succesvolle (festival)optredens weer haar Waterloo vanwege andere persoonlijke belangen en voorkeuren. Leuk geweest, over en uit maar nog wel steeds goede vrienden. Wel jammer voor de bluesliefhebbers want hun debuut-CD ‘Drip Drip’ die in het voorjaar van 1998 verscheen, blijft een ruwe parel tussen vele andere gladde edelstenen in een onmetelijke blues zee. Maar wat schetste onze verbazing toen we de naam Drippin’ Honey dit voorjaar plotseling op het Kwadendamme Bluesfestival affiche zagen staan. Samen met de Amerikaanse zanger/drummer Boyd Small (o.a. The Terraplanes en de Boyd Small Band) werd daar als vanouds een puik stukje bluesmuziek ten gehore gebracht. Een sterke comeback dat perspectief bood om Dripin’ Honey deel II verder voort te zetten.
En dat gebeurde dan ook. De clubs werden weer benaderd en aangeschreven en het ‘toeren’ kon weer gaan beginnen. En ondanks dat Drippin’ Honey (onder bluesinsiders soms ook Fuckin’ Horny genoemd) een enorme staat van dienst had vanwege hun opwindende, hitsige en vuige blues-sound, moest het kwartet gewoon weer vooraan Route 66 beginnen. Gelukkig is de band het gewend om afwijkende paden te bewandelen en zal hun aan Amerikaanse roots-muziek gerelateerde sound ook spoedig door een nieuwe lichting liefhebbers opgepakt worden. Eerlijkheidshalve dient vermeld te worden dat de heren hun image hier niet direct aan bij zal dragen. Zanger en gitarist Sander Kooiman lijkt als een ambtenaar zo uit zijn openbare betrekking te zijn weggelopen. Contrabassist Lut Luttik zou niet misstaan in een jaren vijftig rock ‘n roll trio. Harpist Kim Snelten lijkt op de vriendelijke bediende achter de balie van de plaatselijke bouwmarkt en drummer Joost Tazelaar is qua uiterlijk nog steeds de reclameschilder die hij vroeger ooit was. En huisdier on tour Vriend Hond maakt deze ode aan de burgerlijkheid rond. Maar geen gezeur want het gaat – zeker in de bluesmuziek – niet om het uiterlijk vertoon maar om de fijne klanken. In het geval van Drippin’ Honey dus om een vette vuige mix van heerlijk hete nummers!
En met die nummers van hoofdzakelijk de albums ‘Drip Drip’ (1998) en ‘Señorita, Sprechen Sie Love?’ (2003) lieten de mannen wederom horen helemaal terug te zijn van weggeweest. Hun eigen werk maakt nog steeds indruk, en niet voor niets was Drippin’ Honey ooit de support bij een Lester Butler optreden, de legendarische voorman van The Red Devils. Hun sound is dan ook vergelijkbaar met die van ‘the Devils’ maar ook met bijvoorbeeld die van de The Paladins. En ‘Little Kim’ Snelten – hij noemt zichzelf de harpslurrie van de band – speelt daar ook een belangrijke rol in. Hij speelde in vervlogen tijden nog in de popband Jack of Hearts waarmee hij 5 CD’s maakte. Ja, en zelfs ook in ‘A Case Of Tomatoes’, een bandje met 12 zangeressen dat ooit nog eens live op ons geliefde Waterpop Festival optrad. Een mannetje met veel band-, road- en levenservaring dus.
Nog steeds vol overgave en in een opperste beste stemming werden de DH-klassiekers gespeeld. Of het nou de verpletterende albumtitelsong ‘Señorita’ betrof of het melodieuze ‘Few & Far Between’. Of het Johnny Cash-achtige ‘Crazy Killin’ Joe’ of de cover ‘Sit Down Baby’ geschreven door Willie Dixon en tevens track op het ‘Drip Drip’ album. Zoals gezegd, allemaal ruwe diamanten waarvan de scherpe kantjes niet zijn bijgeslepen. En als we dan toch van een lange gladde parel spreken (om nog maar eens een horny DH uitdrukking te gebruiken) komt de negen minuten durende slow bluessong ‘6,45’ hiervoor in aanmerking. Allemaal even mooi gespeeld op de gouden Gibson door Kooiman met stuwende begeleiding door de ‘ritme-sexy’ Luttik en Tazelaar. Rauw maar dansbaar en bluesy maar catchy, het sprak ook het onstuimige Blues Aan Zee publiek aan. Want ook een oude blues-bok lust nog wel een jong/blauw blaadje. Het blijft lekker kliederen met Drippin’ Honey. Welkom terug ouwe!
Drippin’ Honey – ‘Crazy Killin’ Joe’ @Kwadendamme 2012 [vid by MrWolfs17] http://www.youtube.com/user/MrWolfs17
Hier het volledige fotoalbum:
.
