Tweede deel van het verslag van het Swing Wespelaar Festival op 19 augustus 2012. Tekst door Nicolette Johns en foto’s van José Gallois. Lees hier deel 1!!
Het is nog rustig op het festival terrein als we na het late zondag-ontbijt en een relaxed ritje vanuit het hotel in Wespelaar arriveren. Het is het al zo’n 37 graden, dat wordt vandaag dus nóg meer puffen dan dat we zaterdag al deden. Niet zeuren, we komen ons amuseren met weer een geweldige line-up van dit Swing Wespelaar. We proberen slim te zijn door nog even op een terrasje in de schaduw, vergezeld door gelijk denkenden, de kelen wat te smeren en te ‘bomen’ over de dag van gisteren en de dag die voor ons ligt.
Gelukkig had de organisatie geanticipeerd op de gestegen temperaturen want inmiddels staan er op het podium een tweetal ventilatoren opgesteld. Het spits wordt deze 
zondag in Wespelaar afgebeten door de Gentenaar ‘Tiny Legs Tim’. Net zoals Jay Tamkin heeft hij een ondankbare taak omdat de vroege vogels die mondjes maat arriveren op het plein meteen de schaduwzijden opzoeken. ‘Tiny Legs Tim’ is een one-man band, Tim De Graeve, die jaren 30 blues brengt begeleid zichzelf soms ook op de blues-harp. Natuurlijk horen veel van zijn 2011 album ‘One Man Blues’ en door zijn ‘front-porch blues nouvelle vague’ wanen wij ons, geholpen door de tropische temperaturen, in het swampige zuiden van de VS. Deze Tim speelt slide gitaar op een manier dat nog maar weinigen van zijn leeftijd brengen kunnen. Het geheel komt ook heel geloofwaardig op ons over, hij heeft een randje op zijn stem dat lekker klinkt. Dat ‘Tiny Legs Tim’ er in slaagt de aandacht van het publiek vast te houden vinden wij vermeldenswaardig. Dit genre blues leent zich normaliter meer voor het club-circuit maar hij redt het! Het nummer ‘Star Town’ vinden wij een winnaar maar het nummer ‘Cortisone Blues’ maakt op mij een verplétterende indruk! Dit nummer heeft hij geschreven n.a.v. de constatering in 2001 van zijn levensbedreigende ziekte waar hij zes jaar mee heeft geworsteld. Is het daarom dat het lijkt of ‘Tiny Legs Tim’ uit het zuiden van de VS komt; moet men eerst een moeilijke tijd in het leven hebben doorgemaakt om de échte blues geloofwaardig over te kunnen brengen? Wij wensen ‘Tiny Legs Tim’ nu alle gezondheid van de wereld toe en komen graag nog een keer naar één van zijn optredens om zijn ‘cry’ te horen.
De programmeur van dit ‘gratis’ festival, Hans Baes, heeft voor de tweede act van vandaag de zeeuwse ‘Juke Joints’ gekozen. Natuurlijk zijn zij gezien hun ervaring (30 jaar) en samenwerking met diverse Amerikaanse muzikanten een graag geziene gast op elk festival. Zij spelen een range van blues rock, rock &roll maar ook lekkere zydeco/cajun blues. Dat de ‘Juke Joints’ een hele schare trouwe fans hebben zal de lezer van ‘The Blues Alone?’ niet verbazen; de blues harpist en accordeonnist John ‘Sonny Boy’ van der Broek maakt er ook dan werk van de herkenning van de fans over te brengen. De ‘Juke Joints’ brengen met hun muziek een energie over die ik on-nederlands noem, internationaal gezien is dit een hele bijzondere band. Vele successen worden nog eens gebracht zoals ‘Mojo Hands’ en ondanks de hitte swingt het als snel de straat uit. Dat vooral de drummer Peter Kempe een grote Gallagher fan is wordt bij ieder optreden duidelijk en zo ook vandaag. De ‘Juke Joints’ brengen ‘Going To My Hometown’ door Peter Kempe op de mandoline ten gehore gebracht. Maar wij zouden Derk Korpershoek (bas) en Michel Staal (gitaar) tekort doen als wij hen niet zouden vermelden, vooral Michel Staal verbaast mij iedere keer opnieuw. Het verbaast de organisatie dan ook helemaal niet dat erom een toegift wordt gevraagd; de leden van de‘Juke Joints’ trotseren nog graag een keer de warmte op het inmiddels volgelopen plein in Wespelaar.
De ‘femine touch’ van vandaag wordt verwezenlijkt door de Finse ‘Erja Lyytinen’. We kunnen het bijna niet geloven dat het alweer 8 jaar geleden is dat we haar tijdens het inmiddels ter ziele gegane ‘Breda Bluesnight’ in het Chassé theater voor het eerst zagen optreden om haar nog eens tijdens ‘Drijf-In Blues’ te Giethoorn de groeten over te moeten brengen van een bevriende muzikant – ach, een slap excuus maar toendertijd leek het een legitime reden om tot 02:00 ‘s nachts te moeten wachten op haar optreden in Hollands Venetië. Vandaag wordt zij begeleid door gitarist Davide Floreno, drummer Miri Mietinnen en de Engelse bassist Roger Inniss. Deze laatste heeft inmiddels zijn sporen al ruimschoots verdiend in de muziek; hij speelde al bij Chaka Khan, Snowy White, Sherman Robertson maar wij kennen hem nog van de eerste formatie van de Oli Brown band. Finse vlaggetjes van Finnen in het publiek moeten ‘Erja Lyytinen’ verwelkomen, zij is zó populair in Finland dat zij zélfs deze winter op de buis te zien is als zij deelneemt aan de Finse uitvoering van ‘Dancing with the Stars’. Deze lieftallige, goedlachse dame is vandaag gekleed een variant op de ‘Little Black Dress’ de ‘Tiny Red Dress’, want kort is ‘ie; zó kort dat we hopen dat de aanwezige fotografen geen compromitterende foto’s van haar zullen gaan publiceren. Er komen songs zoals ‘It Hurts Me Too’ (2006 – Dreamland and Blues ) en ‘Oil and Water’ (2010 – Voracious Love) voorbij.
‘Erja Lyytinen’ bespeelt vandaag o.a. haar zilveren G & L guitars, die een mooi warm geluid produceert. Alleen haar zang vinden wij toch nog altijd de ‘bottle-neck’, zij heeft de neiging haar gitaar geluid te overschreeuwen waardoor het er niet mooier op wordt. Hoewel ook toegegeven dient te worden dat zij tegenwoordig niet meer zóveel vocalen ten toon spreidt. Met als inleiding over het feit dat ‘Erja Lyytinen’ in 2005 voor het eerst naar Clarskdale afreisde leidt dit tot de vertolking van het nummer ‘ When I Was At the Crossroad’ waarbij ook ‘Erja Lyytinen’ besluit het publiek van dichtbij een staaltje gitaarwerk te showen. Het is, nadat Buddy Guy dit al in 1998 deed, nu ineens een trend in muziekland.‘Erja Lyytinen’, getuige haar tegenwoordige looks, maakt ook inmiddels deel uit van de stal van Thomas Ruf. Zij toerde al in 2006 met Ian Parker en Aynsley Lister met de zogenaamde ‘Blues Caravan’. Als afsluiter brengt ‘Erja Lyytinen’ het door Blind Willie Johnson geschreven nummer ‘Soul of a Man’ waarvan de eerste coupletten in ballad-vorm gebracht worden waarna een tempo wisseling plaatsvindt, wij vinden deze formule goed bedacht.‘Erja Lyytinen’ toont hier veel stem-controle en de eerste coupletten worden heel ingetogen gezongen als Roger Inniss en Davide Floreno het chorus voor hun rekening nemen in het up-tempo gedeelte betreur ik al het naderende einde van deze set. Als tip kan ik u nog melden dat u dit nummer ook kunt vinden op haar DVD ‘Songs For the Road’ opgenomen in Helsinki.
Dat ondanks de vermelding op sommige posters die in het dorp aangeplakt hangen nog sprake is van Walter ‘Wolfman’ Washington hij toch hier vandaag niet zijn opwachting zal maken; hij vond 3 optredens in Europa niet de moeite af te reizen vanuit de VS. Dat zijn management dit pas 2 weken vóór de aanvang van het festival besluit door te geven hielp niet écht om binnen deze tijd een andere Amerikaanse act te boeken. De goede contacten van programmeur Hans Baes zijn de grondslag voor de boeking van de Brit ‘Big Joe Louis’. Leuk voor ons reporters van ‘The Blues Alone?’ want wij kennen deze man nog van onze trip naar London in 2008 waar we de ‘Ain’t Nothin’ But’ bezochten en we prettig verrast waren door zijn optreden aldaar. Later die maand waren we ook nog in Mijas om tijdens het daar te houden jaarlijkse bluesfestival voor het 
eerst de oudste zoon van Muddy Waters ‘Mud Morganfield’ te zien optreden waar ‘Big Joe Louis’ en een band van vrienden fungeerden als begeleidings band. Dat deze man, meerdere malen verkozen door de Britten als ‘British Best Blues Male Vocalist’ en ‘British Best Blues Gitarist’ al vele jaren door Europa toert zal voor velen een verrassing zijn. ‘Big Joe Louis’ was in de de jaren negentig meerdere malen in Nederland, hij stond zélfs in Paradiso, en België te zien maar is toch een beetje in de vergetelheid geraakt. Tijdens het week-end van Swing Wespelaar was hij met zijn Zweedse band de ‘Kokomo Kings’ door Scandinavië aan het toeren dus heeft hij deze begeleidings band ook meegenomen naar Wespelaar. Dat niet zijn eigen band de ‘Blues Kings’ hier in Wespelaar staan heeft natuurlijk tot gevolg dat hij zich moet beperken tot een vooraf opgestelde set-list van covers. Ondanks dit gemis moet toch gezegd worden dat deze Zweden klasse muzikanten zijn, Harmonica Sam die zoals zijn bijnaam al doet vermoeden de blues-harp bespeelt en die van ‘Big Joe Louis’ in iedere song zijn moment krijgt. ‘Maximus’ Magnus Lanshammer op de bas-gitaar en de up-right bass en op de drums Daniel Winerö. ‘Big Joe Louis’ zal een stevige set neer moet zetten om zijn voorganger ‘Marquise Knox’ te overtreffen! Dat lukt gedeeltelijk tóch tot ieders verbazing wél, deze ervaren muzikant brengt onvervalste blues, heeft een hele goede stem – één die men niet bij deze keurige Engelse gentleman zou verwachten! Helemààl Engels is hij trouwens niet, hij is van Nederlandse afkomst en is op Jamaica geboren. Zelfs ik was dat randje op zijn stem vergeten, te weinig zijn CD’s gespeeld zeker? ‘Big Joe Louis’ begint de set met ‘Catch My Pony’, ‘Deep Blue Sea’, Big Boy Arthur Crudup’s ‘Keep on Drinking’ maar ook een eigen nummer zoals ‘She Was All the World To Me’ van het ‘Sixteen’ album. ‘Big Joe Louis’ heeft een heel eigen stijl van ‘finger-picking’ en krijgt het publiek toch op zijn hand als hij na ieder nummer in keurig nederlands het publiek bedankt, maar vreest dat zijn kennis van het nederlands niet verder reikt en als alternatief kan hij slechts frans spreken maar zo zegt hij wijselijk “I would get run out of town” als ik dat zou doen. Referend aan Marquise Knox brengt ‘Big Joe Louis’ ook nog ‘Baby Please Don’t Go’ van Big Joe Williams die net als Marquise uit St. Louis komt. Later zien we nog naar onze mening een geweldige gimmick voorbij komen als ‘Big Joe Louis’ een mandoline in de vorm van zijn Gibson bespeelt; al moet eerlijkshalve vermeld worden dat de titel van de song waarin hij dit brengt mij ontschoten is. ‘Big Joe Louis’ is zeker een act die weer de mogelijkheid moet krijgen geboekt te kunnen worden op een van de Nederlandse of Belgische podia!!
Kijk hier voor het gehele fotoalbum van Jose Gallois tijdens Swing Wespelaar zondag 19 aug 2012:
