Swing Wespelaar 2012: High Temperatures, High Heels & Higher Power

Verslag van het Swing Wespelaar Festival op 18 augustus 2012 (lees hier deel 2 op 19 augustus). Tekst door Nicolette Johns en foto’s van José Gallois.

‘Jay Tamkin’ zal vandaag als eerste proberen ons de hitte doen vergeten op deze zaterdag namiddag in Wespelaar. Want dat dit week-end als het warmste week-end van de zomer van 2012 de boeken in zal gaan zal niet aan de lezer van ‘The Blues Alone?’ voorbij zijn gegaan. Voor en op het podium is het al snel zo’n 35 graden en we hebben een beetje medelijden met deze eerste band. Het publiek blijft voornamelijk aan de schaduwzijden van het plein staan en zitten; de band zal dus hard moeten werken om de mensen te mobiliseren vóór het podium plaats te nemen. ‘Jay Tamkin’ mocht al reeds vele malen op de diverse podia in Nederland en België acte de présence geven maar wij hebben hem echter nog niet zien optreden. ‘Jay Tamkin’ (25 jaar) is een multi getalenteerde muzikant uit de UK (Devon) die gitaar, lapsteel, piano maar ook bas, trompet, trombone, saxofoon en drums speelt. Hij tekende zelf voor de composities van zijn 2 albums, ‘Sorted’ en ‘Alibi’; een bezig mannetje dus die ‘Jay Tamkin’.

Volgens de recensies zijn we getuige van dé Britse belofte van het blues rock segment, dat ‘Jay Tamkin’ al het podium mocht delen met o.a. Poppa Chubby, Wilko Johnso,The Fabulous Thunderbirds (vrijdagavond de main-act van dit festival) en Ian Siegal zegt veel over zijn talent. We worden getrakteerd op o.a. ‘Love Don’t Bring Me Down’ van het 2009 album ‘Sorted’ , maar we horen ook vele nummers van het in 2011 uitgebrachte album ‘Alibi’ zoals ‘I Think I’ve Fallen in Love’ en ‘You’ve Got the Heart’. Jay bespeelt een witte Fender American Standard Strat én‘Jay Tamkin’ bespeelt vandaag ook nog een costum-made lapsteel gitaar wat hij zijn lap-jack noemt. Zijn gitaarspel is overweldigend voor zo’n jonge man, wát een beheersing wordt hier ten toon gespreid. Ondanks dat Jay Tamkin’s stem het soms kan niet winnen van zijn gitaargeluid, denken we tóch dat deze enthousiaste, alleraardigste jongeman het ver zal schoppen in Europa. Nét als we denken dat de set erop zit krijgen we nog een leuke apotheose van zijn act te zien als Jay zich naast key-board speler Rik Howling Christansen voegt om samen de toetsen te beroeren, gevolgd door een solo van Jay op de keys en alsof dit alles nog niet genoeg mooie plaatjes oplevert voor de aanwezige fotografen gaan de twee ook nog ‘es samen drummer Nick Ramos Pinto vergezellen om zo een drum-trio te vormen met leuk detail dat zij ook nog een akido-gevecht met drum sticks aan gaan. Leuk bedacht mannen, dat vindt het publiek ook en zélfs in deze verzengende hitte staat het te swingen!
De ‘Jay Tamkin Band’ is een opkomende main-act in muziekland, het stadium van support-act voorbij.‘Jay Tamkin’ is een héle goede gitarist, zijn drummer Nick Ramos Pinto heeft een goede ‘New Orleans’ beat in z’n polsen en zijn keys-speler Rik Howling Christansen zet een bijzondere solo neer maar over het geheel is de ‘Jay Tamkin Band’ nóg een terechte ‘opener’ van een festival.

De voor ons totaal onbekende Belgische band ‘Mojostar’ staat als tweede op het affiche van Swing Wespelaar deze zaterdag, natuurlijk hebben we ons van te voren ingelezen en hieruit blijkt dat zij zichzelf profileren als blues rock band. ‘Mojostar’ ‘ is een formatie van 4 man, de gitaristen Simon Witvrouw en Tijs El Boucho, drummer Koen Mertens en bassist P.J.Seaux zijn samen de band uit het naburige en bierleverende (Primus)Haacht. De zanger en gitarist van de band Simon Witvrouw maakt op ons een fijne indruk, hij heeft een héél lekker stemgeluid. Sóms lijkt het of ik Dan Auerbach van ‘the Black Keys’ hoor, de band is duidelijk beïnvloed door dit duo. De band heeft ook al een album uitgebracht onder dezelfde naam ‘Mojostar’ , zij het met enige vertraging omdat de front-man van de band na een bijna fataal ongeluk lang moest revalideren. Het is ook de front-man van de band die de handtekening zette voor alle composities op dit album. Dat België de band al opgemerkt heeft blijkt uit het aantal interviews zij reeds hebben moeten geven aan radio, regionale en nationale televisie. Eerlijk gezegd vinden wij dat deze band zich tekort doet door zich als blues rock band te verkopen, wij vinden hun geluid véél veelzijdiger. Als we bij de zanger een constructie van 2 microfonen op 1 standaard zien hopen we op een bluesharpje later. Vandaag wordt natuurlijk het album gepromoot met o.a. ‘When We Make Love’, ‘Feelin’ Fine’ en ‘In the Mood For Love’. Het nummer wat ons het beste bij blijft is ‘Don’tTell Me’ maar ook de andere songs waren muzikale hoogstandjes. Dat bluesharpje is er nooit meer van gekomen maar ondanks het ontbreken hiervan hopen wij in ieder geval op een weerzien met deze band ‘Mojostar’ !

Ooit zagen we ‘Dani Wilde’ (UK) samen met Candy Kane optreden in Rotterdam Hillegersberg tijdens het jaarlijkse jazz festival, zij hadden daar een gezamenlijke act maar traden daar ook op t.g.v. het ‘United by Music’ project dat verstandelijke beperkten via de muziek probeert te helpen hen uit het isolement te halen. Omdat we toen niet écht onder de indruk waren willen we nu vast kunnen stellen of deze dame door o.a. haar samenwerking voor Ruf records ‘Blues Caravan’ en ‘Girls with Guitars’ met Samantha Fish en Cassie Taylor (i.d.d. dochter van Otis Taylor) is gegroeid of ???? ‘Dani Wilde’ heeft een hele grote ommezwaai gemaakt! Zij heeft zich ontdaan van het verlegen, romantisch ogende meisjes-look en vervangen door een gedurfdere look met een kort geknipt koppie, gewaagd kort jurkje en high, high, high, very high-heels. Inmiddels doet zij naast haar optredens ook welzijnswerk (Moving Mountains); zij werkt met de kinderen uit de sloppen van Nairobi – Kenia. Máár van tijd tot tijd staat zij ook nog op diverse internationale podia en vandaag staat ‘Dani Wilde’ in Wespelaar! ‘Dani Wilde’ al sinds 2007 getekend door het Duitse label Ruf Records zal vandaag in Wespelaar haar nieuwste album ‘Juice It Up’ promoten, we horen lekkere nummers zoals ‘He’s Like Cherry on a Pie’ en ‘Battle of Truth’ wat een nummer à la ‘I’d Rather Go Blnd’ is. ‘Dani Wilde’ wordt o.a. begeleid door haar, misschien speciaal voor de dames afgetrainde, broer Will Wilde op de bluesharp, Richard Newman op de drums, Stuart Dixon op gitaar en haar vrouwelijke bassiste Victoria Smith.
Als ‘Dani Wilde’ haar broertje de gelegenheid geeft de song ‘Angel Came Down’ van zijn eigen album ‘Unleashed’ te brengen blijkt dat Will Wilde niet alleen lekker kan blazen maar ook een goede schrijver, componist en zeker geen onverdienstelijk zanger is. Een té gekke set, zéker voor de aanwezige mannen vooraan het podium, van een getalenteerde rock-bitch met een barmhartige inslag.

Inmiddels is de zon achter het podium gezakt, goed nieuws voor de biersponsor van het festival want nu de zon het plein niet meer verhit zal het publiek de mobiele bars op gaan zoeken. Het merendeel van het publiek is vanmiddag verstandig omgegaan met de alcohol inname, mede doordat erin België een verordening bestaat die gebiedt dat wanneer de temperatuur boven 32 graden stijgt de organisatie van een evenement voor gratis drinkwater dient te zorgen. Dit wordt door het waterleidingbedrijf geleverd en dus wordt iedereen die vandaag het festivalterrein betreedt voorzien van een zakje water, wat men gebruiken kan als drink- of als verfrissingswater.

Het is alweer tijd voor de vierde act van deze zaterdag; de ‘Chris Watson Band’ zal zijn opwachting maken. ‘Chris Watson’ (USA) is nog maar 26 jaar en komt uit Denton-Texas toert klaarblijkelijk al een aantal jaren door de States, eerst in zijn vaders band als de lead gitarist later vormde hij zijn eigen band waarvan de drummer

vandaag ook op Swing Wespelaar staat.‘Chris Watson Band’ is een 3 mans formatie of moet ik zeggen 2 man -1 vrouwsformatie?? De bassiste is n.l. een vrouw; verder in de dag komen we tot de ontdekking dat deze (Nederlandse) bassiste eigenlijk bij Ryan Lamb (i.d.d.zoon van) speelt. We horen ‘Pleasure &Pain’ en ondanks dat deze band voor een blues rock band moet doorgaan krijgen wij toch een motown gevoel bij deze band. Dat er zo’n krachtige stem in zo’n klein mannetje kan zitten is voor ons als publiek moeilijk te bevatten. Leuk dat ‘Chris Watson’, het op deze records brekende warme zaterdag wat intiemer probeert te maken door op de rand van het podium een slow blues ten gehore te brengen om zo het publiek zoveel mogelijk bij de set te betrekken. Dit ‘So Sorry I Got To Go’ is van wereldklasse! Als eerste vandaag besluit ‘Chris Watson’ de trap, die van podium het publiek inleidt, te gaan gebruiken. Het publiek vergeet voor even de warmte en is buiten zinnen om van dichtbij getuige te mogen zijn van dit staaltje gitaargeweld. Naar mijn idee mag zijn stem nog wel wat ‘mature-en’ om mij te kunnen overtuigen maar dat is een kwestie van smaak. Deze jongeman heeft vandaag een degelijke set neergezet en de flair getoond het publiek te kunnen boeien.

Voorlaatste act van deze zaterdag is de ‘Ian Siegal Band’, ja u leest het goed de complete ‘oude vertrouwde’ ‘Ian Siegal Band’ staat weer eens op een podium. Na de

afgelopen en de nog te komen (November) uitstapjes met o.a. The Mudbloods staat ‘Ian Siegal’ vandaag weer met vaste bassist Andy Graham en Nikolaj Bjerre hier in Wespelaar. Vooral deze twee laatste hebben er ondanks de hitte behoorlijk zin in het publiek te vermaken. Andy Graham heeft een gedaantewisseling ondergaan door zichzelf in de verstreken maanden van een totaal ander, zeer flatterend, kapsel te voorzien. Nik Bjerre is nog steeds de ‘koele’ Deen die nergens écht van onder de indruk lijkt te raken. Alhoewel; hij lijkt niet te kunnen wáchten tot het de tijd is voor de ‘Blind Boys of Alabama’. ‘Ian Siegal’ arriveert met een bandana rond het hoofd, anticiperend op de liters transpiratie die hij zal gaan verliezen i.v.m. de ‘high temperatures’ . Om maar meteen de menigte, zij staan inmiddels tot halverwege de straat, in beweging te zetten opent de ‘Ian Siegal Band’ met ‘Kingdom Come’ van het 2009 album ‘Broadside’.

De stemming zit er gelijk in, men begiet zich nog eens met het verfrissende water om zich geheel over te kunnen geven aan de klanken van deze band. Het openingsnummer wordt gevolgd door ‘High Horse’ van het 2007 album ‘Swagger’, de bandana die de krullen ietwat in bedwang houdt wordt toch weer afgerukt en de weerbarstige krullen

plakken reeds na 2 nummers aan het voorhoofd. De dikke haag van fotografen zullen het op prijs stellen; dit levert mooie plaatjes op! We moeten door want er is geen tijd te verliezen moet er op het podium gedacht zijn als door de band ‘Nadine’ (Chuck Berry) ingezet wordt om de laatsten in het publiek over de streep te trekken óók mee te zingen en te swingen. Als Ian zijn bekende sigaretje op steekt tijdens ‘Hard Pressed’ (Broadside) last hij niet zoals eerder Prince’s ‘Sign of theTimes’ maar ‘Hot Thing’ en ‘Get Off’ als intermezzo in. We worden net zoals in 2008 in de Boerderij – Zoetermeer verwend met de lange solo tijdens ‘Mortal Coil Shuffle’ (Swagger) helaas blijkt er een microfoondefect na deze solo maar de stage-crew zorgt direct voor een vervanger, no worries! De ‘Ian Siegal Band’ is vandaag in topvorm; gedragen door het publiek want juist zíj spelen tijdens de optredens van deze band altijd een grote, belangrijke rol. We horen ook nog ‘Sugar Rush’ van het 2005 album ‘Meat & Potatoes’ en het nog steeds wonderschone ‘Falling Down’ van dit zelfde album. Dan is het uur alweer helaas om, ‘Ian Siegal’ sluit de set af met de gevleugelde uitspraak “we’ve been amazing, I’ve been working my ass of here”. Maar het publiek is inmiddels tot ver in de straat buiten zinnen en schreeuwt en joelt om meer! Voor het eerst vandaag krijgt het publiek waar het om vraagt. De songs die als toegift door de ‘Ian Siegal Band’ vandaag gebracht worden zijn, hoe kan het ook anders gezien Ian’s appreciatie voor deze songwriter, van Bob Dylan’s hand. ‘Baby Let Me Follow You Down’ en ‘Forever Young’ wordt, geheel tot tevredenheid van de mannen op het podium, uit volle borst door iedereen meegezongen en sluiten deze set af! Uw reporter van ‘The Blues Alone?’ heeft deze set in gezelschap van Jay Tamkin bekeken en volgens hem is Ian Siegal ontegenzeggelijk in “a league of his own, he’s a natural rockstar”!

Er is vandaag op Swing Wespelaar geen groter contrast denkbaar; van de aanbidding van de duivel door Ian Siegal gaan we naadloos over naar de verering van een ‘Higher Power’ vertaald in de gospels van ‘The Blind Boys of Alabama’! Dat het voor de gemiddelde bluesliefhebber geen nieuws zal zijn dat menige Afro-Amerikaanse muzikant ooit zijn zangkunsten in de kerk heeft vervolmaakt, zullen‘The Blind Boys of Alabama’ vanavond het publiek meenemen naar een ‘Presbetarian Church Service’. Deze mannen gingen aanvankelijk door het leven als de ‘Five Blind Boys of Alabama’ maar door de gezondheid en zelfs het overlijden van de meerdere leden zijn er nu nog slechts 3 Blind Boys over die nog toeren. ‘The Blind Boys of Alabama’ vindt zijn oorsprong in het blindeninstituut van Alabama, we schrijven 1939 (!!). Destijds een separaat instituut voor de Afro-Amerikanen. De ‘Boys’ hebben in de loop der jaren van bezetting gewisseld en zijn ‘Old Men’ geworden. Dat het meer niet louter gospel maar ook soul is wat deze mannen brengen zal hen zo direct grif door het publiek vergeven worden. Wij kunnen het weten want wij waren al eens getuige van een optreden, vorig jaar in het ‘Paard van Troje’ te Den Haag. Zodra de oudjes het podium op komen barst er een oorverdovend applaus en gejoel los, óók van de aanwezige muzikanten die eerder vandaag hun optreden afrondde. Niet geheel onverwacht zijn er nieuwe gezichten in het publiek maar ook in het V.I.P. gedeelte te spotten. Er zijn dus toeschouwers die speciáál voor deze band afreisden naar Wespelaar. ‘The Blind Boys of Albama’ openen met ‘Take the Highroad ThroughThe Valley’ en de toon is meteen gezet, iedereen wordt geraakt door deze gospel en als snel zingt iedereen mee – publiek én muzikanten. ‘The Blind Boys of Alabama’ worden begeleid (letterlijk) door de bassist Tracy Pierce, gitarist Joey Williams, key-board speler Peter Levin en de drummer van de band. ‘The Blind Boys of Alabama’ – Jimmy Carter, Ricky McKinnie en Ben Moore zingen met zóveel bezieling hun gospels ‘If You Walk With Jesus’, ‘Free at Last’, het wonderschone ‘Amazing Grace’. Een bewerking van ‘House Of The Rising Sun’ krijgt ineens een hele andere dimensie. Deze stemmen klinken zó geweldig harmonieus dat je niet anders kán dan je héél nederig voelen, ik heb mensen gezien waar spontaan de tranen in de ogen opwelden. Nikolaj Bjerre (Ian Siegal Band) becommentarieert het geheel met “it doesn’t get any better than this, so fragile”. Tijdens ‘He Loves Me’ is het tijd om Jimmy Carter de trap af te begeleiden om de gospel onder de mensen te brengen, letterlijk! Een zeven man sterke delegatie uit Stockholm die jaarlijks een gospel-festival organiseren zijn buiten zinnen van geluk. Juist als het aanwezige publiek denkt dat ‘The Blind Boys of Alabama’ tot de aanvang van de zondagochtendmis door zullen zingen brengen de mannen ‘You Got to Move’. Maar niet zonder dat er door de menigte om een toegift gesmeekt wordt; de keuze valt op Stevie Wonder’s ‘People’ en iedereen zingt met volledige overgave mee. De programmering van deze groep zal wat later blijkt niet geheel zonder commentaar blijven maar wij van ‘The Blues Alone?’ vinden het een moedige keuze van organisator van dit sympathieke festival Filip Le Roy. Vooral de programmeur, Hans Baes, verdient een pluim voor de gedurfde line-up.