35-jarig Waterpop jubileum met o.a. The Backcorner Boogieband en 24Pesos

Gezien & gehoord in Hofpark Wateringen: Waterpop (35e editie) met o.a. The Backcorner Boogieband (NL) en 24Pesos (UK) op vrijdag 10 en zaterdag 11 augustus 2012.
Review & filmpjes door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer

Waterpop in Wateringen staat – niet alleen in Westland en Den Haag – bekend als hét gezelligste gratis festival van Nederland. En inderdaad, mede dankzij de ruim 400 vrijwilligers heerst er daar jaar in jaar uit een prettige atmosfeer. En wij kunnen het weten want we komen er al 35 jaar. Ook deed het haar naam ‘Waterpop’ vaak genoeg eer aan; in veel edities kwam het water uit de hemel neerdalen. Maar op het 35e verjaardagfeestje kreeg het festival wat zo’n gemoedelijk en knus muziekfeest verdient: lekker weer en (wederom) veel bezoekers! De Waterpop party begon al op vrijdagavond 10 augustus met o.a. tribute optredens van Miscellaneous, Leo Gstrein en Burger Zoe. Deze bands speelde uitsluitend nummers van acts die de afgelopen 35 jaar op Waterpop stonden. Trio Histerika praatte de boel theatraal aan elkaar, een operazangeres zong ‘House for Sale’ (Margriet Eshuijs stond met Lucifer op de 1e editie namelijk). Er werden prijzen en bedankjes uitgereikt en betrokkenen van Waterpop werden in het zonnetje danwel in de (Westlandse) bloemen gezet. Een foto-impressie door TBA? van die dag is hier te zien.

In die 35 jaar is zo’n beetje de complete Nederlandse popscene langs geweest in het Hofpark, zomaar een greep: Lucifer, Vitesse, VandenBerg, Herman Brood and his Wild Romance, De Dijk, The Nits, Claw Boys Claw, The Fatal Flowers, Urban Dance Squad, Candy Dulfer, The Scene, Skik, Bettie Serveert, Racoon, Within Temptation, Jovink en de Voederbietels, New Cool Collective Big Band, Ceasar, Moke, Elle Bandita, Go Back To The Zoo, Peter Pan Speedrock en Blaudzun.

Al die jaren toonde de programmeurs van Waterpop ook een vooruitziende blik, getuige het rijtje met illustere namen: The Comsat Angels (2x), John Watts, Dr. Feelgood, Tom Verlaine, Nick Lowe & Paul Carrack, The Gun Club, The Fall, Defunkt, Southside Johnny and the Jukes, Kevin Coyne, Henry Rollins, dEUS, Radiohead, Manic Street Preachers, Faithless, The Darkness, Triggerfinger, Fishbone… stuk voor stuk bands van allure en/of die naderhand ook internationaal doorbraken.

En, er stonden door de jaren heen zowaar ook wat blues(rock)acts op de Waterpop planken: Magic Frankie and the Blues Disease, Flavium, Harry Muskee Gang, Barrelhouse, Bintangs, Julian Sas, Saint Jude, Ralph de Jongh & Crazy Hearts en vorig jaar nog de Jon Amor Blues Group. Dit jaar mocht het Engelse 24Pesos een duit in het Waterpop blueszakje doen. Met name deze ‘exciting young band’ en het Nederlandse swinggezelschap The Backcorner Boogieband werden door ons met extra belangstelling bekeken en beluisterd.

Uiteraard niets mis met de toegankelijke indie-pop van Moss, een band die zelfs al op festivals als Lowlands en Pinkpop mocht aantreden. Ook niet met het ambachtelijk brede repertoire van de veelbelovende Waterproof winnaar, singer-songwriter Fabian. Eveneens de overige acts: De Mannen van DINK!, Dope D.O.D., Bliksem (B), Bullerslug, Rats on Rafts, The Medics, Gavin Friday (IE) en Man Like Me (UK). Die ook allen een positieve bijdrage aan het jubileumfeestje hadden met hun vrolijke of ruige rock, postpunk, wavemetal, op new wave, pop en punk geïnspireerde muziek en hip hop, dance- en electro-muziek. Maar in het feestgedruis hadden wij qua tijd en smaak dus zo onze eigen muzikale voorkeur. En laat dat nou net (al 35 jaar) de bedoeling zijn geweest van de Waterpop formule: voor elk wat wils.

The Backcorner Boogieband is een initiatief van voormalig Jovink en de Voederbietels voorman Hendrik Jan Lovink. De gitarist en componist had nog veel onuitgewerkte ideeën liggen voor nummers die minder geschikt waren voor zijn vorige band, en hij is daar vorig jaar mee aan de slag gegaan. Met zanger Erik Neimeier (Cool Genius, E.N. & Friends) werd een band samengesteld die uitgroeide tot een twaalfkoppig swingorkest, compleet met blazers sectie, zangeressen, mondharmonica en Hammond orgel. Hun debuutplaat ‘The Kotten Fields Sessions’ verscheen dit voorjaar en sindsdien staat de agenda overvol met optredens op voornamelijk festivals. The Backcorner Boogieband is zo’n band waar je muzikaal alle kanten mee op kunt. Van ingetogen soulballads naar rockgitaar nummers en van jaren vijftig soul naar Southern Rock songs. De twee leadsingers Erik Neimeier en Eugene Latumeten weten met hun unieke stemgeluid deze stijlen met gemak te interpreteren. Afwisselend hoor je songs met, zowel muzikaal als vocaal, invloeden van Sam & Dave, James Brown, John Fogerty, Herman Brood en The Black Crowes voorbij komen. Inderdaad, het repertoire is zowel soul- en rock ’n roll- als blues georiënteerd. Uiteraard veel songs van de debuut CD zoals het openingsnummer ‘Nothing Takes Me Down’, de mid-tempo tracks ‘Better Days’, ‘Look At Me Standing’, de up-tempo swingdingen ‘Fuel Up Your Fire’ en ‘Make It Happen’ en de ballads ‘Different Faces’ en ‘ I Get High’. Vooral in die epische dichtstukken nemen de zangeressen Toos Ligtenberg (de blonde) en Marieke Ruessink (de donkere) vocaal het voortouw, prachtig. Geo Wassink weet vooral met de mondharmonica en op het Hammond orgel erg goed raad met het bluesy werk.

Het Backcorner ritmeduo Richard Hunting (bas) en Mike Visser (drums) leggen een muzikale fundering. Daarop staan de slaggitaarpartijen van HJ Lovink en de solopartijen van de gitarist, wiens naam we even kwijt zijn (hij verving tijdelijk Bas Schouten die op het Sziget festival een klusje ging doen), als een huis. Een pittig blazerstrio met trompet, saxofoon en trombone zorgen voor de spectaculaire big boogieband sound. De cover van het upbeat dance-popnummer ‘Call Me Maybe’ (Carly Rae Jepsen) past daarom met een speciaal BBB arrangement gewoon in het geheel. Een andere cover ‘Hocus Pocus’ (Focus) keert regelmatig terug in de setlist, het is een interpretatie van, en een ode aan een wereldsong van Nederlandse makelij. Wat opvalt, is de ongedwongen manier van musiceren, waarbij ieder nummer op een jamsessie uit lijkt te draaien maar toch ook duidelijk een kop en een staart heeft… kortom, dit Achterhoekse vriendencollectief geeft terecht acte de présence op veel Nederlandse podia deze zomer. Festivals met zon of met regen, The Backcorner Boogieband kom je overal tegen.

[Een exclusief interview met The Backcorner Boogieband binnenkort ook op deze website]

Nog meer boogie en blues kwam zaterdag van het Britse kwartet 24Pesos die in 2009 voor het eerst van zich deden spreken met hun album ‘The Boogie Worm’. Soms brengen the lads plotseling even een bliksembezoek aan ons land, en de ware liefhebber kon de mannen uit Londen nu zelfs twee dagen achtereen in de regio bewonderen (vrijdag 10/08 ook op het Vlaardingse Zomerterras). En die ‘ware liefhebbers’ zijn er zeker, want sinds het verschijnen van ‘Busted, Broken and Blue’ (2011) en ‘When The Ship Goes Down’ (2012) gaan de Pesos – voor bluesbegrippen – als een komeet. De opener ‘Session Blues’ is een bewerking van Jimi Hendrix zijn ‘Red House’, en daar kan je, ook op Waterpop, mee binnenkomen. De 24Pesos stijl sloeg duidelijk aan bij de Wateringers maar die stijl behelst dan ook meer dan blues alleen want funk, soul en een snufje jazz doen ook mee. Zanger/gitarist én bluesharpist Julian Burdock doet daar met interview uitspraken vaak nog een klein schepje bovenop door te stellen dat 24Paesos zoveel mogelijk stijlen in hun genre wil verwerken. Maar we horen ook nu weer een mooie mix met authentieke blues als uitgangspunt. ‘Maxwell Street’ is zo’n nummer: catchy, funky maar toch bluesy, met slideguitar spel op de dobro door Julian. De blinkende resonatorgitaar wordt meerdere malen – als vervanging van de rode Gibson – ter hand genomen en klinkt fantastisch. Ook de conventionele zangmicrofoon wordt afgewisseld met zang door een typisch jaren ’50 exemplaar met veel midlaag geluid. Burdock wordt bijgestaan door bassist Silas Maitland, drummer Mike Connolly en toetsenist Moz Gamble. ‘Smiling’ Moz is de oude rot in het vak en speelde al met heel wat grootheden (o.a. Blues Brothers, Paul McCartney). Zijn orgelgeluid is mede bepalend voor de unieke 24Pesos sound, evenals de samenzang van het kwartet. Helaas klonk de muziek soms zo hard dat het de solozang dan overstemde, maar ach… kniesoor. Tracks van alle drie de CD’s kwamen voorbij waarvan een fiks aandeel van de ‘When the Ship Goes Down’ CD. Behalve de titelsong o.a. het soulvolle ‘Melon Man’ ook ‘Tryin to Get Back to You’ en ‘Mean Hearted Woman’. De korte setlist werd afgesloten met ‘Live my Life (Just to sing the blues’) waarbij Julian het publiek aanspoorde mee te zingen want ‘Nederland had niet voor niets bij hockey van Groot-Brittannië gewonnen met 9-2 op de O.S.!’ Ja, die Burdock is een bezield bluesbaasje, én met zijn band weer genomineerd in 3 categorieën voor de British Blues Awards 2012. Een muzikaal hoogtepunt op de 35e jubileum editie van Waterpop, wat ons betreft.

Hieronder kun je hele fotoalbum van Waterpop 2012 -‘de zaterdag’ bekijken: