Gezien & gehoord in het Oranjepark Vlaardingen: Zomerterras met Sindicato Sonico en The Scene op vrijdag 3 augustus 2012. Review & filmpjes door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer
Zo langzamerhand lijkt het erop dat de dennenboom in het Zomerterras logo vervangen kan worden door een paraplu en het zonnetje door een wolk. De 2011 editie van het Vlaardingse zomerfestival verengende vier weekenden lang voor een groot deel, en ook de openingsavond van editie 2012 werd weer geplaagd door miezerbuitjes. Maar, zoals altijd mocht dat de pret niet drukken bij het Vlaardingse publiek die toch in grote getale naar het Oranjepark waren gekomen. En ondanks dat weer (dat natuurlijk onvoorspelbaar blijft) houdt ook de Zomerterras organisatie terecht vast aan een programmering met zomerse klanken, daar zijn ze wederom uitstekend in geslaagd. Als feestmuziekband was daarom het Belgische Sindicato Sonico geboekt. En als feest der herkenning trad de Nederlandse band The Scene op, waarvan voorman Thé Lau in 2001 al eens solo op de planken van het Zomerterras stond.
Sindicato Sonico is een bont Latino rock gezelschap dat in de huidige samenstelling in Antwerpen vorm kreeg vanaf 2004. De initiatiefnemers Roman Santos, een 
Mexicaanse zanger/bassist, en de Boliviaanse gitarist/zanger Marco Bustamante besloten toen onder die naam Sindicato Sonico een eigen stijl te ontwikkelen volgens de mestizo-rock traditie. Aangevuld met meer bandleden uit Mexico, Chili, Cuba en België klonk het internationale genootschap swingend en pikant op het Vlaardingse podium. Traditionele ritmes uit de thuislanden werden vermengd met elementen uit cumbia, funk, ska en rock ‘n roll. Het sonische syndicaat is geworden tot een genre dat de Vlaamse Latino’s zelf als Mariachi Funk ‘n Roll bestempelen. Deze combinatie van Bourgondisch België en Latino Swing pakt uit in aanstekelijke dansmuziek met behalve instrumenten als drum, bas en gitaar ook blazers en percussie. En natuurlijk de meerstemmige voornamelijk Spaanstalige zang. Sindicato Sonico bewees dat het niet warm of zonnig hoeft te zijn om een Mariachi feestje te kunnen bouwen. Ze kregen Vlaardingen aan het dansen of zorgde op z’n minst voor een tevreden glimlach op de gezichten van alle aanwezigen. Bovendien had de groep nog een boodschap voor de hele wereld: namelijk dat ze met hun muziek een oproep willen doen voor meer verdraagzaamheid en respect in deze wereld. “Want uiteindelijk willen wij toch allemaal plezier maken, welke nationaliteit of religie wij ook hebben”. Een mooi streven in een wit swingend jasje.
De Nederlandse rockband The Scene uit Amsterdam werd al in 1979 door zanger/gitarist Thé Lau opgericht.Met het nieuwe album ‘Code’ (2012) is de band volgen kenners en fans als vanouds terug met hun authentieke geluid van ‘Blauw’ (1991) en ‘Open'(1992). Hiermee zijn tevens twee van de bekendste nummers van The Scene genoemd. Samen 
met ‘Iedereen is van de wereld’ en ‘Rigoreus’ zijn dat de betere Nederlandstalige songs uit de geschiedenis van de Vaderlandse popmuziek. Poëtische Nederlandstalige teksten van componist Thé Lau met sobere maar karakteristieke arrangementen. Gezongen met een rauwe soms wat droevige stem, maar met een hoog meezinggehalte in de goede zin van het woord. En dat gebeurde dan ook volop in het Oranjepark waar The Scene het hoofdzakelijk van 40-plussers als aandachtig publiek moest hebben. En dát is waarschijnlijk het manco van de hedendaagse scene, de jeugd van tegenwoordig lijkt niet vrolijk te worden van de filosofische teksten en duistere muziek van The Scene. Jammer, want wij (vijftigers) kunnen het nog steeds zeer waarderen. Toegegeven, de vonken springen niet van de sobere podiumpresentatie af waar iedereen in het zwart gekleed gaat en de rode basgitaar en bijpassende laarzen van Emilie Blom van Assendelft de enige kleurige nuances zijn. Maar hé, het gaat uiteindelijk wel om de muziek én de dichterlijke teksten in dit geval. Waar wij (ouderen) dan weer minder van gecharmeerd zijn is het geflirt van Thé Lau met een Nederlandse rapper die zich Lange Frans noemt en ook op ‘Code’ weer een bijdragen mocht leveren.
En zo heeft iedereen zijn of haar smaak, voorkeur en bedenkingen over The Scene, zo bleek ook vrijdagavond maar weer eens. Het vijftal, naast de genoemde voorman en 
bassiste, bestaande uit drummer Jeroen Booy, toetsenist Otto Cooymans en gitarist Alan McLachlan lijkt zich van al dat gekibbel niets aan te trekken. Ze doen al ruim 30 jaar onverstoord hun ding en zijn niet te beroerd om ook die zo geprezen bekende nummers te blijven spelen, weliswaar in combinatie met nieuw werk. Zoals ‘Echt’, de nieuwste single van het album ‘Code’ en ‘Overal’, een single die door toedoen van VRT-Radio 1 bijzonder goed is aangeslagen bij onze Belgische buren. Misschien is dat ook wel een reden dat de band in Nederland commercieel gezien niet meer zo succesvol is als in begin jaren negentig; de radiomannetjes pikken het hier niet op. Het zal Thé Lau (én zijn trouwe volgers) allemaal een worst zijn want: “wie weet wat het eind is als het pleit zal zijn beslecht. Dit is echt!” Het zorgde alles bij elkaar in ieder geval voor een mooie muzikale aftrap van de eerste Zomerterras dag. Het festival kan nog twee weekenden bezocht worden voor muziek, theater, kunst, poëzie, dans en sfeer met als kernwaarde: gezelligheid.
Hier kun je de volledige fotosets vinden van The Scene en Sindicato Sonico:
