Gezien & gehoord in Maasdijk Westland: DijkRock Festival Maasdijk (1e editie) met: Legrement, NOAF, Pangea, No Comment, Smokin’ Cadillac, MooreBlack, Yasmin op zaterdag 21 juli 2012. Review & filmpjes door Giel van der Hoeven met foto’s van José Gallois.
En ineens was daar het DijkRock Festival in Maasdijk. Vele muziekliefhebbers die de aankondiging een aantal weken geleden lazen, waren enigzins verbaasd. Het Wateringse Waterpop festival en de Blues Aan Zee festivals waren tot op heden toonaangevend in Westland v.w.b. pop-, rock en blues evenementen in de open lucht. En het naburige Schipluiden pronkt al jaren met Schippop in de polder. Maar het was de hoofdact Yasmin zelf die tijdens haar optreden zowel aan de verbazing als aan de bevestiging het beste uitdrukking gaf. Na het openingsnummer riep de kleine rockbitch verwonderd: ‘wie had gedacht dat we ooit nog eens in Maasdijk op een festival zouden spelen?!’. En halverwege de setlist zei ze vol bewondering ‘nog nooit voor zulk leuk publiek gestaan te hebben!’. Een groter compliment kon de organisatie van DijkRock op dat moment niet krijgen.
[presentatort ‘Boze Buurman’]
Die organisatie bestaat uit een aantal muziekvrienden uit Maasdijk, die zo’n half jaar geleden het idee opvatte om zelf eens een rockfestival op poten te zetten. Met de gedachten ‘kan nie leg op ut kerkof en kennie legtur naast’ werden de eerste plannen gesmeed. En al gauw werden er spijkers met koppen geslagen en van dik hout planken gezaagd. Want Westlanders zijn nou eenmaal harde werkers met een praktische instelling, een groot organiserend vermogen en bevlogenheid. De doelstelling van Dijkrock was om regionaal muziek-talent en bekende streekbands met diverse stijlen in het rock- en blues genre de kans te geven zich in een kleinschalige festival setting te profileren. Kortom: lekker rocken aan de Westlandse Dijk! Dit even ter introductie en verduidelijking.
En aan die doelstelling werd ruimschoots voldaan. Alle zeven geprogrammeerde bands die tussen 14:00 en 23:00 uur optraden waren afkomstig uit Westland of de directe omgeving. En we kregen een divers aanbod muziekstijlen te horen variërend van stevige rock en metal tot melodieus verfijnde nummers. Onder een nog geringe belangstelling – dat is het lot van iedere festival-opener – mochten de jongemannen van Legrement het festival aftrappen en de bewolkte lucht verder open doen breken met hun stevige muziek. En alsof de weergoden een pact hadden gesloten met de muziekgoden, dreef elke donkere wolk vanaf dát moment over om permanent plaats te maken voor de zon. Legrement speelde eigen nummers bediend van ‘zware muzikale metalen’ en grunt-vocalen, afgewisseld met melodieuze metal muziek. Grunten is een zangtechniek dat de argeloze festivalbezoeker even vreemd op deed kijken, maar de aanwezige (z)ware metal-liefhebbers hoorde het allemaal goedkeurend aan. De Nolweg was wakker geschud.
Ongetwijfeld de band met de meest originele naam die dag was Nailed On A Fence, kortgezegd NOAF. Een groepje Maasdijkers die allemaal op steenworp afstand van het festivalterrein zijn opgegroeid. Met bekende r
ockcovers wisten ze het in omvang steeds groter wordende publiek ko®s-telijk te vermaken. Met als blikvangers de energieke gitarist Jeroen, zangeres Lotte en voor deze gelegenheid een gastzanger die qua uiterlijk en performance de zoon van Herman Brood had kunnen zijn. Hoe het ook zij, tijdens het NOAF optreden liep de wei aan de Nolweg stilaan vol met dorpelingen en andere liefhebbers en het enthousiasme van NOAF zelf steeg ook per nummer. Een feest der herkenning, om maar eens een cliché te gebruiken.
2006 markeerde het jaar dat verschillende nationaliteiten samenkwamen in een muzikale mengelmoes, als in de hereniging van het oercontinent Pangea (deze zin is zo mooi, daarom even gejat van hun website) Er zijn ondertussen in de band Pangea wel wat personele wisselingen geweest, en ook zij hebben een Westlander (gitarist Barry) in de gelederen. Dat de regio’s Rijnmond en Westland op muzikaal gebied een goeie combinatie vormen, bewees deze band eens te meer door het publiek een optreden lang te boeien met aanstekelijke creatieve indierock. Want ze wisten het niveau en de kwaliteit van de dit voorjaar uitgebrachte EP ‘Sway’ zeker live te waarborgen. Een heerlijke eigen compositie die net zo lekker weg hapte als de kwalitatieve hamburgers van Dirk! En ook dit vijftal had het zienderogen naar hun zin hetgeen ze dan ook daags na het optreden twitterde: ‘Dijkrock was vet, leuke vibe en mooi weer!’
Smokin’ Cadillac bestaat pas een half jaar. Ze hadden nog nooit voor zo’n groot publiek gespeeld lieten ze vooraf weten, maar dat was niet te merken. Met rokende banden en ronkende motor trok de Haags-Westlandse Cadillac zich op gang. Vol vertrouwen en met enige branie speelde de vijf jongemannen authentieke rythm ‘n blues songs. Want door zich suf te repeteren en met regelmaat in blueslokalen en muziekcafés te spelen is hun blues-base alleen maar steviger geworden. Hun voorkeur gaat duidelijk uit naar het vuigere blueswerk. En dat weet Smokin’ Caddillac, die met Eric Pronk een soepel blazende blues mondharmonicaspeler in hun midden hebben, op traditionele wijze te brengen. Ouderwets goeie blues met eigentijds elan gespeeld, van Muddy Waters tot aan The Black Keys. Aan alles was te merken dat zanger Lesley en de overige Cadillac’s (ook tot in de late uurtjes op de afterparty) zich vermaakte op de DijkRock planken. En die blues-vonk sloeg ook over op het Maasdijkse publiek.
De streekband No Comment was één van die bekende namen op DijkRock. Al tien jaar lang struinen ze vele grote en kleine podia af en zijn ze ook niet te beroerd om menig bedrijfsfeest of braderie op te leuken. Het kwartet verwerkt allerlei ‘roots’ invloeden in een eigen pakkend groepsgeluid met soms onverwachte wendingen en verrassingen. En ook hun podiumpresentatie mocht er zijn, gezien de “oh-yeah-hmm” reacties van de jongedames op het DijkRock festival. In september komt er een nieuwe single uit waarop de nieuwe No Comment sound goed naar voren zal komen. Een frisse sound die ongelooflijk catchy is. In dat kader is het begrijpelijk dat er naast eigen werk ook covers met zomerse reggae-invloeden als ‘Lying In The Morning Sun’ en het poppy ‘Beam Me Up’ (Go Back To The Zoo) werden gespeeld. Waarmee ze de voetjes (van met name de aanwezige jeugd) van de vloer kregen. 
Absoluut geen introductie behoeft de band MooreBlack met hun ‘tribute to the masters of rock’. Gitarist Mario Roelofsen komt van oorsprong uit Hoek van Holland en heeft ook al menig podium plat gespeeld. Evenals zijn kompanen, bassist Menno Hamer (uit Maassluis), drummer Peter de Haas en de geboren Westlander én live performer Jan Schaaf die de meeste aanwezigen nog wel herkende uit de Anouska Sessie Band en Tate Gallery. Met een zorgvuldig samengestelde setlist bestaande uit de betere bluesrock songs door de jaren heen, zorgde MooreBlack ervoor dat DijkRock definitief ‘om ging’. Klassiekers van wereldmuzikanten zoals ondermeer Jimi Hendrix, Deep Purple, ZZ-Top en natuurlijk Gary Moore gespeeld door vier enthousiaste locale rasmuzikanten. Afgezien van wat materiaalpech aan de gitaar (opgelost door collegialiteit van medemuzikanten) was MooreBlack een waardig paradepaard op het eerste DijkRock festival.
En als niet te versmaden uitsmijter trad dus dé Nederlandse Rock-ontdekking van 2011 met haar band aan: Yasmin. Met nummers van haar debuut-CD ‘Friend or Foe’ bestormde ze vorig jaar bijna alle grote festivals. Waaronder het Schiedamse RockExperience en Bospop in Weert, waar het dak er voor een 15.000 koppig publiek vanaf ging. En ook de Maasdijk moest eraan geloven want de kittige rockchick in strakke (Westlands-)groene jeans en haar professionele band lieten de pittoreske Nolweg op de grondvesten schudden en zorgde voor een spreekwoordelijke ‘dijkdoorbraak’. Opvallend genoeg was de setlist anders dan anders van opbouw en zaten er ook veel rustige (akoestische) stukken in. Gewoon, “omdat ik in mijn eigen achtertuin kan doen en laten, spelen én fucking zèggen wat ik wil”, aldus de Maassluise Yasmin. Een gevoel van thuiskomen na nooit echt weggeweest te zijn, zoiets. En dat gevoel was wederzijds want het was alsof de onbereikbare ‘girl next door’ binnen kwam en haar buren met stevige hugs en liefdevol omarmde! Yasmin kwam even ‘thuis’ en adopteerde dit jonge festival met nieuwboren ambities, ‘DijkRock’ aangenaam!
Organisatie, medewerkers, muzikanten én publiek toonde zich na afloop unaniem tevreden. Niet gek voor een festival voortgekomen uit een grap. Oftewel: hoe een veredelde barbecue uit de kluiten groeide tot een gratis streekfestival mét regionaal aanzien! “Of d’r een vervolg kom? Doch ut wel maar makkie an!”
En hier zijn alle foto’s van het DijkRock festival door José Gallois te zien:
