Exclusief interview met: John Hayes (Mother’s Finest)
door: Giel van der Hoeven
foto’s: Arjan Vermeer © The Blues Alone?
locatie: Stadspark Schothorst Hoogland Amersfoort (Highlands 2012)
datum: zaterdag 02 juni 2012
De funkrock band Mother’s Finest werd begin jaren zeventig opgericht in het Amerikaanse Atlanta Georgia en is still going strong. Hun grote doorbraak in Europa kwam met het album ‘Another Mother Further’ (1977) met daarop o.a. de singles ‘Baby Love/Hard Rock Lover’ en ‘Piece Of The Rock/Thank You For The Love’. Mede dankzij diskjockey Alfred Lagarde kreeg de band veel succes in Nederland en bouwde ze een enorme live reputatie op. De oorspronkelijke bandleden het echtpaar zangeres Joyce “Baby Jean” Kennedy en zanger Glenn “Doc” Murdock maken anno 2012 nog steeds deel uit van de band. Evenals de gitarist en de bassist van het eerste uur: Gary “Moses Mo” Moore en Jerry “Wizzard” Seay. De zoon van Joyce en Glenn, Dion Murdock neemt tegenwoordig plaats achter de drumkit en de artistieke extraverte gitarist John Hayes is vanaf 1990 betrokken bij Mother’s Finest. Hij heeft met de band de laatste drie studioalbums en twee live albums opgenomen. Als lid van Mother’s Finest heeft John Hayes nieuwe alternatieve wegen bewandeld om de Funk toegankelijker en vooral vetter te maken. Altijd proberend om een combinatie te vinden van een vette rockgitaar met dansbare ritmes en stevige drumpartijen. Naast Mothers Finest heeft Hayes ook met Sting, Vinx, Sheryl Crow, Jackyl, The Beastie Boys en Herman Brood And His Wild Romance opgetreden. En met zijn eerste eigen soloalbum ‘Don’t Ya Wanna…?’ (1998) kreeg hij verdere bekendheid in Europa en de USA. Redenen genoeg om juist hem eens een paar uur voor het Highlands Festival optreden in Amersfoort aan zijn gouden tand te voelen.
John, zowel jij als drummer Dion Murdock wonen in Nederland. Heeft de band Mother’s Finest om die reden misschien een speciale band met Nederland?
– Absoluut! En niet alleen om die reden maar dat begon al in de jaren zeventig toen CBS-Records onze singel ‘Baby Love’ hier ging promoten en dit werd opgepakt door veel Nederlandse én Duitse muziekliefhebbers. Waaronder Dutch DJ Alfred Lagarde die een goede vriend van ons werd. “He always kept a solid base for us here in Holland”, waardoor wij weer van Nederland gingen houden en ons hier min of meer gesetteld hebben.
Vier originele leden zitten sinds de oprichting in 1970 nog steeds in de band! Blijkbaar kunnen jullie het onderling ook wel aardig met elkaar vinden?
– “Yeah, Mother’s Finest is really a family band!” Er zitten drie familieleden in de band [tijdens het Highlands optreden zelfs 4! Dion’s zoontje Zende Murdock mocht met papa, opa & oma ‘Piece of the Rock’ meezingen – red.]. En in zekere zin zijn we allemaal familie van elkaar. Toen ik in januari 1990 bij de band kwam woonde ze met z’n allen in een groot huis in Malibu (Californië). Ik ben daar ook gaan wonen want in een band als Mother’s Finest deed je toen alles gezamenlijk: eten, drinken, slapen, repeteren en plezier maken. Dat was echt speciaal.
Jullie bestaan nu ruim 40 jaar als band, maar in die tijd zijn er slechts 9 of 10 studioalbums uitgebracht. Waarom is Mother’s Finest niet zo productief in de studio?
– Ghè… dat is een goeie vraag. Ik wil op niemand z’n tenen staan of dit antwoord verknoeien maar Mother’s Finest is erg kieskeurig over de muziek die ze spelen. Alle bandleden zijn perfectionisten en een plaat opnemen en uitbrengen is zoiets als bloed geven, een stukje van jezelf doneren aan anderen die je vaak niet eens kent. Dit perfectionisme is enerzijds goed maar anderzijds heeft het de releases door de jaren heen wel beperkt ja, daar heb je gelijk in.
Zangeres Joyce Kennedy (geboren als Joyce Washington) nam in 1963 al solo platen (singles) op. En in 2005 zag ik haar ook live optreden in Het Paard van Troje in den Haag met het gezelschap The Daugters Of Soul. Doet ze die uitstapjes nog steeds?
– Zo ver als ik weet is dat voorbij en concentreert ze zich nu weer op Mother’s Finest, anders moet je het haar dat straks zelf even vragen. Ik weet dat ze nog wel bevriend is met Sandra St.Victor, en ze heeft erna nog iets gedaan met Nona Hendryx, ik dacht een muzieksymposium op de University of California in Berkeley. Dat soort muzikale projecten doen wij allemaal regelmatig, maar nu zijn we voorlopig weer op tournee met Mother’s Finest.
Jullie zijn een echte live band en spelen veel op (openlucht) festivals. Sinds Pinkpop 1978 heb ik Mother’s Finest vaak live zien optreden en het lijkt wel of het jullie geen zak uitmaakt waar jullie spelen, want er straalt altijd plezier vanaf. Klopt dat?
– Weet je wat het is man? Waar je ook gevraagd wordt om te spelen, of het nu voor 20 mensen is of voor 20.000 man, je móet altijd spelen alsof het je laatste avond op het podium is! “We’re gonna turn that crowd on, we gonna burn ’em up and kick it as hard as we can!” Deze band kent op het podium geen ander level dan 10! En zo benaderen we de muziek die we spelen ook: we gaan heel snel van niveau nul – dan slapen we nog, ha ha – naar niveau 10, als we optreden.
Twee quotes: “Rock and roll is better than music” and “Nigizz Can’t Sing Rock’n Roll”. Beide ironisch bedoelt. Is deze ironie nog steeds aanwezig in de band?
– Okay! De eerste uitspraak is natuurlijk van Alfred Lagarde: “Rock and roll is better than music!!” [John schreeuwt het uit op de manier zoals ‘Big Bad Al’ Lagarde dat zelf ook altijd deed – red.]. “I loved that guy so dearly man!”, de dag dat hij overleed [1 januari 1998 – red.] is voor mij één van de meest trieste dagen ooit. We hebben een paar dagen erna in het Asta theater in Den Haag op de ‘tribute to Alfred Lagarde’ gespeeld met Golden Earring, Anouk, Adrian Vandenberg en meer bekende van hem. Dat was bijzonder indrukwekkend weet ik nog.
– Ik zal je eens wat vertellen. Alfred was één van de aardigste vrienden die ik gekend heb. Hij kwam soms naar dat ‘Big House in Malibu’ en dronk daar dan graag een drankje met ons. Omdat ik nieuw in de band was stelde ik voor tijdens zijn verblijf privé-chauffeur te zijn. En dan reed ik hem naar het huis van Steve Lukather of naar de jongens van Van Halen en zo. Dat werkte prima, zolang hij zelf maar niet achter het stuur plaats nam. Maar Alfred had ook zijn vliegbrevet en had gezien dat je ergens in de buurt een private plane kon huren. Dus op een dag riep hij in dat ‘Big House in Malibu’: “hey, anybody wanna go fly with me?!” En iedereen riep gelijk: “hell, no!” want ze kende zijn wilde drink reputatie. Toen keek hij mij aan want ik was immers zijn privé-chauffeur én ‘the new guy’ in de band. Dus ik zei: “okay, okay, maar ik breng je alleen maar naar het vliegveld!”. Een paar uur later zat ik dus gewoon in zo’n kist hoog boven Los Angeles, naast mijn privé-piloot!” De rollen waren dus even omgedraaid wha ha, en het was geweldig! Yep, Alfred is my man, big time memories”. Zijn quote: “Rock and roll is better than music” was daarom meer dan alleen ironie. Hij zei daar eigenlijk mee dat je muziek én het leven zelf niet altijd té serieus moet nemen maar ervan moet genieten, “music is fun!”.
Mooi verhaal. En over: “Nigizz Can’t Sing Rock’n Roll”?
– Dat is een frase van Glenn Murdock. En een nummer van Mother’s Finest dat van de Amerikaanse radio verbannen werd. Want in de jaren zeventig was het uit den boze om het woord ‘niggers’ (nigizz) te gebruiken. Maar Glenn kwam uit Chicago en in zijn omgeving spraken ze niet anders. Tegenwoordig in de rapmuziek is het gemeen goed geworden dus Glenn was eigenlijk heel vooruitstrevend ha ha. Maar serieus, in de USA bestond destijds het misverstand dat wanneer donkere en blanke mensen samen muziek gingen maken, dit gelijk soul- of discomuziek zou zijn. Glenn wilde hiermee op een ironische manier zeggen dat negers ook rock ‘n roll muziek spelen. Sterker, ze waren zo’n beetje de eerste: Chuck Berry, Little Richard, noem maar op.
‘Like a Negro’ (een protest tegen racisme), ‘Stop’ (waarschuwing tegen onveilige sex) en ‘Crack Babies’ (over aan cocaïneverslaafde moeders). In sommige teksten zit een duidelijke boodschap, vooral gericht op de Amerikaanse bevolking. Toch waren deze songs minder succesvol in jullie geboorteland. Zijn Amerikanen eigenwijs of is Mother’s Finest tè koppig?
– Amerikanen zijn niet eigenwijs of dom, ze doen alleen hun best om niet al te intelligent over te komen. Mother’s Finest wil ook niet koppig zijn maar wél eerlijk. Het zijn allemaal songs van het ‘Black Radio…’ album waar ik zelf een groot aandeel in had. Joyce en Glenn zijn uitzonderlijk eerlijk in hun teksten. Ze schrijven vanuit een positief standpunt en soms is dat kritisch maar altijd opbeurend. Teksten als “come to the devil urghhh…” [John grunt het met een dreigende toon – red.] zal je van Mother’s Finest nooit te horen krijgen.
Om die reden ooit aan gedacht om de bandnaam te veranderen van Mother’s Finest in Dad’s Ugliest?
– Neuh, Amerika is zo slecht nog niet joh. Ben je er ooit geweest? Dan heb je zelf kunnen ervaren dat het er best aangenaam vertoeven is. Tuurlijk heeft het een slecht image gekregen door George Bush en de The September 11th attacks, maar het is wat mij betreft nog steeds een van de beste plekken in de wereld om te wonen. Sommige mensen denken dat Amerikanen dom zijn maar de mensen doen daar veel uit liefde en voor hun plezier. “We are really nice stupid people, hahaha”. Nee, Amerikanen houden nou eenmaal niet van gepreek; doe dit, doe dat, dit is goed en dat is slecht. Ook tijdens concerten in de USA is het publiek veel uitbundiger dan hier in Europa.
En wat staat jou meer aan?
– Ach, het is beide oké zolang men zich maar vermaakt. Amerikanen schreeuwen graag tijdens een show: “whoo! yeahh! rock and roll! come on party and have a good time!” Hier wordt er veel kritischer geluisterd en afstandelijker naar gekeken. In Europa praten mannen serieus met je over muziek vóór een optreden, en in Amerika trekken vrouwen hun topjes uit tijdens een optreden en “showing their boobs”. Dát is wel het grootste verschil denk ik, whahaa.
“Lum De Lum De Lai-ai… a cat named Mickey from out of town. Who spread his new dance all around”… (‘Mickey’s Monkey’). Is Smokey Robinson de beste Amerikaanse R&B zanger ooit? Oftewel: White Guyzz Can’t Sing Rhythm and Blues!
– “NO!!” [John roept dit heel hard en overtuigend – red.] “Whahaha, sorry but that’s my opinion”. Er is totaal geen reden om te zeggen: blanken kunnen dit niet of blanken kunnen dat veel beter, en hetzelfde geldt ook voor donkere mensen. Want het belangrijkste dat Mother’s Finest wil bewijzen is dat er juist géén categorieën zijn! Iedereen is hetzelfde. ‘Mickey’s Monkey’ was van Smokey Robinson met The Miracles en Mother’s Finest heeft het in een funkrock versie opgenomen voor ‘Another Mother Further’ in 1977, live is het nog steeds erg succesvol bij donkere én bij blanke fans. Wij hebben altijd getracht om universele crossover muziek te maken, voor blank en zwart, voor mannen en vrouwen. Vandaar het MF-logo: Mail & Female. Als we in de USA spelen zie je ook vrijwel een gelijk aantal blanke en donkere mensen en een gelijk aantal mannen en vrouwen als MF-publiek. En dat is nog altijd bijzonder bij een concert in Amerika. Dát hebben we dan in ieder geval voor elkaar gekregen.
Living Colour, The Red Hot Chili Peppers, Prince, Lenny Kravitz… ze hebben eigenlijk allemaal jullie sound geadopteerd of geleend, misschien wel gejat. Welke bands vinden de Mother’s Finest leden zelf nog te gek om naar te luisteren?
– Dat vraag je exact aan de juiste persoon want ik ben degene die nog steeds platen koopt, “I’m an avid record buying fool!”. Maar ik kan je natuurlijk geen antwoord geven voor de rest van de band. Persoonlijk luister ik graag naar Jack White, Killing Joke of Skrillex, a new hot danceguy, “that kind of stuff man”. Killing Joke is voor mij de Mother’s Finest van de industrial metal music. Wat ik ook té gek vind is The Mars Volta, die zijn echt sick man! Ja, ik hou wel van heavy ritmische complexiteit.
Daarover gesproken; ben je tegenwoordig zelf nog bezig met The John Hayes Project eigenlijk?
– Uiteraard! Daarmee vul ik de gaten op die er tijdens de Mother’s Finest bezigheden vallen. The John Hayes Project is trouwens ook één van mijn favoriete bands ter wereld, whahaha! Weet je, Mother’s Finest verzorgt altijd very steady shows, goed gerepeteerd en uitgevoerd. Maar in The Project is er ruimte voor improvisatie op het podium. Daarmee doe ik mijn eigen ding en hoef ik dus niet eerst met vijf andere bandleden te overleggen of en waar er gitaarpartijen ingepast kunnen worden en waar niet.
En met The Project kan je dus ook helemaal je eigen songs componeren en schrijven?
– Juist. Ik componeer alles met een eenvoudige taperecorder op de elektrische gitaar want ik haat akoestische gitaren, dat is het meest saaie instrument ter wereld! Oké, het is misschien handig om eens op te repeteren maar ik vind het niks. De teksten zing ik eerst gewoon zonder woorden in met de taperecorder [hij zingt een onverstaanbaar deuntje voor – red.] om ze later terug te luisteren en vorm te geven. Het is als boetseren man, je hebt een stuk klei en gaat aan de gang. Al boetserende creëer en ontdek je dingen die dan vorm krijgen; “hé, dat lijkt wel een eend, of is het een hond? Oh nee, toch een hond, een hond met vleugels, die van een klif afspringt en vliegt! Yeah, that’s the best shit I ever wrote!” Zo ongeveer dus. Je moet erin geloven als je voor kwaliteit gaat.
Afgezien van jouw persoonlijke inbreng en invloeden, wat denk je dat Mother’s Finest bereikt heeft in de afgelopen 40 jaar en was het altijd plezierig om met ze te spelen?
– Ik speel al 22 jaar met veel plezier bij de band. En wat we bereikt hebben? We zijn misschien niet zo rijk en beroemd geworden als sommige andere bands, maar ehh… wij zien er nog goed uit, onze zielen zijn in tact, geen ontwenningsklinieken, nog niemand overleden, en we zijn allemaal behoorlijk gezond en fit. Ik denk dat we dát op het podium ook wel overbrengen op het publiek, er zit echt niet zoveel verschil tussen 1978 en nu hoor. Eigenlijk zijn we gewoon een stel spelende kinderen bij elkaar op een podium. Dat is meer waard dan de dollars en de roem als je het mij vraagt. En dat gaan jullie vanavond ook weer meemaken, we zullen je niet teleurstellen, “gimme five on that man!” [en John geeft me spontaan een triomfantelijk high-five handgebaar – red.]
Je gebruikt regelmatig Amerikaanse “slang” uitdrukkingen. Behalve de titel ‘Another Mother Further’, wat is voor jou eigenlijk de best klinkende song- of albumtitel die je kent?
– Uhh, ik heb de titel ‘Meta-Funk`n-Physical’ altijd wel mooi gevonden. We gebruiken het nog steeds onder elkaar als we een goeie show hebben gehad: “yeah, it was meta-funk`n-physical!” Voor sommige is het lastig uit te spreken, zeg jij het eens na… and say it again, haha… [het blijkt inderdaad een bekkenbreker als je het achter elkaar blijft zeggen – red.]
Het MF logo is inmiddels legendarisch geworden! Wie heeft dat eigenlijk ontworpen?
– Glenn heeft Grafische Kunst gestudeerd, volgens mij heeft hij het logo zelf ontworpen en was hij ook verantwoordelijk voor de updates door de jaren heen. “The Master of Design: mister Glenn Murdock y’all!” Zoals ik al eerder zei staan de letter MF ook voor Male & Female, maar sommige mensen denken nog steeds dat we er Motherfucker of iets anders aanstootgevends mee bedoelde. Dat is dus absoluut niet zo!
Mothers Finest heeft behalve een website ook een Facebook pagina, een Twitter account en ik zag dat er ook een MF I-pad/I-phone app is. Heb jij daar ook bemoeienissen mee?
– Helemaal niet! De andere bandleden houden zich wel met dat soort dingen bezig maar als iemand met mij over apps begint heb ik zoiets van: “yeuh… good luck… fine”. Ik weet dat Moses Mo en Wyzard een eigen Facebook pagina hebben maar zelf geef ik niks om computers. Mijn vriendin houdt de John Hayes Facebook pagina voor me bij. Ik kijk ook bijna nooit TV en ben eigenlijk altijd met muziek bezig; schrijven, repeteren, spelen, toeren.
40 jaar Mother’s Finest! Kunnen we ervan uitgaan dat jullie de halve eeuw vol maken? En wat kunnen we dan in die komende 10 jaar nog verwachten?
– Ja gaaf, dat is een goeie vraag. We moeten momenteel zeker niet teveel naar dat 50-jarige jubileum verlangen maar gewoon lekker bezig blijven de komende jaren. We zitten bij een goede platenmaatschappij en er zit op termijn een nieuw album aan te komen. Meer kan ik daar niet over zeggen, “we still have to work things out you know”. Volg ons en je zult zien welke kant het opgaat.
John, dank voor de tijd en je openhartigheid.
– “I appreciate it man ‘n stay cool bradda!”
