Breda on the Bayou deel 1

Gezien en gehoord: Breda Jazz Festival op 17 – 20 mei 2012. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.

Nadat we vorig jaar voor het eerst, inderdaad schaamte is hier op zijn plaats, naar Breda waren afgereisd om Zakiya Hooker te zien optreden tijdens de 2011 editie van ‘Breda Jazz’, wilden wij de lezers van ‘the Blues Alone’ een sfeer-impressie van de editie van 2012 ‘Breda Jazz’ niet onthouden. Omdat we vorig jaar niet verder gekomen waren dan het ponton wat voor de gelegenheid jaarlijks in het Spanjaardsgat gelegd wordt én omdat wij wat aan de vroege kant waren besloten we eerst ‘het parcours’ te verkennen. De verschillende grotere podia zijn allemaal heel dichtbij elkaar gelegen, op en rond de Grote Markt van Breda, erg overzichtelijk. Het is lekker druk, het weer werkt mee en overal staan eettentjes, mobiele bar-units maar men kan er ook voor kiezen om op een van de vele terrassen plaats te nemen. Tijdens deze verkenning zijn er overal al sinds het middaguur optredens gaande, bij één van de optredens blijven we staan omdat we gegrepen worden door de klanken van de 2 saxofoons van de band.

Het is het Drew Davies Rhythm Combo die voor ons het festival inluidt. Deze Franse band met ‘front-man’, zanger/saxofonist Drew Davies uit de UK , staan 3 dagen van dit festival geprogrammeerd in verschillende disciplines zoals bijvoorbeeld als ‘backing-band’ voor Shanna Waterstown. Zij spelen ‘Rhythm & Blues’ van de vijftiger en zestiger jaren, met 6 man zetten zij een zeer gedegen set neer. Vorig jaar stonden ze ook al op het Breda Jazz maar tóen als ‘backing-band’ voor grote Mike Sanchez. Nou, dat was te horen ook! Lekker zo’n band met een blazers-sectie; Drew zelf op tenor-sax en Jean Marc Labbé op baritone-sax, gitaar Pascal Fouquet, toetsen Fabien Saussaye, drums Simon Boyer en ‘what’s in a name’ Thibault Chopin met de up-right bass! Inmiddels zijn we wat bekenden tegen het lijf gelopen die toch helemaal uit Noord-Holland komen naar deze editie van Breda Jazz, niet gek want de line-up belooft heel wat! De band getuigde vakmanschap, zowel in opbouw als in muzikaliteit. Zeker een aanrader voor de programmeurs onder onze lezers!

Langzaam vervolgen we onze weg naar het podium waar ‘Champagne & Wine’ ging optreden, we willen een goed plekje voor deze set en zodoende pikken we ook nog de Belgische band ‘the Swing Dealers’ mee, allemachtig wat een kwaliteit zetten die mannen neer. Jammer dat we slechts de laatste nummers mochten horen. ‘Champagne & Wine’ leek ons een ‘spin-off’ van de vroegere ‘Champagne Charlie’ aangevuld met ‘Dutch Blues Award’ winnaar Gait Klein Kromhof. ‘Champagne Charlie’ zagen we heel lang geleden, in 2002, spelen op het North Sea Jazz. We zijn dus voorbereid op een goede set én met de line-up van de band heden ten dage; Karin de Kock (vocals), Theo de Koning (gitaar/vocals) op een mooie Gibson, Peer Bout (bass), Gait Klein Kromhof (blues-harp) en Ivo de Zeeuw (drums) moet dat gaan lukken……..of toch niet? Karin zingt wel zuiver maar naar onze mening heeft zij niet de ‘schwung’ het publiek te boeien. Later horen we een aantal meningen van mensen uit het publiek over het gebodene van Çhampagne & Wine’ en de mening die overheerste was toch wel dat men vond dat het allemaal té braaf was geweest. De band hééft de capaciteit in huis, dus waarom zo’n matte set neerzetten? Erg jammer!

Na een pauze om ook de innerlijke mens een beetje te verwennen zetten we onze route voort naar het podium waar later ‘the Shiner Twins’ zullen gaan optreden. Iedere keer dat we deze band, of afgeslankte vorm van de band (duo met Jacques Hustinx en Richard van Bergen / trio met laatst genoemden én Gait Klein Kromhof), zien optreden zijn we weer van mening dat zij een on-Nederlands geluid neerzetten. Tijdens Breda Jazz nemen zij ons wéér mee ‘Way Down South along the Mississippi’. De klasse van de teksten samen met de composities zijn écht van een andere orde dan de gemiddelde Nederlandse blues/americana band. Eigen nummers, gospel, Hound Dog Taylor, the Meeters worden ten gehore gebracht, een goede mix van prachtige songs. De band heeft dan ook de rijkdom van twéé goede zangers, Jacques Hustinx en Richard van Bergen die dan ook nog eens ieder op hun beurt de gitaar bespelen alsof ze het instrument speciaal alleen voor hén gemaakt is. Velen van onze lezers zijn op de hoogte van het drama wat zich vorig jaar in Asten voltrok; tijdens het optreden van de band op het Paas-festival stierf de bassist van de band Dick Wagensveld op het podium. Roelof Klijn nam de zware taak op zich Dick’s plaats in te nemen. Ook tijdens Breda Jazz heeft Roelof Klijn weer bewezen een volwaardig lid van de band te zijn. Hij zette samen met de, altijd strak drummende en Dutch blues Award Nominee, Jody van Ooijen een perfecte set neer. Richard van Bergen was, zoals altijd, in vorm; zó zelfs dat hij de stoppen eruit laat knallen! Nadat het euvel weer verholpen was ging hij náádloos verder met ‘Lord & the Devil Side by Side’. Onze stiekeme wens dat Gait Klein Kromhof tijdens de set van ‘the Shiner Twins’ ook nog even een stukje komt blazen komt uit! Het is een genoegen deze man te mogen zien en horen, een terechte winnaar van een ‘Dutch Blues Award’ in 2010.

Helaas kunnen we niet alle sets van ‘the Shiner Twins’ bijwonen want we willen koers zetten naar het podium waar de van origine Canadese, nu woonachtig in St. Louis,’Cee-Cee James’ en haar band al begonnen zijn aan hun eerste set. Nadat zangeres Cee-Cee James vorig jaar voor het eerst in Nederland 4 optredens verzorgde is haar populariteit in Nederland en België als een raket omhoog geschoten. Momenteel toert zij met haar band door de ‘Lage Landen’ en heeft nú al een vaste schare fans opgebouwd die haar zoveel mogelijk achterna reist. Niet zo verwonderlijk als je Cee-Cee ziet optreden, een stem als Janis Joplin en een ‘podium-attitude’ als Tina Turner! Van deze laatst genoemde schotelt zij het publiek ‘Nutbush City Limits’ voor, maar ook ‘Use Me Up’ van Bill Withers (reporter is een fan) passeert de revue en dit doet zij in het geheel niet onverdienstelijk! Deze vrouw is een vakvrouw die met emotie haar songs ten gehore brengt, geen gedoe tussen de songs door, gewoon doorhalen. Zo gedreven zelfs dat, nadat zij aankondigt een break te gaan nemen, zij op verzoek van de menigte tóch door zingt en de pauze geheel overslaat. Het moet gezegd, de teksten van haar de songs die zij vanavond zingt van haar laatste album ‘Blood Red Blues’ vertonen veel ‘chorus’ maar haar doorleefde stem, haar liefde voor de muziek én haar voortreffelijke band maken veel goed. Deze strakke en zéér professionele band wordt geleid door eega Rob ‘SlideBoy’ Andrews, die zoals zijn ‘nick-name’ al doet vermoeden slide en rhythm gitaar speelt, en wordt aangevuld door nóg een puike lead-gitarist in de persoon van John Bradley zij zorgen samen met de drummer en bassist (namen onbekend) voor een geslaagde avond!

Tijdens onze worsteling door de menigte naar een terras waar we een bak koffie willen gaan drinken stuiten we op de Britse band ‘King Pleasure & the Biscuit Boys’ een 6-mans formatie die zoveel publiek trekt dat men over de hekken van de afgezette terrassen moet klimmen om zo de toeschouwers van deze Jump & Jive/Rhythm & Blues band te omzeilen. King Pleasure’s zanger en naamgever heeft een stem die doet denken aan Lou Bega (Mambo nr. 5) dit samen met het aanstekelijk dans-ritme doen vele toeschouwers besluiten een dansje te wagen. Deze band, 6 man gehuld in hemelsblauwe ‘fifties’ pakken, bestaande uit 2 saxofonisten waarvan de tenor en bariton saxofonist ook de zanger is, piano, drums, up-right bass en gitaar zorgen voor veel sfeer en blije gezichten in het gevarieerde publiek.

Na de versterking lopen we terug naar het podium waar we eerder die dag al Drew Davies Rhythm Combo en Cee-Cee James zagen optreden om het voor ons het laatste geselecteerde optreden van de zaterdag te gaan bijwonen. Het publiek zal nu vermaakt worden door de ‘Ruben Hoeke Band’, opgericht in 2004 door de zoon van pianist Rob Hoeke (Rhytm & Blues Group/Boogie Woogie Quartet). Inmiddels is Ruben het predicaat ‘de zoon van’ reeds lang ontstegen, deze zeer timide gitarist heeft met zijn band in der loop der jaren een goede reputatie opgebouwd. Zij spelen blues, soul én vette rock, dit alles neergezet met behulp van de zanger van de band Frank van Pardo. Frank bezit over de zogenaamde ‘zwarte stem’ die ongelofelijk veel soul in zich heeft en het publiek naar meer laat smachten maar hij speelt óók nog eens niet onverdienstelijk ‘Mississippi Saxophone’ blues harp, een ‘must’ instrument bij de blues als je het mij vraagt. De band opent met een ‘Bo Diddley’-achtig nummer om te vervolgen met ‘Swamp’ van het in 2006 gereleasde album ‘Sugar’. Dat we de blues vandaag een beetje moeten zoeken blijkt als snel als we moeten vaststellen dat er vandaag meer rock ten gehore wordt gebracht. Ik betreur te moeten zeggen dat ik gedwongen door té luide afstelling van de boxen, naar de achterkant van het plein heb moeten lopen om tóch van dit optreden te kunnen genieten. Rest mij toch te melden dat het tijd wordt dat de ‘Ruben Hoeke Band’ door de programmeurs van onze Nederlandse festivals en ‘venues’ buiten de categorie van potentiële support-acts gezien wordt.

We zetten op ons gemak koers terug naar de parking, de zaterdag van deze editie van Breda Jazz 2012 zit erop voor ons, of tóch niet? Zien we daar niet Bart Kamp (Rootsville en vele back-up bij internationale artiesten) bassen op een podium? Het blijkt dat we gelijk hebben; hij speelt in een formatie die zich ‘Fatsoos’ noemt. De zanger kennen we nog van een gastoptreden bij George Kooijmans en Frank Carillo tijdens Hillegersberg Jazz (Rotterdam) 2009, toen speelde hij met een formatie die de ‘Barking Dogs’ heette. Theo Braams heeft een stem die zich het best doet vergelijken met die van Joe Cocker, rauw en ruig. Tja, het is niet allemaal even zuiver en het feit dat Theo een barkruk vol met teksten naast hem heeft staan helpt natuurlijk ook niet voor het plaatje. Nee, dan de toetsenist van de band Tijs Smit, die doet het heel anders! Hij heeft i.p.v. bladmuziek zijn iPad bevestigd op zijn keyboard standard waar hij de set-list en de composities kan aflezen, toch leuk deze vooruitgang te mogen waarnemen. De band? Tja, laten we zeggen dat het feit dat zij niet op ‘prime-time’ geprogrammeerd staan niet verwonderlijk is. Een leuke, gezellige set en prima om een geslaagde 1e dag mee af te sluiten maar daar blijft het bij.

We kijken met plezier uit naar de laatste dag van deze editie van Breda Jazz!

Kijk hieronder voor meer foto’s van José Gallois van het Breda Jazz Festival:

en van deel 2: