Gezien en gehoord: Allan Holdsworth Band featuring Virgil Donati (drums) & Jimmy Haslip (Bass) op 18 mei 2012 in Paradox, Tilburg. Foto’s en tekst door Hen Metsemakers.
In het Tilburgse Paradox zien en horen we vandaag een fusioncombinatie van eenzaam hoog niveau aan het werk. Niemand minder dan Allan Holdsworth, Virgil Donati en Jimmy Haslip zullen als hoofdact fungeren op deze donderdag. In deze samenstelling nieuw voor mij, de muzikanten heb ik eerder al aan het werk gezien en gehoord op o.a. North Sea Jazz, Virgil Donati op enkele clinics en samen met Tony MacAlpine en bassist Billy Sheehan in de Bosuil in Weert.
Voor de drummers onder ons die hem (onwaarschijnlijk) niet kennen…Virgil Donati presteert het vrijwel onmogelijke door met 1 hand te roffelen en 3 tot 4 maatsoorten tegelijk te spelen, voor elke arm en been 1 maatsoort wel te verstaan… Holdsworth zelf staat in de eredivisie van de wereldtop als we het over jazz en fusiongitaristen hebben. Een heel herkenbaar geluid en melodieus spel kenmerken zijn speelstijl. Rock-invloeden zijn veel aanwezig en hij innoveert voortdurend qua instrumenttechniek, toon en improvisatie. Het gitaarmerk Carvin bracht een door Allan ontworpen gitaar uit met nieuwe technieken erin verwerkt en hij is de grondlegger van de Synthax ( gitaarsynthesizer). Sinds begin jaren zeventig produceert hij zijn muziek, zoekt nieuwe wegen en speelt met de beste van de beste musici als begeleiding over de hele wereld. Door de lezers van het invloedrijke ‘Guitar Player’ –magazine in de USA is Allan al 5x uitgeroepen tot beste gitarist.
De carrière van de in het Engelse Bradfort geboren gitarist begon begin jaren ‘70 in kleine jazzclubs en werd geïnspireerd door o.a. zijn eigen vader die amateurpianist was. Django Reinhardt, Jimmy Rainey, Charlie Christian, Joe Pass , Eric Clapton, and John Coltrane zorgden voor verdere inspiratie in die tijd. Een grote boost kwam enkele jaren later toen hij in ‘New Lifetime’ van superdrummer Tony Williams werd gevraagd. Ongeveer gelijktijdig maakt Allan deel uit van het eveneens legendarische Soft Machine (1973). En zo kunnen we nog wel even doorgaan met namen als UK, Bill Bruford, Jean Luc Ponty, King Crimson, etc. In de late jaren ’70 begon hij voor zichzelf en bracht tot nu toe zo’n 20 albums op eigen titel uit. Het laatste album ‘Blues for Tony’ zag in 2010 het licht als ode aan de in 1997 overleden drummer Tony Williams die aan de wieg van zijn latere succes stond. Tijdens hun huidige zeer intensieve Europese tour doen ze 2 gelegenheden in Nederland aan waaronder dus het knusse Paradox in Tilburg. Begrijpelijk voor zo’n kleine zaal was dit concert van Holdsworth in no-time uitverkocht.
Iets na half negen betreedt de uit het Amerikaanse Los Angeles afkomstige Jeff Augg het podium met niet meer dan een akoestische (versterkte) gitaar. Hij lijkt veel inspiratie bij Tommy Emanuel te hebben opgedaan en bewerkt zijn instrument snel, melodieus en met veel dynamiek. Zijn tokkel-tap techniek is goed ontwikkeld, door zijn (gewenste?) snelheid wordt het af en toe 
wat slordig. Met de nodige humor wordt het nummer ‘Amsterdam’ aangekondigd. Er wordt verwezen naar de coffeeshops in onze hoofdstad waar hij blijkbaar danig van onder de indruk is geraakt bij een vorig bezoek aan ons land. Zeker een muzikant met een goede techniek en vaardigheden, maar toch ook veel dezelfde trucjes en alles gespeeld in dezelfde toonsoort maakt het ook ietwat eentonig.
Tijd voor de hoofdact van vanavond! Klokslag 21.30 uur betreden Allan, Jimmy & Virgil na een trotse aankondiging door de voorzitter van Paradox relaxed het podium onder luid applaus van het publiek. Er wordt gestart met een aantal nummers van de laatste cd ‘Blues for Tony’. Onnavolgbare ritme’s en thema’s passeren de revue. Begrijp me niet verkeerd, de ritme’s kloppen als een bus, na een aantal maten komt het op de honderdste seconde nauwkeurig exact getimed weer bij elkaar uit, maar mn. Donati maakt er een dusdanig potje hogere wiskunde van dat ik het spoor als drummer bijster raak. Wat een waanzinnig niveau van musiceren wordt hier getoond. En dat gespeeld met een gemak alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En dat is het voor dit niveau muzikanten dan ook. Jimmy krijgt her en der ruimte voor improvisatie op zijn 6-snarige basgitaar. Die wordt linkshandig bespeeld met de snaren ook nog eens ‘ondersteboven’ gemonteerd. Niet alledaags, maar Jimmy heeft het vanaf het prille begin altijd zo gedaan, dus weet niet beter. De timing en toon zijn perfect en in opperste extase en concentratie ondersteunt Virgil Donati het geheel met krachtige explosies op zijn drumkit.
Na een nummer of 4 verlaten Jimmy en Virgil het podium om alle aandacht voor Allan vrij te maken. Uiterst subtiel en beheerst bouwt zich het stuk op de Carvin gitaar in combinatie met de synthax op om in vloeiende vorm over te gaan naar razendsnel spel op de snaren. We mogen gerust spreken van een perfecte instrumentbeheersing. ‘Protocosmos’ & ‘Devil Take The Hind Most ‘ komen voorbij en wordt op eigen wijze (het originele thema komt telkens naar voren) ingevuld. Zeer geconcerteerd en zichtbaar met passie geeft deze topgitarist zijn unieke muziek aan het dankbare publiek. Het geluid in de Paradox is prima in orde, zowel wat volume als balans betreft.
Dan volgt een drumsolo die zijn weerga niet kent. Donati gaat vol los en laat zien en vooral horen waarom hij tot de absolute wereldtop behoort: Melodieus, afwisselend krachtig met razendsnelle breaks van links naar rechts, van onder naar boven, van voetenwerk naar delen die met 1 hand gespeeld worden werkt hij een solo af die meer dan diepe indruk achterlaat. Het publiek reageert met gejoel en applaus terwijl Virgil zich behoorlijk in het zweet zit te werken.
De nodige stukken uit het vroegere repertoire met Tony Williams volgen waarna het concert voorbij is. Uiteraard volgt nog een toegift met wederom veel (teveel?) ruimte voor Donati. Ondanks dat ik als drummer niet vies ben van een partij slagwerk van niveau vind ik toch dat hij een tamelijk grote stempel op het geheel drukt. Een superconcert door supermuzikanten. Krachtige Fusion met overtuiging en passie gebracht laat een onvergetelijke indruk achter bij mij en mijn vrienden waarmee ik ook nog eens een zeer gezellige avond beleef.
Na nog een gesprekje met de organisator en enkele bekende muzikanten die ik tref kan ik voor liefhebbers en fijnproevers nog een tip geven: 10 oktober staat Scott Henderson op het programma. Hiervan staat nog niets op de site maar ik krijg begin juni een seintje als de voorverkoop gestart wordt. Wellicht voor de lezers van deze site een gitarist die meer bekendheid geniet en meer ‘aards’ is met een rijk bluesrock verleden. Ook weer een topper die past in het rijtje Mike Stern & Allan Holdsworth. Buitencategorie wereldspelers in de Jazzrock-scene die Paradox telkens weet te strikken en waar ik (plus de nodige vrienden) weer van de partij zal zijn!
www.therealallanholdsworth.com/
www.virgildonati.com/
www.myspace.com/jimmyhaslipbass
www.paradoxtilburg.nl
En hier nog meer foto’s van het optreden van the Allan Holdsworth Band:
