gezien & gehoord in Kwadendamme (Gemeente Borsele) Zeeland: Kwadendamme Bluesfestival 2012 (20e editie) op vr/za 11 en 12 mei 2012. Review en filmpjes door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer
Na een ontbijtje met of zonder eitje in de tent, camper, het buurthuis naast de parochie, het hotel of in het dorpscafé ’s Lands Welvaren, keerden de combikaart bezoekers op zaterdag weer fris van de lever (of juist nogal brak) terug naar Sportpark ‘De Liesjes’ (voor de gelegenheid even omgedoopt tot Sportpark ‘De Blues Liedjes’). Nadat de verse lege consumptiekaarten en plaskaarten waren aangeschaft, kon deel 2 van het Zeeuwse bluesfeest weer aanvangen. Een gedeelte van de tentzeilwand was al beplakt met foto’s van de dag ervoor. Zoals gezegd, de nuchtere en slagvaardige organisatie liet er geen gras over groeien tijdens deze prima verzorgde dagen.
In de grote tent waren The Veldman Brothers al aan de soundcheck begonnen. En bij de Juke Joint Stage kwamen we een oude bekende tegen. Sinds we Ben Prestage vorig jaar op het Ribs & Blues festival in Raalte hebben mogen interviewen, gaat het crescendo met de Amerikaanse Cigarbox gitaarspeler. Onder grote belangstelling zou hij tijdens de diverse pauzes op het hoofdpodium, in de kleine tent de blues-boeren, burgers en buitenlui vermaken met zijn one-man-band. Er werd gelachen, gezongen en gedanst op de aanstekelijke Bluegrass muziek van de baardmans uit het zuiden van Florida. Dag twee kon nu al niet meer stuk!
The Veldman Brothers, wie kent ze niet? Bennie, Gerrit, Donald en Marco mochten met hun band de zaterdagmiddag muzikaal openen. De Dutch Blues Awards winnaars 2011 klonken weer hecht als altijd. Ze kennen geen echte bevelhebber maar Gerrit ‘Gitaar’ Veldman ging op zijn Fender wel weer tekeer als een veldheer. Als een onverschrokken strijder ging de Strat-man voorop in het bluesgevecht tussen zijn gitaar en het Hammond orgel of de bluesharp van zijn broer Bennie. Die ook met regelmaat de vocalen voor zijn rekening nam met alvast wat songs van het 
spoedig te verschijnen album: ‘Bringin` It To You Live 2012’. Voornamelijk eigen songs maar ook de vertrouwde covers: “ken’n jullie John Lee Hooker?” vroeg Gerrit in een Overijssels accent… a’j plat kunt proatn, mo’j ‘t neet loaten, ‘Boom Boom Boom!’
Met de Sean Carney Band feat. Omar Coleman’ uit Chicago’ stonden er nog meer award winners on stage. Gitarist/zanger Sean Carney uit Columbus Ohio was in 2007 winnaar op de International Blues Challenge in Memphis en deed een jaar later eveneens Bluestown Kwadendamme aan. Chicago, Memphis, Kwadendamme… een wereld van verschil zou je zeggen. Niet in de internationale bluesscene, een wereld waar grenzen vervagen en mensen hun tempo vertragen: ‘Life of Ease’. De oudgediende best-dressed Carney speelde met zanger en bluesharpspeler Coleman een mix van blues, swing, R&B en gypsy swamp. En soulful and bluesy vocalist Omar Coleman was ongetwijfeld ook één van de beste zangers in de programmering. Carney & Coleman hadden het ook na hun optreden prima naar hun zin in de Zeeuwse weide, tot in de kleine uurtjes werden ze op het terrein gesignaleerd.
Eén van de grootste sensaties op zaterdag was Dwayne Dopsie & the Zydeco Hellraisers. Zydeco is een muziekvorm die ontstond als een samensmelting van traditionele Cajun-muziek met Afrikaans-Amerikaanse tradities die ook de basis waren voor de R&B en de blues. Belangrijkste exponent hiervan was in het midden van de jaren vijftig “The King of Zydeco” Clifton Chenier. En later ook Rockin’ Dopsie (Alton Rubin, de vader van Dwayne) die onder meer te horen was op Paul Simon’s meesterwerk ‘Graceland’. Dwayne Dopsie tourt dit jaar door de USA, Canada, Zuid-Amerika, Azië en Europa en kwam exclusief naar Kwadendamme. Daar waren we zeer tevreden over! Want de hevig zwetende Dopsie gaf met zijn Hellraisers een energieke gespierde Zydeco demonstratie weg. De Zydeco accordeon klanken, begeleid door bas, drum, gitaar, saxofoon én rub-board (wasbord), kregen een opwekkende injectie met blues, soul en funk. The legacy of Rockin’ Dopsie Sr. lives on in Dwayne (Dopsie) Rubin. The hardest working man in the Zydeco business! [een exclusief interview met Dwayne Dopsie volgt hier later]
Haar motto is: Keep it Bluzy… but make it Funky! Anita White uit Seattle trad in de vroege avond op met een gelegenheidsband (USA/NL) onder de naam de Lady ‘A’ Blues Band. De stichting United by Music bracht haar naar Nederland. UbM geeft getalenteerde mensen met een verstandelijke beperking de kans om op te treden voor een groot publiek. Anita support de Stichting van harte met ondersteunende live optredens en road promotion. De Soul ‘n Blues Diva genoot zichtbaar van haar verblijf in de Lage Landen. Zowel op het podium als backstage was de extravagante Tante Anita voortdurend luidruchtig en schaterlachend aanwezig. Zoals we dat enkele dagen eerder ook al konden horen bij Live uit Lloyd op Radio Rijnmond. “I might be quiet ‘n sweet now, but I’m wiiild on stage!” vertrouwde ze ons een uur voor aanvang van haar show nog cynisch toe. Ze was de enige vrouwelijke vocalist op het podium tijdens deze twee festivaldagen. En ze riep daarom alle festivaldames op zich sterk te maken voor een grotere participatie in de hedendaagse neo-soul en bluesscene. En met songs als ‘Never My Man’ en ‘My Future Ex-HuzBun’ ontstond er een tijdelijke nineties Grrrl Power revival. BlueZ in the key of me, een mix van zuidelijke Blues met old school funk. Lekkerrr.
Onvervalste jaren vijftig street style Chicago blues klonk ondertussen van het Juke Joint podium. De klanken kwamen uit de instrumenten van gitarist/zanger/basdrummer Tommy Allen en bluesharpspeler Johnny Hewitt uit Engeland. Zuivere blues van de straat zoals dat destijds werd gespeeld in o.a. Maxwell Street. En waarin de invloeden van Muddy Waters, Little Walter, 
Sonny Boy Williamson II en Junior Wells duidelijk hoorbaar waren. Zelfs op het backstage terras werd er zichtbaar mee gedeinsd en luid geneuried door de andere muzikanten en pauzerende persvertegenwoordigers, op deze (h)eerlijke gitaar- en harmonicaklanken van Tommy Allen & Johnny Hewitt.
Nadat de gesigneerde Fender Stratocaster door Peter Kempe was verloot en symbolisch werd uitgereikt, kon de huisband The Juke Joints zich opmaken voor hun eigen feestje. Tomeloze energie is al 20 jaar lang het handelsmerk van mede-initiatiefnemer en multitasker Peter Kempe, sinds hij in 1992 het Kwadendamme Bluesfestival bedacht en kleinschalig opzetten met Kees Wielemaker en wat andere vrienden. Terwijl hij nog aan het afkondigen was kroop hij achter de drumkit om de eerste klappen van de Joints’ autobiografische song `This Is It` in te zetten. Verder een strakke bluesrock setlist met uitstapjes naar slowblues, boogie-woogie, zydeco en wat diens meer zij. En, waarin het logische eerbetoon aan Rory Gallagher weer niet ontbrak: ‘Going To My Hometown’. Hoe dan ook, het sentiment vierde hoogtij en de vette sound van de Zeeuwse bluesrockers raasde als een orkaan door de tent. Hier kwam het thuispubliek voor! Om Peter Kempe ongegeneerd op zijn kit te zien rammen en rauw te horen zingen, in het Engels, maar met het Zeeuwse dialect er als het waren nog doorheen. En om ‘Sonny Boy’ van den 
Broek op zijn smoelschuiver en accordeon tekeer te horen gaan, de brommende baspartijen van Derk Korpershoek te horen, en om van de gitaarlicks- en puntige solo’s van Michel Staat te genieten. Taak volbracht, bandleden aan de zuup… en Peter weer aan de arbeid, want er volgden nóg twee internationale bands. The Juke Joints zijn mét Eddy “The Chief” Clearwater op 1 juni weer te zien op het Amersfoortse Highlands Festival.
American Bluesman Kenny Neal (1957) en zijn family-band (met broer en neef) speelden zich routineus maar enthousiast door hun aanstekelijke set bluessongs heen. Geboren in New Orleans en getogen in Baton Rouge, begon hij al op jonge leeftijd gitaar te spelen. De grondbeginselen leerde de goedlachse little Kenny van zanger en bluesharp meester Raful Neal, zijn vader dus. Nu hij zelf een bekende multi-instrumentalist en moderne swamp-bluesmaster is, vertoont hij zijn kunsten wereldwijd met speels gemak op grote festival- en op kleine clubpodia. Neal is echt zo’n laidback slowhand gitarist die zó gitaar speelt alsof hij ontspannen over een zonnig bospaadje aan het fietsen is. Neal’s sjofele stijl en soulvolle stemgeluid zijn echt heerlijk om te zien en horen. Een kanjer van een bluesgitarist waarvan je jezelf afvraagt: waarom heb ik deze man nooit eerder live gezien? En dat had gekund want vorig jaar verscheen de Amerikaan – die bevriend is met Buddy Guy – al op het Moulin Blues festival in Ospel. Tijdens het slotakkoord mocht Lady ‘A’ ook nog een duid in het zakje doen met de song ‘Sad Story’. De dame was werkelijk overal op het festival ‘A’anwezig en vroeg veel ‘A’andacht (op zondag zou ze ook nog eens de Gospelmis ‘A’anvoeren).
De Schotse Nimmo Brothers staan voor energieke bluesrock! Voor de derde maal in 11 jaar tijd keerde ze terug in Kwadendamme. De bluesbrothers Alan en Stevie Nimmo zijn verdienstelijke gitaristen met een fantastische bluesstrot. Met hun stevige bluesrock repertoire daveren ze al 15 jaar over het Europese circuit. Ze deden Belgische en Nederlandse festivals als Bospop en het BRBF festival te Peer op de grondvesten schudden. En ook Alan zijn band King King oogstte grote waardering in de lage landen. De vier mannen uit Glasgow hebben zich bewezen als één van de meest gerespecteerde exponenten van moderne Britse blues, sinds in de jaren zestig de blues boom daar barstte. De set-opener ‘Never Gonna Walk On Me’ met een herkenbare heftige riff knalt er gelijk flink in en zet de toon voor de rest van het optreden. Invloeden uit de Britse blues en de Amerikaanse roots muziek met Schotse (spier)ballen. Een beetje zoals we dat uit het Schotse voetbal kennen: lange halen gauw thuis maar wel met heel veel power and passion. Begrijpelijk één van de lievelingsbands van het publiek op het Kwadendamme Bluesfestival. Want in veel opzichten zijn er vergelijkingen tussen de wiry Bulkheads en de stugge Zeeuwen, waarbij de no-nonsense mentaliteit heerst. Op 3 november 2012 zijn The Nimmo Brothers ook te bewonderen op het Blues aan Zee festival in Monster, Westland (nog zo’n no-nonsense volkje!) Maar voor nu: nog even nagenieten van twee ruige dagen weg van de geijkte paden. Happy 20th Anniversary Bluestown Kwadendamme!
Lees hier ons verslag van Dag 1
Hieronder meer foto’s van Dag 2:
Mooi strak verslag , met mooie foto,s Arjan