Gezien & gehoord in: Kwadendamme (Gemeente Borsele) Zeeland: Het Kwadendamme Bluesfestival (20e editie) op vr/za 11 en 12 mei 2012; Review en filmpjes door: Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer.
Werkelijk het gezelligste bluesfestival van Nederland is het Kwadendamme Bluesfestival. De 20e editie stond in het teken van het terugkijken om vooruit te zien. Die mijlpaal moest gevierd worden en werd dat dan ook. Maar de vooruitziende blues-blik van organisatoren Kees Wielemaker, Peter Kempe en de vele vrijwilligers blijft op oneindig. Het muzikale dorpsfeestje dat twee decennia geleden is ontstaan en uitgroeide tot een 2-daags (inter)nationaal aansprekend festival, is niet meer weg te denken uit de live bluesscene én uit het pittoreske Zeeuwse dorp Kwadendamme.
Eén keer per jaar, drie dagen lang, wordt de populatie in Kwadendamme meer dan verdubbelt. De ongeveer 1000 inwoners in het katholieke bolwerk in een voornamelijk protestantse omgeving krijgen dan gezelschap van zo’n 1200 sympathisanten (én muzikanten) van een andere religie: the Blues! Met als bedevaartsplaats Sportpark De Liesjes van Voetbal Vereniging Kwadendamme en hun kampementen door heel het dorp. Dat dorpje in de Zak van Zuid-Beveland is dan even een stad: Bluestown Kwadendamme. Twee dagen lang internationale acts op een groot podium in een grote tent en op de Juke Joint Stage in een kleine tent. Met op zondag als Oecumenische afsluiting een gospelmis in de Rooms Katholieke H. Bonifacius Kerk van Kwadendamme. Met dit keer als special guest de Amerikaanse zangeres Lady ‘A’ (Anita White). Wie durft er nu nog te beweren dat Blues géén religie is?!
Het BluesFEESTival startte dit keer in de grote bluestent al op donderdagavond 10 mei. Een extraatje aangeboden door de organisatie vanwege het 20-jarig bestaan, met een optreden van de veelbelovende Nederlandse swingende bluesband Sugar Boy & the Sinners. De Juke Joint Stage – in werkelijkheid een mini-tent zonder echt podium – was vrijdag tijdens de diverse pauzes voorbestemd aan The Goon Mat & Lord Bernardo uit Frankrijk. Onvervalste Mississippi blues met nummers van John Lee Hooker tot aan de Black Keys begeleid op gitaar en mondharmonica. Het duo was met eigen bands al eerder in Kwadendamme geweest, maar veel bezoekers hadden op hen gestemd om ze nog eens terug te zien en horen op deze 20e editie. Die stemming was één van de onderdelen (plus de verloting van een gesigneerde Fender gitaar op zaterdag) om het ‘porseleinen’ feestje nog meer luister bij te zetten.
De overige acts die in de 2012 editie de figuurlijke dijkdoorbraak van de ‘Quaadendam’ veroorzaakte, waren ook van een grote diversiteit in vaak originele verschijningsvormen. Het Belgische trio Doghouse Sam & his Magnatones mocht gewapend met een contrabas, drums en Archtop gitaar het festival op vrijdagmiddag openen met hun eigen energieke benadering van de rhythm & blues. Wouter Celis en zijn mannen waren geen onbekende voor de meeste aanwezigen, ze stonden ook al eens eerder op het podium met hun bands de Rhythm Bombs en de Seatsniffers. Ondertussen stroomde de tent en het kleine aangrenzende festivalterrein behoorlijk vol waarbij voor het publiek (en voor ons) het weerzien met, en het begroeten van oude bekenden eventjes de grootste prioriteit had.
Gitarist/zanger Khalif Wailin’ Walter uit Chicago is met zijn unieke boogie blues stijl een exponent uit de nieuwe Chicago-blues lichting. Sinds 2001 speelt hij de bluesfestivals plat in de USA en in Europa, en dat deed hij nu dus ook in Kwadendamme! Voornamelijk nummers van zijn album ‘Let Me Say That Again’ kwamen aan bod zoals ‘I am A King Bee’ en ‘Big Booteyed-Woman’. Maar ook covers van Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan. Rastaman Wailin’ Walter treedt met zijn bottle-neck bluesguitar in een traditionele down-home sound langzamerhand in de sporen van zijn muzikale blues voorvaderen zoals Albert King, Freddie King en Albert Collins. Hij wist het met volle teugen genietende (en drinkende) publiek moeiteloos in te pakken.
Door zijn vriendschap met Joe Bonamassa werd Ryan McGarvey uit Albuquerque New Mexico al gauw vergeleken met het New Yorkse wonderkind. En inderdaad hun stijl, tempo en dynamiek tonen gelijkenissen, al kan McGarvey wat mij betreft nog niet helemaal in de voetsporen treden van kameraad Joe. Maar de 25-jarige McGarvey heeft wel degelijk iets eigens waardoor hij nu al grote scharen fans wereldwijd aanspreekt. Uiteraard is dat heel veel talent, maar ook een vrij uniek gitaar- en stemgeluid waarmee hij zowel up-tempo blues (‘Texas Special’) als slow bluesballads (‘Blue Eyed Angel Blues’) uit zijn mouw schudt en uit z’n strot laat vloeien. Dan oogst je dus veel waardering en kom je op affiches met o.a. Eric Clapton, Jeff Beck, ZZ Top, B.B. King, Buddy Guy, The Tedeschi Trucks Band, Joe Bonamassa en dan ontvang je in thuisland Amerika veel aanmoedigingsprijzen. En… wordt je ontvangen als ereburger in Kwadendamme Bluestown.
Drippin’ Honey was op vrijdagavond misschien wel de bluesband met de langste geschiedenis. Omdat er volgens de originele bandleden begin jaren negentig geen goede bluesband in Nederland bestond, richtte zij die zelf toen maar op. Onder, aanvankelijk de naam Chicago Shakedown en later Drippin’ Honey, volgden er veel live optredens waarvan o.a. eentje op het South by South West festival in Austin Texas (1999). Gevolgd door de verschijning van het debuutalbum ‘Drip Drip’ in het jaar 2000. Waarmee deze amazing Dutch Cats zelfs werden vergeleken met de legendarische Red Devils. In een rookvrije en toch dampende tent in Kwadendamm(p)e lieten de oudgedienden horen en zien nog niets van hun glans (of liever: ruwheid) verloren te hebben. Een sterke comeback die zeker perspectief biedt om Dripin’ Honey deel II verder voort te zetten.
Als terechte headliner zorgde Gerry McAvoy’s Band of Friends ervoor dat er geen levend wezen meer in en om het dorpje, de polders, dijken, welen en kreekresten van Kwadendamme van het vette bluesrock geluid verstoken bleef! Bassist Gerry McAvoy, drummer Ted McKenna en gitarist/zanger Marcel Scherpenzeel brengen het enige échte best denkbare eerbetoon aan Rory Gallagher. McAvoy en McKenna speelden beide respectievelijk 20 jaar en 3 jaar met de wijlen Ier Rory Gallagher, en Amsterdammer Scherpenzeel deed met zijn band Wolfpin eerder vele Rory Gallagher tribute optredens. Als geen ander powertrio vieren ze de aanstekelijke bluesrock muziek van de aimabele Stratocaster gitaarheld gepassioneerd op het podium. Dat klonk intens hartverwarmend en werkte zó aanstekelijk dat de bomvolle tent binnen een mum van tijd kolkte van enthousiasme. Met als apotheose een jam van Gerry’s Band Of Friends met Ryan McGarvey. En de eerste dag op het 20-jarige BluesFEESTival hierdoor werd afgesloten als een swingend en rockend feest der herkenning. Met Rory klassiekers die, net zoals het Kwadendamme Bluesfestival zelf, altijd no-nonsense en tijdloos zullen blijven. [een exclusief interview met Gerry McAvoy’s Band of Friends volgt hier later op The Blues Alone?]
lees hier het verslag van Dag 2
Filmpje van de eerste dag:
En bekijk hier de foto’s van Dag 1:
Mannen, weer een mooi review en foto’s van de 1e dag. Ben erg benieuwd naar het interview met Gerry en de verslagen en foto’s van de andere dagen 🙂