Boys and Girls: Alabama Shakes The World [cd-review]

Tekst door Arjan Vermeer met bijdragen van Keimpe (Bitterzoet-bezoeker)

“De intensiteit en zichtbaar plezier waarmee de band vanaf het eerste moment hun liedjes ten gehore brachten deden mij met regelmaat kippenvel bezorgen. Vaak zie je dat bandjes met zangeressen van dat formaat, de band teniet doen maar hier zag ik een toch zeer goed op elkaar ingespeeld geheel! En dat vind ik knap van zo’n jonge band.” Aldus Keimpe, eén van de gelukkige bezoekers van het optreden van The Alabama Shakes in Bitterzoet afgelopen maandag. De zangeres van formaat, waar Keimpe op doelde is voormalig ‘postal worker’ Brittany Howard uit Athens Alabama. Samen met bassist Zac Cockrell, drummer Steven Johnson en gitarist Heath Fogg vormen zij the Alabama Shakes. Vlak voor hun optreden in het kleine Bitterzoet werden ze door Giel Beelen bij De Wereld Draait Door gepresenteerd als de laatste muzikale hype. Ook in alle recensies die je leest worden ze bewierookt en bejubeld. Ik wordt daardoor altijd wat argwanend, ware het niet dat ik ver voor deze commotie al getipt werd door Nicolette, onze collega-recensist.

The Shakes begonnen hun carriere met het spelen van klassieke en hedendaagse rock covers van Led Zeppelin tot The Black Keys. “Anything to keep the crowd pumped up and dancing” zoals Howard in een interview stelde. Ook in Bitterzoet speelde ze een “werkelijk schitterend vertolking How Many More Times van Led Zeppelin!!”volgens Keimpe. Maar nu hebben ze hun debuut-album album ‘Boys and Girls’ uitgebracht met een bijpassende uitverkochte wereldtournee, waarvan Bitterzoet en later, op 11 juli, Tivoli onderdeel van uitmaken.
Garage-soul is de kreet die mij het meest aanspreekt als ik de nieuwe CD “Boys and Girls”van de Alabama Shakes beluister. Een mengeling van -net niet- romantisch aandoende soul met vlagen rauwe rock en blues. Vergeet daarbij niet de stem van Brittany Howard die tegelijkertijd warm en breekbaar maar ook rauw en ongepolijst kan zijn. Keimpe: “Wat mij vooral is opgevallen is de rauwheid waarmee Alabama Shakes hun liedjes live uitvoert. Dit in tegenstelling tot de plaat die ik soms wel wat gladjes vindt. Maar hou me ten goede, ik vind de plaat ook erg sterk!”.

Hold on is de opener van het album: opgebouwd rondom een pakkende doch eenvoudige drumbeat en gitaarriff dwingt deze laid-back klinkende country-rocker om naar te blijven luisteren. En zo zijn de andere nummers op dit album ook voorzien van de juiste spanningsboog, bestaande uit een combinatie van gitaarlicks, drumpartijen, tempowisselingen en de veelzijdige vocalen van Howard waardoor je van de fastforward-knop afblijft.

De teksten van Howard zouden bijna uit de biechtstoel kunnen komen, in die zin dat ze dingen benoemt die ze waarschijnlijk niet op de gemiddelde verjaardag had verteld. “When stuff gets hard, and you’re feeling real down about everything or in a dark space, a song can bring you out of it” zegt Howard. De songs gaan over liefde, teleurstelling, verwondering, maar vanuit kracht en doorzettingsvermogen.

Howard verwondert zich dat ze al zover is gekomen in Hold On (“Didn’t Think I made It To 22 Years Old”), maar vertelt ook dat ze geen kind meer is maar een volwassen vrouw in I Ain’t The Same. Haar onvoorwaardelijke liefde, ja zelfs bezitterigheid (“All them girls might wanna rip us apart, if they want a fight, they done fucked with the wrong heart”) voor haar man klinkt duidelijk door in de mooie soul-ballad Be Mine. Ja, ja, Howard is een romanticus maar geen doetje. In Hang Loose pleit ze voor een wat meer zorgeloze houding: “Hang loose, Hang loose, let the ocean worry about being blue”. Maar die zorgeloosheid kan weer leiden tot bezorgdheid hoe ze -in het vriendelijk klinkende- Goin’To The Party hoe haar dronken vriendje haar thuis krijgt “gotta take me back now, I’m still somebody’s daughter.” .

Maar de hoogtepunten van dit album zijn -voor mij- toch wel de drie ballads: You Aint Alone opent met Fogg’s Stax-like gitaarlicks, Howard zingt, “You ain’t alone, so why you lonely?”. Elke zin in dit nummer is van een menselijke eenvoud, maar hakt er tegelijkertijd goed in! Boys and Girls is misschien wel het mooiste nummer van dit album, zowel muzikaal als tekstueel: “Why, is an awful lot of questions, I Can’t Get No Answers. I Keep Wondering On“. Be Mine is als laatste opgenomen in Nashville. Het was een van de eerste nummers die de band samen schreef en was dan ook een passend en memorabel einde van de album-opnames. Howard zegt er over: “It’s not perfect, but that’s kind of what I like about it.”

En die laatste zin is gelijk een mooie conclusie van dit album. Het is een album zonder pretenties. De nummers zijn puur, eerlijk en warm. Het is een heel mooi debuut, waarbij het album als geheel meer is dan de delen. Het doet me een beetje denken aan wat Neil McCormick schreef over de Stones classic ‘Exile on Mainstreet’: “The way Exile has been enthusiastically welcomed by music listeners shows that its not perfection we crave, it’s the human stuff of music: passion, feel, inspiration”. En dat geldt wat mij betreft ook voor Boys and Girls van The Alabama Shakes.

Maar hoe moet dat nu met de hype die er omheem wordt gemaakt? Keimpe zegt er -tenslotte- het volgende over: “Nog even voor wat betreft de verwachte toekomst van Alabama Shakes: van sommige bandjes hoop je dat ze als geheim bewaard zouden kunnen blijven en niet zo groot worden dat ze door de commercie opgeslokt gaan worden. Voor Alabama Shakes is dat denk ik een utopie! En eigenlijk is het ze van harte gegund om naar de eredivisie van de rock door te stomen. Wat mij betreft is het optreden van Alabama Shakes op 1 mei in Bitterzoet een legendarische geweest. Wat een band!!!”

Tracklist: