Bluesmoose Fest 2012: Jong en enerverend bluesrock festival

Gezien en gehoord: BluesMoose Fest in Groesbeek. Met tekst en foto’s van Pemmy Larmené.

Mooi gelegen tussen de bossen achter hotel De Wolfsberg ligt een prachtig veld waar vanaf je over een schitterend landschap kijkt. Een hele goede keuze van Bluesmoose om juist daar een festival te organiseren. Maar niet alleen de locatie is mooi, ook de line-up is van internationale allure. Wat te denken van: Ben Poole, Ryan McGarvey, Eric Steckel, Hokie Joint, Henrik Freischlader en de lokale band Haze of Horns. Absoluut geen gering gezelschap zou ik zo zeggen.

Op het affiche zijn veel bezoekers afgekomen, van heinde en verre is men naar Groesbeek getogen om deze te gekke line-up live aan het werk te zien. Hoeveel mensen er uiteindelijk op het festival aanwezig zijn is niet exact te zeggen, maar in ieder geval voldoende om in 2013 er een vervolg aan te geven. Bluesrock is toch een muziekstijl met nogal wat stevig gitaarwerk erin verweven en dat is net hetgene wat we de dag voor Koninginnedag voorgeschoteld krijgen. Je zou haast zeggen van eén laken het zelfde pak maar niets is minder waar. Ruim voldoende variatie wordt geboden: van de jonge Eric Steckel tot en met de Duitse gitaarvirtuoos Henrik Freischlader. En zelfs Haze of Horns doet een stevige duit in het zakje op de daarvoor georganiseerde afterparty.

Wat me opvalt, is dat de 21-jarige Eric Steckel misschien wel de meeste ervaring met zich meebrengt. Hij stond met 12-jaar al op het podium en heeft zelfs met John Mayall, the godfather of the British blues gespeeld. Hij combineert eigen werk met bijzonder fraai uitgevoerde covers van zijn grote voorbeelden zoals: Stevie Ray Vaughan, Albert King en zelfs Bob Dylan. Echt allemaal fraai uitgevoerd. Nu heb ik hem 2 jaar geleden al eerder zien spelen met Bas Paardekooper tijdens een ander bluesfestival, doch nu moet ik concluderen dat hij wederom gegroeid is in zijn spel.

Ben Poole is een jonge Britse gitarist die vooral de laatste tijd nogal in Nederland aan de weg timmert. Zijn debuutalbum heeft hij in Geleen ten doop gehouden dus dat spreekt wel boekdelen. Misschien minder ervaring dan zijn evenknie Eric Steckel, maar toch hij doet het voorbeeldig. Live is het een bijzondere artiest die niet alleen op gitaar goed de weg weet maar zang-technisch ook wel zijn mannetje staat.

Ryan McGarvey is een Amerikaan die al meerdere onderscheidingen in de wacht heeft gesleept en hij wordt door muzikanten als BB King, Buddy Guy en Eric Clapton als een buitengewoon talent gezien. Geen wonder ook dat Eric Clapton hem uitnodigde voor een optreden op zijn Crossroads festival. En dat die uitnodiging terecht was bewijst hij hier op het podium van het Bluesmoose Fest.

Hokie Joint uit Engeland heeft al voor hetere vuren gestaan en iedere keer valt me weer op hoe gemakkelijk zij het publiek op hun hand krijgen. Ook nu weer lukt het Jo Jo Burgess het om al bij de eerste noot van ‘The Way It Goes’ het publiek om zijn vingers te wikkelen. Het zijn typisch Engelse jongeren, brutaal, soms extravagant, liefhebbers van een pilsje of zelfs Jägermeister maar bovenal van goede muziek. En probeer hun stijl maar eens in een bepaald hokje te stoppen. Het lukt je bijna niet. Het is blues, roots, soul, rock maar het klinkt wel lekker en opzwepend.

Als we zuiver en alleen gaan kijken naar de gitaartechniek van alle muzikanten dan moet ik eerlijkheidshalve bekennen dat de Duitse gitarist Henrik Freischlader toch wel bovenaan staat. Hoe gemakkelijk hij gitaar speelt en hoe intens en soms zo ingetogen zoals bij het kippenvelnummer ‘I’d Rather Go Blind’, bekend van de onlangs overleden Etta James. Een schitterende versie die tussen de soul en blues in valt. Goed getroffen in de overigens vrij stevige set. Maar wat kan deze gast vet spelen, zo strak, zo afgerond en soli tot in de puntjes verzorgd.

En als je net zoals ik van ’s middags drie uur tot ’s avonds twaalf uur geconcentreerd staat te werken dan vallen je de ogen dicht. Haze and Horns heb ik maar gelaten voor wat ze zijn, ik ben weer richting Brielle gereden voor een goede nachtrust en nog eens even alles goed in me op te nemen. Feit is wel dat deze eerste editie van Bluesmoose Fest mij bijzonder goed is bevallen. En of ik in 2013 terugkom is geen vraag meer maar een weet.