New Yorker Eric Bibb in ‘Manhattan aan de Maas’

Gezien en gehoord: Eric Bibb in de LantarenVenster in Rotterdam op 26 april 2012. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois.

Momenteel lijkt het wel of je geen documentaire of reclame meer kan kijken zonder dat er, geheel tot ons genoegen weliswaar, akoestische blues onder gezet is. Waarschijnlijk is deze ‘re-bound’ veroorzaakt door het hoge aantal ‘op de laptop gefrabriceerde’ tunes uit het verleden waar de gemiddelde radio-luisteraar aan overgeleverd was, maar mede door het succes van niet nader te noemen ‘cigar-box’ muzikanten is de waardering voor de Amerikaanse roots/blues muziek wereldwijd hoger dan ooit. Gelukkig zijn ook ónze jongeren deze wegen van de muziek aan het verkennen. Eén van de muzikanten uit dit segment is Eric Bibb, geboren in New York in een muzikale familie en waar bekende muzikanten van weleer huisvrienden waren. De muziek is Eric dus met de paplepel ingegoten, en dat kan je horen op zijn vele award-winnende en award-genomineerde albums. Eric zelf kreeg zijn eerste steel-string gitaar toen hij zeven jaar oud was. Hij had eens een gesprek met Bob Dylan, over gitaar spelen. Dylan adviseerde de toen 11 jarige Bibb ‘Keep it simple, don’t get too overcomplicated’. Dat hij van dat advies dankbaar gebruik gemaakt heeft en nog steeds maakt is voor ons als luisteraar heel duidelijk. Inmiddels mag je de inmiddels 61 jarige Eric Bibb toch écht wel Europeaan noemen; hij woont al sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw in Europa (Zweden, Finland, UK). Eric is op tour om zijn CD ‘Deeper in the Well’ te promoten hoewel hij in eerdere interviews aangaf dat hij zich nooit erg met promoten bezig houdt omdat hij van mening is dat een goed ‘product’ zichzelf verkoopt. Donderdag 26 April j.l. trad Eric Bibb samen met Staffan Astner op in Rotterdam met als support act Sean Taylor.

Na het voorprogramma van Sean Taylor en een korte pauze is het de beurt aan Rotterdam’s trots’ “Lantaren-Venster “(grote zaal – publiek ± 250) Eric Bibb samen met Staffan Astner welkom te heten, we gaan er dan ook écht voor zitten want dit belooft een prachtig concert te worden. Het lijkt wel of Eric’s grote glimlach eerst het podium opkomt vóór hem, deze ‘grinn’ is even onmiskenbaar als Bibb’s ‘Spanish matador-hat’. Het is een grote glimlach, van een verrassend kleine man met, als we alle berichten mogen geloven, een groot hart en héél veel SOUL. Iedereen die de roots/blues scene een beetje volgt weet dit van Bibb, één van de meest authentieke country-blues stemmen van nu.

Eric begint de show met ‘Goin’ Down Slow‘ van het 2003 album ‘Road Works‘ en het publiek is nu al geheel op zijn hand. bij het tweede nummer van de set introduceert hij zijn begeleider, de Zweed en ‘Telecaster Master’ Staffan Astner en de twee mannen gaan aan de slag met de song ‘Building a New Home‘ van het 2001 album ‘Painting Signs‘ hierbij vraagt hij het publiek om wat bijval en jahoor al bij het tweede nummer klapt het publiek al gedwee mee! Dat én het fabuleuze gitaarwerk van de twee mannen belooft ons een mooie avond. Héérlijk weer een een muzikant te zien die níet met z’n microfoon tegen de lippen aangedrukt staat te zingen, Eric zingt ver van de microfoon weliswaar geholpen door extra tremble wat blijkt tijdens de intermezzo’s deze avond.

Zijn songs als ‘Walking the Blues‘, ‘Troubadour‘ en het prachtige suggestieve lied van de Mississippi 1927 overstromingen ‘Floodwater’ (Booker’s Guitar) waar natuurlijk gerefereerd wordt aan de slachtoffers van ‘Katrina’ en andere recente zondvloeden, vertellen allen een verhaal. ‘Sinner Man‘ dat door Eric geïntroduceerd wordt als een song die al door zijn vader gezongen werd, vertelt weer een ander verhaal.

Maar ik zou Eric’s begeleider Staffan Astner tekort doen als ik hem niet zou vermelden; gewapend met een Fender Telecaster en een kleine versterker tovert Astner zeurende vrouwen, zingende winden en straat-koren uit zijn gitaar en voegt deze toe aan het akoestische  gitaarspel (Fylde) en Bibb’s stem. Staffan’s spel is transparant als achtergrond en regelmatig doet Bibb een stap terug om hem te laten soleren. Helaas zijn er kleine misverstanden rondom het afronden van songs zoals bijvoorbeeld bij ‘Floodwater’ maar dit wordt hen gul vergeven door het aandachtig en genietend publiek.

Dan vraagt Eric of we mee willen zingen met ‘Bayou Belle‘, een song van zijn nieuwste album ‘Deeper in the Well’ hetgeen maar magertjes lukt omdat het publiek geremd is doordat het, naar mijn mening, in een theater zit en niet in de anonimiteit staat in een zaal van een music-venue zoals Paradiso of de Boerderij. Tijdens het stemmen van zijn gitaar houdt Eric de aandacht van het publiek vast door een, zoals een ras entertainer betaamt, een praatje. Meestal gaan deze nergens over maar één van deze intermezzo’s wil ik de lezer toch niet onthouden als Eric het volgende zegt; “Tuning is like airplane-maintenance….It’s always worth it”.

En dan is daar, tot ieders genoegen, het onvermijdelijke ‘Don’t Ever Let Anybody Drag Your Spirit Down‘ wat Eric alweer zo’n 25 à 30 jaar ten gehore brengt, hij gaat lós en we zien zélfs transpiratie pareltjes op zijn borst en op zijn prachtige oranje shirt zichtbaar worden! Tegen het einde van de show zijn we allemaal in Bibb’s wereld, een wereld die gelukkig nog steeds bestaat in het lawaai van vandaag. Bibb houdt de aandacht van het publiek vast met niets ander dan een eenvoudige boodschap én zijn duidelijk plezier in deze muziek. Overal om me heen zijn de mensen, oud én jong, mannen én vrouwen gecharmeerd door Bibb!

We schrijven 23:00 uur als het concert afgesloten wordt, té kort vinden wij en gelukkig vindt het publiek dat ook en vraagt men om een encore. We krijgen die in de vorm van een door Eric ingewilligd verzoekje van een mevrouw uit Tiel naast me, zij wil graag ‘For You’ horen. Het is práchtig, wonderschoon maar té ‘slow’ om mee te eindigen; men mag naar mijn mening niet meer een ‘low’ gevoel naar huis gestuurd worden door deze gigant in de muziek-scene. Al met al een prachtig optreden van Eric Bibb én zijn begeleider Staffan Astner, we hebben genoten! Later zien we Eric Bibb, inmiddels mét bril, in de foyer waar hij zijn CD’s signeert bijna verdwijnen tussen de toegestroomde fans.

Na afloop lopen de fotograaf en ik met een beetje meer ‘spirit’ en ‘élégance’ terug naar onze auto dan dat we hadden gelopen bij aankomst.

Meer van José’s foto’s van dit optreden zijn hieronder te zien: