Good times roll again with Leon Russell [inter-review]

Gezien & gehoord in Paradiso Amsterdam : Leon Russell & Band op donderdag 22 maart 2012. Met foto’s van Arjan Vermeer en inter-review en filmpje door Giel van der Hoeven

Leon Russell is waarschijnlijk de meest onderschatte muzikant aller tijden. Hij is vooral bekend door songs die hij voor anderen schreef, zoals ‘Delta Lady’ waar Joe Cocker in 1969 een all-time hit mee scoorde. In Nederland is hij misschien wel het meest bekend door het nummer ‘Oude Maasweg’ van The Amazing Stroopwafels, wat een bewerking is van Russell’s ‘Manhattan Island Serenade’. Het was daarom ook geen verrassing dat zanger/toetsenist/contrabassist Wim Kerkhof van het Rotterdamse trio vooraan in Paradiso stond om ook de 69-jarige Amerikaanse legende in levende lijve te aanschouwen. Want de keren dat Russell in Nederland optrad zijn op één hand te tellen. “I haven’t played much here actually, but I sure played in Amsterdam many years ago. The Paradiso audience seemed to be very accepting and enjoying themselves tonight” vertelt ‘the Master of Space and Time’ ons al leunend op zijn wandelstok in het Vondel hotel na afloop van het optreden, op de vraag hoe zijn terugkeer in Nederland hem bevalt.

De release van het album ‘The Union’ bracht Leon Russell – één van de grondleggers van de Tulsa sound – in 2010 terug in de mondiale schijnwerpers (“it definitely elevated my profile“). ‘The Union’ was een samenwerkingsverband met de Engelse singer-songwriter, componist en pianist Elton John (volgens Russell zelf: “the Roll Over Beethoven of this time“). Met o.a. ook bijdragen van Booker T Jones op het Hammond B-3 orgel en vocalen van Neil Young en Brian Wilson. Na jaren van afwezigheid met daarin ook nog een hersenoperatie, hartproblemen en een longontsteking is Russell na volledig herstel weer terug met band optredens in de grotere clubs wereldwijd. En er zijn zelfs weer plannen voor een nieuwe solo CD. Maar daar waren donderdag in Paradiso nog geen voortekenen van te bespeuren. De huidige optredens van Russell vormen namelijk een dwarsdoorsnede van zijn carrière die zich kenmerkt in composities met een variatie van country, bluegrass, rock ‘n roll, folk en rhythm & blues. Voor diegene die minder bekend zijn met het vroegere werk van Leon Russell wordt met klem aangeraden om eens naar Joe Cocker’s 1970 live album ‘Mad Dogs and Englishmen’ te luisteren of ‘The Concert for Bangladesh 1971’ DVD te bekijken.

– “Dat waren de eerste high profile benefietconcerten georganiseerd door George Harrison en Ravi Shankar en waaraan ik graag mijn steentje heb bijgedragen. Ik vind het vandaag de dag nog steeds onze verantwoordelijkheid om liefdadigheidsprojecten te steunen waar andere dat vergeten te doen. En ik vraag me nog regelmatig af of overheden zich wel goed genoeg met de échte belangrijke zaken voor de bevolking bezighouden?” –

Het concert in Paradiso werd geopend met een bewerking van de hymne ‘Amazing Grace’, waarmee de bejaarde Russell gezeten achter de zwarte vleugelpiano met een gruizig krakende stem en zuidelijk Oklahoma accent het eerste gedeelte van zijn evangelie inleiden. De hoge hoed met sterren is ingeruild voor een deftige witte Stetson met visjes bies. Maar met zijn lange witte haren en dito baard en een zonnebril – dit keer met spiegelglazen – is hij nog steeds een markant figuur in de internationale muziekwereld. Met een prima backing band, waarin de gitaristen Chris Simmons en Beau Charron (tevens mandoline en pedal steel guitar) uitblonken, werden de eigen war-horses en andermans paradepaarden van stal gehaald voor een veilige rit over platgetreden paden. Dat klinkt misschien saai maar door de variatie in songs op de speellijst was het optreden absoluut niet minder opwindend. Tenzij je de klassiekers kent en waardeert natuurlijk. En anders was Leon tussentijds zelf wel bereid om het publiek hierover bij te praten, om na deze wijsheden gelijk ook te erkennen: “Ik ben oud, wat kan ik verder nog zeggen?” Want Leon spreekt toch nog het beste met zijn muziek.

– “I don’t actually listen to music, I play and my hobby is silence” –

Het onvolprezen ‘Delta Lady’, de ballade ‘Stranger in a Strange Land’, de gospel in jazz-jasje ‘Hummingbird’ en een lome ragtime piano versie van ‘Tightrope’, het zijn composities die al door heel veel artiesten zijn uitgevoerd. Het mierzoete maar oh zo lekkere ‘A Song for You’ werd in 2011 zelfs nog prachtig gecoverd door Amy Winehouse vlak voor haar dood. Ze kwamen nu weer allemaal voorbij in de originele- of bewerkte versies van the master himself. En wanneer je dat dan ter plekke beseft, realiseer je jezelf ook dat je voor even de ruimte mag delen met een ware legende. Dit ondanks dat de man door zijn leeftijd en gezondheid niet echt meer een show performer is. Want de enige fysieke opwinding werd veroorzaakt toen hij zijn bruine leren jas uittrok en zijn stijlvolle Hawaï shirt toonde. Gelukkig swingt de band voldoende om wel steeds deining te veroorzaken in de soms wat gladde show.

Bassist Jackie Wessel vormt met drummer Brandon Holder een groovy ritmesectie maar is zelf ook een verdienstelijke zanger. En Chris Simmons mocht zelfs zowel vocaal als op zijn Gibson Les Paul een compleet blues-blokje spelen van de baas (o.a. Robert Johnson’s ‘Walking Blues’). Hij vormt met Beau Charron op Fender gitaar een ideaal begeleidingsduo bij de fusie tussen Southern blues/rock en smeuïge soul. Charron speelt bovendien heerlijk pedal steel guitar op de countrygetinte nummers. ‘Rollin’ in My Sweet Baby’s Arms’ (Buck Owens cover), ‘Sweet Little Angel’ (B.B. King) ‘Kansas City Woman’ (Ivory Joe Hunter), ‘Wild Horses’ (Jagger/Richards) en ‘A Hard Rain’s A-Gonna Fall’ (Bob Dylan) waren o.a. de covers die gespeeld werden. Allemaal songs van collega’s waar Leon Russell op de een of andere manier een speciale band mee heeft (gehad). Waaronder dus ook The Rolling Stones (“Just a good band of which I admire their songs!“) die in een vurige finale evenals Sly Stone, Buck Owens, Jerry Lee Lewis en Chuck Berry nog eens vereerd werden met de medley’s ‘Jumping Jack Flash/ Poppa Was A Rolling Stone/ Paint It Black/ Kansas City en Great Balls of Fire/ Roll Over Beethoven’. En dat dus door een levende legende die zelf eigenlijk nog steeds wordt ondergewaardeerd in Europa. Maar in de USA is de rock and roll Renaissance man sinds zijn comeback liefdevol opgenomen in The Rock and Roll Hall of Fame. En ook de echte Tulsa sound liefhebbers in Nederland wisten de altijd actieve Russell toch ook weer te vinden en nog steeds te waarderen, zo bleek in Paradiso.

– “Ik heb nu een paar songs geschreven voor een jonge bluesrock gitarist uit Tennessee, hij is pas 11 jaar! Een wonderkind en hij speelt als een ervaren bluesgitarist van 50! Een natural born talent, daar gaan jullie nog veel van horen!” –

Als een sessie- en live musicus, arrangeur, producer, zanger, pianist, gitarist, platenmaatschappij eigenaar en bandleider heeft Leon Russell samengewerkt met honderden artiesten, zoals Glen Campbell, Joe Cocker, Willie Nelson, Edgar Winter, George Harrison, Eric Clapton, Bob Dylan, Ringo Starr, John Lennon, J.J. Cale, David Gates, Bruce Hornsby, B.B. King, Freddie King, Bill Wyman, Steve Cropper, Gram Parsons, Ike & Tina Turner, Frank Sinatra, Aretha Franklin, Marvin Gaye, Steve Winwood, The Ventures, The Beach Boys, The Byrds, The Rolling Stones, The Everly Brothers, The Righteous Brothers, Tom Petty and the Heartbreakers en nog heel veel meer… en toch was daar nog die (valse) bescheidenheid:

– “Ja, ik ben ooit begonnen aan een biografie en had zo’n 80 pagina’s af. Vanaf het begin van mijn muzikale carrière toen ik op veertienjarige leeftijd in de Tulsa nachtclubs speelde, tot aan het moment dat ik 25 jaar geleden naar Nashville verhuisde. Maar ik realiseerde me dat ik gewoon maar een leven leidde zoals ieder ander dat deed, en dat daar waarschijnlijk toch niemand in geïnteresseerd zou zijn. Dus ik laat maar gewoon aan ieders eigen fantasie over wat ze van mij en van mijn muziek vinden.” –

Let the Good Times Roll Leon!

SETLIST (globaal):
Amazing Grace
(Christian hymn lyrics by John Newton)
Delta Lady
Rollin’ in My Sweet Baby’s Arms
(Buck Owens cover)
Stranger in a Strange Land
Sweet Little Angel
(B.B. King cover)
Lady Blue
Kansas City Woman
(Ivory Joe Hunter cover)
Dixie Lullaby
Let the Good Times Roll
(performed by the band with … more)
Baby What (Do) You Want Me to Do
(Jimmy Reed cover)
Back to the Island
Wild Horses
(The Rolling Stones cover)
A Hard Rain’s A-Gonna Fall
(Bob Dylan cover)
Hummingbird
I’ve Just Seen a Face
(The Beatles cover)
Tightrope
Georgia on My Mind
(Hoagy Carmichael cover)
Prince of Peace
Out in the Woods
Walking Blues
(Robert Johnson cover)
A Song for You
Jumping Jack Flash / Poppa Was A Rolling Stone / Paint It Black / Kansas City
Encore:
Great Balls of Fire
Roll Over Beethoven
(Chuck Berry cover).