Howlin’ for Hubert: één voor in de boeken!

Gezien en gehoord: “Howlin’ For Hubert” in The Apollo Theater, New York, NY op 24 february, 2012.
Tekst en foto’s van Peter den Hartog

Dit concert was oorspronkelijk bedoeld om de 80ste verjaardag van Hubert Sumlin te vieren. Helaas verruilde Hubert op 4 Dec 2011 de Chicago blues voor de hemelse blues. Onder initiatief van Steve Jordan, werd het concert toch georganiseerd als een ode aan de legendarische gitarist van Howlin Wolf. Daarnaast was het concert een benefiet voor de Jazz Foundation, die oude blues- en jazzmuziekanten financieel ondersteunen, en o.a. aan optredens helpen. Hubert stierf als arm man, maar deze legende wordt herdacht als liefste, zachtaardigste, vriendelijkste, maar vooral een van de invloedrijkste bluesgitaristen uit de geschiedenis.

Voor dit benefietconcert was geen gebrek aan interesse. Iedereen met een blueshart en wie zijn instrument nog kon optillen/bespelen stond in de rij om hun ode aan Hubert te brengen. Dit resulteerde in een affiche om je vingers bij af te likken met meer dan 30 artiesten (O.a. Eric Clapton, James Cotton, Jimmy Vaughan, Jody Williams, Kenny Wayne Shepherd, Robert Randolph, Buddy Guy, Gary Clark Jr en Keith Richards) en verrassingen in het vooruitzicht. Het toneel was het even zo legendarische Apollo theater in Harlem, New York City. Met een capaciteit van 1500 was het bemachtigen van een ticket wellicht de grootste uitdaging. De prijzen logen er niet om. $150 voor de laatste rijen op het derde niveau tot $1000 voor een plekje op de vloer. Daarnaast waren en ook VIP pakketten vanuit de Jazz Foundation die tot $5000 gingen voor een plaatsje in de eerste 5 rijen, of een ultiem pakket met 12 tickets in de eerste 5 rijen voor $50000 inclusief pre- en afterparty. Maar het was allemaal voor een goed doel, en ik weet zeker dat niemand, maar ook niemand teleurgesteld naar huis is gegaan.

Toen ik de aankondiging van deze show zag kon ik aan niets anders denken, dat ik hierbij MOEST zijn. Met kennis van hoe kaartvoorverkopen in de VS werken en een FLINKE dosis geluk (o.a. dat de hoofdwebsite waar de kaarten te krijgen zouden zijn niet op tijd de lucht in ging en de site voor de telefoon applicatie wel, die ik naast mijn computer gebruikte om mijn kansen te verdubbelen) lukte het me om een van de betaalbare ($250) kaartjes te bemachtigen. De plek was geweldig, 4de rij op de 2de verdieping in het midden. Schitterend uitzicht op het podium, ik kon mijn geluk niet op. Gelijk heb ik de The Blues Alone op de hoogte gebracht en een getuigeverslag beloofd. Bij deze!

Hoe zag de showdag er voor mij uit? Wekker 4AM, vliegveld 5AM, New Jersey 2:30PM, Manhattan, NYC 3:30PM, Harlem 125th street x Amsterdam Av 4PM, Apollo Theater 7PM, Showtime 8PM, Jazzclub 0:30AM, Bedtijd 4:30AM

Bij binnenkomst in het Apollo theater wordt je verwelkomt door talloze foto’s aan de wand van legendarische artiesten die hier gespeeld hebben. De anticipatie is groot, iedereen speculeert met elkaar wie gaat er met wie spelen?, welke verrassingen staan ons te wachten? van iedere artiest zijn er wel fans. Zo ben ik zeker vijf Rolling Stones fans tegen het lijf gelopen die ik de afgelopen 15 jaar heb leren kennen. Ook zag ik fans (te herkennen aan T-shirts) van Clapton, Guy, Trucks en Howlin’ Wolf.

Het Apollo is een zeer klein theater met ongeveer 1500 stoelen. Het compacte karakter geeft gelijk sfeer. Een rood gordijn verbergt het grootste deel van het zeer kleine podium. Slechts 2 stoelen en microfoons zijn zichtbaar. Het gordijn wordt gehezen, en het eerste wat opvalt is dat het podium volgestauwd is met instrumenten. Voor de instrumenten van de ‘huisband’ staat een rij met klassieke versterkers. In het midden staat de sunburst Fender Statocaster van Sumlin met zijn hoed. Op de backdrop 3 grote portretten van Sumlin.

De avond wordt afgetrapt met een video over en met Hubert. Het kippenvel staat op m’n rug. Helaas heb ik deze man nooit live mogen aanschouwen. Maar voor de show ontmoette ik een man die Hubert vanuit zijn jeugd kende en hij als bassist vaak samen mee gespeeld heeft. Hij vertelde mij mooie verhalen over hoe Wolf vaak vond dat Hubert te veel aandacht kreeg en zelfs een keer met zijn pistool de versterker van Sumlin met een pistool kapot schoot, omdat hij vond dat ie te hard stond.

Dan lopen Eric Clapton en James Cotton het podium op en gaan op de stoelen zitten. De toon van de avond wordt gezet met een Charlie Segar klassieker ‘Key to the Highway’. Deze avond zou geen gebrek hebben aan snijdende harmonica en gitaar solo’s. Jeffrey Wright (Amerikaans acteur) presenteert de avond en introduceert Big Head Todd die een prachtig nummer geschreven heeft ‘Roll Where You Want Hubert Sumlin’. We zijn nog geen twee nummers in het concert en ik heb al twee hoogtepunten genoteerd. Daar kon ik mee stoppen, want elke volgende artiest was weer een hoogtepunt. Ik moet naar superlatieven zoeken om te beschrijven wat ik voor me zag ontvouwen. Ik kon ze niet vinden. Jimmy Vaughan met ‘Six Strings Down’. Jody Williams (77) krijgt een lange aankondiging hoe hij en Sumlin samen kwamen en voor Howlin Wolf en Chess Records kwamen te spelen. Hij werd vergezeld door Kenny Wayne Shepherd en brachten de klassieker ‘Lucky You’ ter gehoren. Die Jody mag dan wel 77 zijn, speelt zeker niet soepel meer, maar dit was wel weer een kippenvelmoment. Dit was ook het moment dat de huisband aan de bak kon. Zij zouden de rest van de avond de meeste artiesten muzikaal ondersteunen. Williams en Wayne Shepherd werden vergezeld door Jimmy Vivino en David Johansen (New York Dolls) met een geweldige versie van Willie Dixon’s ‘Evil’. Vader en zoon Lonnie (78) en Ronnie Baker Brooks speelden een overdonderende ‘Born in Chicago’ (Nick Gravenites) en ‘Sweet Home Chicago’ (Robert Johnson). Die oude Lonnie is het in ieder geval nog niet verleerd. Sterk spel en nog altijd een geweldige stem.

Eddy Shaw (74) zei na opkomst dat toen hij gevraagd werd om voor Hubert te spelen, dat hij dat alleen met Henry Gray (87) kon doen. En hoe! Ze zetten een schitterende versie van ‘Sittin on the top of the World’ neer. Opeens staat Elvis Costello op het podium. Wat doet die hier nu zou je denken?

Dat dacht hij zelf ook zo zei hij, maar zeker tot mijn verrassing kwam hij met een puik stuk blues aanzetten in de vorm van ‘Hidden Charms’ (Willie Dixon) samen met Eddy Shaw en Henry Gray. Een pedal steel wordt het podium opgedragen voor Warren Haynes (o.a. Allman Brothers) die een schitterende ‘You’ll be mine’ ter gehoren brengt. Billy Gibbons (ZZ top) was de verrassing van de avond en speelt twee nummers met Warren Haynes.. magisch moment..

Inmiddels zijn we ruim een uur en een kwartier onderweg en is het tijd voor een 20 minuten durende pauze. Die hebben we wel nodig om het nodige te verwerken, want wat er voorbij komt zetten is niet misselijk en komt en gaat in een moordend tempo. Later merk ik dat deel éen slechts een opwarmertje was voor deel twee. Deel twee duurde op 5 minuten na twee en een half uur, in een niet minder moordend tempo, waardoor de hele show zo’n 3 uur en 40 minuten (!!!) in beslag nam.

Het tweede deel begon met twee korte speeches over de Jazz foundation en Hubert. Vooral dat laatste was zeer emotioneel. Toni Ann Mamary, Sumlin’s manager vertelde hoe deze show een feest had moeten zijn voor Hubert’s tachtigste verjaardag. Hubert verzekerde haar dat hij erbij zou zijn, spelend of niet spelend. Ze vroeg volgeschoten met tranen aan het publiek of wij de aanwezigheid van Hubert konden voelen. De speech over de Jazz foundation verteld hoe zij oude jazz en bluesmuzikanten financieel de helpende hand geven, of ze helpen aan optredens zodat ze wat kunnen verdienen. Het is moeilijk voorstelbaar dat Sumlin, een legende en voorbeeld voor zoveel artiesten, als arm man gestorven is.

Nadat de huisband voorgesteld was kon het bluesspectakel verder gaan. Kim Wilson, harmonica in de huisband, leidde Howlin’ Wolf’s ‘Who’s been talking’. Genieten! Genieten, dat was wel het sleutelwoord van de avond, want artiesten zoals Keith Richards en Eddy Shaw zaten achter de band mee te genieten en Derek Trucks en Susan Tedeschi waren regelmatig op een balkon te zien, en genoten met volle teugen. De volgende artiest was Keb’ Mo’ die samen met Eddy Shaw ‘Howlin’ for my baby’ speelde gevolgd door Doyle Bramhall Jr en ‘Commit a Crime’, twee Howlin’ Wolf klassiekers.

De introductie van Derek Trucks beloofde veel goeds. De jonge Derek die als 12 jarig jochie in het voorprogramma van de Allman Brothers geweldige slide solo’s stond weg te geven, nu 32 al een legende en dat hij bij het publiek in de smaak viel was goed te horen. Hij wist als enige van de avond een staande ovatie te bewerkstelligen na een solo! Hij speelde eerst met Doyle Bramhall Jr en Jimmy Vaughan, Howlin’ Wolf’s ‘Meet me at the Bottom’ gevolgd door ‘How many more years’ en ‘Three hundred pounds of joy’ samen met zijn vrouw Susan Tedeschi. Het dak ging eraf. Daarmee completeerden zij de eerste zes nummers van de tweede set met alleen maar Howlin’ Wolf klassiekers.

Nu was het weer tijd voor oude legendes. Robert Randolph die met Jody Williams een schitterende van een versie van Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’ neerzette. Zij werden vergezeld door Buddy Guy die ene Quinn Sullivan mee het podium op nam. Quinn is een 12-jarig jochie die tussen Guy, Randolph en Williams een megaprestatie van gitaarwerk tijdens ‘Going down slow’ (Howlin’ Wolf) neerzette. Guy kon Quinn niet genoeg complementeren. De link met Derek Trucks is hier snel gelegd. Zijn we hier getuige geweest van de introductie van een volgende generatie blueslegende? ‘Hoochie Koochie Man’ (Willie Dixon) mag je natuurlijk niet missen op een avond als deze, door Guy en Randolph. Machtig.

Als ik dan toch hoogtepunten moet aanwijzen, dan was het volgende optreden er zeker een van. Jonge zangeres Shemekia Copeland (32, geboren en getogen een paar straten vanaf van de Apollo) en Buddy Guy die samen ‘Begging You Please’ uitvoerden. De interactie tussen die twee, Guy’s onnavolgbare gitaarspel, maar ook ondergrondse steekjes naar elkaar toe, wat tot een climax kwam waarin beiden alles gaven ‘op de knieen’. Het begon me te dagen dat we in de finale van de show zaten en dat het bluesgeweld niet meer af zou nemen.
Dat gevoel werd bevestigd door jonkie Gary Clark Jr (27) met ‘Catfish blues’ (Robert Petway). Een geweldig talent die zich met volle overgave aan deze kraker waagde en cum laude slaagde.

Eric Clapton voegde zich bij Gary Clark Jr die op vocals ‘Shake for me’ (Howlin’ Wolf) bracht gevolgd door ‘Little Baby’ (Willie Dixon) en ’44 Blues’ (Roosevelt Sykes) met Clapton op vocals. Little Baby was zo ontzettend mooi, dat het kippenvel weer op m’n armen stond. ‘Going down slow’ was zeker ook een van de memorabele momenten. Clapton, Gary Clark Jr en Kim Wilson zetten het nummer in en opeens komt Keith Richards het podium oplopen en begint te zingen. Blijkbaar verrassend voor Clapton. Keith zingt om daarna met zijn rug toe naar het publiek voor het grootste deel van het nummer (lees gitaar, gitaar en harmonica solo’s) bij Barrelhouse Chuck Goering aan de piano te hangen. Keith zingt het nummer af en vertrekt weer van het podium om er na zijn eigen aankondiging samen met James Cotton weer op te komen. Nu had hij wel een gitaar bij zich (10 string! acoustisch die hij met slide speelt) en zette een zeer speciale versie van Willie Dixon’s Little Red Rooster neer. Terwijl Keith een electrische gitaar kreeg voegde Clapton zich bij het stel om ‘Spoonful’ (Dixon) te spelen. Naast Clapton werd wel duidelijk dat het gitaarspel van Keith zeer fragiel is, maar wat hij speelde droop wel van de blues. Beide nummers waren zeker hoogtepunten van de show.

En dat was ook de finale voor de finale, want wat restte waren twee nummers, Wang Dang Doodle en Sumlin klassieker bij uitstek ‘Smokestack Lightning’ met alle muzikanten op het al afgeladen kleine podium. Voor iedere liefhebber van klassieke gitaren was dit weer kwijlen. Het was een prachtig gezicht al deze oude en nieuwe legendes op een podium te zien en horen spelen.

Wat ik aan het begin van dit artikel al zei, niemand is deze avond teleurgesteld naar huis gegaan. Bijna vier uur blues van de hoogste plank. Was er dan niets om over te zeuren? Zeker wel. Dit gebeuren is namelijk niet gefilmd, zodat dit legendarische concert de vergetelheid in zal gaan. Een concert voor in de boeken. Maar gelukkig hebben we de foto’s nog.

Setlist
1. Hubert Sumlin video intro
2. Key To The Highway (Eric Clapton en James Cotton)
3. Roll Where You Want Hubert Sumlin (Big Head Todd)
4. Six Strings Down (Jimmy Vaughan)
5. Lucky You (Jody Williams, Kenny Wayne Shepherd en House Band*) *House Band vanaf hier hele show.
6. Evil (Jody Williams, Kenny Wayne Shepherd, Jimmy Vivino, David Johansen en Kim Wilson)
7. Born In Chicago – Sweet Home Chicago (Ronnie Baker Brooks en Lonnie Brooks)
8. Sittin’ On top Of The World (Eddy Shaw (Sax) en Henry Gray (Piano))
9. Hidden Charms (Elvis Costello, Eddy Shaw en Henry Gray)
10. You’ll Be Mine (Warren Haynes (Slide))
11. I Asked For Water (Warren Haynes en Billy Gibbons)
12. Mister Highway Man (Warren Haynes en Billy Gibbons)

Pauze

13. House Band intro
14. Who’s Been Talking (Kim Wilson met House band)
15. Howlin’ For My Baby (Keb Mo en Eddy Shaw)
16. Commit a Crime (Doyle Bramhall Jr, Jimmy Vaughan en Keb’ Mo’)
17. Meet Me At the Bottom (Derek Trucks, Doyle Bramhall Jr en Jimmy Vaughan)
18. How Many More Years (Susan Tedeschi, Derek Trucks en Doyle Bramhall Jr)
19. Three Hundred Pounds Of Joy (idem)
20. Who Do You Love (Robert Randolph (slide) en Jody Williams)
21. Goin’ Down Slow (Buddy Guy, Quinn Sullivan, Robert Randolph en Jody Williams)
22. Hoochie Koochie Man (Buddy Guy en Robert Randolph)
23. Beggin’ You Please (Buddy Guy en Shemekia Copeland)
24. Catfish Blues (Gary Clark Jr)
25. Shake For Me (Eric Clapton en Gary Clark Jr. (Vocals))
26. Little Baby (Eric Clapton (vocals) en Gary Clark Jr.)
27. 44 Blues (Eric Clapton en Jody Williams)
28. Goin’ Down Slow (Eric Clapton(vocals), Keith Richards (vocals, no guitar) en Gary Clark Jr.)
29. Little Red Rooster (Keith Richards (10str acoustic) en James Cotton (harp))
30. Spoonful (Keith Richards (electrical), Eric Clapton en James Cotton)
31. Wang Dang Doodle (Alle muzikanten)
32. Smokestack Lightning (Alle muzikanten)

House Band:
Steve Jordan: Drum, musical director
Kim Wilson: Harp
Billy Flynn: Gitaar
Eddie Taylor Jr.: Gitaar
Danny Kootch Kortchmar: Gitaar
Willie Weeks: Electrische bas
Larry ‘The Mole’ Taylor: Contrabas
Barrelhouse Chuck Goering: Piano
Ivan Neville: Orgel, keyboard
Jimmy Lee Keltner: Drums