gezien & gehoord in 013 Tilburg (Dommelsch Zaal): Thin Lizzy met als support Vanderbuyst op woensdag 8 februari 2012.
Tekst door: Giel van der Hoeven, met foto’s van: Arjan Vermeer.
Zij die midden jaren zeventig in zijn meest succesvolle periode Phil Lynott (1949-1986) met Thin Lizzy live hebben meegemaakt, vinden elke revival na Lynott’s dood gemankeerd. Dat is deels terecht want de Afro-Guyaanse Ier Philip Parris Lynott was een begenadigde bandleider, songschrijver, zanger, bassist en performer. En hij wordt bijna drie decennia na het uit elkaar vallen van de oo
rspronkelijke band Thin Lizzy nog steeds vereerd en node gemist. Anderzijds onterecht omdat de gitaristen Eric Bell, Brian Robertson, Scott Gorham, Gary Moore, John Sykes en drummer Brian Downey eveneens een aanzienlijke steen hebben bijgedragen aan de unieke melodieuze hardrock sound van Thin Lizzy. Gorham en Downey zijn ook tijdens deze 2011/2012 Tour weer van de partij. Evenals toetsenist Darren Leigh Wharton die begin jaren tachtig even deel uitmaakte van de legendarische Iers/Amerikaanse hardrock band Thin Lizzy.
In 1994 werd bassist Marco Mendoza (o.a. Blue Murder, Whitesnake) gerekruteerd voor een nieuw te vormen line-up van één van de vele Thin Lizzy tributes die na Phil’s dood nog zouden volgen. De nieuwste gitarist Damon Johnson (o.a. Brother Cane, Alice Cooper) bleek in Poppodium 013 ook een verrijking voor de band en deed samen met ‘good old’ Scott Gorham oude tijden weer helemaal herleven. Zanger/slaggitarist ‘The Almighty’ Ricky Warwick heeft eigenlijk een hoog Spinal Tap gehalte en mist veel van wat Phil Lynott wel had. Maar de kleine man kreeg het voordeel van de twijfel van het publiek want hij is een geboren Ier en een groot Thin Lizzy bewonderaar. Bovendien toont zijn stem soms zelfs enige gelijkenis met die van Phil, en spreekt hij tussen de songs door buitengewoon respectvol over grootmeester Lynott. Persoonlijk ben ik niet zo weg van zijn wat schreeuwerige manier van zingen en aankondigen. Maar juist door Phil niét te kopiëren en zijn eigen persoonlijkheid in de strijd te gooien, dwong de kleine frontman gaandeweg respect af bij het Tilburgse publiek.
Het huidige Thin Lizzy kan het zich permitteren om te teren op de erfenis van Phil Lynott door avond aan avond (jaar in, jaar uit) gewoon dezelfde setlist af te werken. Dat heeft te mak
en met bezieling en kwaliteit van de huidige muzikanten én met ijzersterke songs als ‘Are You Ready’, ‘Jailbreak’, ‘Bad Reputation’, ‘Killer On The Loose’, ‘Suicide’, ‘Waiting For An Alibi’ of ‘The Boys Are Back In Town’. Tijdloze rockcomposities die de band maar vooral zanger Ricky Warwick op het getatoeëerde lijf geschreven zijn. Echter een betrekkelijk eenvoudige dansbare popsong als ‘Dancing In The Moonlight’ werd weliswaar ontvangen als feestje der herkenning, maar miste toch duidelijk de soulvolle benadering die womanizer Lynott juist had met zijn nasale stem. En dat gold in mindere mate ook voor de nummers ‘Waiting For An Alibi’ en de Ierse traditional ‘Whiskey In The Jar’. Het akoestische intro van ‘Cowboy Song’ werd door Warwick nog wel opgeleukt met een mondharmonica riedeltje, maar ook dat is zo’n song waar het Philo-stempel in vette letters op gedrukt staat: “and I’ll move my fingers up and down. Up and down. It’s ok amigos you can let yourself go!” Eén van die memorabele tekstregels zoals alléén Phil Lynott die op zijn typische wijze kon articuleren.
De ballade ‘Still In Love With You’ werd gedeeltelijk gezongen door toetsenist Darren Wharton en hij deed dat zeer verdienstelijk, eigenlijk jammer dat het bij één nummer bleef. Het geluid in Popcentrum 013 was hard maar perfect, alleen de keyboardsound van Wharton zat te laag in de mix en werd herhaaldelijk overstemd door de beukende ritmesectie van Mendoza en Downey. De 61-jarige King of Swing Downey was helemaal goed op dreef en mocht tijdens de toegift een spetterende drumsolo geven. Behalve medeoprichter en co-writer van Thin Lizzy was Brian Downey sinds zijn jeugd ook de meest trouwe gezant van Lynott. Maar de grootste indruk maakte toch wel gitarist Scott Gorham. De ranke en grijze Amerikaan vormde met Lynott destijds een iconisch poseerduo (ze lijken de hardrock term ‘posers’ persoonlijk te hebben uitgevonden). Gorham ontwikkelde toen samen met gitarist Brian Robertson – tijdens Thin Lizzy’s meest succesvolle periode – de zogenaamde “twin lead guitar sound”. Een sound die ook in 013 weer herinneringen opriep naar weleer, maar tegelijkertijd perfect werd weergegeven door Lizzy newbie Damon Johnson en veteraan Scott Gorham. Zeker in de toegift ‘Emerald’ en de Bob Seger cover ‘Rosalie’, maar vooral in het laatste nummer ‘Black Rose’ (’Róisín Dubh’) klonken de dubbele gitaarpartijen meer dan geweldig. ‘Black Rose: A Rock Legend’ bestaat uit traditionele liederen en originele stukken gearrangeerd door Phil Lynott en Gary Moore. Het werd ook anno 2012 in het sfeervolle 013 weergaloos gespeeld door Thin Lizzy. Een band die hiermee – ondanks de mijmeringen over weleer – hun bestaansrecht nog steeds dubbel en dwars verdienen. “Tell me the legends of long ago. Play me the melodies I want to know. So I can teach my childen ohw…“. Lizzy Forever!
Setlist:
Are You Ready
Jailbreak
Bad Reputation
Don’t Believe A Word
Killer On The Loose
Dancing In The Moonlight
Massacre
Angel Of Death
Still In Love With You
Whiskey In The Jar
Sha La La
Suicide
Waiting For An Alibi
Cowboy Song
The Boys Are Back In Town
Encore:
Emerald
Rosalie
Black Rose
Weer een geweldig verslag en fotoreportage Arjan en Giel 🙂 Tnxxx
Mooi verslag en mooie foto,s Arjan .