Long Live Purple Rainbow!

gezien & gehoord Purple Rainbow in: De Graauwe Hengst, Schiedam op zaterdag 14 januarie 2012
met tekst & filmpjes van  Giel van der Hoeven en foto’s van : Arjan Vermeer

Als jochie van een jaar of 12 werd ik ooit prettig geconfronteerd met de live-uitvoering van ‘Child in Time’ van het dubbelalbum ‘Made in Japan’ (1972) van Deep Purple (wie heeft hem niet in de kast staan?). De bijzondere opbouw van de compositie en het abrupte afbreken ervan om weer van voren af aan te beginnen (da capo) sprak me erg aan. Maar vooral omdat het hard was en toch melodieus en voornamelijk de zanger (Ian Gillan) en het vervormde gitaargeluid (de Fender van Ritchie Blackmore) klonken zoals ik dat nog niet eerder gehoord had! Ik werd fan en spaarde al mijn geld verdiend met vakantiebaantjes om in de jaren die zouden volgen alle Deep Purple elpee’s aan te schaffen die al uitgebracht waren en die nog uit zouden komen. Het album ‘Deep Purple in Rock’ uit 1970 beschouw ik nog steeds als één van de allerbeste hardrock platen ooit.

Ik heb in die tijd Deep Purple helaas nooit live kunnen zien (sinds de jaren ’80 des te meer!) Maar ik behoor wel tot de happy few die het eerste imponerende optreden op 18 oktober 1976 van Ritchie Blackmore’s Rainbow in het Haagse Congresgebouw heeft mogen bijwonen. Met in de line-up naast ‘The Man in Black’ zelf zanger Ronnie James Dio, drummer Cozy Powell, bassist Jimmy Bain en toetsenist Tony Carey. En dat ongeveer een jaar later (04-10-1977) op diezelfde locatie in een gewijzigde samenstelling nogmaals. Pikante details zijn hierbij nog dat bij het eerste optreden de toen nog in Nederland volstrekt onbekende Australische band AC/DC de support verzorgde, en de tweede keer was dat het geval door het up-coming Dire Straits. Dat zijn herinneringen die je als muziekliefhebber koestert en altijd bij zullen blijven. En dat maakt het bezoeken van een optreden van een band als Purple Rainbow des te leuker! Gedreven muzikanten die trouw en toegewijd blijven aan de roots van hun voorbeelden. Oude liefde roest niet, dus voor nog maar weer eens een extra tectylbehandeling togen wij naar Schiedam.

Purple Rainbow staat te boek als Nederlands beste eerbetoon aan de Britse hardrockbands Deep Purple en Rainbow. In het inmiddels legendarische Deep Purple en het daaruit voort gekomen Rainbow was aanvankelijk Ritchie Blackmore dus dé gitarist. En met name deze eigenzinnige Engelsman was en is ook hét idool van Purple Rainbow oprichter en gitarist Mario Roelofsen. Een invloed die sinds de jaren zeventig – toen Mario nog in allerlei eigen hardrockbands speelde – tot aan de dag van vandaag als leadguitarist van Purple Rainbow, maar ook van MooreBlack (een spetterend eerbetoon aan bluesrock gitarist Gary Moore), terug te horen is in zijn gitaarspel. En ook de eigenzinnigheid die Blackmore zo kenmerkte blijkt in de genen te zitten van de Schiedammer Roelofsen (geboren in Hoek van Holland). Zo koos hij in 2001 bij de oprichting van de band Purple Rainbow niet voor een zanger met een strot als Ian Gillan of met de krachtige stem en uitstraling van Ronnie James Dio, maar voor een zangeres, Sabine van der Loos. Met een stem als… Sabine van der Loos! Een indrukwekkende stem die sceptici versteld doet staan zodra Sabine haar scheur open trekt (excuses moi voor de uitdrukking). Voor de aanwezigen in De Graauwe Hengst geen verrassing want al zo’n beetje sinds het bestaan van Purple Rainbow eindigt of begint het gezelschap het kalenderjaar in dit Schiedamse muziekcafé, voorheen de Quibus en Het Podium genaamd. En vanaf het openingsnummer ‘Fireball’ tot en met de toegift zat de sfeer er goed in. Die toegift was ‘Child in Time’ en wordt in de huidige samenstelling van Deep Purple zelf – dat met o.a. de originele bandleden Gillan, Glover en Paice nog steeds optreedt – niet meer tijdens hun concerten gespeeld. Naar verluid zou Ian Gillan’s stembereik het nummer niet meer aankunnen. Sabine had er aan het einde van de Purple Rainbow show nauwelijks moeite mee en de band bezorgde de enthousiaste aanwezigen met deze megahit een waardige afsluiter van een avond waarin zowel de band als publiek het zienderogen naar hun zin had. Mocht in voorgaande jaren het geluid nog wel eens te hard afgesteld staan voor deze kleine ruimte, nu was het hard én zuiver zoals het moet (het blijft natuurlijk wel hardrock mensen!). Met ‘Black Night’, Deep Purple’s hoogst genoteerde hit in de UK, en ‘Smoke On The Water’ kregen we hardrocksongs te horen, die zelfs de toevallige bezoekers bekent in de oren klonken. Vroegere klassiekers als ‘Kill the King’ en ‘Man on the Silver Mountain’ deden de harten van de diehard Rainbow fans weer sneller kloppen. Het was daarom opvallend maar mooi om zowel fans met oude Rainbow- en fans met ‘nieuwe’ Deep Purple T-shirts gezamenlijk te zien headbangen en luchtgitaar spelen.

Tijdens de introductie van de Deep Purple ballade ‘When A Blind Man Cries’ vertelde Sabine dat ze allemaal blij waren om na een babyboom-verlet in 2011 nu eindelijk weer op het podium te staan. Behalve zij zelf zijn ook bassist Menno en drummer Alexander de Goede trotse ouders geworden van blakende baby-rockers in de dop. De kracht van Purple Rainbow is dat ze – behalve een goede mix van ‘Purple- en Rainbow songs pakkende rocksongs zoals ‘Since You’ve Been Gone’, ‘Hush’, ‘I Surrender’ en ‘Speed King’ variëren met langere uitgesponnen gitaarstukken met wisselend tempo (bijv. ‘Mistreated’, ‘Still I’m Sad’, ‘Gates Of Babylon’, ‘Burn’). En beukende en gierende solo’s op de drum, basgitaar, toetsen en gitaar worden daarbij niet geschuwd. Zo zagen en hoorde we Alexander tekeer gaan tijdens nog zo’n classic heavy rocksong ‘Highway Star’ in een knappe ‘heavy-hitting style’ drumsolo ala Cozy Powell. Ook was het 70’s Fender Precision Bass-geluid van de coole kikker Menno Hamer voortdurend stuwend aanwezig. Jorrit van der Weide speelt op zijn keyboard sensuele en klassiek getinte intro’s zoals we dat kennen van o.a. ‘Child in Time’ maar produceert op zijn Hammondorgel net zo makkelijk het karakteristieke scheurende ‘Jon Lord geluid’ of die Hammond blues-rock sound zoals in ‘Hush’. Het totale geluid van de band is daardoor bijna vergelijkbaar met het originele geluid van Rainbow en Deep Purple. De nummers worden gespeeld vanuit het hart met betrekking tot de originele (live) opnames. Weliswaar en gelukkig met een eigen interpretatie waarin vooral gitarist Mario Roelofsen een groot aandeel heeft. Want de vergelijking met Blackmore’s vingervlugheid en poses uit diens DP Mark Three en Rainbow perioden mag dan treffend zijn, Mario is door de jaren heen uiteraard door meer gitaristen beïnvloed (o.a. Jimi Hendrix, Jeff Beck, Michael Schenker, Yngwie Malmsteen) maar heeft bovenal zijn eigen stijl. Waarbij hij zijn elektrische Fender Stratocasters, en naar het schijnt ook zijn lange manen, nooit zal afzweren, knippen en scheren. Dit in tegenstelling tot zijn idool uit vervlogen dagen die sinds eind jaren negentig met zijn vrouw Candice Night en hun Blackmore’s Night project voor het folk-rock genre hebben gekozen. Ritchie’s keuze was bewust en vrijwillig en wordt algemeen gerespecteerd (hij heeft veel betekend voor de hardrock scene). De keuze van Mario en consorten was 11 jaar geleden juist om als tribute met deze muziek door te gaan. Het werd Mario twee jaar terug door gezondheidsredenen bijna niet meer gegund, maar zaterdag stond hij weer in zijn bekende zwart leren outfit en met witte Fender op het podium waar hij thuis hoort: Mario Moreblack is back! En de erfenis van Ritchie Blackmore’s hardrock is nog steeds in veilige handen van Purple Rainbow. Long Live Rock and Roll!

De Band:
Mario Roelofsen – Guitar
Alexander de Goede – Drums
Sabine van der Loos – Vocals
Menno Hamer – Bass
Jorrit van der Weide – Hammond/Keyboard

Setlist:
Fireball
Black Night
Kill the King
Man on the Silver Mountain
When a Blind Man Cries
Into the Fire
Since You’ve Been Gone
Hush
Stormbringer
Mistreated
Set 2:
Perfect Strangers
I Surrender
Still I’m Sad
Gates of Babylon
Highway Star (drumsolo)
Stargazer
Smoke on the Water
Long Live Rock and Roll
Speed King
Burn
Toegift:
Child in Time

Kijk hier voor foto’s van het optreden:

.

.

[Rainbow 1976 / Mario & Yngwie Malmsteen 1996]
photographs © Hilco Arendshorst / Mario Roelofsen