Een recensie van Bert Vethaak
Al een poosje in huis en dus hoog tijd dat er wat over deze schijf wordt verteld. En met deze schijf bedoelen we de nieuwe Mike Zito: Greyhound. Greyhound is het 3e album van Zito dat is uitgebracht op het Eclecto Groove label als opvolger van Pearl River. Van dat album kreeg het titelstuk de “Blues Music Award for Song of the Year.” Met Greyhound zoekt Zito nog meer de Americana en Southern Rock kant van de blues op. Het door Anders Osborne geproduceerde album kenmerkt zich door het recht toe recht aan karakter: zang, gitaar, bas en drums. Dat in combinatie met sterke “to the point” teksten, die allemaal uit het leven van Zito zelf lijken gegrepen.
Het album bevat 11 tracks, allen van de hand van Zito zelf. Drie van de tracks (Motel Blues van Motel Blues/2007 en Hello Midnight en Please, Please, Please van Real Strong Feeling/2007) zijn in een nieuw jasje gestoken maar passen netjes in het album-concept dat lijkt te gaan over weggaan/vluchten/onderweg zijn. Iets waar het leven van Zito bol mee staat. Neem titelsong Greyhound dat zeker raakvlakken heeft met de jonge Mike Zito die van huis weg liep en op een greyhound stapte. Of anders “Judgement Day”waarin Zito zich afvraagt “What the good Lord gonna say.. on judgement day..” Natuurlijk wordt de liefde niet vergeten op dit album. “Until The Day I Die” is ongetwijfeld een ode aan zijn vrouw, terwijl hij in Please, Please, Please krampachtig probeert vast te houden aan zijn liefde.
Met Greyhound als voorlopig hoogtepunt maakt Mike Zito een tussenstop op zijn Southern Rock Texas Style reis. Een reis die hopelijk nog lang gaat duren en nog vele tussenstops mag kennen.
Bezoek ook: www.mikezito.com en http://www.eclectogroove.com
“Greyhound” by Mike Zito from Amanda Kathleen on Vimeo.
