‘Najaarsstorm’ Beth Hart raast over Nederland

gezien & gehoord in Paard van Troje, Den Haag: Beth Hart Band met Stephan Schill (support) op donderdag 8 december 2011.
review door: Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer

Het was alweer ruim een jaar geleden dat we Beth Hart voor het laatst live aan het werk hadden gezien. En de verwachtingen waren hoog gespannen. Zeker na – van horen zeggen – puike optredens in de UK (Southampton, Derby, Londen) en natuurlijk na de opvallende samenwerking met Joe Bonamassa met als gevolg de release van het album ‘Don’t Explain’ eerder dit jaar. Zou Beth tracks spelen van ‘Don’t Explain’ dat uitsluitend uit covers bestaat? En zo ja, kan haar vaste gitarist Jon Nichols de gitaarpartijen van Joe Bonamassa aan? En heeft Beth Hart zich na een bewogen 2011 en eerdere terugslagen toch weer verder weten te ontwikkelen? Vragen die op voorhand niet alleen bij ons opkwamen, maar ook bij andere bezoekers. Zo bemerkten wij uit reacties van fans, die net als wij al vroegtijdig een plekje voor het podium hadden bemachtigd.

Want wie de échte intimiteit van Beth Hart wil ervaren, moet haar eigenlijk ook van dichtbij kunnen horen, zien en beleven! Of zoals ik op Huntenpop 2004 al eens meemaakte: haar zwevende zweetdruppels op je gelaat voelen neerdalen en haar blote ‘Stinky Feet’ kunnen ruiken! (een lied dat overigens een ‘ode’ is aan de grote geurende voeten van haar eigen man Scott). Natuurlijk is vooraan staan niet voor iedereen weggelegd en zeker niet in de grote zaal van ‘t Paard van Troje waar het front-of-stage, meer dan in welke concertzaal dan ook, echt ‘vol is vol’ is! Maar, zover kwam het dit keer ook niet in het Paard. Want de reukorganen en voelsprieten werden minder op de proef gesteld dan destijds. Zeven jaar en diverse tatoeages verder heeft Beth zich inderdaad flink doorontwikkeld. Ze is uiteraard ouder geworden (zelf verzuchtte ze halverwege de show dat ze in januari ‘alweer’ 40 jaar zal worden) maar ze lijkt muzikaal ook wat milder. De klassieke soul-, blues- en jazzmuziek zijn tegenwoordig meer dan ooit met haar robuuste en organische muziek verweven. Dat wisten we al van haar laatste albums ‘My California’ (2010) en ‘Don’t Explain’ (2011), maar ook de huidige live shows zijn meer uitgebalanceerd dan voorheen.

En ja, de ‘Don’t Explain’ tracks kwamen volop aan bod. Het eerste kwartet songs was zelfs allemaal van het succesvolle album met Joe Bonamassa. Als vanouds trapte Beth af vanachter de elektrische piano. Een uitgeklede versie van Gil Scott-Heron’s ‘I’ll Take Care Of You’ klinkt live (zonder strijkers) puur en opwindend, zoals het hoort. Direct op dezelfde wijze gevolgd door de Tom Waits compositie ‘Chocolate Jesus’ met het vrolijke piano introotje. In ‘Well, Well’ kan gitarist Jon Nichols zijn interpretatie van de Bonamassa arrangementen laten horen. En de stoere Amerikaan blijft gelukkig zichzelf en speelt zijn partijen degelijk maar met veel gevoel, zoals hij dat al jaren in de Beth Hart Band doet. Een verrassende gast in de band is de Nederlandse toetsenist Will Maas die normaal gesproken bij Ilse DeLange speelt. En het moet gezegd, hij compenseert de ontbrekende blazers- en strijkerspartijen voortreffelijk op zijn Hammond orgel en de accordeon. Ook het volume van de vertrouwde ritmesectie drummer Tod Wolf en bassist Tom Lilly gaat geleidelijk omhoog. En dan slaat het noodlot toe, de basgitaar en bassdrums klinken al een tijdje veel te hard over de PA installatie met als trieste apotheose een oorverdovend gekraak uit de speakers. Met als gevolg duidelijk geïrriteerde bandleden en een licht paniekerige technische crew. Weliswaar de enige smet op deze avond maar als het geluid bij een concert niet goed is, blijft er toch een nare nasmaak over.

Gelukkig pakte Beth het goed op en was ze bovendien uitstekend bij stem. Voornamelijk in de intense piano ballades en de akoestische onderonsjes met Jon (’Ugliest House On The Block’) wist ze de – ook nu weer rumoerige zaal – toch enkele keren stil te krijgen. Zoals bij ‘Your Heart Is As Black As Night’ een jazzsong van Melody Gardot maar dan gezongen met een rauwe bluesy stem, prachtig. Sluit je ogen en fantaseer een glas Jack Daniels in je ene hand en een Havana cigaar in de andere… de grootste verleidingen van het leven zijn het lekkerst, al duren ze maar even. En zo werden er maar liefst negen van tien ‘Don’t Explain’ tracks live gespeeld. Waaronder een geweldig knallende versie (dit keer in positieve zin) van de funky Bill Withers song ‘For My Friend’. In de samenwerking met Bonamassa schuilt tevens de tol de roem, zo merkten wij. Het trekt blijkbaar toch ook een categorie publiek dat meer nieuwsgierig is dan dat het kenners (fans) zijn, en die dus minder meelevend zijn dan de die-hard fans. Songs als ‘Waterfalls’, ‘Good As It Gets’ en ‘Monkey Back’ worden normaal gesproken toch redelijk massaal uit volle borst meegezongen, nu slechts door een enkeling.

En zo werden dus al onze vragen beantwoord – niet allemaal geheel naar tevredenheid trouwens. De onstuimige jonge vrouw die aanvankelijk onsterfelijk leek (’Immortal’ Atlantic 1996) vond tegenslagen op haar pad (drank, drugs, depressies) maar ontwikkelde zich intussen in de luwte wel tot een rasartieste met een eigen identiteit en stemgeluid zonder concessies te doen aan haar idealen. En die ondanks dat ze participeerde in projecten van Les Paul, Neal Schon, Barry Hay, Deep Purple, Slash en Joe Bonamassa ook steeds onafhankelijk is gebleven en in zichzelf is blijven geloven. Beth Hart, die ook in deze clubtour door Nederland weer als een najaars-storm over ons land raast. De ’schade’ zal pas later duidelijk worden.

De Band:
Beth Hart – lead vocals, keys, acoustic guitar
Jon Nichols – electric and acoustic guitar, backing vocals
Tom Lilly – bass, backing vocals
Todd Wolf – drums, backing vocals
Will Maas – Hammond organ, accordeon

Setlist:
I’ll Take Care Of You
Chocolate Jesus
Well Well
Something’s Got A Hold On Me
Delicious Surprise
Waterfalls
Today Came Home
Ugliest House On The Block
Trouble
Good As It Gets
Don’t Explain
Your Heart Is As Black As Night
For My Friends
Sick
Monkey Back
Encore:
My California
Sinners Prayer
I’d Rather Go Blind

Lees ook:
Beth Hart and Joe Bonamassa – Don’t Explain [CD review]
Beth Hart – My California [CD review]

En bekijk hier het volledige fotoalbum van Stefan Schill en Beth Hart in het Paard van Troje