Exclusief interview met: Ana Popovic voor: The Blues Alone? door: Giel van der Hoeven
foto’s: Arjan Vermeer & Marja Meerman; locatie: Arsenaaltheater Vlissingen; datum: vrijdag 18 november 2011
Een aantrekkelijke en talentvolle vrouwelijke muzikant interviewen, die volgens zeggen en na het zien van haar laatste promotiefoto’s nogal cool en onaangedaan kan over komen, blijft natuurlijk een uitdaging voor een verslaggever. Iets wat na de eerste kennismaking backstage alleen maar bevestigd lijkt te worden. Maar de keuze om het interview met haar – na overleg met manager en echtgenoot Mark van Meurs – toch maar in het knusse Arsenaaltheater café te doen in plaats van in die ongezellige kille kleedkamer, blijkt een goede te zijn. Aanvankelijk heeft ze het nog koud en zit ze in haar hoog gesloten winterjas en met een glas hete thee strak tussen de handen geklemd, nog bij te komen van de reis naar Vlissingen en van een snelle warme maaltijd. Maar zowel lichamelijk als verbaal ontdooit Ana Popovic geleidelijk tijdens ons introductie gesprekje. Waarin ook The Blues Alone? gastreporter Marja een belangrijke rol speelt. Want tja, je mag je vraaggesprek gezien de beschikbare tijd dan nog zo goed voorbereid hebben, als twee vrouwen gaan keuvelen over koetjes, kalfjes, kindjes en vrouwendingetjes, sta je als ‘a man on a mission’ machteloos. Maar, na wat gezwaai met papieren en een demonstratieve druk op de REC-knop van de voicerecorder kunnen we toch serieus van wal steken. De winterjas gaat uit en het glas thee wordt aan de lippen gezet. Ana heeft er zin in: “tuurlijk hartstikke leuk!” ze spreekt erg goed maar niet geheel accentloos Nederlands. En niemand anders spreekt het woord ‘Servisch’ zó mooi uit als Ana dat doet: “Tzjervietszjh”. Het accentueert nog meer haar charismatische persoonlijkheid. Want bij nader inzien is de zakelijke Ana Popovic ook gewoon erg sympathiek en zeer welbespraakt. Een gesprek met de dame die over het algemeen wordt beschouwd als de beste vrouwelijke gitarist van deze tijd.
– Hallo Ana, je bent drietalig en verblijft ook op verschillende plaatsen. In welke taal wil je dat ik het interview doe: Nederlands, Engels of Servisch?
Ik doe het meestal in het Engels maar Nederlands vind ik ook goed en Servisch versta jij vast niet ha ha. Ik woon nu 12 jaar in Nederland maar wij zijn heel vaak in Amerika. Nederland is de plek waar mijn man Mark, zoontje Luuk en ik officieel wonen, maar de laatste 2 jaar zijn we heel vaak in de USA, ongeveer 70% van de tijd. Maar toch komen we steeds terug want Nederland voelt als thuis. Ons zoontje is nu drie jaar en gaat over twee jaar naar school, we voeden hem nu al drietalig op, Nederlands, Servisch en een beetje Engels. Maar we moeten nog even bekijken wat het beste is: ons hier vestigen of in de VS. In elk geval gaan we een jaar naar New Orleans met zijn drietjes en als we niet té verliefd worden op die stad komen we na dat jaar gewoon weer terug naar Nederland.
– Hoe lang ben je al professioneel muzikant en waar is dat begonnen?
Ik ben sinds mijn 18e jaar professioneel muzikant, in Servië speelde ik in tijden van de grote crisis ook gewoon door en kon er toen eigenlijk best van rondkomen. Maar ik heb vanaf het begin al in heel veel verschillende landen gespeeld en zie dat ook als een noodzaak om naamsbekendheid te verwerven. Want alleen in Nederland of alleen Servië of welk land dan ook, die landen zijn gewoon te klein als je van de muziek wilt leven. Ik ben eind jaren negentig naar Nederland gekomen om jazz gitaar te studeren aan het conservatorium in Rotterdam, maar was toen dus al volop met muziek maken en optreden bezig. Zo heb ik ook Mark leren kennen en van het één kwam het ander.
– Waarom slechts twee shows in Nederland dit najaar?
Van januari tot maart hebben we in New Orleans de opnamen voor het album ‘Unconditional’ gedaan en ook wat optredens daar. En van mei tot oktober hebben we bijna non-stop getoerd door de VS, van Buffalo (NY) tot San Francisco (CA). Maar afgelopen zomer hebben we ook heel veel festivals in Europa gedaan hoor, iets van dertig optredens. En deze twee optredens in het najaar in Nederland paste weer in ons schema, het is altijd weer fijn om hier terug te zijn. We kunnen eigenlijk altijd wel heel veel spelen, zowel in de VS als in Europa. Vorig jaar hebben we weer meer in Europa gezeten, Italië, Frankrijk, Servië, België en Nederland. We willen er gewoon voor zorgen dat geen enkele markt ons vergeet, dus dat betekent heel veel werken aan beide kanten van de oceaan. En het publiek in Europa ‘kijkt’ toch meestal wat er in Amerika gebeurt, dus als je daar een naam op kan bouwen volgen de optredens in Europa ook wel weer. We zijn ook volop bezig met nieuwe markten zoals Indonesië, Mexico, en we gaan naar India voor de eerste keer; Mombai Jazz, Bali Blues, Jakarta blues, dat soort dingen. Zo komen we toch wel aan de 130 optredens per jaar.
– Hoe doet het album ‘Unconditional’ het op dit moment en wordt dat ook uitgebracht op die nieuwe markten?
Jazeker, maar in beperkte oplagen en we verkopen het album tijdens de festivals en optredens. Maar tegenwoordig is een CD ook gemakkelijk via Internet te bestellen of te downloaden dus fans die daar belangstelling voor hebben kunnen er toch wel aan komen hoor. ‘Unconditional’ doet het verder erg goed! Heeft 10 weken in de top-10 gestaan van de Amerikaanse Billboard Blues Charts met als hoogste notering de 7e plek. Heeft ook gestaan op nr. 70 van de Amazon all music bestsellers list op nr.1 van Amazon’s contemporary Blues bestsellers list. En ‘Pick-Of-The-Week’ in US Today, Amerika’s grootste nationale nieuwsblad, iets wat héél bijzonder is voor een bluesplaat, dus in dat opzicht mogen we zeker niet klagen. Maar waar het om gaat is natuurlijk de waardering die je krijgt hè. We hebben gelukkig ook heel veel goede recensies gekregen in bluesmagazines en op online magazines, en juist die verslaggevers – zoals jullie zijn – zijn vaak het meest kritisch hoor. Maar, ik heb na mijn eerste albums op Ruf Records ook geleerd dat platen met slechte recensies toch ook vaak het beste verkocht worden, dus eigenlijk moeten jullie nu wel wat kritischer worden voor mij, ha ha.
– Je laatste plaat is ook vaak de beste?
Uhh nee, bij mij niet. Nou ja, in dit geval wel, want wat ik van tevoren in mijn hoofd had is nu ook goed gelukt. Ik heb het album ook zelf geproduceerd samen met John Porter die ook ‘Still Making History’ (2007) heeft gedaan met ons, en zo bleef ik er dus in alle opzichten heel dichtbij. Want vaak gaat dat tijdens het opnameproces toch weer alle kanten op door invloeden van producers, technici, mixen en zo. Maar over ‘Unconditional’ ben ik, natuurlijk mede ook door bijdragen van Sonny Landreth, Jason Ricci en al die anderen muzikanten, heel erg tevreden ja!
– Speel je ook met deze band in Amerika of werk je met verschillende bands net zoals Dana Fuchs dat doet?
Ja, dit is mijn vaste band, eigenlijk is het een five-piece-band want in Amerika doet er ook meestal een Hammond organist mee die al 4 á 5 jaar bij ons is. En hier natuurlijk toetsenist Mick [Michele Papadia – red]. Maar dit is nu onze vaste ritme sectie met Roni [bassist Ronald Jonker – red] en Stephan [drummer Stephané Avellaneda – red]. En daar ben ik heel blij mee.
– In de afgelopen jaren is je muziek meer en meer gebaseerd op de traditionele blues, is dat om een specifieke reden?
Op ‘Unconditional’ staan natuurlijk een aantal blues traditionals maar ik heb eigenlijk op elke plaat wel covers staan die iets voor mij betekenen. Maar met deze plaat vond ik wel dat het tijd werd voor een ‘roots’ plaat waarmee ik uit kon leggen wat blues voor mij betekent. En dat is dat het onvoorwaardelijk is! Ieder album van mij heeft een thema of uhh… bevat een boodschap zoals je wilt… ‘Still Making History’ was een politiek album, over revolutie en totalitaire regimes, over derde wereld landen en over hoe andere mensen leven als ze geen werkvergunning hebben en baantjes moeten doen die ze eigenlijk helemaal niet leuk vinden. Ik wil die mensen inspiratie geven zodat ze in ieder geval proberen hun dromen na te streven. Ik ben zelf ook hierheen gekomen vanuit een door oorlog verscheurd land en heb toch besloten om verder te gaan waar ik mee bezig was in Servië, namelijk muziek maken! En ik heb zelf ook ervaren dat het heel lastig is om daarmee gelijk iets te bereiken. Maar je móet altijd in jezelf blijven geloven! Of je nou uit Servië komt zoals ik of uit Afrika of waar dan ook vandaan. ‘Blind For Love’ ging weer meer over de belangrijke dingen in het leven wat eigenlijk de doodgewone dingen zijn, zoals naar de supermarkt gaan, stappen met je vrienden, zelfstandig dingen kunnen doen. Want nu als fulltime muzikant zal ik ook niet voorbij gaan aan wat er in het allerdaagse leven allemaal gebeurt, dat blijft altijd heel belangrijk. “Take a Saturday off and spent it with your family. You don’t have to work all the time chasing after money for a bigger bank account; actually you should have free time for people that really needs you, your family and friends.”
– ongemerkt stapt Ana hier over op het beantwoorden in het Engels, en wij doen ongemerkt mee met het stellen van vragen in het Engels (zolang het maar niet in het Servisch hoeft )
– En hoe komt dat live dan tot z’n recht?
Ohw, nou dat uit zich op het podium echt wel in heel veel energie bij ons vieren. En hopelijk komt die energie ook over op het publiek als een welgemeende inspiratie. Zoals Jimi Hendrix met zijn live trio mij vroeger heeft geïnspireerd! Persoonlijk beleef ik het ‘on stage’ in een soort van extase, ik zie geen publiek als ik op het podium sta en wordt dan één met mijn instrument, en één met de band. “It’s just a fabulous feeling, and it’s unconditional!”
– ‘Navajo Moon’ van het album ‘Comfort in the Soul’ (2003) is een eerbetoon aan de gitaristen die jou hebben beïnvloed. Heb je behalve Jimi Hendrix meer favorieten?
Oh ja zoveel! Jimi uiteraard, Ronnie Earl, Stevie Ray Vaughan, Albert King, Albert Collins, Luca White, Elmore James. Maar ook gitaristen uit de latere generatie zoals John Scofield en een aantal andere gitaristen. Bepaalde zangeressen hebben me ook beïnvloed zoals Koko Taylor. Sugar Pie DeSanto is ook erg goed of Nina Simone, Etta James… maar ik luister toch het meest naar manlijke gitaristen en zangers hoor.
– Je hebt een gastoptreden gedaan met de CD-track ‘Make a Stand’ op het album ‘Going to Chicago’ (2010) van de Juke Joints, een band hier uit de Zeeuwse regio. Je speelt er prachtig slide gitaar op. Maar heeft zanger Sonnyboy je niet gevraagd om ook de zang te doen op die track?
Hebben we het niet echt over gehad nee. Het was meer een beetje jammen en maar zien wat eruit komt rollen. Dat is eigenlijk alles wat we deden.
– In je eigen begeleidingsband zit geen slaggitarist, jij neemt zelf alle gitaarpartijen voor je rekening. Heb je daar bewust voor gekozen?
Alles wat ik doe is bewust! We hebben gewoon geen extra instrument nodig in deze band want ik ben van mening dat het instrumentaal perfect in elkaar past zoals het nu is. Sterker nog, ik denk dat als er een extra gitarist bij zou komen, dit ten koste zou gaan van de totale energie en dat zou toch zonde zijn?! “Never say never but, but it’s just that we don’t need that at this moment.”
– Wie is de meest sexy man op aarde?
(lichtelijk verbaast) Mark, mijn echtgenoot!
– Weet je waarom ik je dit vraag?
Nee.
– Op je album ‘Making History’ uit 2007 staat een track getiteld ‘Sexiest Man Alive’. Ben je nog steeds bereid om dit soort funky en soulachtige songs ook live te spelen?
Tuurlijk! We spelen altijd wel een mix van stijlen met een variatie aan songs van al onze CD’s. ‘Sexiest Man Alive’ hebben we nu je het zegt al lang niet meer gespeeld maar ik heb acht CD’s gemaakt en daar staan bij elkaar wel 60 eigen nummers op denk ik. En dan zijn er nog al die coversongs die we spelen. We hebben dus keuzes zat! En dat maakt het soms best lastig om een goeie setlist van een stuk of 16 liedjes samen te stellen. Daarom improviseren we ook veel op het podium.
– En met de track ‘Jaco’, ook van ‘Comfort in the Soul’, vereer je bassist Jaco Pastorius. Hoe heb je zijn muziek eigenlijk leren kennen en wat is er zo speciaal aan hem?
Hmm, bij hem ben ik ook geraakt door zijn levensverhaal en de daaruit voortkomende energie. Een beetje vergelijkbaar verhaal als dat van Jimi Hendrix, met een tragische afloop. Pastorius was de grootste jazzbassist van zijn tijd maar stierf treurig als 35-jarige, de leeftijd die ik nu zelf ook heb, dat grijpt je aan. Die mannen waren zó getalenteerd, maar ze werden zelf eigenlijk een soort van media voor hun eigen kunsten.
– ‘Steal Me Away’ van het album ‘Blind For Love’ is één van mijn favoriete tracks. De song is een mooie combinatie van akoestische slide gitaar, dynamische lead vocals en soulvolle dames backing vocals. Heb je het ooit live gespeeld? En ben je van plan akoestische live sets te gaan spelen in de toekomst?
Eerlijk gezegd hebben we nog niet zo lang geleden een akoestisch album opgenomen in Luxemburg. Drie avonden achtereen in dezelfde club [L’inoui Theater, Redange – red] met uitsluitend unplugged songs. Waarschijnlijk komt dit volgende jaar zomer op CD uit, want we proberen de laatste vier jaar toch wel jaarlijks een album uit te brengen om zo de continuïteit te bewaren. Maar ik denk niet dat we dan ook alleen maar akoestisch gaan spelen want ook de agenda voor 2012 is alweer grotendeels vol geplant met elektrische optredens.
– The Blues Alone? Fotograaf Arjan is hier ook aanwezig. Gaat jullie bassist Ronald Jonker na zijn solo opnieuw die beruchte sprong maken vanavond?
Misschien, dat is nooit te voorspellen. Zoals er niets te voorspellen valt wat we live doen. Al mijn bandleden mogen zelf uitmaken hoe ze het invullen en zo wil ik het ook graag hebben! Ze spelen niet alleen voor het publiek maar ook voor zichzelf en moeten dat wel met plezier blijven doen uiteraard. [de TBA? fotograaf heeft prachtige plaatjes geschoten, maar Roni was hem te snel af met zijn jump – red]
– Wij hebben ook Ralph de Jongh geïnterviewd in augustus van dit jaar, en hij was zeer lovend over jou. Eerder was je zelf zeer positief over hem. Is er een kans dat jullie ooit iets samen gaan doen?
Hmm… dat is aardig, heel aardig. En iets samen doen lijkt mij ook cool, “we’ll make it happen, absolutely!” Ik ben natuurlijk behoorlijk bekend met de Nederlandse bluesscene en heb al met veel mensen samen gespeeld, de Juke Joints, Tineke Schoenmaker (Barrelhouse – red) en nog veel meer. Dus ik sta daar altijd voor open mits er tijd voor is. Wat mij ook opvalt, is dat Nederlandse bluesbands een jaar of tien geleden nog veel in het covercircuit zaten maar de laatste jaren steeds meer op ontdekkingstocht zijn en hun eigen sound creëren. En dat is alleen maar een positieve ontwikkeling wat mij betreft. “It’s always better to be original”.
– En in je geboorteland Servië, heb je daar nog contacten met muzikanten?
Absoluut, ook daar ken ik diverse muzikanten. En mijn vader speelt als hobbyist nog steeds gitaar. Hij heeft zelfs een keer met ons meegespeeld tijdens de openingsjam van de Blues Cruise op de Holland America Line door het Caribische gebied. Met onder andere Susan Tedeschi, Debby Davis en Chicago bluesgitarist Bob Margolin on stage. Dat was een geweldige pack-jam! Zeker met mijn beide ouders en vrienden daarbij. In oktober en november van 2012 gaan we dat weer doen, en het is nu alweer zo goed als uitverkocht!
– Sinds oktober, heb je officieel de Nederlandse nationaliteit, dus van harte gefeliciteerd! Is dat een lang gekoesterde wens van je?
(Ana antwoord nu weer in het Nederlands) Dankjewel! Nou een wens, ik ben er wel helemaal trots op. Ik woon hier nu bijna 12 jaar en mijn man en zoon hebben de Nederlandse nationaliteit dus ik vond het wel nodig.
– De inburgeringcursus zit dus nog vers in je geheugen, even een testje doen dan maar?
“Go for it! I remember it very well!”
– Welke Nederlandse traditie is in de vorige eeuw ontstaan?
A. De oudejaarconference
B. Olliebollen eten
C. Vuurwerk afsteken
(vraag 1 van de inburgeringcursus 2005)
Uhhh, de vorige eeuw… oeps die is toch lastig zeg! Ik heb deze niet gehad en zal nu moeten gokken, dus zeg jij het maar ha ha.
– Uhh, ja ik dacht dus zelf aan antwoord C maar het is toch antwoord A die goed is.
[Wim Kan begon in 1954 met oudejaarsconferences op de radio. Oliebollen stammen uit de tijd van de Bataven. Zij offerden vette deegwaren aan hun Germaanse goden. Dat was aan het begin van onze jaartelling. Rond die tijd waren de Germanen druk bezig om met veel lawaai kwade geesten te verdrijven. Maar echt vuurwerk was er pas na de invoering van het buskruit in Europa, in de 13e eeuw – red]
Ik vond het best leuk en interessant om te doen hoor, maar ik had er met de 2011 test dan ook nul fout! De vraag die jij als voorbeeld geeft is nogal ludiek maar aan veel andere vragen heb ik eigenlijk wel iets gehad hoor. Dingen die je moet regelen bij een huis kopen, een eigen bedrijf starten of na het bevallen heb ik toch ook zelf in de praktijk toegepast. Dus nuttig is het zeker.
– Je hebt dus nu een dubbele nationaliteit, Servisch en Nederlands. Ga je nu ook nog voor de Amerikaanse of kan dat niet?
Ik heb nu een ‘green card’ [verblijfsvergunningen – red] voor Amerika en dat werkt prima. En als je eenmaal Amerikaans staatsburger bent schijn je daar niet zo makkelijk meer vanaf te komen, ook met belastingen en zo, dus daar wachten we maar even mee.
– Zal de setlist van vanavond ongeveer hetzelfde zijn als in Café de Noot, 9 oktober 2011?
Ieder optreden en elke setlist is weer anders, ik zou niet eens weten wat we daar gespeeld hebben. Maar we gaan zeker veel songs van ‘Unconditional’ doen vanavond. Ik maak nooit echt setlists met een volgorde of ik wijk daar altijd vanaf. Ik laat het afhangen van de locatie en het publiek op de avond zelf. Dat kan de ene keer meer blues en rock zijn en de ander keer meer funk en soul. Want het is iedere keer weer een ander gevoel!
[Lees hier hoe het concert in het Arsenaaltheater die avond verliep].
– Bedankt voor je tijd Ana en we wensen je in ieder geval een fijn optreden toe vanavond. En veel succes met het Amerika avontuur, vooral ook in je privé-leven.
Jullie ook bedankt. En kom voor de show nog even backstage dan kunnen jullie alsnog wat foto’s maken als ik omgekleed ben.
– Uiteraard was dat niet tegen dovemansoren gezegd en tien minuten voor aanvang van het concert kregen we alle medewerking van Ana en Mark om backstage te fotograferen en rond te hangen. Waarbij opviel dat de Ana Popovic Band professioneel maar bijzonder ontspannen te werk ging. Ana mag dan een befaamde gitaarvirtuoos zijn, als veelzijdige wereldburger weet ze zich ook uitstekend te profileren. Of dat nu voor 75.000 mensen in haar geboorteplaats Belgrado is (augustus 2010) of voor een paar honderd man in Vlissingen.
