Eric Sardinas met zijn op kerosine lopende Big Motor goed op stoom in de Bosuil

Gezien en gehoord: Eric Sardinas met supportact Black Top in de Bosuil, Weert op 24 november 2011. Tekst en foto’s van Hen Metsemakers

De royaal getatoeëerde Sardinas is een bluesman in hart en nieren. Al op zijn zesde pingelt hij op zijn eerste gitaar en is hij al een liefhebber van de Deltablues. Eric Sardinas heeft inmiddels 6 albums op zijn naam staan en tourt zeer intensief de hele wereld rond.

Van oorsprong linkshandig leert Eric zichzelf gaandeweg steeds meer rechtshandig spelen. Het helpt hem bij het ontwikkelen van een eigen stijl, waarin naast de blues ook een prominente plek voor ouderwetse rock’n’roll & fingerpicking countryblues is. Begin jaren ‘90 verhuist de gitarist naar Los Angeles, waar hij op straat zijn liedjes speelt. Niet lang daarna formeert hij zijn eerste band. Meestergitarist Steve Vai is zodanig onder de indruk van Sardinas, dat hij hem tekent op zijn eigen label en hem in 2005 mee op tour neemt. Bij een van deze optredens, in 013 in Tilburg, zag en hoorde ik Sardinas voor het eerst en was behoorlijk gecharmeerd van zijn agressieve , pure en ruige gitaarwerk.

Sardinas speelt met enige regelmaat in de Bosuil en in november 2009 zag ik hem voor het eerst in Weert. Hij had nog wat goed te maken voor het concert van 2008 waar hij zich er schijnbaar wat erg gemakkelijk vanaf had gemaakt en maar kort ten tonele was verschenen. Hij maakte dit vorig jaar helemaal goed en ik ben benieuwd wat het concert van vandaag gaat brengen. Ik verwacht zeker de nodige de nodige stukken van zijn nieuwe album ‘Sticks and Stones’.

Het uit Nederland afkomstige Black Top zal deze avond openen. De band bestaat uit een gitarist-zanger Mick Hup met vette bluesrock rifs, Anne-Maarten ‘Hills’ van Heuvelen: basgitaar-zang & Theo Thumper: drums. Een blues rock trio met een rock & roll instelling! Een beter voorprogramma voor Eric Sardinas had de programmeur van de Bosuil niet kunnen kiezen. Met hun gruizige bluesrock a la ZZ-Top en bij tijd en wijlen uitstapjes richting Danko Jones & The Cult-achtige powerrock brengen ze met veel plezier het publiek vandaag in de juiste stemming.

De eerste 4 nummers worden zowat aan elkaar geregen zonder noemenswaardige pauze.Hun visitekaartje geven ze direct af met het openingsnummer ‘Rock & Roll Attitude’, wat een goede samenvatting is van wat komen gaat, stoere bluesrock met veel variatie, en gespeeld met de juiste instelling: ‘gas erop’!

Zowel de zang van de gitarist als ook die van de bassist klinken prima. De set loopt soepel en de ervaring van het trio is duidelijk te horen. Het publiek waardeert dit met een dik verdiend applaus en na de show vinden de cd’s en lp’s van Black Top die door bassist ‘Hills’ van Heuvelen aan de man worden gebracht de nodige nieuwe eigenaren. Wat mij betreft mag Black Top vaker in de Bosuil verschijnen.

Hoofdact Eric Sardinas

Nog altijd voorzien van zijn electric-resonator-gitaar (die ogenschijnlijk dringend aan een revisiebeurt toe is) en onafscheidelijke cowboyhoed (tjongejonge wat zat dat ding met fotograferen toch in de weg…)verschijnt de ruige Eric het podium van de Bosuil samen met Levell Price (bass) and Chris Frazier (drums).

De songs van de nieuwe CD gaan over passie, hoop en dromen, en passie is zeker iets wat Eric tijdens de show laat zien. Noem het gerust een bepaalde bezetenheid. Intens en hevig zwetend vertolkt hij de nummers die er bij het publiek gretig in gaan, en zeer enthousiast worden ontvangen. Hij start met een vrij lange agressieve staccato gitaarintro waarna de Big Motor is opgewarmd en gestart kan worden. Dit is de een na laatste show voordat het gezelschap weer richting de USA vertrekt en Eric wil er samen met het publiek een puike avond van maken en vraagt regelmatig om de hulp van het publiek hierbij. Dat gaat helemaal goed komen. Tijdens ‘You got the Whisky’ wordt flinke vocale ondersteuning door de zaal geleverd. Een indrukwekkend eerbetoon aan een overleden vriend van Eric in de vorm van een akoestisch nummer waarbij Eric zonder versterking en microfoon speelt en alleen op het podium staat maakt de mensen stil. Een mooi moment. Nog meer fraaie interrupties van de stampende bluesrock met soms uitstapjes richting country-blues volgen bij een bassolo gevolgd door een drumsolo met de nodige showelementen erin, maar zeer verdienstelijk en vaardig uitgevoerd!

Eric komt na wat hij aan het begin belooft en maakt er een onderhoudende lange show van. Na zijn laatste nummer komt hij natuurlijk niet zomaar weg, het publiek vraagt en krijgt een toegift van 2 nummers waarna Eric met de drummer afstemt dat er nog wel eentje extra bij kan. Zeer sympathiek. Weer een prima show in de Bosuil met erg goed geluid. Een stapel van zijn nieuwe cd ‘Sticks and Stones’ wordt gesigneerd en wel aan de man gebracht, en het kan niet anders dan dat het publiek tevreden huiswaarts keert.