gezien & gehoord in: Paard van Troje, Den Haag: Seasick Steve Band met support Co Co Jones op dinsdag 22 november 2011;
foto’s & review door: Arjan Vermeer [edit: Giel van der Hoeven]
Het levensverhaal van zeventigjarige Steven Gene Wold uit Oakland, Californië zou je kunnen betitelen als ‘a deferred American Dream’. Want als je vanaf je pensioengerechtigde leeftijd nog ‘carrière’ kan maken in Europa met een debuutplaat ‘Dog House Music’ (2006) en via de veel bekeken BBC TV-show (Later with Jools Holland) en met optredens op openlucht festivals in de UK, België en Nederland (o.a. Hard Rock Calling, Pukkelpop en 
Lowlands) moet er iets bijzonders met je aan de hand zijn. Alvorens Seasick Steve – zoals zijn veelzeggende artiestennaam luidt – afgelopen dinsdagavond in het Haagse Paard de song ‘What A Way To Go’ inzette zegt hij: “if I had a pension, I’d spend it right now!”. Zowel voorgaande constatering als deze uitspraak was veelzeggend. De bejaarde bluesman moet nog steeds sappelen voor zijn centen maar ondertussen leeft hij wel de droom die hij zo’n 55 jaar heeft nagestreefd. De bewerking van de veertiger jaren hillbilly song ‘Dog House Boogie’ (Hawkshaw Hawkins) staat symbolisch voor de tragiek van een ‘hondenleven’, Seasick Steve’s leven! Als arme muzikale zwerver toen, als beroemde vrijbuiter met een familiebedrijfje nu: “sing the dog house song, ahwooooo…”
Het is zo’n beetje zijn lijflied geworden en hij speelt het op zijn drie-snarige elektrische gitaar, the Three-String Trance Wonder. Gecombineerd met zijn authentieke rauwe whisky ‘n bluesstem zijn dit soort aparte muziekinstrumenten Steve’s handelsmerk geworden. Dát is dus het bijzondere dat hij bezit en graag met zijn publiek deelt, mits luis-ter-end! Hij doet dit trucje al sinds zijn veertiende jaar toen little Stevie nog niet zeeziek was maar wel besloot als muzikale zwerver door het land te gaan trekken, ver weg van het water. En, tot een jaar of vijf geleden volstrekt anoniem met als hoogtepunten in vijf decennia spelen in de schaduw van John Lee Hooker of Lightnin’ Hopkins. Wat ook niet bepaald volle-zalen-trekkers waren in die tijd. Maar er bestaat altijd zoiets als het creëren van ‘een hype’ en Seasick Steve is dat – al dan niet bewust – ten deel gevallen. Door dit verschijnsel kreeg hij bovenmatige media-aandacht en groeide uit tot een cultheld.
En dat is volkomen terecht want ondanks dat bij Steve alles om de eenvoud draait is hij gewoon een goede en originele muzikant. Want je moet het maar durven om met een zelfgebouwd instrument met één snaar het podium op te stappen en een schroevendraaier als bottleneck te gebruiken. Maar Seasick Steve kan en mag dat want hij knutselt veel van zijn instrumenten zelf in elkaar, geeft ze namen als ‘One-Stringed Diddley Bow’ of ‘Mississippi Drum Machine’ (de stomp box, een ouwe kist die dient als percussie) en krijgt er nog een energiek eigen geluid uit ook.
Een persoonlijk door Seasick Steve uitgekozen support-act, de Nederlandse zangeres Coco Jones, mocht het volgestouwde Paard van Troje voorverwarmen met een 
rhythm and blues set begeleid door de gitaristen Isa Azier, Andert Tijsma en Richard van Bergen. Onder de naam ‘Qeaux Qeaux Joans’ kwam in september van dit jaar haar debuutalbum uit. Co Co was een aantal jaren geleden ooit zo’n meisje dat door Seasick Steve uit het publiek werd gehaald om een liefdesliedje voor te spelen en mee mocht zingen. En ook dit keer werd met ‘Walking Man’ een meisje met een té moeilijke naam (“I’ll just call ya Lilly”) toegezongen. Het was net als de openingssong ‘Amazing Grace’, een instrumentale bewerking van de bekende christelijke hymne, een rustig nummer. De aankondiger had vooraf gevraagd om “respect for the artist”, enerzijds omdat er meerdere van dit soort ingetogen nummers op de setlist zouden staan. En anderzijds omdat Steve tussen de nummers door graag aandacht wil voor zijn persoonlijke aankondigingen en anekdotes. Deze voor échte liefhebbers overbodige mededeling kwam waarschijnlijk voort uit geïrriteerde reacties door Steve tijdens eerdere optredens in Amsterdam, Utrecht, Hengelo en Eindhoven. Daar waar de hoffelijkheid blijkbaar minder groot was geweest dan in Den Haag en de etiquette met voeten werden getreden. De boze “shut the fuck ups!” van Steve waren dit keer dus niet nodig en het respect was juist groot. Zeker na Steve zijn aankondiging: “we wanted to make it a little bit special. I just want to invite this soul brother friend of mine from the greatest rock band that walked the earth, John Paul Jones!“ En de legendarische Led Zeppelin/Them Crooked Vultures bassist had het duidelijk naar zijn zin. Hij speelde zowel bas- als lapsteel gitaar en elektrisch versterkte mandoline. Samen met drummer Dan Magnusson is hij welkome aanvulling in de Seasick Steve setting die in het verleden tijdens solo optredens nog wel eens te saai en simplistisch neigde te worden.
Magnusson wordt ook niet voor niets ‘Animal’ genoemd, behalve de uiterlijke gelijkenis kent hij net als de ADHD Muppet slechts drie muziekstijlen: luid, luider en oorverdovend. En bij de aanblik van alle drie de cartoonesk ogende personages tijdens de up-tempo songs krijg je soms inderdaad het idee naar The Electric Mayhem te kijken, de huisband van de Muppet Show. Met Seasick Steve zelf in de hoofdrol van leading man Dr. Teeth (Dr. Beard in zijn geval) en John Paul Jones als de coole bassist 
Floyd Pepper. Steve en zijn mannen spelen gedreven en wisselen net zoveel van versnellingen als de John Deere tractor dat kan, die op zijn T-shirt staat afgebeeld. Dit om zodoende zoveel mogelijk kracht en energie te kunnen produceren. Vandaar dat de brandstof, in de vorm van een fles whisky, die naast zijn krakkemikkige houten stoel staat niet overbodig is, en met regelmaat de weg naar zijn mond weet te vinden. Waardoor zijn pretogen in de karakteristieke bebaarde kop steeds guitiger lijken te worden. Ja, de oldtimer is op dreef en roept zelfs zijn zoons (“my boys”) het podium op om ook hen uit de anonimiteit te lichten, al is het maar voor even. Want een cultheld ben je voor het leven maar een hype ben je maar even. Henry James Wold is co-producer en Didrik L. Wold de sleeve-designer van Seasick Steve’s laatste album. En zoon Paul Martin Wold heeft de ‘Lullaby Song (Drunken Cowboy Song)’ geschreven en zingt ook mee. De luchtige whiskyballade volgt op het breekbare ‘Treasures’, slechts begeleid door Jones op de mandoline, Amerikaanse folk in de oervorm. Maar ook bluesrock en boogie in hun oorspronkelijke vormen zoals bij ‘You Can’t Teach An Old Dog New Tricks’. En zo wordt een Seasick Steve show door inbreng van zijn begeleiders alleen maar enerverender, gelukkig. En de behaarde bejaarde Wold blijft zichzelf en levert een net zo nuttige bijdrage zoals de gebruiksvoorwerpen een bezemsteel of wieldoppen dat doen, en waar hij op briljante wijze zijn unieke muziekinstrumenten van maakt. Of zoals Jools Holland hem in 2006 ooit aankondigende: “let’s welcome the brilliant and unique Seasick Steve!” Want dat is ‘ie, niks meer en niks minder.
Setlist:
Amazing Grace
Diddley Bo
Thunderbird
That’s All
Walkin’ Man
Burnin’ Up
What A Way To Go
Back In the Doghouse
I Don’t Know Why She Love Me, But She Do
Treasures
Lullaby Song (drunken Cowboy Song)
You Can’t Teach An Old Dog New Tricks
Never Go West
Encore:
It’s A Long Long Way
Dog House Boogie
Bekijk ook ons fotoabum van Seasick Steve’s optreden in het Paard van Troje:
