De Melkweg Amsterdam, 10 november 2011 review door Jan Wennekers [edit: GvdH]
met foto’s van Bert Lek (www.thebluesman.net)
In 1998 werd ik gewezen op de track ‘Somehow, Somewhere, Someway’ van de toen voor mij nog onbekende Amerikaanse bluesgitarist Kenny Wayne Shepherd. Dat was reden voldoende om onbeluisterd het album ‘Trouble Is …’ aan te schaffen, welke geheel volgens de verwachting vol stond met blues- en mainstream rock. En, verassend genoeg ook covertracks van twee van de allergrootste muzikale vernieuwers ooit: Bob Dylan (‘Everything Is Broken’) en Jimi Hendrix (‘I Don’t Live Today’). Wie dat aandurft heeft durf en moet wel over aangeboren talent beschikken. De man in kwestie die me op deze wondergitarist wees was muziekvriend Jan Wennekers. Dé aangewezen persoon dus om nu verslag te laten doen van het enige optreden door de Kenny Wayne Shepherd Band in Nederland. Waarvan acte.
Als je ‘Kenny Wayne Shepherd’ door de spellingscontrole haalt krijg je Kenny Wayne ‘Scherpheid’. Treffender kunnen we zijn vorm van donderdagavond 10 november in de Melkweg niet beschrijven! Eindelijk deed één van mijn favoriete bluesgitaristen van de afgelopen twee decennia: Kenny Wayne Shepherd ons landje een keer aan. En de bluesrock geweldenaar plus zijn vier begeleiders waren in topvorm! De inmiddels 34-jarige in Louisiana geboren Amerikaan is net als Joe Bonamassa en Philip Sayce een natuurtalent en weet gelukkig ook het echte bluesgevoel over te brengen. Op jonge leeftijd speelde hij al in zijn eigen land in voorprogramma’s van Aerosmith, Bob Dylan, The Rolling Stones, the Eagles, Van Halen, Lynyrd Skynyrd en met Stevie Ray Vaughan’s voormalige begeleidingsband Double Trouble. Waarvan drummer Chris Layton nu in Nederland ook van de partij was. Andere bandleden waren de 49-jarige Engelsman Tony Franklin op basgitaar, hij speelde o.a. met Jimmy Page, John Sykes en Whitesnake. Toetsenist Riley Osbourne die op zijn Hammond B3 orgel en Yamaha Keyboards sinds de jaren zeventig ook al een héle grote staat van dienst heeft. En de fantastische zanger Noah Hunt die op het eerste gezicht wel iets weg heeft van Foo Fighters’ frontman Dave Grohl, en ook gedreven is maar toch anders klinkt. Hunt konden we natuurlijk ook nog van Joe Satriani’s G3 project uit 1997 en sinds die tijd is hij de vaste leadzanger van de Kenny Wayne Shepherd Band.
Onbegrijpelijk eigenlijk dat voor zo’n gerenommeerd gezelschap de Oude Zaal (capaciteit 700) van de Melkweg maar net aan volloopt?! Ik houd het maar op: “wat de boer in bluesland niet kent, dat vreet ‘ie niet”, dus wordt het hoog tijd om de KWS Band eens naar een Nederlands festival te halen de komende zomer. Het kan natuurlijk zijn dat sommige authentieke diehard bluesfans een bepaalde aversie tegen deze in Amerika goed boerende Sheperd hebben, omdat die zijn schaapjes al op het droge heeft. Want volgens welingelichte bronnen heeft de KWS Band wereldwijd al meer dan acht miljoen albums verkocht. Dit o.a. door zes nummer 1 albums (‘Trouble Is…’ verbleef meer dan twee jaar in de Billboard Blues Charts) met Grammy nominaties en diverse platina platen en prijzen als gevolg, en ongetwijfeld een dito inkomen. Dan hoef je jezelf – ook nog eens als de schoonzoon van Mel Gibson – verder geen zorgen te maken zou je zeggen. Hoe dan ook, Kenny Wayne Shepherd is geenszins een snob, hij is, speelt en leeft de blues! Anders kan je niet avond aan avond zo scherp en geconcentreerd spelen en dat zo’n 200 keer per jaar.
Het openingsnummer ‘Never Lookin’ Back’ knalt er gelijk goed in. Het komt net als het funkachtige nummer ‘Dark Side Of Love’ en de huilerige Beatles cover ‘Yer Blues’ van het laatste album ‘How I Go’ (2011). Ondanks dat Sheperd een aantal zeer sterke eigen nummers heeft gemaakt, de laatste tijd steeds meer met zanger Noah Hunt, zullen zowel zijn optredens als zijn albums voor een aanzienlijk deel uit covers blijven bestaan. En zolang de keuze blijft vallen op de Fleetwood Mac cover ‘Oh Well’, ‘Come On – Let the Good Times Roll’ van Earl King maar gespeeld met een Hendrix interpretatie of bluessongs als ‘Backwater Blues’ (óók op ‘How I Go’) van het ouwe bessie… Smith, zijn dit welkome aanvullingen! Peter Greene, Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan en de oude bluesmeesters zijn duidelijk van grote invloed geweest op Kenny’s gitaarspel. Zeker het langzame instrumentale ‘Why We Cry’ wordt in de beste SRV-traditie gespeeld op zijn 1961 Fender Strat. Uiteraard kwamen ook zijn meest bekende eigen nummers ‘Somehow, Somewhere, Someway’ en ‘Deja Voodoo’ aan bod en in de toegaven ‘Blue On Black’, ook alweer zo’n #1 US Billboard Hot Mainstream Rock Track. Dat ‘Voodoo Chile’ en Voodoo Child (Slight Return) van the Jimi Hendrix Experience als afsluiters van één van de beste bluesrockconcerten dit jaar hét hoogtepunt van de show vormden zei eigenlijk genoeg. Want Kenny Wayne Shepherd is een bescheiden songwriter, arrangeur en performer maar hij is als gitarist dominant, ingetogen en woest tegelijk dus.
De band:
Kenny Wayne Shepherd – Guitar & Vocals
Noah Hunt – Lead Vocals
Chris Layton – Drums
Tony Franklin – Bass
Riley Osbourne – B-3 & Keyboards
Snaphot:
Kenny Wayne Shepherd official website
Kenny Wayne Shepherd http://www.youtube.com/results?search_query=Kenny+Wayne+Shepherd++Melkweg&aq=f
Kenny Wayne Shepherd video interviews over zijn album ‘How I Go’:
– How I Go Track By Track Pt 1
– How I Go Track By Track Pt 2
– How I Go Track By Track Pt 3
