Buiten de lijntjes kleuren met HOAXFEST.

Op 6 november 2011 in Muziekcentrum de Bosuil Weert speelden The Hoax, Jon Amor Blues Group, The Davy Brothers, Hugh Coltman (unplugged), Well Hung Heart tijdens het Hoaxfest.
Tekst en foto’s door Hen Metsemakers.

In korte tijd de 3e keer dat ik Jon Amor aan het werk zie en ook de 2e keer, maar dan in wat langere tijdsspanne, dat ik The Hoax in de Bosuil ga beleven.

Gestart in het Engelse Wiltshire ergens begin jaren 90 werd al snel helder dat The Hoax niet de zoveelste bluesgroep was, maar ‘volgelingen’ met echt bluesbloed in hun aderen. Tournees door Engeland, Europa en Amerika plus diverse CD’s en DVD’s volgden. Hun live-reputatie is hoog en zorgt vaak voor vuur en vlam! Na zo’n 10 jaar was het even over en gingen enkele leden hun eigen weg met andere projecten.

Zo’n 3 jaar geleden echter werd de band weer bij elkaar gebracht en kwam een van hun beste albums ‘Humdinger’ met wat aanvullingen opnieuw uit. Nieuwe tournees volgden waarbij Nederland veelvuldig werd aangedaan. De Bosuil werd niet overgeslagen hierbij en hun concerten hier zorgen nu nog steeds voor erg goede herinneringen, zowel bij de fans als bij de mannen van The Hoax zelf. Vorig jaar stonden ze ook op Bospop.

Hun eerste Hoax gerelateerde Hoaxfest is in 2011 een feit. De veelzijdigheid van de muzikanten van The Hoax en hun vrienden die zullen optreden wordt duidelijk.

Voor een ander klusje, het fotograferen van de lokale Zwarte Pietenband was ik die dag al vroeg in de middag in de Bosuil. De mannen van The Hoax en consorten waren net gearriveerd. Bij het zien van het geschminkte gezelschap Pieten lieten ze zich ontvallen dat dit in hun ogen toch ‘not political correct’ was!

Rond 15.00u begint de Bosuil langzaam vol te stromen. Buiten staan nog tientallen mensen in de rij als binnen de show begint.

Drummer Mark Barret betreedt het podium, wordt met applaus begroet en omschrijft ludiek de dingen die komen gaan.

De show start met de ‘Jon Amor Blues Group’ die met hun set rauwe powerblues het publiek op deze zondagmiddag snel bij de les heeft. Het is duidelijk dat de mensen dit waarderen waarbij ik me wel direct afvraag waar die mensen allemaal waren toen deze band op 28 september j.l. ook in de Bosuil speelde voor naar inschatting 1/4 van het publiek van vandaag. Met 600 man is de Bosuil vandaag nagenoeg uitverkocht. Helaas spelen ze maar 4 nummers waarna het de beurt is aan ‘The Davey Brothers’.

Deze in witte doktersjassen en met grote zonnebrillen getooide muzikanten gaan o.a. terug naar de traditionelere blues. Een adempauze voor het publiek dat matig- enthousiast is. Jesse heeft voor deze act zijn Fender stratocaster met omgekeerde hals gekoppeld aan een klein orgeltje wat aan de body hangt.

Als 3e act komt zanger Hugh Coltman alleen het podium op vergezeld door een 8-snarige ukelele. Gezeten op een barkruk in rood en blauw licht werkt hij zich geconcentreerd door zijn liedjes heen. Vooraan luistert het publiek aandachtig, achterin is van respect weinig te merken en dat stoort nogal.

Dan is het de beurt aan ‘Well Hung Heart’, een soloproject van bassist Robin Davey. ‘Creep’ van Radiohead en een Rage Against the Machine-achtig nummer komt voorbij. In opvallende witte kledij en voorzien van een op haar rug gebonden en boven haar hoofd hangende schemerlamp vertolkt de zangeres de song ‘This is not Love’. Nogal een afwijkend geheel en de relatie met de blues ontgaat me. De mensen in de zaal weten ook niet heel goed wat ze hiermee aan moeten en reageren met een ietwat verplicht overkomend applaus op de nummers.

Volgens mij komt dan de band in de samenstelling waarvoor het merendeel van de aanwezigen naar Weert is getogen…The Hoax! Het begin van hun optreden wordt met enkele knallers uit hun repertoire goed gestart en enthousiast begroet. Naarmate het optreden vordert zakt het naar mijn idee een beetje in. Drummer Mark Barret toont nog de meeste bezieling in die fase samen met zanger Hugh Coltman. Deze laatste begeeft zich tegen het einde tussen het publiek, klimt bovenop de bar aan de zijkant van de zaal en vraagt om stilte… dat krijgt ie en dat is nodig ook. Zonder microfoon geeft ie bevlogen en vol passie een serenade waarnaar iedereen doodstil luistert.

Een enthousiast applaus is hem zeker gegund en dat krijgt hij dan ook. In de toegift komen alle muzikanten van de projecten op het podium om met een gezamenlijk stuk jammend afscheid te nemen van Weert.

Ik moet zeggen dat ik The Hoax wel eens met meer overtuiging heb zien spelen. De kenmerkende gitaaract waarbij ze op elkaars hals spelen ontbrak ook. Een poging daartoe werd door Jon Amor afgedaan met een kort nee-knikje.