Southside Johnny is ondoor- grondelijk maar toegankelijk voor iedereen!

Paradiso, 28 oktober 2011
review door  Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer

Voor aanvang van het Southside Johnny & The Asbury Jukes concert in Paradiso en tijdens het voorprogramma door Patrick Sweany loop ik in de smalle gangen richting de kleedkamers een donkere man in sweater en spijkerbroek tegen het lijf. Met een plastic zak vol textiel in zijn armen vraag hij me beleefd de weg naar het podium. Ik wijs hem op een trapje en zegt hem: “Just follow the sound.” Hij knikt beleefd en loopt door. Dat zal vast een stageroadie zijn dacht ik bij mezelf. De volgende man die ik in de krochten van Paradiso aanklampte was minder goed geluimd, ‘not amused’ eigenlijk. Geconcentreerd stond die lange slungelige man van middelbare leeftijd zijn oortje goed te doen, en op mijn vraag aan hem waar ik de roadmanager kon vinden antwoordde hij lichtelijk geïrriteerd: “I don’t know, just straight ahead!” Hij kwam me erg bekend voor maar het duurde nog ruim een half uur voordat ik erachter kwam wie hij werkelijk was.

Het ons toegezegde interview met Southside Johnny kon na een kort overleg met het management backstage door tijdsdruk helaas niet doorgaan maar is ons nu wel toegezegd bij het komende optreden in Nederland. Of dit een akoestisch optreden zal zijn als Southside Johnny & his Poor Fools of gewoon met The Asbury Jukes kon de manager ons nog niet toezeggen: “With Johnny you never know, his ways are inscrutable.” En dat is maar goed ook, want de ondoorgrondelijke maar toegankelijk ‘Southside’ Johnny Lyon uit Neptune Township, New Jersey maakt al sinds 1976 mooie albums en toert onverdroten ruim 35 jaar met zijn band The Asbury Jukes alsof het een lieve lust is. ‘The Grandfather of the New Jersey Sound’ doet geen concessies aan zijn blue-eyed soul, rock- en bluesgeluid en zal altijd zichzelf blijven.

Gelukkig doet het gezelschap uit New Jersey de laatste jaren ook weer met regelmaat ons land aan en als we Southside Johnny zelf mogen geloven, met veel plezier. Of sterker: hij komt eigenlijk alleen maar naar Europa om Nederland aan te doen en al die andere “shit towns” neemt hij op de koop toe, zo wist hij ons met een vette knipoog te vertellen. Het feit dat hij dit soort uitspraken kan doen zegt genoeg; Johnny en Nederland liggen elkaar. En factoren als zelfkennis, humor, gelijkgezindheid en inlevingsvermogen liggen ten grondslag aan deze prettige en duurzame relatie. Dus was het toegestroomde publiek in Paradiso op voorhand al goed gestemd waarvan zelfs de supportact Patrick Sweany opgewonden raakte. Sweany is een muzikale omnivoor, die zo’n beetje alle populaire muziekstijlen van de laatste 70 jaar verslond, en deze weet te mengen in zijn eigen stoofpot. Hij heeft goed geluisterd naar zijn helden zoals Lightnin’ Hopkins, Bobby ‘Blue’ Bland, Doug Sahm en Joe Tex en slaagt erin met deze invloeden, zijn gitaar en rauwe stemgeluid een eigen stijl te creëren. Een muzikale solist om in de gaten te houden.

Kort na het optreden van Patrick Sweany betrad een Amerikaanse announcer het podium om ‘Southside Johnny, the king of the Jersey Shore’ aan te kondigen. Het bleek de man te zijn die mij in de gang naar de kleedkamers “the way to the mainstage” had gevraagd. En bij navraag bleek het ook nog eens Mayor Ed Johnson van Asbury Park, New Jersey te zijn! Hij was met de band mee als Jukes-fan en om promotionele activiteiten voor ‘het Mekka van musici met de Jersey Shore sound’ te verzorgen. En voornamelijk voor – sinds de opening in 1974 – een van ’s werelds meest bekende podia the Stone Pony in Asbury Park, waarvan hij ook T-shirts uitdeelde.

Toen Southside Johnny en zijn zevenkoppige Asbury Jukes het podium betraden herkende ik ook direct de lange slungelige man die mij beneden knorrig de weg had gewezen; het was de legendarische saxofonist Eddie “Kingfish” Manion! Southside Johnny zelf droeg het oranje 2010 thuisshirt van het Nederlands elftal en zou gedurende de show zijn voetbalkennis en capaciteiten ook nog laten blijken. Althans, hij vroeg wat wij Nederlanders nou van Juventus vonden (waarschijnlijk niet wetende dat het een Italiaanse club is), en speelde bij herhaling partijtjes ‘voetbal’ op het podium met de tamboerijn tegen bassist Joe Conte en toetsenist Jeff Kazee. Kazee is Johnny’s longtime soulmate in voor- en tegenspoed maar het duo gedraagt zich ook regelmatig als een nukkig echtpaar met overeenkomsten en tegenstellingen. De overeenkomsten komen tot uiting in de cynische humor en de gestoorde motoriek van beide Juke-narren. Voortdurend drijven ze de spot met zichzelf en met elkaar om uiteindelijk de echtelijke ruzie zoals het hoort tot een goed einde te brengen. Zo dwingt Johnny halverwege de show Jeff om zijn sokken te laten zien waarna hij die met afgrijzen afkeurt en waarop Kazee deze weer demonstratief hoog over zijn broekspijpen optrekt en hiermee tot hilariteit van het publiek blijft lopen. Die onderbroekenlol is een vast element in een Jukes-show geworden met soms een hoog Bassie & Adriaan gehalte maar altijd amusant.

En valt er muzikaal dan nog wat te beleven? Nou en of! Een Southside Johnny & The Asbury Jukes show swingt altijd! Ik heb, afgezien van wat geluidsproblemen (ook nu soms weer), nog nooit een slechte Jukes show meegemaakt. En op de een of andere manier moet je erbij zijn óm het te beleven, want de diverse live albums die tot nu toe zijn uitgebracht geven toch niet de sfeer weer, die je er in werkelijkheid beleeft. Bovendien droeg de sokken act bij aan een spetterende uitvoering van ‘Looking For A Love’ (J. Geils Band) waarin Kazee als een motorisch gestoorde sexmachine zijn James Brown dansje deed (“James Brown is my father!” bezwoer hij ons achteraf). Andere hoogtepunten waren: ‘I Played The Fool’ en ‘Talk To Me’ van ons favoriete album ‘Hearts Of Stone’ uit 1978 (helaas niet het bloedmooie titelnummer dit keer) en natuurlijk de altijd herkenbare songs ‘Walk Away Renee’, ‘Forever’, ‘The Fever’, ‘Trapped Again’ en de Rolling Stones song ‘Happy’. Veel Steve Van Zandt (Little Steven) composities dus, die medeoprichter was van The Asbury Jukes en sinds jaar en dag steun en toeverlaat is van Bruce Springsteen. Als ik goed geteld heb werd er uit minimaal tien albums geput waarbij ballades werden afgewisseld door de door R&B beïnvloede rock and roll en soul nummers.

Tussendoor werden we getrakteerd op schitterende gitaarsolo’s door Glenn Alexander en solo’s van trompettist Chris Anderson, trombonist Neal Pawley (’Help Me Baby’) en saxofonist Eddie Manion. Die bij afwezigheid van tenorsaxofonist Joey Stann nu alle saxsolo’s voor zijn rekening nam. Het ruim tweeëneenhalf durende optreden kwam tot een climax met de laatste songs en de toegaven: ‘I Don’t Want To Go Home’, One More Night To Rock’, de ballade ‘Lead Me On’ en de swingende rocker ‘I’ve Been Working Too Hard’ van nog zo’n prachtig album ‘Better Days’ (1991). Tekenend voor deze avond vol improvisatie was misschien wel dat als laatste toegift in plaats van ‘Having A Party’ (die wel op de setlist stond) het schitterende ‘It’s Been A Long Time’ werd gespeeld. Wat ons betreft in nagedachtenis aan de in juni van dit jaar overleden E Street Band saxofonist Clarence Clemons.

It’s been a long time since we laughed together
It’s been a long time since we cried
Raise your glass for the comrades we’ve lost
My friend it’s been a long, long time…
[Lyrics: Steven van Zandt]

Na afloop lieten de Jukes blijken echte peoples people te zijn en begaven ze zich ontspannen onder het publiek voor een praatje en een plaatje. Hierbij maakte ik van de gelegenheid gebruik om excuses aan te bieden bij Eddie Manion (“that’s okay man”) met een krabbel op de (omgespitte) setlist als bonus. Burgemeester Edward Johnson was in geen velden of wegen meer te bekennen, waarschijnlijk op audiëntie bij Eberhard van der Laan.

De Band:
Southside Johnny: lead vocals and harp; Glenn Alexander: guitar and backing vocals; Jeff Kazee: piano, organ, lead and backing vocals; John Conte: bass and backing vocals; Joe Bellia: drums; Chris Anderson: trumpet ; Neal Pawley: trombone; Eddie Manion: tenor and baritone sax

Setlist:
01. Better Days
02. Cross That Line
03. Love On The Wrong Side Of Town
04. I Played The Fool
05. Woke Up This Morning
06. Walk Away Renée
07. This Time Baby’s Gone For Good
08. Broke Down Piece Of Man
09. Long Distance
10. Lost
11. This Time It’s For Real
12. Help Me Baby
13. Talk To Me
14. Tired Skin
15. Happy
16. Without Love
17. Gin-Soaked Boy
18. Harder Than It Looks
19. Paris
20. You’re My Girl
21. Forever
22. The Fever
23. Trapped Again
24. Looking For A Love
25. I Don’t Want To Go Home
26. One More Night To Rock
27. Lead Me On
28. I’ve Been Working Too Hard
29. It’s Been A Long Time

Het volledige fotoalbum van Southside Johnny’s optreden in Paradiso:

Links:
Southside Johnny & The Asbury Jukes
Asbury Jukes net
SSJ & The AJ albums
Be True review en filmpjes.