Dana weer driftig op dreef met haar Dana Fuchs Band

gezien & gehoord op donderdag 20 oktober 2011 in: cultuurpodium De Boerderij Zoetermeer
band: Dana Fuchs Band met support: John F. Klaver Band
review door Giel van der Hoeven met foto’s van José Gallois

Het voorprogramma werd verzorgd door de Dutch Blues Challenge Award winnaars van 2011 de John F. Klaver Band. Bandleider John is een conservatorium muzikant uit de school van Jesse van Ruller en Eef Albers, en hij heeft ook in Amerika gestudeerd. En dat is te horen en te zien, de welafgewogen set wordt routineus en ontspannen afgewerkt door het kwartet. Een groep enthousiaste muzikanten die meer kunnen dan alleen bluesmuziek spelen. Zanger/gitarist John (34), toetsenist Bob Fridzema, bassiste Iris Sigtermans en drummer Martijn Klaver spelen blues, jazz-fusion, funk en soul in een groovy (lees: dansbare) stijl. De verhinderde vaste drummer Martijn werd voor deze gelegenheid vervangen door een op het laatste moment opgetrommelde vervanger. Materiaal van de laatste CD ‘Coming Back For More’ en songs van- of beïnvloed door Matt Schofield, Derek Trucks Band en klassiekers van Ray Charles passeerden de revue. Zowel de termen virtuositeit als wel saaiheid waren op het korte optreden van toepassing. Maar de spelvreugde en de beleving waarmee gespeeld werd beloofd veel voor de toekomst van JFK en voor liefhebbers van dit genre.

Het was na optredens in Monster (februari) en in Vlaardingen (augustus) alweer het derde concert in de randstad dat wij van de Dana Fuchs Band in Zoetermeer bezochten dit jaar. Niet voor niets want wij van TBA? (“…dot NL!” zegt Dana er steeds zelf achteraan) beschouwen deze beminnelijke New Yorkse diva als een VSF! (very special friend). En wie niet… zou je jezelf afvragen als je bij een optreden met knuffelsessies van Dana aanwezig bent geweest. Ze heeft nou eenmaal een groot hart en houdt van alle mensen, ongeacht afkomst, cultuur of religie, als je maar liefde en vriendschap in de ruimste zin van het woord respecteert. ‘Love to Beg’ is de openingssong van de avond, maar nederig om een gunst verzoeken is er nu even niet bij. Na het up-tempo ‘Faster Than We Can’ introduceert ze zichzelf als een inleiding op het volgende nummer ‘Almost Home’ weer op de van haar zo bekende wijze aan het ‘thuispubliek’. Dana Fuchs heeft het als ze in Nederland is vaak over haar eerste Bospop optreden waar ze in haar herinnering als eerste liefdevol werd omarmd door het Nederlandse publiek. Dat is ook zo. Maar, laten we vooral ook de memorabele optredens als bijvoorbeeld Klomppop (Hemelvaartsdag 2009) in Overzande niet vergeten, waar Dana destijds de stoere Zeeuwse boeren stoïcijns van repliek bediende én hen bewonderenswaardig vocaal omver blies. Of, haar performance op het The Hague Jazz Festival in datzelfde jaar 2009, toen ze zich na afloop fier liet fêteren op een statig applaus van de chique Haagse jazzliefhebbers. Zomaar wat voorbeelden van indrukwekkende live optredens door de Dana Fuchs band in de afgelopen vier jaar.

Ook ‘Songbird (Fly Me to Sleep)’ en ‘Bible Baby’ (/Ring of Fire) klonken in de Boerderij weer als vanouds herkenbaar, energiek en krachtig. Maar net toen we begonnen te denken dat het weer ‘one of those nights’ zou gaan worden – wat je op twee manieren kan interpreteren – kondigde Dana verrassend ‘God’s Song’ van de CD/DVD ‘Live in NYC’ aan. De Randy Newman compositie welke de band tot op heden nog weinig live had gespeeld in Nederland kreeg een heerlijke gruizige bluesrock uitvoering. Gitarist Jon Diamond, die tussendoor wat ongenoegen over zijn geluid leek te hebben en ook nog met een nieuwe gitaar (“a gift from someone somewhere in Bavaria”) van Duitse makelij experimenteerde, kwam nu pas echt goed op dreef. In de Italiaanse drummer Piero ‘Jesus’ Perelli lijkt Dana nu dan eindelijk haar vaste (Europese) drummer gevonden te hebben. Maar dat hebben we haar meer horen zeggen bij de diverse voorgangers, dus we zullen zien. Feit is dat de langharige en bebaarde Piero een klasse drummer is en qua uitstraling en geluid perfect in de band lijkt te passen. Bassist Walter Latupeirissa zal Dana in ieder geval niet meer laten ontglippen. De band tussen die twee is hecht en het volleerde basspel en de solo van de Indonesian Warrior klinken steeds weer boeiend.

Dana vertelde in aanloop naar het lied ‘Supeman’ van het laatste album ‘Love To Beg’ dat dit destijds over George W. Bush jr. is geschreven en dat het oorspronkelijk ‘Where the fuck in Superman?!’ getiteld was. Aangezien schuttingwoorden als media uitingen in haar thuisland worden gemeden of weg gebliept was toen besloten het vier-letter woord achterwege te houden. Een concessie dus? Ja. Ten koste van de zeggingskracht of creativiteit? Nee! De boodschap van het lied is (zeker live!) wel duidelijk, en uit commercieel (airplay)oogpunt is het alleen maar verstandig waarschijnlijk. Want iets meer promotie en airplay naar het grote publiek kan de Dana Fuchs Band wel gebruiken. De DFB stond twee dagen eerder voor het eerst in Paradiso Amsterdam wat voor elke artiest toch een poptempel of rockkathedraal van kaliber is. Graag zouden ze dat dus nog eens over doen in de toekomst, maar dan in de grote zaal. En met de huidige live set mogen ze van ons gerust ook nog wat meer onontgonnen paden bewandelden hoor. Het ‘All Request Setlist’ intermezzo is daar een mooie gelegenheid voor. Ook nu werden er weer bekende verzoeken als ‘I’d Rather Go Blind’ en ‘Misery’ voorgesteld maar op aandringen van Dana zelf werd gelukkig eerst een bloedstollende versie van de ballade ‘Bleed More’ gespeeld waarna de andere verzoekjes ook gewoon volgden. Al was daar wel een Romeinse stemming met de meeste stemmen gelden voor nodig. Maar daar kregen we als extra ook nog een Israëlisch volksliedje inclusief Hora dans met draaiingen en sierlijke bewegingen voor terug. Het zijn de krenten in de pap die zo’n optreden nog lekkerder maken.

Na deze verrassende wending volgde als slotstuk van een niet geheel vlekkeloze avond de bekende uitsmijters en de podium taferelen. Inclusief de onderhoudende soms hilarische gesprekken met het publiek, de wulpse kruip- en sluipbewegingen en de geheide drum- en bassolo’s. Zo is de coversong ‘Helter Skelter’ al sinds Bospop- heugenis vaste prik op de setlist. Net zoals ‘Whole Lotta Love’, maar wie de Zeppelin monsterhit nu van haar wilde horen moest dan maar naar Drachten, Den Bosch of Zwolle komen rijden. Een commerciële zet? Nee, maar na al dat toeren aan één stuk wil een zangstem die zo intensief gebruikt wordt, het soms nog wel eens begeven. “Of hebben jullie er een hekel aan om een stukje te rijden?!” vroeg Dana, en het aanstekelijke ‘Drive’ werd ingezet. In de toegiften ‘Lonely For A Lifetime’ van haar onlangs opnieuw uitgebrachte gelijknamige debuut CD uit 2003. En tot slot de gevoelig gebrachte ballade ‘I’ve Been Loving You Too Long’ met slechts Jon – dit keer in een bescheiden rol – op gitaar als haar begeleider. Na afloop tijdens zo’n beruchte knuffelsessie kreeg de aanwezige The Blues Alone? afvaardiging van de altijd charismatische Dana persoonlijk ook het predicaat VSF (very special friends!) terug toebedeeld. Weliswaar ‘onely for a lifetime’, maar Dana Fuchs heeft als geen ander ondervonden dat ook het leven zelf betrekkelijk en beperkt kan zijn.

The Dana Fuchs Band:
Dana Fuchs – vocals, percussion
John Diamond – guitars, mouthharp, backing vocals
Walter Latupeirissa – bass
Piero Perelli – drums

Setlist:
Love To Beg
Faster Than We Can
Almost Home
Songbird (Fly Me to Sleep)
Bible Baby
God’s Song Live in NYC
Superman
Bleed More
I’d Rather Go Blind
Summersong
Keep On Rolling
Drive
Helter Skelter
Encore:
Lonely For A Lifetime
I’ve Been Loving You Too Long

Luister hier naar DFB Albums.
Lees ook:
# Dana Fuchs Band @ Zomerterras Vlaardingen [gig review 2011]
# Dana Fuchs: zusterliefde, broederliefde… [interview 2011]
# Dana Fuchs – Love To Beg [cd review 2011]
# Dana Fuchs Band @ Blues Aan Zee [gig review 2011]
# Dana Fuchs is een meissie met een missie [gig review 2010]
# The Highlands Church of Love [festival review 2010]