De eigenzinnige veteraan Robin Trower blijft innovatief

Gezien & gehoord op vrijdag 14 oktober 2011 in: Cultuurpodium Boerderij Zoetermeer met support: Gingerpig (lees aparte review)
Review door Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer en video’s door: Jan ‘Keith13’ van Ofwegen

Robin Trower is één van de meest vooraanstaande Britse ambassadeurs van de blues en psychedelica. Hij heeft luisteraars altijd versteld doen staan sinds zijn debuut in de jaren ‘60 met Procol Harum tot op de dag van vandaag. De absolute stemming van de muziek van Robin Trower is eigenlijk niet onder woorden te brengen. Maar hij heeft naar mijn bescheiden mening enkele van de meest trieste gitaar ballades ooit gemaakt. ‘Long Misty Days’ bijvoorbeeld, de trage titeltrack van het gelijknamige album uit 1976 is pure emotie gecombineerd met onberispelijk gitaarwerk, beeldschoon door triestigheid.

Het was is een tijd, in de tweede helft van de jaren zeventig, dat Trower door de kenners werd geprezen als gitaarfenomeen en zelfs vergelijkingen als ‘de blanke Jimi Hendrix’ waren (al dan niet terecht) niet van lucht. Het was ook in een tijd dat de punkbeweging in opkomst was waarvan volgens sommige aanhangers artiesten als Robin Trower muzikaal gezien juist de oorzaak waren. Een reactie op de uitontwikkelde, van haar bronnen en milieu vervreemde, gekunstelde popmuziek en haar wezen als breed geaccepteerd onderdeel van industrie en samenleving. Trower dacht daar het zijnen van en trok zich terug om nog meer tijd en energie te steken in het schrijven en arrangeren van materiaal. Onverstoord maakt hij nu al bijna 45 jaar naar eigen ideeën en inzicht platen en treedt hij op in steeds wisselende samenstellingen. Veelal als trio al dan niet aangevuld met gast-vocalist met een eigen geluid.

Bij Robin Trower (1945) draait alles om zijn (rode) Fender gitaar. De man schijnt ooit eens gezegd te hebben dat hij onmiddellijk dood gaat als hij niet meer kan spelen. Vrijdagavond trad de eigenzinnige veteraan weer eens in de Boerderij op, mét zijn gitaar en dus gelukkig nog springlevend. En ook nu weer als trio met dit keer geruggensteund door bassist Richard Watts en drummer Chris Taggart. Even waren we in de veronderstelling dat de legendarische gitarist ook zelf zou gaan zingen. Dit na de aanblik van een ontbrekende zangmicrofoon centraal op het podium. Maar wel werd er voor aanvang een microfoon door de stage-roadie nabij Trower’s Marshall gitaarversterkers geplaatst. Maar het was bassist Richard Watts die de leadzang voor zijn rekening nam. Trower gebruikte gedurende de avond zijn praatijzer slechts om er herhaaldelijk “thank you very much, I appreciate it” in te brabbelen of om summier de songs aan- of af te kondigen en om twee keer een korte lyric in te spreken (o.a. ‘Twice Removed From Yesterday’). Want ‘zingen’ mogen we het niet noemen wat hij doet, hij heeft er een broertje dood aan. Een vocale entertainer is hij nooit geweest en zal hij ook niet meer worden. Spelen op zijn scheurijzer kan hij daarentegen als de beste! ‘Confessin Midnight’ van Robin’s klassieke derde album ‘For Earth Below’ (1975) was het openingsnummer in de Boerderij. Richard Watts volbracht zijn taak als zanger naar behoren maar kan toch niet tippen aan Davy Pattison die vorig jaar nog de zangpartijen nog voor zijn rekening nam. Het is zeker niet het doorsnee mainstream geluid wat je bij een optreden van Robin Trower ter oren komt. Wie van klinkende melodieën houdt is bij hem niet aan het goede adres.

We kregen een fikse greep uit zijn omvangrijke repertoire te horen waarbij uiteraard zijn laatste CD ‘The Playful Heart’ gepromoot diende te worden, zei het mondjesmaat. ‘Not Inside Outside’ kwam pas in de toegift aan bod en ‘The Turning’ zat ook achter in de setlist. Een catchy riff als inleiding en een langzame coda maakt dit één van de fijnste tracks van ‘The Playful Heart’ en ook van deze avond. Composities in de bekende bluesrock stijl (o.a. ‘Lady Love’, ‘Rise Up Like The Sun’) worden verder afgewisseld met obscure songs die meer zwevend of spacey van aard zijn (o.a. ‘For Earth Below’, ‘Bridge Of Sighs’). Hij lijkt zijn solo’s steeds in trance te spelen maar tegelijkertijd wel volledig ontspannen en uiterst geconcentreerd. Uiteraard stond ‘Too Rolling Stoned’ ook op de setlist. Dit is voor veel fans en voor Robin zelf een lijflied, alleen al wegens het tekstfragment “Taker’s get the honey, giver’s sing the blues”. Het past helemaal bij gentleman Trower die zich in al die jaren misschien wel té bescheiden en beleefd heeft opgesteld binnen het hem zo dierbare bluesrock metier.

Het nummer ‘Daydream’ was als toegift nog een extra hoogtepunt in het optreden. Hierin kwam ook de zang van Richard Watts goed tot zijn recht en het melancholieke gitaarspel van Trower was uitmuntend. Ook weer zo’n asgrauwe gitaarballade van de hoogste orde in de categorie ‘Long Misty Days’. Het zijn de composities waarin de grote kracht van de levende legende nog steeds ligt. En het meest indrukwekkende is dat Robin Trower na bijna 45 jaar andermaal innovatief en experimenteel materiaal uitbrengt én ook live speelt, wat nog steeds met het beste werk uit zijn imponerende carrière gemeten kan worden.

Setlist:

01. Confessin’ Midnight
02. Lady Love
02. Somebody Calling
03. For Earth Below (vid)
04. When I Heard Your Name
05. Twice Removed From Yesterday
06. Day Of The Eagle
07. Bridge Of Sighs
08. Rise Up Like The Sun (vid)
09. The Turning
10. Too Rolling Stoned
11. Little Bit Of Sympathy
Encore:
12. Not Inside Outside
13. Daydream