Gingerpig: eclectische muziek op architectonische wijze

gezien & gehoord in: Cultuurpodium Boerderij Zoetermeer: Gingerpig (support Robin Trower)
datum: vrijdag 14 oktober 2011
review door: Giel van der Hoeven met foto’s van Arjan Vermeer

Wij zijn als muziekliefhebbers gauw geneigd om muziekstijlen in hokjes te stoppen. In dit kader is het misschien eens grappig om in de Wikipedia Lijst van muziekstijlen te neuzen. De muziekstijl ‘Eclectic Rock’ staat daar nog niet bij, maar dat is wel de term zoals we de stijl van de Nederlandse band Gingerpig aan kunnen duiden. Een term die niet uit mijn koker komt trouwens maar wel die zanger/gitarist Boudewijn Bonebakker van Gingerpig er desgevraagd na het optreden zelf aan gaf. Ik stond tijdens hun optreden in de Zoetermeerse Boerderij meer aan ‘New Symphonic Rock Music’ te denken. “Ook goed, het maakt mij niet uit, we spelen gewoon waar we ons zelf lekker bij voelen” voegde Bonebakker hier instemmend aan toe.

En zo is het natuurlijk helemaal, maar Bonebakker heeft bij het oprichten van Gingerpig in 2008 wel degelijk goed nagedacht over de muzikale richting die ze zouden gaan bewandelen. Want in de band bio lees ik: “Ik wist welk geluid ik zocht, dus ik had een heel specifiek type muzikant nodig voor elk instrument. Voor de drums wilde ik van die old-school Zappa-achtige roffels met hart en ziel gespeeld. Voor de bas had ik de neiging meer richting het geluid van The Who te gaan. En met keyboards zocht ik een Jon Lord of een Keith Emerson. Maar al snel werd er toch ook veel ’soul’ in de mix verweven” aldus Bonebakker. Feit is dat Gingerpig een puur en onvervalst geluid vervaardigd. De songs variëren in stijl van lange uitgesponnen soundscapes tot compacte pop tracks. Afgewisseld met die typische Bonebakker gitaarriffs die we van hem hebben leren kennen uit zijn periode bij de deathmetalband Gorefest.

Het specifieke muzikantencollectief Gingerpig bestaat inmiddels uit bassist Sytse Roelevink (ex Solan), drummer Maarten Poirters (ex TvG) en toetsenist Jarno van Es (ex Mojo Trojka). Gezamenlijke slagen ze erin het door Boudewijn Bonebakker beoogde eclectische geluid op originele wijze ten gehore te brengen. Het eclectisme wordt in de architectuurstroming aangeduid als het combineren van kenmerken van verschillende stijlen of stromingen. En inderdaad, Gingerpig is het gelukt om vele verschillende stijlen op bijzondere architectonische wijze aan elkaar te verbinden. Bij opkomst op het Boerderij podium is gelijk al duidelijk dat we te maken hebben met een stel zeer bedreven en enthousiaste muzikanten. Maar ook voorkomend, want op beschaafde wijze kondigt Bonebakker de nummers aan en stelt hij zijn mede-bandleden voor. En op een respectvolle manier spreekt hij over de eervolle uitnodiging om in De Boerderij als support van Robin Trower te mogen spelen. Hun complete CD ‘The Ways of the Gingerpig’ (2011) wordt live gespeeld aangevuld met de track ‘Run Run’. Uiteraard hebben wij na afloop deze CD aangeschaft, waardoor we gelijktijdig met deze concertreview ook een CD beoordeling kunnen geven.

Het live openingsnummer ‘March of the Gingerpig’ is een instrumental gekenmerkt door de elektromechanisch hammondorgelklanken door Van Es en de bijtende gitaarriffs van Bonebakker. Het nummer vloeit over in ‘Undefined Call’ waarin Bonebakker zich als een classic hardrock vocalist (Ozzy Osbourne, David Coverdale) profileert. In ‘Joe Cool (The Fool)’ horen we het gedistingeerde geluid van Steely Dan, de dwarsfluit die op de CD te horen is moet live helaas ontbreken. ‘Dim Lighted Heart’ duurt ruim negen minuten en is een hoogtepunt in de show en op de CD. Alle specifieke Gingerpig elementen vallen hierin afwisselend en gelijktijdig samen. Zware meeslepende gitaarriffs met ritmisch karakter, lange middenstukken ingevuld door de Hammond-, Fender Rhodes- en Moogklanken (ELP, Deep Purple, Uriah Heep) en het afwissende stonerrock ritme door basgitaar en drums. ‘Pipedream’ is door het Ginger Baker-achtige groovy drumwerk en door de zangstijl folkrock georiënteerd en doet dus weer aan Blind Faith denken. ‘Digging With Bare Hands’ is een lekker in het gehoor liggende funky song met soulvolle vocalen en met bluesy gitaarsolo’s. Bij de eerste tonen van ‘Run Run’ dacht ik even dat ‘Woman’ van Wolfmother werd ingezet. Maar ook dit is toch echt – net als alle andere songs die Gingerpig speelt – een eigen compositie. In ‘Blind To Reason’ horen we in de intro de klassieke scholing van Bonebakker terug (hij studeerde klassieke gitaar aan het conservatorium van Tilburg), met dien verstande dat dit op één na laatste nummer, tevens slottrack van de CD, ook na dat rustige intro weer overgaat in zware klanken met een hoog headbang gehalte. Het slotnummer van het live optreden is de openingstrack van de CD: ‘Indefinite Muddle Of Conspiracies’. Retro seventies prog- en jazzrock met heerlijke drumroffels, strakke baslijnen, doldriftig toetsen- en gitaarwerk en gejaagde vocalen.

Gingerpig kwam, zag en overwon. En wij zijn om. Evenals een groot deel van het aanwezige publiek dat toch hoofdzakelijk voor Robin Trower was gekomen. Een welverdiend en hartverwarmend applaus was hun deel deze avond. En een bos bloemen met innige omhelzing voor Bonebakker van een vrouwelijke fan in het bijzonder. Na het bijwonen van dit live optreden én na het beluisteren van hun debuut CD ‘The Ways of the Gingerpig’ kunnen we concluderen dat de opzet van Boudewijn Vincent Bonebakker met zijn B.V. Bonebakker, geregistreerd als Gingerpig, met verve geslaagd is. Namelijk, muziek maken die menselijk, organisch en oprecht is. In de richting van de bluesrock- en hardrockmeesters van weleer met tracks die stevig geworteld zijn in de symfonische rock, funk, soul en jazzrock van de jaren zeventig. Maar dan net even anders, eclectischer, meer.

Setlist:
01. March of the Gingerpig
02. Undefined Call
03. Joe Cool (The Fool)
04. Dim Lighted Heart
05. Pipedream
06. Digging With Bare Hands
07. Run Run
08. Blind To Reason
09. Indefinite Muddle Of Conspiracies

Bekijk het fotoalbum van GingerPig’s optreden in De Boerderij: