“Juke Joint” Patronaat ontvangt C.W. Stoneking

tekst en foto’s door Bert Vethaak

Maandag 10 oktober ging Haarlem terug in de tijd. En wel een kleine 100 jaar. Reden? Australiër C.W. Stoneking deed het Patronaat in Haarlem aan als onderdeel van zijn Nederlandse tour. Zodra je de stijf uitverkochte kleine zaal van het Patronaat betrad waande je je gelijk in een kroeg ergens in New Orleans van de jaren ’20. De muziek die uit de speakers kwam waren krakende 78 toeren opnamen en je was gelijk driftig opzoek naar het tafeltje waar die grammofoon stond.

Om klokslag 8 uur was de laatste wasrol afgespeeld en werd er live opgewarmd voor het hoogtepunt van deze avond. Deze eer was weg gelegd voor Maison du Malheur, die ons met hun combinatie van blues en jazz mee terug in de tijd namen naar een rokerige nachtclub ergens in de jaren 30-40. Aan de hand van zanger/liedjesschrijver J.P. Mesker verwennen de mannen de zaal met aanstekelijke authentieke rhythm & Blues, afkomstig van hun op 13 oktober jl. verschenen debuut cd “Waiting For Trouble To Come”.

Rond ½ 10 was het tijd voor de hoofdact van de avond en onder luid gejuich stapte CW Stoneking, samen met zijn Primitive Horn Orchestra (trombone, cornet, tuba, contrabas en drums), het podium op. Gekleed in hagelwitte kledij en vlinderstrik pakte hij zijn banjo en bij de eerste klanken gingen we weer 20 jaar verder terug in de tijd.

Sinds begin dit jaar is de debuut cd van Stoneking, “Hokum King”, officieel in Nederland verkrijgbaar. Hokum is een 19^e eeuwse stijl van komische klucht, gesproken of gezongen, gemaskeerd in gewaagde insinuaties en onzin. Dat Stoneking hierin “King” is bewijst hij meer dan eens deze avond. Niet alleen zijn zijn teksten lachwekkend en bizar, hetzeLfde geldt voor zijn aankondigingen. Regelmatig kreeg Stoneking dan ook met zijn droge, bijna dronken klinkende, stem de lachers op zijn hand.

Behalve van Hokum King (oa ‘Dont Go Dancin’ Down The Darktown Stutter’s Hall’, ‘Goin the Country’ en ‘Handyman Blues’) werden er veel nummers van zijn 2^e cd “Jungle Blues” gespeeld. Een paar nummers werden solo door hem gespeeld, zichzelf begeleidend op of banjo of zijn National Resonator Dobro. Voor het overige werd hij strak begeleid door de eerder genoemde Primitive Horn Orchestra, zonder dat het strak klonk. Als je je ogen dicht deed was het bij tijd van wijle net of je naar een negerfanfare uit New Orleans aan het luisteren was.

En voor je het weet ben je 1 ½ uur verder en komt er een einde aan het optreden van Stoneking. Een optreden waarin een Australiër in Nederland perfect een Amerikaanse sfeer uit de beginjaren van de vorige eeuw heeft neer gezet. Wonderlijk maar mooi!

Bezoek ook eens de links van Het Patronaat, C.W.Stoneking en Maison de Malheur

en kijk hieronder voor meer van Bert’s foto’s van C.W. Stoneking en Maison de Malheur;

CW Stoneking, Patronaat, 5-10-2011