Gezien en gehoord: Steve Earl in Paradiso, 10 okt. 2011
Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois
Steve Earle, de Amerikaanse, bijna legendarische singer/songwriter uit Texas (later verhuisd naar Nashville,Tennessee en nu NY state) is na alweer 2 jaar afwezigheid terug in ‘De Lage Landen’. Steve Earle staat bekend om zijn combinatie tussen country en stevige rock, én vanwege zijn scherpe politieke statements (zijn album ‘Revolution Starts…Now’ was een 
aanklacht tegen het regime van Bush en de oorlog in Irak). Dat hij een bewogen leven achter de rug heeft moet geen geheim meer zijn mede omdat Steve in diverse documentaires en boeken hier zéér openhartig over sprak.
Nadat Steve in 1986 zijn eerste, zeer succesvolle, album ‘Guitar Town’ uitbracht, leek Steve vervolgens ten onder te gaan aan alcohol en drugs. Hij belandde zelfs in de gevangenis! Steve kwam, nadat hij 4 overdoses had overleefd, halverwege de jaren negentig gelukkig weer boven mede bewerkstelligd door zijn overtuiging dat zijn overleven van dit alles een reden moest hebben. Hij is ervan overtuigd dat hij is voorbestemd zijn kunst met ons te moeten delen.
Zoals gezegd was Steve in de latere jaren negentig weer helemaal terug en produceerde hij een aantal prachtige albums met grotendeels zelfgeschreven materiaal van hoog niveau. Waarvan het live album met zijn idool, grote voorbeeld en vriend Townes van Zandt en met Guy Clark ´Together at the Bluebird Café´ een absolute aanrader is. Zijn voorlaatste album genaamd ´Townes´ waarop hij nummers geschreven door Townes van Zandt ten gehore brengt is trouwens ook niet te versmaden.
De reden van dit weerzien met zijn Europese fans is een promotie-tour die Steve Earle samen met zijn zesde (!) echtgenoot Allison Moorer doet door Europa (inderdaad dezelfde dame waarvoor Steve ooit op het podium van het Ancien Belgique ten overstaan van de fans op de knieen ging om haar een aanzoek te doen).
De promotie-tour, na een stilte van eigengeschreven nummers van 4 jaar, is ter ere van het album ‘I’ll Never Get Out of This World Alive’.
Steve Earle, the Dukes (Kelley Looney-Bass, Will Rigby-Drums en Chris Masterson-Gitaar/Pedalsteel) & Duchesses (Allison Moorer-Accordeon/Gitaar en Elenor Whitmore-Viool/Guitaar) komen klokslag 20:00 uur het podium op en de praktisch uitverkochte grote zaal van Paradiso gaat er eens goed voor zitten of nemen hun staanplaats in.
Het publiek is, gelukkig, zeer gemengd. Zo zien wij dat de ‘iets oudere jongere’ goed vertegenwoordigd is maar ook de vele jongeren schijnen deze ‘Hardcore Troubadour’ een ‘Bodacious (= cool/awesome) Cowboy’ te vinden. Zelfs Tim Knol komt vanavond naar de meester kijken.
Steve zet meteen in met het eerste nummer ‘Waitin’ On The Sky’ van zijn nieuwe album ‘I’ll Never Get Out Of This World Alive’ , er dienen nog wat ‘huishoudelijke’ zaken op orde te worden gebracht maar het lijkt zijn goedkeuring weg te kunnen dragen. Meteen horen we die bekende Earle sound, dus dat komt wel goed vanavond!
Of toch niet?
Het publiek krijgt integraal de helft van het nieuwe album voorgeschoteld met naar onze smaak iets té veel vaart en té weinig beleving. Het lijkt of Steve niet echt gefocust is, is hij slecht bij stem of heeft hij last van de jet-lag?
We krijgen met iedere song ook meteen de hele inventaris te zien, Steve speelt Ukelele, Banjo, Gitaar en zelfs Bouzouki en bij dit laatste instrument krijgt het publiek een bijpassende anekdote ‘You don’t wanna mention you carry a bouzouki when you’re trying to catch a plane’.
Dan volgen de reeds bekendere nummers zoals ‘My Old Friend the Blues’, ‘City of Immigrants’ en ‘Guitar Town’ maar dan plotseling nadat Allison Moorer het prachtige ‘A Change Is Gonna Come’ ten gehore heeft gebracht is er een pauze ingelast!!
Het publiek is zéér teleurgesteld en de negatieve geluiden zijn niet van de lucht. Helaas is het niet een pauze van een kleine 10 minuten maar één van een half uur! Waarom niet iedere muzikant laten soleren en zo een pauze te bewerkstelligen voor de frontman van de band?
Al gelang de tijd vordert neemt de onrust toe, er wordt zelfs gefloten en geroepen!
Maar dan net zo plots als de pauze ingelast werd, zo komen de leden van de band met Steve Earle het podium weer op, en het lijkt wel of ze allemaal ‘n sterke bak koffie gedronken hebben want ze gaan ineens los met ‘Copperhead Road’, ‘The Mountain’ deze ‘gouwe ouwen’ worden afgewisseld met het restant van de songs van het nieuwe album!!
‘Molly-O’ geeft je het gevoel ineens in een pub in Dublin te zitten, het Waits-iaanse ‘Meet Me In the Alleyway’
De sfeer zit er ineens heel goed in en het lijkt zowaar dat Steve z’n draai gevonden heeft, heeft Steve dan eindelijk de jet-lag van zich afgeschud?
De ene song na de andere volgt, het timbre van de stem wordt ook warmer, ware het niet dat hij met tijd en wijle toch wel veel moeite heeft om boven het (vooral luide) gitaar geweld van de jonge Chris Masterson uit te komen.
Steve eindigt het tweede gedeelte van de show met het, gezien de roerige tijden waarin we nu verkeren, weer relevante ‘Revolution Starts…..Now’ en we schrijven 22:30 uur.
Het publiek is laaiend enthousiast en wil meer…… gelukkig krijgt het publiek waar het om vraagt met de toegift het prachtige ‘Fort Worth Blues’, in totaal geeft Steve Earle nog vijf (!!!) songs ten gehore waaroder ‘The Devil’s Right Hand’ en ‘Dead Flowers’ wat het publiek uit volle borst meezingt.
Al met al toch nog een geslaagde avond geworden voor de band en het publiek en om dit te laten blijken posteert het publiek zich massaal vóór de verkoop-booth in de hal van Paradiso waar Steve Earle een signeer sessie zal geven.
De fotograaf en reporter van ‘The Blues Alone?’ gaan met een zeer voldaan,bevoorrecht gevoel huiswaarts waar slechts een korte nacht ons scheidt van de dagelijkse routine dat werk heet.
Bezoek ook Steve Earl’s website
en bekijk hier het fotoalbum van José Gallois:
Alleen de laatste foto is niet mooi.
Hey Nic,Hier in Belgie afgelopen Maandag in de AB net hetzelfde scenario,bovendien begon Mr.Earle nog een half uur te vroeg zodat heel wat mensen de helft van het eerste deel gemist hebben.Zal dus niet aan de jetlag gelegen hebben,heb al verschillende zeer goeie Steve Earle concerten gezien maar op deze manier hoeft het voor mij niet meer.Misschien hadden de mensen een voorgevoel want de AB was maar voor de helft gevuld.
Groetjes,Luc